Hoe haat gevoelens opzij schuiven

Loslaten

Haat is een heel sterke emotie. Je moet je dan ook denk ik vooral afvragen waarom je nog zo veel met hem bezig bent...
Ik zou een therapeut zoeken die jou helpt om hem los te laten.

Die video van Jan Storms

Die video luisteren of andere video's erover helpt echt. (Genoemd in het topc over narcisme)
Hij zegt daarin bijvoorbeeld dat we niet ons 'mooie hart' moeten projecteren op zo iemand (hij heeft het over psychopaten, maar hij hij die beschrijft komt het best wel overeen met narcisten). Zolang je verbijsterd blijft over hoe iemand toch zo kan doen, blijft het als zwaar onrecht voelen wat je is aangedaan, wat je voor erkend wilt worden. Ik denk dat dat met die haat te maken heeft. Dat je onrecht aangedaan werd en wordt, dat klopt. Maar dat je daarvoor erkenning zal kunnen krijgen ooit van die persoon die jou dat aandoet, dat klopt niet. Dat ga je nooit krijgen. Ik denk dat dat besef nodig is om het los te kunnen laten. En daarvoor is het heel behulpzaam als je meer weet over hoe zij iemand echt anders in elkaar zit dan wat je normaal kunt noemen. Vaak wordt gezegd, dat hoef je toch niet te weten.. zijn gedrag is fout, klaar. Ga je eigen gang.
Maar mensen die dit hebben meegemaakt en die daarvan los zijn gekomen, zeggen zelf wel bijna altijd dat ze die kennis nodig hadden.

Geen expert

Ik ben geen expert, maar als ik het beeld uit allerlei artikelen etc. vertaal, dan zou ik toch onderscheid maken tussen een narcist en een psychopaat. een narcist kan niet over de schaduw van het eigen -ik- springen en je zoekt vergeefs naar wederkerigheid. een psychopaat is juist wel bezig met jou, zoekt je zwakke plekken op en gebruikt die voor eigen doeleinden, die meestal op korte termijn liggen.
Ermee omgaan vraagt volgens mij, amateur met wat levenservaring, dan ook andere dingen. Als je het -terechte- verlangen naar wederkerigheid los laat en accepteert dat iemand in het eigen ego blijft zitten, dan kun je met een narcist wel omgaan: je weet dan wat je wel en niet kunt verwachten. Dat wil niet zeggen dat je er ook gelukkig mee wordt, dat is een andere vraag. Het kan ook iemand zijn die veel geld verdient en altijd van huis is voor zijn werk. Of een hoogstaande publieke functie bekleedt, waar de ander dan de afstraling van heeft.
Een psychopaat is anders: die heeft jou gescand op je zwakke plekken en gebruikt dat om je te treffen en om een bepaald doel te bereiken. Die zit onder je huid.
Haat. Bij een narcist zou de haat kunnen voortkomen uit diepe teleurstelling, dat je niet in beeld bent an die persoon, dat er geen wederzijdsheid is. als je over die teleurstelling heen kunt stappen en kunt accepteren dat het zo is kun je jezelf ook verlossen van die haat. Dan kun je ook nog omgaan met iemand, wetende dat wat je verlangt niet zal komen.
Bij een psychopaat komt er iets anders bij: angst. Je bent heel erg kwetsbaar, juist op de plekken die voor jou het belangrijkste zijn. Je kunt alles verliezen, inclusief jezelf. Haat is dan eigenlijk diepe angst. Je moet dan jezelf onkwetsbaar maken en dat kan eigenlijk alleen door emotioneel en zo mogelijk fysiek grote afstand in te bouwen. Geen antwoord geven, geen emoties tonen. Zoals iemand schreef in een artikel: als je zo iemand tegenkomt op een receptie glimlach je vriendelijk, draai je om en ga je weg. Haat is dan een valstrik: het is emotie en die emotie wordt als het ware opgevangen door de radar van de psychopaat en gebruikt.
Ik deel bovenstaande adviezen: ga informatie verzamelen en zoek voor jezelf therapie. Die therapie zal niet gericht zijn op wat er met de ander aan de hand is, maar wel op wat je zelf kunt doen om jezelf te beschermen, los te komen van je emoties daarover, of los te komen van je verwachtingen, je angsten te overwinnen en een totaal nieuwe, ongekende manier te vinden om daarmee om te gaan. Met totaal nieuw bedoel ik dan dat je zo'n manier van omgaan normaal gesproken niet doet met mensen (glimlachen en weglopen).
Ik heb ervaring met een vrouwelijke collega, waarvan ik mijn ervaringen pas kon plaatsen door informatie over psychopaten op de werkvloer. Informatie was heel belangrijk om ermee om het te kunnen plaatsen. Therapie was heel belangrijk om mezelf weer te kunnen zijn en bij mij hielp eigenlijk alleen EMDR, behandeling voor trauma. Ht heeft mij mijn baan gekost, het werk dat ik het liefste doe. En vele jaren. En gelukkig ben ik haar daarna nooit meer tegengekomen, ik weet niet in hoeverre alleen al haar fysieke beeld mij zou raken. Maar ik zou doen wat hierboven beschreven staat: glimlachen en wegwezen.

