Het besef is daar
Dag allemaal
Al jaren lees ik de verschillende topics maar geen enkele lijkt op mijn situatie. Ik zou een boek kunnen schrijven maar ik probeer het kort te houden. Misbruikverleden door verschillende stiefpapa's. Veel therapieën gevolgd met als gevolg dat ik op mijn 29 het gevoel had dat ik dit een plaatsje had gegeven. Na heleboel foute mannen, Mr Perfect tegen komen. Hij droeg me op handen, waren knetterverliefd en we vonden in elkaar alles wat je van maar mocht bedenken. Na 3 maanden zwanger (ik kon zogezegd niet natuurlijk zwanger worden), in shock maar dolgelukkig. Ook de jaren daarna, alleen kwam na de bevalling, mijn zin in seks met man niet meer terug. Hij is een prachtkerel, maar heeft hier een daar wel wat vrouwelijke kantjes, en dat stond me erg tegen. Toch konden en kunnen we nog steeds goed met elkaar praten, lezen elkaars gedachten en ga zomaar door. 3 jaar later, van een enkele keer intiem te zijn geweest, opnieuw zwanger. We zijn gezegend met een lieve zoon van nu 9 en een prachtdochter van nu 6. Jongste heeft ADHD/ASS/ODD. En ik heb de laatste jaren enorm veel energie gestoken in passende begeleiding, therapieën e.d. om haar te mogen begeleiden op een goede manier op haar levenspad. Echter, de intimiteit kwam niet terug. Man telde letterlijk de dagen tot eisprong (meer zin) en dat jarenlang, ik ben naar seksuoloog, psycholoog enzo geweest, ook samen talloze therapieën gevolgd. Maar het kwam van mijn kant niet terug. Jaren van twijfel of ik niet moest weg gaan (we zijn niet getrouwd) om hem iemand te gunnen die wel alles kan geven. Vorig jaar kom ik met de zoveelste burn out thuis te zitten. De zorg voor mijn dochter, het werk en het eeuwige getwijfel aan mezelf en aan relatie, hadden me gesloopt.
In die periode was ik mezelf helemaal kwijt en verwijderde meer en meer van man, intimiteit deed me letterlijk kokhalzen en ik hield de boot dus ver af. Ik moest iets doen! Ik had wel libido en zin als ik aan anderen dacht dus aseksueel ben ik niet. Ik ben in onze relatie nooit jaloers geweest en man vond dit heel erg. Ook ben ik niet zo affectief en is hij heel erg van het handje vasthouden, haartjes kroelen enzo. Toen hij met een jeugdvriendin iets ging drinken (een beetje om mij jaloers te maken wat niet lukte), heb ik de dag nadien de stekker eruit getrokken. Wat volgde was een voor mij wilde periode waar ik mezelf kwijt was. We besloten om samen goede ouders te blijven en co-ouderschap zo vlot mogelijk te laten verlopen met nog veel gezamenlijke dingen e.d. Dit kon omdat we nergens hetzelfde level van verbondenheid, onderlinge humoristische band, elkaars gedachten lezen vinden. We zijn (waren?) beste maatjes. Tijdens regeling, we woonden nog onder zelfde dak, ben ik helaas in de fout gegaan en ingegaan op de avances van iemand anders. Man is erachter gekomen en boel is ontploft. Wat er volgde kan ik niet in detail beschrijven. Bon, tijdje aan birdnesting gedaan, door omstandigheden in januari terug onder zelfde dak. Veel plezier, veel fun, maatjesgevoel, maar zijn wantrouwen is groot en mijn aantrekking kwam niet terug. Echter zagen we terug een toekomst apart van elkaar maar wel nog als een soort gezin. Hij heeft ondertussen appartement gevonden en zou aanvankelijk ergens begin februari verhuizen. Alles sleept nu langer aan dan normaal en hij is nu druk bezig met de verhuis. Nu sluit hij zich van mij af en je raadt het al, ik ga trekken als gek. Heb al maanden zelfmoordgedachten. Er is mij zoveel aangepraat door hem maar ook door mezelf dat ik het met momenten niet meer waard vind om te leven. Het is mij niet gelukt om mijn gezin heel te houden. En waar ik eerst opluchting voelde, wil ik diep in mijn hart helemaal dit mooie gezin niet opbreken. Ik sluit me af en op, niemand lijkt het nog te begrijpen en ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn man is echt perfect! En ik? Ik heb alles verpest. Iemand die dit lange (maar eigenlijk nog veel te beknopte verhaal) wil lezen en me even wat moed inpraat. Ik hou het zo niet lang meer vol. Excuses voor de verwarrende tekst ook, normaal ben ik goed in geschreven taal maar ben de wanhoop nabij.
