Kind vriend vraagt extreem veel negatieve aandacht
Hallo, ik ben nieuw hier maar maar moet dit even van me afschrijven en hoop tevens op wat praktische tips van ervaringsdeskundigen. Ik heb nu ruim 1,5 jaar een relatie met een leuke man. Dat hij 2 kleine kinderen had wist ik van tevoren en ik had daar geen problemen mee. Ik vind kinderen van anderen vaak leuk en kan goed met mijn neefjes en nichtjes overweg en het leek me eerder gezellig. Na ongeveer 9 maanden heb ik zijn kinderen voor het eerst ontmoet. Dat leek lekker te lopen maar al vrij snel bleek dat de jongste van toen 3 (nu net 4 geworden) behoorlijke last van van woede-aanvallen. Ze kon soms behoorlijk flippen en dat duurde rustig een uur. Andere keren was ze juist heel gezellig en waren er geen problemen, maar alles werd toch wat overschaduwd door die driftbuien die zomaar uit het niets begonnen en waarbij we niet zo goed wisten wat te doen. De afgelopen maanden is haar gedrag echter heel vervelend geworden. Ze heeft extreem veel aandacht nodig en vraagt daar vaak op een negatieve manier om. Ze huilt veel, zeurt, heeft dan dit, dan weer dat (verstopte neus, buikpijn, wil drinken). Ze gaat vaak niet direct slapen maar komt nog 10 keer uit haar bed, plast vaak dan ook nog even in haar luier waardoor vriend alles weer moet verschonen, etc etc. De laatste tijd noemt ze haar vader en mij ook vaak stom en loopt dan boos weg. Dat heeft dan meestal te maken met dat ze iets heeft gedaan wat niet mag. Als ze dan tot de orde wordt geroepen begint ze te schreeuwen en loopt daarna stampvoetend boos naar haar kamer.
Maarja, nu komt het: ik constateer vooral de laatste tijd dat al die negatieve gedrag beloond wordt door mijn vriend. Zijn jongste dochter kan niet zo veel fout doen bij hem en ondanks dat hij af en toe ook boos wordt op haar (waardoor zij ook weer heel boos wordt) geeft hij het negatieve gedrag extreem veel aandacht. Het zeuren, het huilen: hij betuttelt haar bij alles. Heeft ze een piepklein wondje, dan wordt daar direct heel veel aandacht aan besteed.
Ik vind het vervelend om te zien dat ze zoveel meer aandacht krijgt dan haar broer, terwijl hij eigenlijk veel braver is dan zij. Juist hij wordt vaak streng toegesproken, voor mij vaak zonder duidelijke reden, terwijl hij zoveel minder aandacht krijgt dan zij maar daar nooit over klaagt. Ik vind dat zielig en tegelijkertijd vind ik de sfeer bij mijn vriend thuis steeds minder leuk worden. Sterker nog, het begint me me zo te storen dat ik er over nadenk om niet meer langs te komen als de kinderen er zijn. IK zeg er wel eens iets van, maar ik ben zelf geen moeder en heb weinig ervaring met kinderen dus ik vind het wat ongepast om er wat van te zeggen. Maar vriend heeft dit alles totaal niet door en dat vind ik dus best zorgwekkend. Want als dat negatieve gedrag op deze manier beloond blijft worden dan betekent dat dat ze er ook niet mee zal stoppen en dat ik dus ook niet meer kan genieten van het met zijn 4en samen zijn.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind het superleuk als iedereen lekker in zijn vel zit, maar dat is op dit moment echt niet het geval en het ziet er niet naar uit dat dit op korte termijn gaat veranderen.
Wie heeft een tip voor mij? Moet ik bovenstaande met mijn vriend overleggen? Ik zie behoorlijk wat dingen die hij ten goede zou kunnen veranderen. Zo is hij vaak niet consequent naar de kinderen toe en heeft negatief gedrag geen gevolgen. Daarbij benoemt hij positief gedrag nauwelijks of eigenlijk nooit. Grote broer krijgt nooit eens een compliment terwijl hij het juist zo goed doet. In plaats daarvan eist de kleine alle aandacht op.
