Ik wil gewoon van mensen die gescheiden zijn weten of ze zich wel weer beter voelen!
Hi,
Ik ben sinds een half jaar officieel gescheiden en inmiddels 1,5 jaar uitelkaar. Het kwam bij mij als een donderslag bij heldere hemel.
Ik ben een type die meteen wel door is gegaan en alles heeft opgepakt om door te kunnen. Maar nu komt toch echt het verdriet, en hoe moet ik nu alleen verder. Ik vind er niks aan om alleen te zijn.
Ik hoop gewoon van mensen die gescheiden zijn te horen, dat zij hetzelfde hebben meegemaakt en dat het echt wel weer beter wordt. Ik heb alleen maar getrouwde stellen in mijn omgeving. Stukje eenzaamheid in mijn lot, eigenlijk.
Ik hoop dat er iemand reageert.
Groet,
Bij mij werd het wel beter
Ik ben inmiddels ruim 8 jaar geleden gescheiden na een huwelijk van 21 jaar. Mijn man had iemand anders met wie hij al anderhalf jaar een relatie bleek te hebben, en verhuisde van het ene op het andere moment van ons gezamenlijk huis naar haar en keek nooit meer achterom. Ook niet naar onze 4 kinderen.
De eerste jaren waren moeilijk. Ik had niet alleen de zorg voor het gezinsinkomen (ik was altijd kostwinner geweest; ex-man betaalde geen alimentatie) maar ook voor 4 kinderen die in shock waren. Daarnaast had ik natuurlijk ook gewoon mijn eigen verdriet - de vernedering van het bedrogen worden en het ongeloof dat iemand met wie je zo lang lief en leed deelde, ineens een vreemde is.
Maar het werd beter. Ik weet niet wanneer dat moment precies kwam, maar ik was zeker tijdens die eerste jaren niet continu doodongelukkig. Ik gaf mijn leven een nieuwe vorm, had het soms best naar mijn zin en soms sloeg het verdriet weer keihard toe.
Na de eerste jaren realiseerde ik me dat mijn leven een stuk beter was geworden. Ik bleek alleen wonen (nou ja, met mijn kinderen uiteraard) buitengewoon prettig te vinden, mijn relatie met mijn kinderen werd veel hechter en ik vond het fijn om op mezelf aangewezen te zijn. En toch schoot dat verdriet er soms ineens weer in. Bijvoorbeeld toen mijn ex-man hertrouwde. Dat verdriet liet ik dan gewoon toe, want ik wist ook dat het weer voorbij zou gaan.
Nu, ruim 8 jaar later, is dat verdriet er niet meer. Wel voor mijn kinderen, maar niet meer voor mezelf. Ik voel ook geen boosheid meer naar mijn ex - ik voel gewoon niks. Hij is nu ook een vreemde voor mij en zijn leven interesseert me ongeveer net zoveel als het leven van de buurman die ik niet ken.
Bijna anderhalf jaar geleden leerde ik mijn huidige partner kennen. We hebben een hechte LATrelatie en hij is de allerleukste man van de wereld. Toch vond ik het moeilijk mijn "alleen-zijn" op te geven.
Dus TO: ja, het wordt beter, althans bij mij werd het beter. Ik kan oprecht zeggen dat ik nu gelukkiger ben dan ik was tijdens mijn huwelijk. Ik zou zelf nooit de scheiding ingezet hebben, dus hoe raar het ook klinkt: ik ben voor mezelf een soort van blij met hoe de zaken destijds gegaan zijn. Als mijn ex mij niet bedrogen had, was ik nooit bij hem weggegaan. Voor mijn kinderen had ik het graag anders gezien, maar ikzelf ben een gelukkiger mens geworden.
Dat zeg je mooi Persephone.
Ik had mijn kinderen ook iets anders gegund maar mijn ex en ik waren geen goede match. Voor mezelf is het heel goed geweest dat wij gescheiden zijn. En voor mijn kinderen denk ik uiteindelijk ook, omdat ze van mijn mij en mijn ex geen goed voorbeeld gekregen zouden hebben van hoe een harmonieuze, liefdevolle relatie hoort te zijn.
Neemt niet weg dat ik het de eerste jaren moeilijk heb gehad. Ik zag voor mijn gevoel alleen maar gelukkige gezinnetjes om me heen, vond dat ik gefaald had. Heb me ook wel afgevraagd of het 'allemaal de moeite waard' was en of ik ooit weer echt gelukkig zou zijn. En ja, dat word je echt weer. Maar rouwen en verdriet hoort ook bij loslaten en opnieuw beginnen.
Ik vind mezelf nu een leuker mens. Houd hoop, blijf positief, vertrouw op jezelf.
Ook van mij
een compliment Persephone. Je slaat de spijker op z'n kop. Ik heb zelf de stekker eruit getrokken, na > 20 jaar huwelijk, dat met de jaren beroerder en beroerder werd. Na man's laatste 'streek' werd de situatie echt onhoudbaar, voor mij en de kinderen, en heb ik eindelijk de kracht gevonden om actie te ondernemen. Hoewel het mijn initiatief was voelde helemaal niet zo en ik ben net zo goed door alle emoties van rouw en verdriet heen gegaan. Ook ik had de zorg voor de kinderen in alle opzichten alleen.
Maar ook bij mij is nu, na zoveel jaar, de emotie weg. Kinderen zijn inmiddels van (beginnende) pubers toen nu volwassen geworden. Ik heb ex al 'ik weet niet meer hoe lang' niet meer gezien en hij zou net zo goed een vage bekende kunnen zijn. Ook ik ben een soort van blij met ex's 'streken' en vooral die laatste, heftige, hoeveel verdriet die ook bracht. Want dat was het laatste duwtje dat ik nodig had om de kracht te vinden. Sindsdien heb ik geleerd dat ik voor mezelf en mijn kinderen kan zorgen. Dat ik een ontzettend sterk mens ben. En dat het wel degelijk mogelijk is om liefde te geven en minstens evenveel terug te ontvangen; ook ik heb een nieuwe partner gevonden. Ik ben nu, ondanks alle schade, gelukkiger dan ik ooit in mijn vorig huwelijk ben geweest.
Leeftijd
Zou het kunnen dat het 'makkelijker' is om over een scheiding heen te komen als je jonger bent - en dus nog flink wat jaren in het vooruitzicht hebt? Ik was bijna 60 toen ex en ik uit elkaar gingen. Ik vind het lastig hoor, nu weer een nieuw leven moeten opbouwen in een omgeving waar alles flink gesetteld is.
Elledoris
Ik heb geen idee. Ikzelf heb vaak gedacht dat ik liever wat ouder was geweest toen mijn man wegging. Omdat ik in die periode ook nog gewoon de zorg voor 4 thuiswonende kinderen had, en omdat ik in mijn omgeving voortdurend gelukkige gezinnetjes zag, zoals Madeira ook al beschreef.
Nu ikzelf wat ouder ben en het verdriet om mijn scheiding weg is, ben ik blij dat ik nog wat jaren voor de boeg heb (hoewel ik ook niet meer de jongste ben natuurlijk), maar zo voelde dat niet toen ik er middenin zat.