Liefs
Ik denk dat je vooral terugschrikt nu het definitief wordt. Dat zal ook zeker wennen worden voor iedereen. Maar de keuze is natuurlijk niet voor niets gemaakt, daar is een heel traject aan voorafgegaan.
Maar, ook al is het de juiste keuze voor jullie allebei, er volgt wel een rouwproces om wat er niet (meer) is. Als dat je zo hevig aangrijpt als je beschrijft, zou ik daar zeker hulp bij zoeken. Een goede eerste stap is de huisarts.
"Ik sluit me af en op, niemand lijkt het nog te begrijpen en ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijn man is echt perfect! En ik? Ik heb alles verpest."
Mijn hart breekt voor je als ik dit lees. Denk je dit echt? Dat je man perfect is? Niemand, echt helemaal niemand, is perfect. En jij hebt zeker niet alles verpest. Verpesten is iets dat je opzettelijk doet. Jij hebt gewoon heel wat voor je kiezen gekregen, het is niet gek dat je daar zo lang effecten van ondervindt. En jij hebt daar het meeste last van.
Ik weet niet zo goed wat ik je moet adviseren. Maar het lijkt me heel belangrijk dat je (weer) hulp zoekt voor jezelf. Hoe het met je relatie afloopt weet ik niet, maar je hebt 2 prachtige kinderen. Voor hen moet je op de been blijven, en weer in jezelf gaan geloven. Laat ze zien dat je niet perfect hoeft te zijn om de moeite waard te zijn, om van te houden. Maak vandaag nog een afspraak bij de huisarts en zorg dat je snel hulp krijgt.
Dank je wel alvast voor deze eerste lieve reacties. Mijn psycholoog zegt het ook. Ik maak mijn man zo perfect dat ik mijn eigen innerlijke criticus ben geworden. Maar het komt niet binnen. Het LIJKT alsof ik door mijn 'misstap' echt alles heb vergooid. Ook al waren we uit elkaar, we woonden nog samen en dat is niet iets wat je doet met je volle verstand.
Ik volg nu ook nog een ander soort therapie, die me goed doet, daar teer ik even op maar is heel erg duur en om de 2 weken. De AD liggen klaar, maar in het verleden is al gebleken dat ik daar helemaal niet zo goed op reageer.
Er zijn ook dagen dat het gaat, ik tov elke negatieve gedachte een positieve kan zetten, maar dan zijn er, zoals nu, dagen dat ik het liefst verdwijn. Mijn kinderen, zeker dochter nu, hangen ontzettend aan me. Ben er ook altijd geweest.
Ben gewoon zo immens bang dat ik bij die 1% behoor met een extreme hechtingsstoornis door verleden, dat een stabiele, gelukkige relatie voor mij gewoon niet is weg gelegd.
Mijn man had alles voor me over, maar echt alles. En vroeger had ik trauma, maar bij tegenslag stond ik telkens weer op. De verhoudingen zijn een beetje doorgeschoten. Ik was altijd ziek als man er was en onbewust liet ik me maar al te graag verzorgen. Dit verstoorde de dynamiek. Wsl deed ik dit, of gebeurde dit, omdat ik het in kinderjaren heb moeten missen. Maar mijn god, wat doet het pijn. 11 jaren. Anderzijds, aftellen tot eisprong, dat heeft me echt doen walgen op een bepaald moment. Ongesteldheid gedaan en ik merkte direct op dat gedrag naar mij toe veranderde, terug proberen en proberen en proberen en zo toch over mijn grenzen laten gaan.
Ik heb uiteindelijk de post geplaatst zodat ik ten minste het van me kan afschrijven. Op papier zetten, lukt me niet, ook al werkt schrijven voor mij helend.
oef. Wat een verhaal. En zoals je het vertelt heb ik met jullie beide te doen. Blijkbaar heeft je man echt heel erg zijn best gedaan om jullie relatie te redden, en jij kan hem niet geven wat hij wil (namelijk een lichamelijk relatie). Of je niet naar hem verlangt omdat je hem niet zo aantrekkelijk vindt, of omdat je niet “genezen” bent van je verleden kunnen alleen je psycholoog en jijzelf samen uitvogelen. Maar wat zou je willen? Als je probeert om te bedenken waar je over 5 jaar bent? Waar zie je je dan? Met iemand anders, met je man, alleen?
Ik wens je veel sterkte
Sini
Hoe is het met je Anoniem0904?
Dank je wel Pennestreek, had wat problemen met mijn wachtwoord.
Ik kan niet zeggen hoe ik me voel. Ik slaap al jaren met medicatie en dan nog maar paar uurtjes per nacht. Ben terug deeltijds medisch beginnen werken. Volgende week definitieve verhuis en ik lijk in bevriesstand te staan. Wil er niet aan denken.
