In de war...
Wat een jaar, niet alleen kreeg iedereen Corona op zijn dak, maar mijn relatie van 17 jaar strande... Begin november kwam ik er achter dat mijn man me had bedrogen tijdens een zakenreis. Ik was en ben er nog altijd kapot van. Maar je schiet in een overlevings modus, je gelooft dat je er wel uit zal geraken. Maar zo simpel was dat niet... na de schok kwam de woede, verwijten, down gevoel, je minderwaardig voelen... hij wilde er niet over praten, het was nu eenmaal gebeurd en klaar. Maar hij is zo oneerlijk geweest... ik heb het moeten ontdekken, hij zelf ging niks zeggen. Het eerste wat hij zei bij thuiskomst in november was: ik wil scheiden, zonder boe of ba... Nu is de scheiding effectief ingezet, maar vooral omdat ik het niet meer zag zitten, ik besefte dat het me nooit meer zou lukken hem te vertrouwen. Hij lijkt nog altijd verbaasd dat ik het heb aangedurfd door te zetten, maar wat moest ik dan, vertouwen was altijd het hoogste goed in een relatie. Misschien was het anders geweest als hij er eerlijk voor was uitgekomen, spijt had betuigt, maar het vreemdgaan lag volgens hem enkel aan mij... Wij hebben 4 kinderen samen waar ik meest van de tijd alleen voor sta... en ja, misschien ben ik hem wat uit het oog verloren, maar ik werk en probeer onze 4 kinderen te geven wat hij niet kan tijdens zijn zakenreizen, ik was dus moe... Toen de bom ontplofte leek het erop dat zijn familie me zou steunen, maar voo het moment heb ik met ze gebroken, zeker toen zijn zus en zijn schoonboer zeiden dat het eigenlijk ook wat aan mij lag dat hij op een ander was geweest, ik was nu eenmaal niet streng genoeg voor hem... dat blijft maar door mijn hoofd spoken, dat maakt ook dat ik hen nu nu kan zien en misschien nooit niet... ik was al zo gekwets, omdat dan erbovenop te horen... wat zouden jullie doen? ik weet het niet meer, alleen dat ik ze nu niet wil zien, niet tot ik weer mezelf voel, tot dit allemaal achter de rug is...
na mijn scheiding
Na mijn scheiding zie ik mijn schoonfamilie niet meer. Ik zag ze al niet heel erg veel en ik merk dat het mij meer rust geeft om ze niet te zien. (ik vond ze niet onaardig hoor) Mijn ex heeft alle gelegenheid om onze kinderen contact te laten hebben met zijn familie en ik de kinderen met de mijne. Mijn ex komt dus ook niet bij mijn familie over de vloer.
Eén keer belde mijn ex op naar mijn moeder (vlak na de scheiding) om te vragen hoe het ging en hij sloot af met 'ik kom binnenkort wel eens een kopje koffie drinken',waarop mijn moeder (zonder dat wij het daar samen ooit over gehad hadden) zei, 'dat hoef je niet te doen, heb ik geen behoefte aan'.
Dus ja, zo loopt het hier en ik vind het prima zo, geef mij meer rust dan nog contact te houden en allerlei dingen over ex te horen die ik helemaal niet wil horen.
steunen
Een goede keuze, dat je ze nu niet wil zien. Je kan het er nu niet bij hebben om nog meer gekwetst te worden. Je moet je nu juist omringen door mensen die je steunen. Misschien later, ooit..
Sterkte!
dank je
Dank je! ik voel me nu idd nog niet klaar om de confrontatie aan te gaan of hoe het ook noemt. Met 36 jaar ken ik mezelf een beetje en wat ik nu ook zou willen zeggen, zou ontactvol worden gebracht, ik kies er dan ook voor erover na te denken hoe ik alles kan bewoorden. uiteindelijk wil ik niemand kwetsen, ik wens haar werkelijk dan ook niet hetzelfde mee te maken en dat te horen te krijgen, dat zou laag zijn van mij. Ik hoop wel, eens dat gesprek is geweest, ze begrijpt dat het ontzettend kwetsend was om zoiets te zeggen. Ze had nog wel meegegven dat ik altijd bij haar terecht kon voor een babbeltje tijdens deze moeilijke tijd, vanzelfsprekend heb ik bedankt, maar ben niet op het aanbod ingegaan, daar heb ik een hele goede vriendin voor die me erdoor heen sleept op een respectvolle manier. Een heel eerlijke madam die niet perse altijd zegt wat ik wil horen, maar net dat geeft me kracht, ze zal me niet naar de mond praten.
ik voel me al wat beter, nu nog hopen dat ik snel een huisje en rust vind!
moeilijk gaat ook zeker 
wat ze zei
Ik ging in mijn vorige bericht eigenlijk niet in op wat je schoonzus had gezegd. Maar wat ze zei 'dat je strenger op hem had moeten zijn' dat is natuurlijk een hele rare uitspraak. Je moet in je huwelijk toch niet streng op elkaar hoeven zijn, je partner moet uit zichzelf kiezen voor zijn eigen vrouw en niet voor de verleidingen van andere vrouwen. Dat zou wat zijn, dat ik mijn partner daarop moet controleren en dat het mijn taak is om te zorgen dat hij niet vreemd gaat.
