Ik ben nog steeds boos

Stop daarmee

'Ten eerste omdat hij 300 mr verderop is gaan wonen en ik echt mijn best doe om hem niet tegen te komen '

Daar moet je onmiddellijk mee stoppen! Jij geeft hem daarmee macht over jouw humeur én dagbesteding. Geen wonder dat je boos bent. Je maakt het jezelf onnodig moeilijk (en geeft hem daar de schuld van).

Focus op jezelf

Inderdaad, stop met je dagelijks leven aanpassen aan hem. Ga gewoon lekker je eigen gang, doe dingen waar je blij van word en probeer vooruit te kijken. Het heeft geen zin om boos op hem te blijven. Los van dat het niks oplost, had jij verwachtingen die hij niet waar kon maken. Stel dat dit het beste is wat hij kon geven (echt!), zou je dan nog steeds boos zijn? Of kan die vraag je leren om wat minder veeleisend naar hem te kijken? Hij is geen slecht mens, probeert je niet bewust het leven zuur te maken, maar jullie passen gewoon niet bij elkaar. Vervelend, maar dat kan gebeuren.

En ach, we zijn allemaal op zoek naar liefde, en proberen het beste uit een relatie te halen als we er in zitten. Ook al weten we rationeel misschien wel dat het niet gaat werken. En dan kan je zomaar vijf jaar verder zijn. Wees niet zo hard voor jezelf, dat is echt niet nodig, daar is echt niemand bij gebaat.

Het gaat eigenlijk verder dan boos

merk ik door jullie reacties te lezen. Natuurlijk moet ik mijn eigen leven weer opbouwen, het probleem is echter dat ik niet meer weet hoe en wat ik wil. Alles is me eigenlijk te veel op het ogenblik, ik moet maandag weer aan het werk en alles wat ik zou willen is gewoon weglopen van alles, ja en ook van de mensen en dingen van wie ik hou zoals mijn kinderen, mijn hond, van alles dat maar een klein beetje aanvoelt als iets dat moet. Dat het niet gezond is besef ik, anders zou ik hier niet naar feedback zoeken. Dat ik probeer er iets van te maken is ook duidelijk: ik sta in de ochtend op, werk een lijstje af van dingen die gebeuren moeten, doe wel eens iets leuks (onlangs museum en restaurant met een van mijn kinderen, film met vriendin, gisteren lange wandeling en koffie en taart met studiemaatje die dol is op mijn hond en met wie ik lekker kan kletsen) maar het voelt als een verplichting: oh ja ik moet ook iets leuks doen. Maar diep van binnen voel ik geen geluk, ook geen vrede, ik ben ja, boos, en nog het meeste op mezelf.
Ik snap wel dat het niet binnen 2 weken of zelf 2 maanden helemaal "in de gloria" zou zijn, maar dat ik zo gekwetst en beschadigd zou zijn had ik ook niet verwacht.
Houtplank

En het gaat inderdaad verder

Je wordt niet alleen geconfronteerd met de afgelopen vijf jaar maar ook met 'daarvoor' en je 'zelf'.
Twee stappen, die tegelijkertijd kunnen als je de opdeelt in kleine stukjes:
1. Alles waarvoor je ooit gekozen hebt was op dat moment een goede keuze. Wees mild naar jezelf hierover. Niet omdat je er toch niets meer aan kan doen (dan is het een loze uitspraak) maar omdat het echt waar is. Je wist toen echt niet dat dit zou gebeuren en je kon het niet weten. Je koos op basis van wat je toen goed vond. En dat zul je altijd doen. Ook nu en de komende tijd. Je hoeft dus niet te zoeken naar 'fouten' want die heb je niet gemaakt.
2. Leef in dit moment en geloof dat elke gedachte en elke handeling over je toekomst je dichter bij jezelf zal brengen. Net zoals je niet jezelf moet kwellen met wat je deed, hoef je je niet te kwellen met wat je zou moeten doen.

Gr Angela

Pas 3 maanden

Wees niet zo streng voor jezelf. Het is niet al maar pas 3 maanden geleden en je moet de hele boel weer opbouwen. Je bent goed bezig met je lijstjes en afspraken. Leg de lat niet zo hoog en leef wat meer in het heden.
Ik ben jaren compleet van slag geweest en die boosheid kwam na hele lange tijd en die is er nog steeds heel vaak met name als ik zie hoe de kinderen tegen feiten aanlopen die heel anders waren geweest als we niet uit elkaar waren gegaan. Niemand gaat uit elkaar voor de lol dus hopelijk verbetert het en zo lang dat niet is maak er per dag het beste van en soms kom je dan niet heel ver, so be it. Sterkte.
Trouwens niets mis met het op zoek gaan naar een andere psycholoog.

