Ik wil helemaal niet scheiden.
Hoi allemaal,
Ik moet mijn verhaal even kwijt! Een half jaar geleden is mijn man na een relatie van 16 jaar, waarvan 6 jaar getrouwd, bij mij weggegaan. We hebben een meisjes tweeling van 11!
Voor mijn gevoel ging alles goed. We waren gelukkig met onze dochters, geen schulden, mooi koophuis. Alles heel normaal. Maar in ene uit het niets zei hij, ik weet niet of Ik nog van je hou...
5 weken later was hij weg...
Hij gaf aan als reden dat we geen passie delen en dat hij dingen met een partner wil doen die hij met mij niet kan doen. Ik heb namelijk een spierziekte. Hij wilde sporten met een partner.
Achteraf bleek dat hij gewoon verliefd is geworden op een ander. Al blijft hij volhouden dat zij niet de reden is dat hij is weggegaan. Maar ik ben er achter gekomen dat hij contact met haar kreeg vlak voordat hij tegen mij zei dat hij het niet meer wist. De dingen die hij wilde doen op sport gebied zijn de dingen waarvan zij houdt...
We zijn nu een half jaar verder maar ik mis hem nog elke seconde van de dag. Het doet nog net zoveel pijn als een half jaar geleden. Ik haat hem dat hij dit ons heeft aangedaan. Zo in ene uit het niets. Maar toch hou ik ook nog steeds van hem! Sinds afgelopen vrijdag weten de kinderen dat hij een ander heeft. Dat doet ze heel veel verdriet. Hij heeft deze beslissing zo hals over kop genomen. Wilde ons geen kans meer geven ondanks dat hij nooit heeft gezegd of laten blijken dat hij dingen anders zou willen. Dat is zo frustrerend!! Achteraf zie ik natuurlijk best wel dat ik fouten heb gemaakt en dat we in een sleur zaten. Maar het waren wel de dingen die vaker in een huwelijk voorbij komen en waar aan gewerkt had kunnen worden. Wat ik heel graag had willen doen! Maar omdat hij haar al op het oog had heeft hij het geen kans meer gegeven. Het voelt alsof wij niet belangrijk genoeg voor hem waren...Het gras was groener bij de buren.
We zijn nog niet officieel gescheiden. Het concept ligt bij de mediator, al een bijna een maand. Maar hij doet er elke keer zo lang over om het door te zetten. Ik heb tegen hem gezegd dat hij alles moet regelen (afspraken maken enzo) omdat hij degene is die dit wil. En ik niet. Hij heeft mij namelijk ook verweten dat ik altijd alle beslissingen nam en hem geleefd heb. Dus vind dat hij dit alles moet regelen want het is zijn beslissing.
Nog steeds blijf ik hopen dat hij terug komt. Dat hij gaat inzien dat hij te snel deze beslissing heeft genomen. Maar ik weet ook dat zolang hij bij haar is en dat goed blijft gaan dat niet zo snel gaat gebeuren. En dat is zo verdomde moeilijk...
Ik werk niet, vanwege mijn spierziekte. Dus leer ook geen nieuwe mensen kennen. Tuurlijk heb ik wel vrienden maar die hebben ook allemaal hun eigen gezin en leven. Zit veel thuis en dat is heel eenzaam...
Ik wil hem zo graag terug!!!
Priscilla
wat ontzettend rot voor je allemaal. Ik herken wel het een en ander want de vader van mijn kind dumpte me ook omdat ik ziek was.
Ik begrijp dat je je gezin heel wilt houden. Maar toch een oprechte vraag: wil je dan een man die je verlaat om een andere vrouw en ook al is dat niet zo dan is het omdat hij een vrouw wil die met hem wil sporten?
Vind je jezelf zo iemand waard?
sorry dat ik het zo bot zeg maar ik vind het een slapjanus
Waard
Jij wilt het niet. Hij wil het wel. Welke smoes, excuus of rede hij er ook voor gebruikt, dat maakt dat niet minder. Of je hem nu begrijpt of niet. Die ander kan een bewuste zoektocht zijn geweest of een eye-opener. Iets maakte hem dat hij er voor openstond om verder te kijken. Is het midlifecrisis, misschien. Is het dat hij het lastig vindt om met jouw ziekte om te gaan, ook dat kan. Maar het is hoe dan ook zijn keuze, zijn verantwoordelijkheid. Houden van is ook loslaten, ook als dat pijn doet en tegen je gevoel in gaat.
Het is heel vervelend dat je een spierziekte hebt maar hij was niet verantwoordelijk voor hoe jouw sociale leven er uit ziet. Het klinkt alsof je meer bang bent voor de eenzaamheid navre scheiding dan dat je hem mist om wie hij is. Werken kan misschien niet maar wat kun je nog wel? Werk aan jezelf, laat zien dat je hem niet nodig hebt om een goed en sociaal leven te hebben. Dat maakt je stukken aantrekkelijker dan als je gaat smeken of die ander als bijvrouw voor "sport" zou tolereren.
Laat hem het voortouw nemen maar wees niet afhankelijk. Ga kijken naar het huisvesting-en inkomensplaatje voor jezelf en de kinderen. Zorg dat je weet waar je recht op hebt, dat er goede financiële afspraken zijn gemaakt en de omgang geregeld is. De kinderen zijn oud genoeg om te weten hoe het zit en te zeggen wat ze willen qua omgang. Maar ook op een leeftijd om hun vader nu af te wijzen uit verdriet en loyaliteit. Zorg dat je gevoelens en verdriet niet het contact tussen hem en de kinderen moeilijker maakt. Hij blijft hun vader.
Hoe dan ook je bent meer waard dan een man die zijn belofte over voor- en tegenspoed, bij ziekte etc. niet wil of kan nakomen. Sterkte!