Tsjor

Tsjor

Ik ben het niet helemaal eens met jouw uitsplitsing. Mijn narcist kroop wel degelijk onder mijn huid op zoek naar zwakke plekken, met de bedoeling daar misbruik van te maken. Uiteindelijk om mij kapot te maken, hij was doelbewust kwaadaardig.
Ik heb altijd begrepen dat narcisme een vorm van psychopathie is.

Niet vanuit jezelf

Ookzo, misschien past de kwalificatie 'psychopaat' dan wel beter bij jouw narcist. Overigens is het 'onder de huid kruipen' niet zozeer de expliciete ervaring van het slachtoffer, maar een beschrjving van de situatie, wanneer je kunt gaan analyseren wat er is gebeurd. Zoiets als een virus: pas als je ziek bent weet je dat je dat hebt. Ervaringen met een narcist kunnen jezelf ook behoorlijk overhoop halen, maar dat ligt dan net iets anders. Ik baseer dit meer op ervaringen en alles wat ik erover gelezen heb dan dat er artikelen zijn waarin dat onderscheid duidelijk gemaakt wordt.
Terug naar de vraag over haat, ik denk echt dat er een verschil is: haat kan boosheid zijn om het verdriet dat je voelt en de vergeefse pogingen die er zijn geweest om een goede relatie aan te gaan.
Haat kan ook diepgewortelde angst zijn, die niet onterecht is.
Als het gaat om de vraag: hoe kom ik daarvan af; dan zijn daar verschillende antwoorden op mogelijk. (naast informatie verzamelen en therapie).

Tsjor

Iets andere invalshoek

Ook al is je kwaadheid volkomen terecht, koppel het los van hem en zijn daden. Maar gun je zelf een tijd kwaad te zijn.
Kwaadheid vraagt vaak in je hoofd om een rechtvaardiging: het is terecht dat ik kwaad ben want hij heeft mij zo lelijk behandeld, en doet dat nog.

Maar wat ik geleerd heb, na jaren misbruik door allerhande mensen in het cluster-b spectrum (dat zijn narcisten, psychopaten, borderliners etc) is dat ik die kwaadheid juist moet voelen en moet claimen maar moet loskoppelen van die persoon.
Ik zie die kwaadheid als een richtingaanwijzer: die persoon kon 'binnenkomen', mij manipuleren, waar ik zelf uit mijn kracht was, mijn grenzen niet aangaf, mijzelf in de steek liet, (terwijl ik het vaak wel aanvoelde dat er iets niet klopte).
Dat ik dat deed, dat iemand dat doet heeft veelal wel een reden, oorzaak of achtergrond: zo was er bij mij een ingesleten onbewuste overtuiging dat ik mijzelf moet inleveren om een relatie te hebben. Overgehouden aan een jeugd als enig kind van een narcist en autist.

Die kwaadheid is voor mij goed. Het brengt mij terug bij mijzelf, bij mijn kracht. Als ik eenmaal in die kracht zit, ben ik ook niet meer kwaad, dan ben ik weer mijn zelf en daar ben ik fier op en laat dat niet meer ondermijnen.

Die ander doet er uiteindelijk niet toe, pak het proces waar jij van groeit. Gun jezelf de tijd die kwaadheid te voelen. Onderzoek hoe het in elkaar heeft gezeten, van zijn kant en van jouw eigen kant. En gun jezelf vooral tijd.

