Hoe beter voelen?
Mijn man heeft me 2,5 maand geleden verlaten voor een andere vrouw. Ik heb het er in een andere topic even kort over gehad, maar hoe zijn jullie over de pijn en het verdriet van de scheiding heengekomen? Heeft het lang geduurd vooraleer de pijn naar de achtergrond verdween, voordat je je echt weer gelukkig voelde?
Ik heb momenten dat ik me beter voel en er van overtuigd ben dat alles in orde komt, maar meestal voel ik me nog steeds verdrietig en vooral alleen. Ik mis het gezelschap van een partner, van iemand die vraagt hoe het gaat, die me knuffelt,... Binnenkort start de co-ouderschap en het idee van wakker worden in een leeg huis jaagt me schrik aan...
Hier nog geen ervaring maar het zit er aan de komen. Mijn man wil scheiden, alles is in werking gezet en binnenkort gaat hij naar een tijdelijke huurwoning. Dan gaan de kinderen dus ook naar hem, week hier en een week daar.
Ik zie daar enorm tegenop en begrijp heel goed wat jij bedoeld.. de stilte in huis, de kinderen een week niet zien en de hond want die reist mee met de kids.. ze hebben het goed bij hun vader dus dat is een geruststelling maar ik vind het idee van alleen zijn ook vreselijk!😪
Hier zitten we ook in een situatie waar een scheiding onvermijdelijk lijkt. Het voelt in elk geval wel al een maand of 3 of we gescheiden zijn. Zo ineens.
Ik denk dat afstand en tijd vooral de grote succesfactor gaan zijn. Ik merk als ik een paar avonden weg ben dat ik me een stuk beter voel, dan als ik met haar op de bank zit en er af en toe nog een knuffel of kus uitgewisseld wordt. Dat trekt je toch elke keer weer een beetje terug.
Nu is de situatie hier anders, ik kan niet weg omdat mijn vrouw mentaal hulp nodig is en ik 1 van de weinigen ben die haar nog kan steunen. Dus kies ik daar bewust voor. Maar makkelijk is het zeker niet.
Ik ben lang geleden gescheiden. Het duurde ongeveer een jaar voordat ik het gevoel had dat ik "er weer stond".
Bij jou is het allemaal zo ontzettend pril, geef het tijd. Wees lief voor jezelf. Omring je met lieve mensen en doe kleine dingetjes waar je normaal gezien blij(er) van wordt. Sterkte.
Flyingnon schreef op 06-09-2022 om 22:50:
Hier nog geen ervaring maar het zit er aan de komen. Mijn man wil scheiden, alles is in werking gezet en binnenkort gaat hij naar een tijdelijke huurwoning. Dan gaan de kinderen dus ook naar hem, week hier en een week daar.
Ik zie daar enorm tegenop en begrijp heel goed wat jij bedoeld.. de stilte in huis, de kinderen een week niet zien en de hond want die reist mee met de kids.. ze hebben het goed bij hun vader dus dat is een geruststelling maar ik vind het idee van alleen zijn ook vreselijk!😪
Oh, ik leef met je mee! Dikke knuffel 🫂Gelukkig ben ik er bij de bemiddelaarster in geslaagd om niet week om week te doen, maar 9/5. Ik moet ze nog steeds 5 dagen missen, maar ik heb ze tenminste 2 daagjes langer. Kleine troost, dat wel. Mijn ex heeft me nu al zijn zomerplanning meegedeeld voor volgend jaar, volledig afgestemd op de planning van de andere vrouw. Het doet pijn dat hij iemand heeft om toekomstplannen mee te maken, en ik alleen achterblijf... Ik voel me nu soms al eenzaam terwijl de kinderen er nog zijn, ik ben bang voor hoe ik me volgende week ga voelen wanneer ze weg zijn...
En ja, ik spreek ook af met vriendinnen, maar uiteindelijk kom je in een leeg huis thuis, en wordt je wakker in een leeg huis...