Ik vind het echt helemaal geen leuk kind op dit moment, maarja, zeg dat maar eens hardop.
Praktische tips zijn zeer welkom!
Eens
Zo eens met Phryne. 10 minuten voor de wisseling naar moeder plast ze in haar broek, 'gewoon' om te sarren??? Een kind van vier?
Wees toch niet zo ontzettend bang, alles moet consequenties hebben in de vorm van straf, oei oei we verwennen haar want ze krijgt bij ons wel dat ijsje, jemig de pemig het meisje wil veiligheid, gezelligheid, rust, harmonie, geef haar dat.
En ik weet heus dat het niet altijd makkelijk is met zulk ' moelijk' gedrag, maar ik weet zeker dat dat in de kern is waar ze naar hunkert.
Kind krijgt extreem veel negatieve aandacht
Het is ook vaak een kwestie van actie en reactie.
Dit draadje kan mischien beter 'kind krijgt extreem veel negatieve aandacht' heten.
De verandering zit dan ook met name in het veranderen van je eigen houding en meer kalmte en geduld opbrengen. Maar dat valt ook niet altijd mee, zeker als je in scheidingssituaties bent.
Sommige kinderen hebben je aandacht nou eenmaal veel nodig, hoe lastig dat ook te combineren valt met andere verplichtingen.
Ach ach
Het is gewoon een machtstrijd.
Het meisje ervaart, op de een of andere manier, te weinig regie. En dit is haar manier van terugwinnen van wat regie over haar eigen (!) leven.
En hoe harder jullie daarin mee gaan (dus vanalles verzinnen om haar er onder te krijgen) hoe sterker haar, onbewuste, drang naar autonomie. En dus problematisch gedrag.
Ook al los je de onzindelijkgeid misschien op, het onderliggend probleem zal zich dan manifesteren in ander problematisch gedrag.
Ga gewoon eens naast haar staan en geef liefdevol leiding. En schop die partner van je onder zijn kont, hij moet het ook *gewoon* gaan doen nu.
En stop met zoveel te verwachten van die kleintjes. Driftbuien zijn volkomen normaal met 3, en onzindelijk gedrag is volkomen normaal met 4.
En nee, kinderen zijn NIET alleen maar leuk en gezellig. Welkom in de grote mensenwereld.
Oh en vergeet niet
Om zsm opvoedondersteuning te zoeken, want jullie wekken de indruk totaal niet te weten hoe je omgaat met een ‘lastige’ kleuter. Die reageert op deze vreselijke situaties als een doodnormale kleuter.
Kinderen zijn in hun gedrag een spiegel van jezelf. Hou die gedachte eens vast.
Mijn hemel, ik krijg steeds buikpijn als ik hier meelees.
Vooral jeee
Krijg je wel iets mee van de tips die hier gegeven worden?
Het is net een plaat die blijft hangen.
Opvoedingsondersteuning
Scheiding en opvoedingsondersteuning is een valkuil voor ongewenste bemoeizorg van jeugdbeschermers.
https://grootenklein.nl/inspiratie-voor-leuker-en-makkelijker-opvoeden-voor-ouders/
Ik zou me vooral zelf eens goed inlezen of een cursus voor ouders online volgen of vrijgevestigd advies zoeken.
Online cursus ‘Help, ik ontplof’
Leer rustiger reageren op de buien van je kind. Zodat het thuis nog gezelliger wordt!
AnneJ
Tegenwoordig kun je via huisarts en gemeente prima vrijgevestigde hulp vinden. Je zit echt niet meteen bij jeugdzorg. Dat kun je juist heel goed voor zijn door je eigen tekortkomingen als ouder tijdig te onderkennen.
Ja Moederziel
Erkenning is 1. En dan zelf, buiten de instanties om oplossen door je zelf te informeren is twee. Dat is tevens de kortste weg. Met minder risico op ongewenste bemoeizorg.
Het systeem is echt niet veranderd. Integendeel. Meldcodes zijn overal ingeburgerd.
