ik weet dat het goed komt, het voelt nu niet zo

Vandaag is geen goede dag. Het ligt niet aan het weer dat grauw en grijs is. Alle zonneschijn is uit mezelf verdwenen, futloos als een natte doek. Ik voel geen leven door mijn lijf gonzen, er zijn geen hoogte punten, slechts iets zwaar en donker om me en in mij. Overgevoelig voor alles lijkt het wel, zwijgzaam zoals nooit tevoren. Zelfs appen met mijn beste vriendin brengt geen soelaas, het ontbreekt me aan fut om wat dan ook terug te sturen. Er is niks dan oneindige leegte waar ik tegenaan kijk. Met momenten komen de tranen vanzelf, een vaag gedachte of iets heel concreets. Net nog, in de auto, wachtend voor mijn afspraak bij de dokter, kwamen ze, als rivieren die uit hun bedding waren getreden. Nochtans was het deze zijn week om de kinderen bij te houden, zodat ik wat op mijn plooien kon komen. De realiteit is echter dat ik er 2 keer Ben blijven slapen, een soort ceo mama die het moeilijk heeft met delegeren... Zonder dat hij het aangaf merkte ik wel dat het wat veel was, 4 koters en allés dat nog moet worden geregeld. Mijn oude ik, de niet geüpdatete versie, zou alles naar zich toe hebben getrokken, hem hebben ontlast. Maar die de nieuwe ik besefte dat het met vallen en opstaan zou moeten gaan dus zei ik hem allereerst de rust te vinden in de chaos en alles stap voor stap te doen. Ik ben geen goeroe, maar een ervaringsdeskundige die ook die weg heeft moeten afleggen, met vallen en opstaan. Toch, toen ik doorging, terug naar mijn stille plek, kon ik de tranen weer niet tegen houden. En vandaag had ik de hele dag voor mij, uren die onbeschreven wachten op invulling en toch kon ik niks bedenken om te doen dan de tranen terug dwingen. Ik vraag me af hoe lang ik deze pauze nog aan kan, hoe lang ik de kracht heb om niet te breken.