Enerzijds verandert er niets aan onze problemen. Anderzijds snak ik ook naar rust. Een paar dagen om op te laden. Ik weet niet of ik nu in een soort acceptatie zit of dat ik verdring. Voorbije vrijdag had ik heel donkere zwarte dag (heb ook hormonale aandoening die ervoor zorgt dat ik heel erg diep kan zitten).
Er zijn paar dingen die ik toch al gepland heb voor mezelf in de toekomst. Wegens herkenning kan ik niet veel zeggen, maar laat ons zeggen dat ik reeds 23 mijn hart verloren heb aan een ander continent. Vroeger ging ik daar veel heen maar uiteraard nu minder door gezin. Ik hoop deze zomer te kunnen vertrekken.
Ik weet niet wat me te wachten staat, hoe ik ga reageren, moet overleven op werk (ben al te vaak uitgevallen). Probeer zoveel mogelijk positieve gedachten tov negatieve te zetten. Dit lukt soms goed, andere keren weer niet en zou ik zo een koord pakken.
Misschien omdat we zo traag naar de verhuis toeleven en dit stukje samen doen, ik toch meer in acceptatie ga, wat ik dan alleen maar heel fijn zou vinden.
Contact met collega's doet me deugd omdat ik me echt geïsoleerd heb de afgelopen tijd. Geheugen is een zeef. Moet ik heel het rouwproces nog door of ben ik al stapjes verder omdat het toch reeds 6 maanden minimum een breuk is. Ik hoop iig dat ik geen mega terugslag krijg met bijhorende donkere gedachten en dat ik nu in het 'gewone' rouwproces zit.
@Sini: toen je me die vraag vorige week stelde riep alles in mij: gewoon gelukkig zijn met mijn gezin. Stel me dezelfde vraag vandaag en ik zeg en roep: rust en meer mijn passies terug opnemen. Het gaat dus op en af en toekomst lijkt mij nu een ver iets waar ik sowieso geen vat op heb. Ik kan veel wensen en willen maar ik wens vooral gelukkig te zijn hoe dan ook. Iemand anders moet ik iig nu helemaal niet aan denken hoor 
Dag iedereen
Even een update. Ex is vrijdag vertrokken naar zijn eigen appartement en de kindjes zijn dan meegegaan. We hebben dit samen gedaan maar het vloog me toch erg aan dat kids weg waren van zijn appartement en dan kwam de angst dat ze niet meer naar mij toe willen komen. Ik woon in een kast van een huis, waar ze nooit graag hebben gewoond. Wel in de leefruimte maar zelf naar hun kamertjes gaan, doen ze niet bij me. Dit bezorgt me dus immense angst. Ze hebben een hele leuke tijd gehad met papa en hebben tot nu toe elke avond gebeld op eigen vraag.
Ikzelf ben als een gek heel het huis gaan herinrichten en ook hun kamers gepimpt. De emoties schieten nog soms alle kanten op, maar er overvalt me toch ook een soort enorme rust. Het even niet moeten zorgen voor dochter met haar 'beperking'. Mijn eigen stek terug inrichten met de spullen die ik mooi vind. In de zetel zitten 's avonds en weten dat je niets meer hoeft die avond of dag erna. Dit betekent niet dat er momenten zijn dat ik heel, diep intens kan huilen en hem en ons enorm mis, integendeel. Maar ik lijk er voorlopig redelijk goed mee om te kunnen.
Morgen komen de kindjes terug en heb er zin in. Het is wel erg zoeken naar een nieuw evenwicht (normaal, het is pas 3 dagen) en de belofte naar elkaar om vrienden te blijven, dat lukt NU precies moeilijker. Maar ik hoop dat op termijn we de mooie vriendschap die we deelden dus echt wel kunnen verder zetten.
Mijn enige vraag is dus, kan het zijn dat de drukte van het gezin en de problemen met dochter me zo erg hebben aangegrepen dat dit is kunnen gebeuren? Ik vind het een beetje beangstigend dat ik die rust ervaar. Tot vrijdag zat ik in twijfel, dit reeds jarenlang, of we hier goed aan deden maar nu heb ik gevoel van ja, dit was juiste beslissing.
Alvast bedankt aan allen die de moeite nemen/namen om dit te lezen.
Liefs
Je schrijft: "Ben gewoon zo immens bang dat ik bij die 1% behoor met een extreme hechtingsstoornis door verleden, dat een stabiele, gelukkige relatie voor mij gewoon niet is weg gelegd.
Mijn man had alles voor me over, maar echt alles. En vroeger had ik trauma, maar bij tegenslag stond ik telkens weer op."