Je wilt die kwaadheid kwijt en dat is te begrijpen want het voelt misschien niet fijn. Maar juist in de nasleep van toxische relaties is het mijns inziens niet handig te snel naar vergeving of op standje neutraal te gaan. Gebruik het om je ik-kracht te vergroten.
En gun jezelf daar ook de tijd voor. Zolang je bijna een angst aanval krijgt van een email, geef je nog te veel om zijn mening, heb je nog niet de kracht je schouders op te halen. En geloof me: I have been there en ik begrijp je. Zo'n ex die, als je hem aanspreekt op een nette omgangsregeling gaat zeggen "jij wilt je kind alleen maar kwijt". En dan was ik helemaal van slag, niet omdat ik vond dat hij gelijk had, maar omdat ik me niet kon voorstellen dat iemand zo laag kon gaan. Maar op een gegeven moment, als je de door de kwaadheid heen bent door haar te voelen en in je kracht te komen, ga je zien dat hij inderdaad 'laag' ging: hij vernedert zichzelf door zoiets, niet mij.

Dus wees niet te snel met ook zijn onzekerheid, en emotionele invaliditeit te gebruiken als vergoeilijking! Dat gebeurt veel te veel met expartners van narcisten: "ah maar hij is ook gewond" (dus vergeef hem snel)

Ja hij is ook gewoon en op den duur zal je in de compassie komen. Maar het stuk van de terechte kwaadheid overslaan en voor jezelf claimen is naar mijn mening een fundamentele vergissing. Mensen die met narcisten relateren hebben vaak een historie van juist te snel vergeven en die kracht niet voelen, juist omdat dat de enige manier was om te overleven in hun jeugd.

Mocht dat bij jou het geval zijn - en dat kan jij alleen maar zeggen- dan is dit een gouden kans om wel bij dat verloren zelf te komen. Pak hem zou ik zeggen.

Geef je zelf veel tijd hiervoor. Ooit zal de compassie komen, maar wil het niet te vroeg.

hier wat vids voor nader begrip maar mijn mening is: laat je kwade innerlijk kind ook toe ze wil alleen maar gezien worden.

hier een video over hoe je nu praktische gezien met hem om moet gaan:

Tsjor

Ja, ik heb ook begrepen dat je narcisme en psychopatie als twee wezenlijk andere verschijnselen kunt zien. Ik denk wel dat Jan Storms ook wel de narcist op het oog heeft. Hij maakt volgens mij nergens dat onderscheid.

Medelijden

Hier ook ervaring genoeg. En iets wat me aansprak uit een post hier boven:

'Hij weet niet beter, hij functioneert niet als een " normaal iemand " Voordat ik hem ga zien en ik weg ga zeg ik dan ook tegen mezelf : onthou dat hij ziek is. * geen goed praterij maar daarmee verwerk ik het loslaat proces voor mijzelf, misschien heb je er wat aan *'

Precies. Uiteindelijk werkt het zo. Het is geen haat, het is woede. Gewoon ordinair kwaad om het verdriet dat hij jou (en iedereen in zijn omgeving) heeft aangedaan. En nog doet. Ongeloof over het feit dat iemand zo kan zijn. Boosheid op jezelf, omdat je het niet hebt gezien en erin bent getrapt. De situatie zo lang hebt laten voortduren. En waarschijnlijk ook nog gemengd met een stukje angst, voor de invloed die hij op jouw leven en dat van jullie kind heeft. Zijn vermogen om je je direct weer klein en kwetsbaar te laten voelen, terwijl je verstand gewoon weet dat dat nergens op slaat.

Je moet de fases van rouw waar je nu in zit door en woede is daar een van. Uiteindelijk komt de compassie, waarover ook Marinet het heeft. Daar ben ik nu ook, zoals velen hier op het forum met mij. De woede komt alleen nog maar af en toe even opzetten, als hij iets doet dat effect heeft op onze (inmiddels volwassen) kinderen. Dan ben ik plaatsvervangend kwaad. Maar verder overheerst het medelijden. Hij is ziek in zijn hoofd (narcisme is slechts een onderdeel) en daar kan hij ook niets aan doen.

Mijn zoon zei ooit -toen waren we al gescheiden- ; 'je behandelt papa als een klein kind'. Daar moest ik even over nadenken en toen heb ik dat volmondig erkend. In mijn ogen denkt en gedraagt hij zich als een klein kind en zo zie ik hem ook.

psychopathie versus narcisme, de termen

In de DSM V behoren zowel de narcist als de psychopaat tot de cluster b persoonlijkheden.
Een psychopaat is dan zeg maar een 'end stage' narcist: je kan niet narcistischer zijn dan dat . Bij psychopaten ontbreekt elk gevoel en empathie. Narcisten hebben wel veel gevoel maar alleen voor zichzelf.