Ik was net als jij kapot na de breuk, inmiddels 4 jaar geleden. Samen ook kinderen. Na het vele vreemdgaan heb ik er een einde aangemaakt. Ik was zo gebroken en intens bedroefd en ik miste hem iedere seconde. Tegelijkertijd was ik zo boos op mezelf want ik begreep niet waarom ik nog zoveel van m hield. Hij heeft mij immers bedrogen en vernederd. Wat mij heel erg hielp is het besef dat mijn gevoel, verdriet, leegte en gemis er mag zijn. Erken en accepteer deze emoties, geeft het de ruimte ...Je zal tzt ervaren dat het verdrietig zijn steeds minder wordt en daar mooie momenten voor terugkrijgt, neem de tijd, wees heel lief voor jezelf, maak nieuw herinneringen met je kinderen. Het heeft bij mij 2 jaar geduurd en vandaag de dag ben ik weer heel gelukkig met mijn kids 
Bij mij ondertussen reeds 15 jaar geleden…Het 1 ste jaar met ups & downs verdriet,angst voor het onbekende maar ook opluchting ergens…Hij had iemand anders keer op keer die leugens dat het ‘maar’ een vriendin was,uitvluchten om weg te gaan an haar te zien…zoiets vreet energie.We hadden een zoontje van 2,5 jaar en een baby van enkele maanden.Mijn peuter en dat kleine wezentje in mijn armen bracht me veel troost.Als ze er niet waren probeerde ik met mijn vriendinnen af te spreken maar ik was toen ook pas 28.Veel van mijn vriendinnen hadden nog geen
gezin en waren beschikbaar om af te spreken.Je komt hier sterker uit met een beetje geduld…
Oh, ik leef met je mee! Dikke knuffel 🫂Gelukkig ben ik er bij de bemiddelaarster in geslaagd om niet week om week te doen, maar 9/5. Ik moet ze nog steeds 5 dagen missen, maar ik heb ze tenminste 2 daagjes langer. Kleine troost, dat wel. Mijn ex heeft me nu al zijn zomerplanning meegedeeld voor volgend jaar, volledig afgestemd op de planning van de andere vrouw. Het doet pijn dat hij iemand heeft om toekomstplannen mee te maken, en ik alleen achterblijf... Ik voel me nu soms al eenzaam terwijl de kinderen er nog zijn, ik ben bang voor hoe ik me volgende week ga voelen wanneer ze weg zijn...
En ja, ik spreek ook af met vriendinnen, maar uiteindelijk kom je in een leeg huis thuis, en wordt je wakker in een leeg huis...
Ik begrijp het Vlaamse, mijn gevoel is exact zo.. wij gaan nog met de kinderen overleggen wat ze zelf graag willen, week op week af of 10 dagen hier en 5 bij papa, ze mogen het zelf aangeven maar dat ik het lastig vind is een feit! Ik ben altijd thuis gebleven bij de kinderen en ben daarom zo ontzettend gewend om alles te regelen van school, huiswerk, sport enz
Het zou fijn zijn om meer mensen in je omgeving te hebben die ook gescheiden zijn, mannen en vrouwen om gewoon mee af te kunnen spreken, samen iets leuks doen. Al mijn vrienden zijn getrouwd en hebben een gezin, die zijn druk met hun eigen leven.
Lastig om in je eigen woonplaats/omgeving mensen te vinden die ook gewoon voor de gezelligheid dingen willen afspreken.. valt me op dat daar weinig sites voor zijn terwijl er toch best veel mensen scheiden!
Iedereen zegt dat je er uiteindelijk aan went dus daar moeten we maar op vertrouwen Vlaamse..🍀
Ja Flyingnon, dat heb ik ook. Mijn vriendinnen/buurvrouwen willen wel afspreken maar ze hebben hun eigen gezin en bezigheden. Ze kunnen niet elk moment dat je het nodig hebt, met je afspreken. En dat begrijp ik ook, heb er alle begrip voor.
Op mijn leeftijd (40+) is het ook niet meer zo makkelijk om nieuwe vrienden te maken. Ik merk wel dat er in Nederland meer mogelijkheden zijn, zoals de link in het bericht van Jonagold. In Vlaanderen is dat toch veel minder. Spijtig dat je niet dichterbij woont 