Het blijft een tombola op deze manier. Je kunt hulpverleners treffen die het wel kunnen, jou hulpvraag voor je gezin begrijpen en er passende hulp op loslaten. Maar het hoeft niet. En voor je het weet gaan ze met iedereen overleggen, school en huisarts, en wordt het een dingetje. Het is nog steeds een wespennest.
rc.
"Vanuit naïviteit doen ouders een beroep op hulpverlening, om er achter te komen dat de problemen toenemen zodra ze in de fuik van jeugd'bescherming' zijn gelopen."
Wat een treurigheid
Ik lees dit topic nu pas en als je zo'n heel draadje achter elkaar leest, is het verschrikkelijk triest.
De negatieve ontwikkeling is zo naar om te lezen. In het begin vrees je het, en aan het eind blijkt het zo te zijn. Vader schreeuwt, stiefmoeder weet zich eigenlijk geen raad, en inderdaad, uiteindelijk blijkt het allemaal weer eens de schuld van de moeder, die natuurlijk bewust is gaan scheiden na de geboorte van jongste... zucht...
Verder worden in dit draadje vooral onmachtige ouders beschreven, zonder enige kennis van opvoeding, zo lijkt het, en kinderen die op hun manier proberen te overleven, en ook nog eens heel duidelijk aangeven dat er iets niet goed gaat.
Luister naar de kinderen. De een laat vooral onaangepast gedrag zien, de ander laat vooral overaangepast/gewenst gedrag zien (de oudste)...
En de tips: een kind van vier dat 'bewust, om te sarren' in haar broek plast en die dan voor straf alles zelf moet opruimen??? VIER!!! en dan zo'n tip...
Verder luister je naar roddels van de buren, en hoor je het oudste kind uit over de situatie bij moeder. Bah, bah, bah!!!
Ik denk dat de oplossing van het probleem ligt bij de ouders (en daar ligt natuurlijk ook de oorzaak van het probleem).
Ik zou toch de huisarts aanraden... En dan niet jij, maar de vader, die daarheen moet. Of liever, gewoon de beide ouders samen (als dat uberhaupt mogelijk is...)...
Dit is echt een horrorstory, arme kinderen...
Kan het niet iets milder?
Zou het niet beter zijn als de reacties op TO wat milder zijn? Ik geloof dat als ik deze vraag gesteld zou hebben ik hier niet meer op terug zou durven reageren en misschien zelfs een beetje dichtslaan van al die klappen om mijn oren.
Natuurlijk ben ik het eens met wat iedereen hier schrijft, maar de manier waarop is best heftig hoor (vind ik dan)
Milder
Hmmm
Ik vind de meeste reacties juist uiterst mild en hulpvaardig. Veel tips ook.
Ik heb zelf net het hele topic achter mekaar gelezen, en ik ben vooral verdrietig. En ik uit dat boos, haha, inderdaad net zoals het niet moet bij een kind.
Weet je, ik ben zelf stiefmoeder, mijn stiefdochter is nu 30 en kwam in mijn leven toen ze nog geen 1 jaar was. Ik ben met haar vader gaan samenwonen toen zij bijna vier was, en vanaf dat moment zijn we ook een week om week co-ouderschap aangegaan.
De situatie was niet altijd makkelijk, dus ik weet hoe het is om als stiefmoeder wanhopig te zijn.
Maar er zijn dingen die je niet doet (op basis van eigen ervaring, als stiefmoeder en als moeder):
- Je valt de andere ouder (in dit geval en ook in ons geval de moeder) nooit af.
- Je hoort een kind niet uit over de situatie bij de andere ouder. (waarmee ik niet zeg dat je daar niet over kunt praten, maar specifiek uithoren... niet doen!)
- Als stiefouder sta je op de tweede plaats. Kind gaat voor of hoort voor te gaan... realiseer je dat. Op het moment zelf is dat misschien moeilijk, maar echt, alles is relatief.
- Denk niet dat je het beter weet dan de ouders zelf, of de andere ouder. Zeker als je zelf (nog) geen kinderen hebt, kun je je daar niet in verplaatsen.