Maar bij Storms ligt het anders. Als je zijn boek (Destructieve relaties op de schop hebt gelezen) en zijn filmpjes hebt gezien, kan je niet imho anders dan concluderen dat hij psychopathie gebruikt als een algemene term waaronder onder alle cluster-b persoonlijkheden vallen.
Dus: narcisme, borderline, histrionisch, psychopatisch, anti-sociaal

Dit even om verwarring te voorkomen

Marinet

Volgens mij had jij een keer een filmpje geplaatst van Vaknin en Richard (of had ik het zelf geplaatst..) waarin wordt uiteengezet dat een psychopaat veel bewuster bezig is met zijn omgeving te manipuleren voor zijn eigen gewin dan een narcist.
Een narcist heeft een vals ego, een psychopaat heeft geen behoefte aan een ego, die gaat alleen maar voor eigen gewin.
Iets met innerlijke projecties was het, hoe zat het ook alweer, ik vond het heel boeiend. In die uitleg was een psychopaat niet een erge narcist, maar iets anders.
Ik denk dan wel weer dat narcisten moeilijker zijn te doorgronden. Ze geloven heel erg in hun eigen voorstelling van zaken, dus liegen nooit volgens henzelf. Een psychopaat zou er dan geen moeite mee hebben om voor zichzelf te erkennen dat ie liegt.

Thera

Ja dat kan heel goed hoor, dat Vaknin en Grannon dat weer anders zien. Er zijn veel verschillende categorisaties in 'het veld' Ik kijk nauwelijks meer naar Grannon eigenlijk. Ik vind Storms en Little Shaman zo goed, dat ik die meer volg vandaar dat die me het meeste bijblijven

Hier little Shaman over narcisme versus psychopathie:

Thera2

Nog twee:

Marinet

'Maar gun je zelf een tijd kwaad te zijn.'Ddreamer is wel al 3 jaar geleden gescheiden. Nu zit er geen houdbaarheidsdatum op kwaadheid, maar het zou ook jammer zijn als ze haar toekomst met kwaadheid moet doorbrengen.

Tsjor

Tsjor

Ja daar zit geen houdbaarheidsdatum op inderdaad. Temeer daar er in veel gevallen onhandig met die kwaadheid wordt omgegaan: het zou een gebrekkige emotie zijn waar het slachtoffer voor haar eigen bestwil zo snel mogelijk vanaf moet. Ik kan me voorstellen dat dat contraproductief werkt: omdat je dat wilt, en niet werkt aan de diepere trigger van die kwaadheid, (namelijk dat je zelf uit je kracht was en over je grenzen liet gaan) pak je niet de kans waartoe het leven je uitnodigt. Kans dat je kwaad blijft of dat je weer nieuwe narcisten op je pad vindt.
Ik ben het met je eens: transformeren is het fijnste. Maar je mag je eigen tempo bepalen. Sterker nog, het is paramount voor mensen die dat nooit hebben mogen doen (zo daar sprake van zou zijn bij ts) dat nu wel te doen. Dat zal het proces ten goede komen en de kwaadheid zal sneller verdwijnen

Neem de regie!

Los van de technische discussie over hoe de verschillende syndromen heten, gaat het natuurlijk primair over de vraag van TS.
Mijn ervaring, als man, met een dergelijke gestoorde ex-vrouw is dat ik pas controle kreeg over de nare emoties die zij bij mij opriep met telefoontjes appjes, mailtjes, berichtjes of wat dan ook, toen ik besloot zelf de regie hij in handen te nemen.
Ik blokkeerde haar op mijn telefoon, blokkeerde haar op de app, en liet haar weten alleen haar e-mail te beantwoorden wanneer zij dat stuurde naar een speciaal daarvoor aangemaakt e-mail adres. Alle e-mailtjes die zij naar mijn standaard e-mail adres stuurde heb ik teruggestuurd, met de mededeling dat ik mailtjes op dat adres niet las. Toen ze in de gaten had dat ik niet reageerde op e-mailtjes die niet naar het speciale adres waren gestuurd begon de volgende stap. Ik heb toen besloten om de mail maar op een dag in de week te lezen en te beantwoorden. Op andere dagen zag ik de mail niet. Daarvoor zette ik zelfs de account uit op mijn iPhone. Vanaf dat moment nam de hoeveelheid berichten af.Toen heb ik besloten om slechts één enkel berichten per week te beantwoorden. De rest niet.
In het eerste jaar ontving ik een paar duizend e-mailberichten per jaar! En allemaal bevatten ze nare verwensingen, scheldteksten en ga zo maar door. Dat is mij niet in de kouwe kleren gaan zitten. Echter toen ik merkte dat ik grip op de zaak kreeg, toen krabbelde ik er bovenop.