Och houtplank toch

Met excuses als ik een keer als een zweefteef klink, maar je leest alsof je compassie nodig hebt. Ja, je hebt een relatie van vijf jaar achter de rug. En toen je eraan begon was dat een goede keuze. Nu heb je gestopt en ook dat is een goede keuze.

Wist je dat elke keer dat je boos bent, denkt over waar je de hond uit moet laten of je boodschappenDoeTijdstip bepaalt, nog steeds met hem bezig bent? En dat is eigenlijk helemaal niet nodig en misschien zelfs wel zonde van je energie.
Nou zou ik hier kunnen gaan oreren over hoe je op dat soort momenten even stil moet gaan staan en bij jezelf kunt nagaan wat er onder/achter die boosheid zit. En dat je dan besluit om alleen maar te doen wat jij wil - zonder rekening te houden met ex.

Maar ik wil je eigenlijk alleen maar een hele dikke virtuele knuffel geven. Omdat ik denk dat je dat nodig hebt en weet dat je dat verdient!

Watervrouw

"Ik ben jaren compleet van slag geweest en die boosheid kwam na hele lange tijd en die is er nog steeds heel vaak", het klinkt stom maar voor mij 'fijn' om dit te lezen, misschien beter 'troostrijk'. Ik blijf er ook aardig mee worstelen (30 jaar relatie gehad, 3 jaar alleen nu). Ben ik dus niet de enige die daarmee zit.

Nee

De hond uitlaten en boodschappen doen wanneer en waar jij dat wil. Je bent er anders meer mee bezig dan hem gedag zeggen áls je hem tegenkomt. Kost veel minder energie. Bedenk dat het je eerst niet lukte om hem het huis uit te krijgen en nu ben je weer boos omdat hij zo dichtbij zit. Ga eens verder met je eigen leven! Ja je komt hem wel eens tegen. Nouja, eet hij jou op dan? Zeg gedag en loop door en laat je niet verleiden tot meer dan gedag.

Alleen ervaring met verlies

Niet met echtscheiding, maar ik kan me voorstellen dat je er wel een paar jaar voor uit kan trekken om er een beetje overheen te komen. Dat is wel wat ik zie bij de mensen om mij heen.
Degene die ervoor kiest om te scheiden heeft er soms minder tijd voor nodig, omdat die al veel eerder begonnen is met aan het idee te wennen. Maar ook mensen die zelf voor de scheiding kiezen kunnen er toch behoorlijk onder gebukt gaan. Het is een rouwproces, rouwen is een werkwoord zal ik maar zeggen. Dus het kost tijd en het doet pijn en het gaat over, maar niet altijd helemaal.

Elledoris

Hopelijk vind je je weg hierin. Het is afschuwelijk. Ik heb hulp gezocht en gehad maar ik kom er maar niet uit. Rationeel weet ik het allemaal wel maar mijn gevoel wil niet mee. Ik geef mezelf maar telkens een schop onder mijn achterste en doe alsof ik het verwerkt heb, klaar ermee. De buitenwereld heeft alle begrip de eerste periode maar daarna zijn ze je snel beu als je te lang blijft hangen en verbitterd raakt en dat is te begrijpen. Sociaal gezien wordt er toch verwacht dat je je leven snel weer op de rit hebt en liefst met een nieuwe partner.

Wendelmoed, Je hebt verlies en verlies, bij een scheiding wordt je soms ook als persoon afgewezen, bedrogen en met de grond gelijk gemaakt, en dat raakt zo dubbel. De periode vlak erna is zwaar omdat het niet meer open en eerlijk gaat en daar moet je ook mee dealen.

3 Maanden.

Dat is nog super kort geleden. Je vraagt erg veel van jezelf. Je verstand zegt dat het klaar is, over moet zijn, geen verdriet en geen boosheid meer. Maar qua gevoel loopt dat natuurlijk niet gelijk.
Stapje voor stapje, het heeft tijd nodig. Het alleen zijn en wonen moet ook weer wennen na 5 jaar samen wonen. Op zoek naar andere psycholoog, overleg met de huidige dat je geen klik meer voelt en misschien volgt er een goed advies wie er beter bij je zal passen om je hart te luchten. Misschien maatschappelijk werk? Dat omlopen met de hond kan ik wel begrijpen, je gaat de confrontatie liever uit de weg.

Hij heeft een puinhoop van je leven gemaakt, ook financieel, maar daar boos om blijven is zinloos, zonde van je energie. Accepteren dat het zo is gelopen, ook dat je het hebt laten gebeuren, stoppen met schuldigen zoeken. Dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan, weer wat bijgeleerd. Je zult nog meer "fouten" maken in je leven en misschien nog meer teleurstellingen moeten verwerken.
Even slikken en "gewoon" weer doorgaan.

