Ik zie mijn kind al 5 jaar niet meer
Dag mensen,
zoals de titel het al verraad zie ik men dochter al geruime tijd niet meer, buiten een bericht voor gelukkige verjaardag/nieuwjaar gaat het niet en de daarop volgende zinnen zijn enorm oppervlakkig .
Kleine schets van hoe alles is gegaan, verliefd verloofd getrouwd hondjes huisje kindje kortom de ideale volgorde, dan uit elkaar gegroeid en door toedoen van ex nog wat schulden erbij wat dan ook de spreekwoordelijke druppel was om de relatie te beeindigen.
Onze dochter was anderhalf toen en hebben de regeling voor haar zo goed mogenlijk geregeld, co-ouderschap de goederen mooi verdeeld kortom tijd voor een nieuwe start.
Ondertussen nog wat advocaten erbij gehaald door de ex omdat ik het zogezegd niet mooi verdeeld had en regeling met dochter niet oke was , maar ook dit was niet te staven en alles bleef zoals het was alleen weer wat schulden erbij door advocaat die ik moest betalen.
Ik ben toen van -0 begonnen en heb weer opgebouwd , gezorgd dat er een thuis was voor onze dochter maar al snel begonnen de verschillen in opvoeding zichtbaar te worden.
Bij ex werd ze over overladen met cadeau's terwijl dit voor mij als alleenstaande papa op dat moment heel moeilijk was, ook naar opvoeding toe ben ik van oordeel dat je je kind moet gidsen in het leven en niet de beste vriend moet zijn (dat komt later als ze uit huis zijn denk ik dan) maar als eerste een ouder die helpt en corigeert.
Maar na een 10 tal jaar ben ik terug een relatie ingestapt en toen is alles beetje bij beetje ontspoort, je voelde de jaloezie toen onze dochter hier vriendinnetjes kreeg en plezier had omdat ze dat dan bij men ex vertelde hoe het hier aan toeging.
toen puberteit aanbrak bij haar en ze begon te experimenteren met softdrugs heb ik haar betrapt en ben toen echt kwaad geweest op haar, dat zulke dingen niet door de beugel konden, ze was toen 14.
Mijn ex heeft de zaak dan volledig naar haar hand kunnen zetten en als beste vriendin van haar dochter er uiteraard genoegen mee genomen dat dit zogezegd een eenmalig feit was.
Door de wilde verhalen die toen uit haar duim werden gezogen en het herhaaldelijke opstoken naar men dochter toe zijn ze terug naar advocaat getrokken om co-ouderschap teniet tedoen en alimentatie te vragen.
Dit kwam als een donderslag bij heldere hemel en kregen toen een uitleg van advocaat waarom de dagvaarding was, ik werd van alles beticht en stond letterlijk aan de grond genageld toen ik dit las. ook had men ex haar in mijn familie gewrongen en daar de zogezegde vuile was opgehongen.
Na 4 jaar advocaten ben ik als vader de rechtzaak verloren, zij werd geloofd mijn familie ging daarin mee en heb sindsdien niemand meer gezien.
Kind kwijt ,ouders kwijt, familie kwijt en je mag het gerust weten dat er geen dag voorbij gaat dat ik er niet aan denk en diegene die het best kunnen liegen en bedriegen hier de grote winnaars zijn.
Dit is maar een fractie van wat er allemaal gebeurd is (denk dat ik al een dik boek kan schrijven) maar ga het hierbij laten, had gewoon eens nood om het van me af te schrijven..
een papa
vreselijk voor je.. je dochter is nu 19/20 als ik het goed lees? kun je niet eens ergens met haar afspreken om je verhaal te doen?
Is nu 23 en was ook al een gedachte maar wijkt elk contact , ik weet dat ik recht in mijn schoenen sta en ben er zeker van als ik ooit mijn verhaal kan doen hun kaartenhuis vol leugens in elkaar stort.
Kan alleen maar hopen dat ze het inziet en hier aan de deur komt staan.
Heftig hoor. Het lastigste zit in gelijk willen krijgen denk ik?. Als je dat bedoelt met jouw verhaal doen. Jouw frustratie is groot en dat snap ik. Het voelt als groot onrecht. Maar in je gelijk blijven hangen werkt averechts. Heb je wel eens hulp gezocht? Met experts praten. Is niet zweverig. Niet stom. Lijkt mij zeer aan te raden met alles wat is gebeurd. En wat het met jou heeft gedaan.
Je vraagt geen advies, toch popt dit omhoog: je wil graag contact herstellen met je kind en familie? Zou je niet met een goede psycholoog/mediator kunnen gaan werken? En dan ook een gesprek met je kind. Met je ouders. Niet alleen. Maar met begeleider die zorgt dat het geen jij dit en jullie dat ruzie wordt. Maar echt luisteren. En voelen.