Brave Hendrik

Ja ik denk dat je een heel goed actieplan schetst. Maar ik weet nou niet of het ook werkt als je een klein kind samen hebt waarover overlegd moet worden. Sommige dingen wel en de regie nemen is sowieso goed natuurlijk

Ddreamet

"Ik moet voor mijn eigen bestwil die woede kunnen omzetten en voor ogen houden dat hij inderdaad ziek is. Maar dat is zo moeilijk als hij alles weglacht"

Ja, hij zal dat niet gaan bevestigen hoor dat hij ziek is. Dat zal je zelf, zonder hem moeten doen.

Het is allemaal onuitstaanbaar natuurlijk. Ik hoop dat je een manier kunt vinden waar je je energie aan je zelf en je kindje kunt gaan geven in plaats van aan zijn onuitstaanbare gedrag. Reken maar dat mensen hem wel door hebben op een gegeven moment.

Ook daar

'Reken maar dat mensen hem wel door hebben op een gegeven moment.' Maar ook daarmee moet je je niet bezig houden,want dan ben je nog met hem bezig. Je zult mensen tegenkomen die hem geloven. Pech voor hen, ze komen er later wel achter. Ik hoop dat je ook mensen zult vinden die jou wel geloven. De belangrijkste ben jezelf: als jij in jezelf gelooft zul je dat ook uitstralen naar anderen.
Wat Brave Hendrik beschrijft is een heel goede manier: alles parkeren op één emailadres, 1 keer per week kijken en 1 email uitkiezen waar je antwoord op wil geven. Dat kan dan ook gaan over je kind, zodat je die communicatiemogelijkheid open houdt.Maar wel op jouw manier. En alles wat je niet bevalt laat je passeren, met een glimlach.
Er is een film die diepe indruk op me heeft gemaakt: All about Eve, 1950 (zo oud ben ik niet hoor) van Mankiewicz, met Bette Davis en Marilyn Monroe zou er ook in moeten spelen, maar dat kan ik me niet herinneren. Hoe iemand zeer charmant de hele omgeving kan verzieken en naar haar hand probeert te zetten. Heel eng.

Sterkte, goed dat je hier geschreven hebt, een eerste grote stap om je hieraan te ontworstelen.

Tsjor

Tsjor/ ddreamet

Pech voor hen, ze komen er later wel achter." ja dat bedoel ik natuurlijk ook met "ze zullen hem wel doorhebben op een gegeven moment"

Ts hoeft zich weinig moeite te getroosten om daar vertrouwen in te hebben.

verder eens ddreamet: neem de maatregelen die Brave Hendrik beschrijft ter harte.

Er is heel veel te vinden op youtube over co-ouderschap met een narcist

Heel veel sterkte.

Als het te simpel lijkt wat ik zeg

Ik ben ook radeloos geweest. Maar achteraf zie ik dat het me toch vooral heeft gered dat ik meer begreep. Ik bedoel niet te zeggen, o Ddreamer, het zou niet zo moeilijk geweest hoeven zijn voor je als je maar gelijk alles had begrepen, waarom hij doet zoals hij doet. Zo werkt het niet dat snap ik.

Ik ben ook wel boos geweest. Op hem. Maar merkte dat ik daar helemaal niets mee bereikte. Soms heel even, maar nooit lang en het keerde zich ook weer tegen me. Wat Marinet zegt, vind ik wrl heel waardevol, dat je van je boosheid leert, waar jouw grenzen zijn. En ik ben nog wel lang boos geweest op hulpverlening. Die de plank vaak missloegen. Ik denk dat die boosheid daarover voor mij wrl nuttig was (bedenk nu dat ik daarover hier soms nog wel wat op mijn kop kreeg door sommigen), ik had tijd nodig om voor mezelf duidelijk te krijgen dat ik ook inderdaad vaak ten onrechte niet goed ben beoordeeld door hulpverlening. Ook al is het heel goed te begrijpen dat zij er ook vaak niet iets mee konden. Maar het uiteindelijk zelf wel kunnen aanwijzen als iets wat jou schade heeft gedaan, leert je wat voor jou belangrijk is. Het gaat niet om genoegdoening dan.
Mwt een ex partner is dat natuurlijk weer veel ingewikkelder.