Loslaten

Twee monniken die op reis waren, kwamen bij een rivier aan. Daar was een vrouw die wilde oversteken. Omdat ze bang was voor de stroming in de rivier vroeg ze of de monniken haar naar de overkant wilden helpen. De jongste monnik aarzelde. De oudste zette haar op zijn schouders, waadde door de rivier en zette haar neer op de oever aan de overkant van de rivier. De vrouw bedankte hem en vertrok.
De monniken vervolgden hun reis. De oudste stapte rustig door en genoot van het mooie landschap. De jongste was in zichzelf gekeerd en broedde op iets. Na twee uur te hebben gelopen, verbrak de jongste het zwijgen en zei wat hem dwars zat: "Broeder, wij hebben geleerd dat we contact met vrouwen moeten vermijden, maar jij pakte haar op je schouders en droeg haar!"

"Broeder", antwoordde de oudste monnik, "Ik heb haar neergezet aan de overkant, terwijl jij haar nog steeds bij je draagt."

Deze vind ik zo mooi.

Houtplank

Ik heb jou draadjes gevolgd.

Wat je zou kunnen doen als eerste stap ( het advies van Angela ook in acht gaan nemen ) is jezelf gaan vergeven in het niet zien van het pad wat je destijds bewandelde. Dat je onwetend was, het niet zag, misschien kwetsbaar was, veel weg wuifde en dat kost écht tijd, en veel. Veel meer dan drie maanden. Dat is niets.
Je kunt als mens echt oogkleppen ontwikkelen. Dat is soms veel gemakkelijker dan iets aan gaan.

Je bent zo ontzettend krachtig geweest, voor jezelf te kiezen. Ik vind het erg knap! Ook het accepteren van zijn tekortkomingen zal je goed gaan doen. Hij is hij, jij bent jij. Vergeet niet dat verliefdheids hormonen dat ook soms onmogelijk maken dingen te zien die we later wel zien.

Je hoeft toch niet leuk mee te doen als je je niet goed voelt?
Wees jezelf. Je hoofd moet je echt radicaal om gaan denken want dit heb je niet verdiend.

Pak tijd voor jezelf, zoveel als nodig, lekker belangrijk wat andere vinden.

wonderpil

Net zoals je relatie niet in drie maanden niet meer lekker liep, ben je er ook niet in drie maanden weer helemaal los van. Ik snap dat je het liefst een wonderpil zou nemen, of een recept, maar je weet ook wel dat dat helaas niet kan.
Probeer echt met de dag te leven en niet alles voortdurend te overdenken wat is misgegaan. Het is niet mis gegaan, je leefde met de wetenschap van toen.
Je hoeft nu niet voortdurend leuke dingen te gaan doen, maar wat afleiding van een vriendin en even concentreren op je werk lijken me juist goed.

te snel

Je wilt te snel je goed voelen. Je begint pas. Als je dat niet accepteert gaat het langer duren.

bedankt

voor de lieve reacties. Ik begrijp wel dat 3 maanden niet lang is, maar ik ben toch verbaasd door de intensiteit van mijn gevoelens, hoe diep het allemaal reikt, en hoe intens de teleurstelling is dat het niet lukte samen met ex-vriend.
De mensen die zeggen dat ik mijn ex-vriend niet moet vermijden: ik begrijp wel waarom jullie het zeggen. Alleen: ik kan het niet. Ik ben veel te bang om in tranen uit te barsten of boos op hem te worden. Beiden lijken me zeer onwenselijk, ik kies voorlopig voor vermijding. De minste van de kwaden denk ik.
Groetjes
Houtplank

Boos = grens overschreden

Jouw boosheid probeert jouw aandacht te trekken. Je hebt je grenzen flink overschreden. Dat weet je al. De kunst is om jezelf er langzaamaan van te overtuigen dat je dat niet meer zult doen. Dat lukt je als je voor jezelf gaat zorgen. Liefdevol. Dan zakt de boosheid vanzelf.

Doe eens iets moois, liefs, goeds voor jezelf. Geef jezelf iets wat belangrijk voor je is. Zet een stap in jouw richting. Dan gebruik je de boosheid als energie om het goed te maken met jezelf.