Idee?
Waar gaat het je nu eigenlijk om? Dat je gelijk krijgt of dat het contact met je dochter hersteld wordt?
Graag_vader als eerste wens ik jou heel veel kracht, kracht om door te gaan met leven en los te laten.
Los laten niet in de zin van: niet meer aan denken, maar in: beseffen dat jij hier verder niets aan kunt doen. Heb je de documentaire 'Gebroken' gezien? Het was voor mijn man best heftig om te zien, maar het liet hem ook wel weer realiseren dat er geen blaam ligt bij hem.
Dat jij boos bent geworden op je dochter toen ze 14 was over softdrugs is misschien niet de meest handige zet geweest, maar dat heeft je ex (zoals jij ook al aangaf) goed uitgebuit. Toch is dan maar een stukje. Jouw ex-partner is ziek. Helaas wordt dat in de maatschappij nog steeds niet zo gezien. Jouw dochter is jarenlang mentaal vergiftigd door haar moeder en heeft datgene gedaan wat zij kon: jouw wegduwen. Dit is geen bewuste actie, dit is een overlevingstrategie.
Het enige dat jij kunt doen is open blijven staan voor mogelijk contact. Stuur een kaartje, een berichtje enzovoort. Niet met: 'ik mis je' maar juist meer 'gewone' dingen. De belangrijkste reden is dat je op die manier laat merken dat je aan denkt, dat jij haar niet wegduwt, dat jij ervoor haar wil zijn. Wees je bewust van de jarenlange mishandeling die zij heeft ondergaan.
Misschien is het een idee zoals Ana Cara aangeeft. Wellicht wil je dochter daaraan meewerken. Persoonlijk zou ik niet kiezen voor een mediator, maar een goede psycholoog die begrijpt wat ouderverstoting is en wat het voor gevolg heeft.
Woont je dochter nog bij haar moeder?
Ik deel je opvatting over opvoeden. En ik deel ook dat vriend(in) willen zijn geen goede uitgangspositie is voor een ouder. Maar kinderen kunnen dat niet overzien, reageren op wat er op hen af komt en wat dan aantrekkelijk of vervelend is.
Je gaf als breekpunt aan dat je boos werd toen je kind op 14-jarige leeftijd betrapte op blowen. En moeder toen toegeeflijk was. 'Vader wordt boos' is vaak een argument dat snel verloopt in: vader is agressief, vader is een gevaar voor het kind. Dus het kan best zijn dat daar een breekpunt ligt.
Je gaf ook aan dat de zaak escaleerde toen je een vriendin kreeg. Ook dat is wel herkenbaar. Alle grootmoedigheid waarmee een goede echtscheiding gepaard kan gaan wordt dan overboord gegooid.
Je dochter is meegenomen in de verhalen van moeder. Hopelijk gaat ze binnenkort toch echt aan haar eigen leven beginnen. Hoe kun je er dan zijn voor haar?
Ik denk dat het belangrijk is dat ze ervaart dat ze een substantieel deel van je leven is, en niet het gevoel heeft dat je toch al je vriendin hebt, dus wat zou het jou boeien hoe het met haar gaat. daarom is het met regelmaat een berichtje sturen over alledaagse dingen een goed plan. Het kan echter ook contraproductief werken en ervaren worden als binnendringen.
Wellicht kun je bedenken wat zij nu als 23-jarige nodig heeft in het leven om haar toekomst op te bouwen en op wezenlijke dingen daarvoor kunt anticiperen. Ik kan heel veel bedenken, maar dat ligt toch vooral aan haar persoonlijke situatie.
Tsjor
een lange brief aan je dochter schrijven. Zorg ervoor dat ze t echt krijgt. Uit je gevoelens en leg jouw kant vh verhaal uit. Succes
Ik kan me niet voorstellen dat je tien jaar boos blijft omdat je vader één keer boos werd op je 14e omdat je blowde. Ik zou het eerder zorgelijk vinden als je als ouder je schouders ophaalt en denkt 'nou en?'.
Ik zou haar ook een brief schrijven. Het gaat niet om gelijk hebben of krijgen, maar om hernieuwd contact. Ik voel heel veel onrecht en verdriet in je post. En dat snap ik, want dat zou ik ook voelen als ik mijn kind kwijt zou raken.
Schrijf dat je haar mist en dat je heel graag contact zou willen hebben, zonder verwijten. Ze is nu volwassen, tijd om haar eigen keuzes te maken en zelf te reflecteren op het verleden en hoe ze over dingen denkt.