Mijn taak, én zijn taak is, om leuke partners voor elkaar te zijn en te blijven, dat zal heus niet dagelijks top zijn, maar als de intentie er maar is en je voor elkaar blijft werken daar aan.
verkapte kritiek op haar zoon
Als jij strenger had moeten zijn, is hij dus een onhandelbaar, grenzeloos kind. Ik snap dat je de manier waarop ze jou daarop aansprak niet fijn vindt maar hij is in ieder geval ook in haar ogen zo fout bezig geweest dat hij hardhandig gecorrigeerd had mogen (moeten) worden door zijn vrouw. Jij kan denken: hoezo had ik dat moeten doen? Dat heeft meer te maken met een verschil van opvatting over wat een partnerrelatie inhoudt dan met of jij ‘fout’ zat. Ik zou het voor nu laten zakken en misschien til je er over een half jaar wel niet meer zo zwaar aan. Voor moderne vrouwen is de notie dat een huwelijk is mislukt omdat de vrouw niet streng genoeg was voor haar man immers eerder grappig dan een serieuze mogelijkheid!
Oh het is de zus!
Dat is helemaal komisch, leeftijdgenoten dus. Wonderlijk, dat paste dus kennelijk niet in mijn wereldbeeld. Voor mij staat die uitspraak heel ver van de werkelijkheid en tegen dat soort dingen moet je je nooit verdedigen.
dit helpt
Streng, in de zin dat ik hem meer had moeten geven wat hij nodig had. Maar zoals ik al eerder zei, hij is best vaak weg voor het werk en als hij terug kwam probeerde ik wel dinges te regelen, een weekendje samen, s'avonds lekker eten, alles opgedekt en al. Hij is idd een man en geen kind dat constant bij de hand moet worden gehouden heb ik toen gezegd, op het moment zelf voelde ik niet zo veel, maar achteraf besefte ik dat het een erg botte reactie van haar was.
Ik ga het loslaten, het een plaats geven en mijn volle concentratie gebruiken voor wat nu moet gebeuren.
Dit neerschrijven helpt voel ik, in mijn omgeving kan ik daar niemand mee lastigvallen, maar het gevoel moest even weg dat het werkelijk aan mij lag. wij zullen beiden fouten hebben gemaakt, maar overspel is volgens mij nooit de oplossing.
Fijn dat het helpt
Natuurlijk ben je allebei verantwoordelijk voor de kwaliteit van de relatie. Maar het kan niet jouw schuld zijn dat hij is vreemd gegaan, omdat je hem ‘niet tevreden stelde’. Als er onvrede is in een relatie is het de bedoeling dat dat op een constructieve manier aan de orde wordt gesteld. Dat gebeurt natuurlijk best vaak in eerste instantie niet op een constructieve manier. Nog steeds niet per se een doodzonde, al is met een deur slaan dan een stuk gemakkelijker te repareren dan vreemdgaan. Maar de ene partner verantwoordelijk stellen voor het wangedrag van de andere is echt een no go. Ik vind het gezond dat je erop aanslaat. Als er door de wangedragende partner geen verantwoordelijkheid wordt gevoeld en genomen voor het eigen gedrag is de basis onder de (gelijkwaardige) relatie weg. Ik denk dat jij inderdaad heel goed weet waar je mee bezig bent!
die kritiek
Al die kritiek die hij op je had terwijl hij vreemdging of zich mentaal daarop voorbereidde... dat moet je echt van je af laten glijden.
De meeste mensen zijn geen psychopaten. De meeste mensen krijgen zeer zware schuldgevoelens als ze hun partner bedriegen. Schuldgevoelens waar ze niet mee om kunnen gaan. Dus bedenken ze allerlei redenen waarom die partner dat 'verdiend' heeft. En daar gaan ze zelf ook in geloven. En vervolgens gaan ze zich gedragen alsof al die negatieve dingen die ze zichzelf over jou wijsgemaakt hebben, ook waar zijn. Passief-agressief doen, zodat ze de 'slachtofferrol' kunnen opzoeken.
Op een gegeven vallen zullen de puzzelstukjes op hun plaats voor jou. Die keer dat hij zei dat jouw 'te vroeg naar bed gaan' de reden was voor jullie gebrek aan seks? Hij bleef gewoon net zo lang achter z'n computer tot jij ging slapen, zodat hij daarna ongestoord met zijn minnaar kon bellen/chatten.
Je kunt NIETS vertrouwen van wat hij tegen je gezegd heeft. Zijn eerste prioriteit was het bewaren van zijn geheim, en zijn tweede prioriteit was het beschermen van zijn ego (het onderdrukken van zijn schuldgevoelens). Zijn beeld van jou en van jullie relatie is ernstig verstoord geraakt; hij zou niet met zichzelf kunnen leven als dat niet zo was. Hij KAN niet eerlijk tegen je zijn. En hij kan dus ook niet eerlijk zijn tegen zijn familie.
Syboor
Dankje Syboor. Mooie post, wat goed verwoord. Lees dit iedere dag Coralis
@Syboor
wow! idd erg mooi gezegd!
Er zit veel waarheid in wat je zegt, maar helaas voor hem is net die oneerlijkheid de dooddoener, ik denk dat het anders was geweest als hij meteen schoon schip had gemaakt...maar hij bleef maar ontkennen en bleef maar de schuld op mij afschuiven, daar kon ik uiteindelijk niet meer tegen.
de laatste tijd val ik van de enige verbazing in de andere, regelingen rond de kinderen wenst hij niet meer na te komen, dagelijks krijg ik nu berichten van hem met verwensingen, dat hij me haat... ik besloot het eerst te negeren, maar het is nu dagelijks, zonder aanleiding, want voor het moment woon ik niet meer thuis, dat kon niet meer.
Ik zal er hoe dan ook doorkomen, dat weet ik nu al, maar het is erg lastig, zeker zo als het nu loopt.
bedankt! met dit bericht eindig ik dit knagend gevoel!