- Het kind ondersteun je, en probeer je te helpen om het beste te maken van een gegeven situatie.
Specifiek:
Meisje gaat plassen midden in de kamer, terwijl ze eigenlijk zindelijk is. Dat is een duidelijk signaal. Ik denk niet dat ze niet naar haar moeder wil, want een kind van vier wil wel naar haar moeder. Kinderen hebben het echter moeilijk met veranderen van de ene situatie naar de andere. Dat is normaal. Maak er geen big deal van.
En heel eerlijk gezegd: wat kinderen willen is gewoon de beide ouders bij elkaar. Een kind wil niet dat ouders scheiden.
Ik ben wel benieuwd. In april schreef je, Fernanda, dat de ouders/moeder bezig waren met de huisarts en een kinderpsycholoog. Los van dat ik vind dat het probleem niet bij het kind ligt, maar bij de ouders, en dat als er een psycholoog moet worden geraadpleegd, dit door de ouders en voor de ouders moet worden gedaan, ben ik wel benieuwd of dat nog iets is geworden...
Hopelijk kan via de huisarts/kinderpsycholoog tot de ouders worden doorgedrongen dat een betere communicatie een voorwaarde is, dat dit meisje ongelukkig is onder de gegeven situatie (en haar broertje waarschijnlijk ook, als het met hem zo perfect gaat...).
En nog: een kind wordt niet onzindelijk. Ze is gewoon zindelijk, maar plast om een reden in haar broek. Een gesprek over luiers (waarschijnlijk gewoon dreigen, als je niet op de wc kunt plassen moet je maar weer een luier) is vernederend. Ze hoeft geen luier. Dit is haar schreeuw dat er iets mis is.
Enfin... waar ik ook door getriggerd raakte is de bijna onvermijdelijke richting die het op leek te gaan en waar het ook geëindigd is nu: het ligt aan de moeder... zij kan de opvoeding niet aan, zij wilde scheiden en Fernanda kan haar niet vergeven.
Nog een tip Fernanda, vergeef haar wel. Vergeet een ding niet. Zij is de moeder van deze kinderen, en als je bij deze man blijft, kom je NOOIT MEER van haar af. Bij schooldingen, verjaardagen, afstuderen, maar ook als deze kinderen later zelf ook kinderen krijgen... je zult haar altijd tegenkomen.
Vergeef haar wel, dat scheelt een boel energie. Probeer zelf minder verbeten er in te staan. Het zijn jouw kinderen niet, ze hebben twee ouders. Daardoor raakt het je hopelijk iets minder, kost dit alles minder energie, en kun je ook je partner weer beter bijstaan.
En...! Het is zoveel beter voor de kinderen...
Nounou
Wat een negatieve reacties zeg, de laatste dagen. Los van dat ik het inhoudelijk eens ben met alle tips. TS kwam hier ook om tips vragen, die ze voor een groot deel ter harte neemt. Ik vind dat knap, zeker omdat ze zelf geen moeder is en erg haar best doet om de situatie te verbeteren. En natuurlijk zien wij vanaf de zijlijn de herkenbare patronen van schuld bij de moeder leggen, maar ga er maar aanstaan in zo’n situatie met een vriend die geen idee heeft hoe hij met zijn dochter moet omgaan en agressief is. Ja de situatie is zorgelijk, maar TS zou hier heel goed een postieve wending aan kunnen geven. Laten wij haar daarbij helpen i.p.v. haar afbranden.
Focus waar hij hoort
De aandacht in deze situatie zou moeten uitgaan naar de veiligheid en gezonde ontwikkeling van de betrokken kinderen. Volgens mij wordt hier niemand afgebrand. Dat had gerust gekund, gelet op het schrijnende gebrek aan kennis over kinderen die bij vader en stiefmoeder aanwezig lijkt te zijn. In plaats daarvan wordt geadviseerd om hulp te zoeken. Zodat de betrokken kinderen veilig en (geestelijk) gezond verder kunnen opgroeien.