Groet,
Jo Hanna

Kies voor jezelf

Je bent gevoelsmatig met je activiteiten (en ik denk ook met je beleving van je dag) kennelijk nog te afhankelijk van je ex. Het kan je nog te veel schelen wat hij denkt of zegt. Het doet je nog teveel om hem te zien. Ook je boosheid hoort daarbij. Begrijpelijk! Je wringt je in allerlei bochten om maar niet geconfronteerd te worden met die afhankelijkheid van wat het met je doet om hem te zien. Maar daar heb je vooral jezelf mee, want door het uit de weg te gaan gun je jezelf geen overwinning op jezelf. Daardoor maak je het ook juist ungewikkeld. De drempel om elkaar gewoon op straat tegen te komen, wordt steeds hoger en moeilijker om terug te draaien naar normaal. Als hij het vervelend vindt om je met de hond tegen te komen, dan gaat hij maar een ander blokje om. Zo niet, dan zeg je heel sociaal "dag" en loop je weer door. Trots op jezelf, dat heb je toch maar mooi geflikt!

Mmhh

Tsja, wellicht ben ik ook niet zo goed bezig maar ik zou nog steeds mijn ex van 25 jaar geleden NIET willen tegenkomen.
Soms kruipt die angst toch wat op, we komen elkaar niet tegen in dagelijkse leven maar wonen nu ook weer niet zo ver van elkaar. (max 30 min?)
Bij bijv verhuizing van mij speelde dit zeker een grote rol, zou nooit zo dicht bij willen wonen dat we dezelfde supermarkt bezoeken of op dezelfde plek met hond wandelen.

Nu zijn wij ook wel erg vervelend uit elkaar gegaan.
Ik ben al erg lang geleden weer goed verder gegaan. Maar contact? Nee, alsjeblieft niet zeg.
Ik kreeg ooit via via groetjes en daar werd ik best onpasselijk van. Ik wil geen contact en ook niets weten over mijn ex.

Misschien

'maar ik ben toch verbaasd door de intensiteit van mijn gevoelens, hoe diep het allemaal reikt, en hoe intens de teleurstelling is dat het niet lukte samen met ex-vriend.'

Misschien heeft de leeftijd daar ook iets mee te maken? Op je 20e of 30e een relatie verbreken, lijkt vaak minder ingrijpend. Je hebt nog een heel leven voor je en er zijn zat andere potentiele partners. Maar als je ouder wordt, ben je je toch meer bewust van wat er al geweest is, dat je er ook niet jonger op wordt, dat veel potentiele partners inmiddels bezet zijn. Zoiets.

interessante column in NRC

ik lees 'm net : https://www.nrc.nl/nieuws/2020/02/28/een-japans-recept-voor-het-goede-leven-a3992115

"apanse psychiater Shoma Morita (1874-1938). Heel kort samengevat komt zijn recept voor het goede leven hierop neer. Ieder volwassen mens maakt regelmatig vervelende situaties mee en voelt zich lang niet altijd geweldig. Maar los daarvan kun je gewoon acties ondernemen die de moeite waard zijn. En dat leidt vervolgens tot voldoening.

Constructief leven is geworteld in Japanse tradities, maar deelt veel uitgangspunten met Acceptance and Commitment Therapy (ACT), een relatief nieuwe evidence based vorm van cognitieve gedragstherapie. Beide zijn gericht op het accepteren van de situatie en je emoties zoals ze zijn, en je vervolgens te richten op nuttige actie. De vraag is telkens weer: om welk constructief gedrag vraagt deze situatie? Wat kan ik nu doen dat nuttig en goed is?

Piekeren over het verleden of de toekomst is vaak zinloos. Je kunt op dit moment geen dingen doen in het verleden. Je kunt geen dingen doen in de toekomst. Je kunt alleen dingen doen op dit moment. En op die manier bepaal je ook wie je bent op dit moment. "

gr Angela

Het ligt allemaal bij jezelf

Je ex heeft niet expres een puinhoop gemaakt van jouw (en zijn) leven. Waar jij jezelf nu van hem verlost hebt, moet hij nog met zichzelf verder. Misschien is hij ook wel boos op jou omdat je hem weer alleen laat zwemmen (en hij op zoek moet naar een andere redder).
Je hebt de goede beslissing genomen door hem te laten gaan. Het heeft geen zin om te blijven hangen in die slechte beslissing om hem ooit in huis te nemen. Die heb je tenslotte ook weloverwogen genomen, dus je kunt wel spijt hebben maar dat levert zo weinig op.
Dus veeg je leven bij elkaar, ga lekker wandelen met de hond, en loop direct een andere kant op als je je ex ziet (even zwaaien vanuit de verte). Eigenlijk is het vooral relaxt zonder die man die een puinhoop maakt, niet tegen kritiek kan, en je geld verspilt.

Je was vast niet voor niets

zo lang met hem samen.
Misschien mis je de leuke kanten wel?