Ja maar veel onverwerkt trauma kan een soort opstapeling in je lijf geven waardoor ook weinig stress te veel is. En op een gegeven moment kun je dus niet meer opstaan want alles is opgehoopt. Ik lees dat je ook bij een psycholoog komt? Misschien kun je eens googlen op complexe post traumatische stress en als je daar iets in herkent dat aankaarten bij je therapeut.
(complexe post traumatische stress stoornis ontstaat niet door één traumatische gebeurtenis maar door heel lang doorgaand (eventueel kleinere) trauma's in een situatie waar je niet weg kunt. Bijvoorbeeld als kind van een narcistische of verslaafde ouder. Dat kan inderdaad hechtingsproblemen geven)
sterkte
Wat fijn dat je zoveel rust ervaart. Nu heb er niet voor doorgeleerd, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je de tijd zonder een man en kinderen om je heen nodig hebt om écht te kunnen gaan werken aan je trauma's. Dat je daar in een gezin gewoon niet aan toe bent gekomen, maar dat je je problemen hebt 'geparkeerd' en dat daar bijvoorbeeld die blokkade t.o.v. intimiteit met je man door veroorzaakt wordt. Maar dat is iets om met je psycholoog te bespreken.
Je klinkt best positief, hou dat vast. Maar tegelijk: terugvallen en moeilijke momenten horen erbij. Dat is logisch. Ik hoop dat het lukt om dat 'gezin-gevoel' vast te houden. In ieder geval voorlopig. Maar het is niet realistisch om te denken dat je man voor altijd alleen blijft. Het wordt natuurlijk wel weer heel anders als hij iemand ontmoet op wie hij verliefd wordt. Ik zou me daar wel al op proberen voor te bereiden.
En dat het nu even wat lastiger is om vrienden te blijven is logisch. Er spelen nu zoveel emoties bij jou en je ex, dan ben je gewoon niet heel flexibel. Hou voor ogen dat het voor hem ook niet makkelijk is, en dat jullie allebei (en de kinderen ook!) tijd nodig hebben om een nieuw evenwicht te vinden.
Heel veel succes en sterkte. En kom hier schrijven als je je hart wil luchten.
Dank je wel voor de reacties. Ik heb reeds behandelingen gekregen tegen ptss en dacht, dacht dus dat ik het allemaal wel een plaatsje had gegeven. Heb fijne dagen met de kinderen gehad, de angst dat ze hier niet meer zouden willen zijn, lijkt ongegrond. Maar gisteren viel het me dan toch erg zwaar. Vandaag ook even in een minder goede bui. Niet persé doodongelukkig, maar wel onrustig. Ik kan de rust in mijn hoofd niet vinden. Maar ik ga ervan uit dat dit bij de verwerking hoort. Het beruchte rouwproces.
We bleven gisteren samen eten bij de vader van mijn kinderen, maar het duurde me allemaal te lang en alles in mij riep dat ik naar huis wou. Eens thuis kwamen de tranen en ben ik gaan slapen. Het vliegt me aan, hij had ook nog eens heel veel tijd voor het gerecht uitgetrokken waardoor ik me erg bevangen voelde. Hij wandelt hier tijdens 'mijn' dagen nog binnen en buiten en hoeft zo de kindjes nooit lang te missen. Ik ben echt een vreemde in zijn huis en er wordt ook niet zo makkelijk een extra momentje ingelast. Dat nam mijn hypergevoelige dochter dus al op en en heeft ze ook paar keer aangehaald dat ze het niet fijn vindt dat ik 'nooit' bij papa langs kom maar hij hier wel welkom is.
Ik merk hier toch wel wat frustraties bij mezelf rond, en voel dat ook ik hier grenzen in moet gaan stellen. Rekening houdend met belang kinderen en wat zowel zij als ik aankunnen in deze.
Zo zijn er nog wat zaken die nu naar boven komen, en waar we, zoals jij mooi zegt Pennestreek, de nodige flexibiliteit missen op dit moment. Ik moet er erg over waken dan niet in enorm ego te gaan schieten uit allerlei emoties maar dicht bij mezelf te blijven. Hij heeft me met berg rommel achtergelaten en is verhuisd naar nieuw app waar natuurlijk alles nog vers, nieuw, strak en sereen is. Dat lukt met mijn huis, dat landelijker is ingericht, minder goed en vooral, al zijn dozen, spullen, noem maar op, staan hier nog en ben naast het zorgende voor de kinderen dus ook al 2 weken bezig met te ontspullen. Maar god, wat kruipt er tijd in. En dat is toch iets dat ik hem ergens kwalijk neem. Nou goed, ik heb getoond dat ik het alleen kan, en mijn kids waren ontzettend trots dat mama op paar dagen het huis had getransformeerd. Dat geeft moed.
Nu maar de gevoelens durven toelaten en erdoorheen gaan, zoals men altijd zegt, zodat ik mijn eigen beste vriendin kan worden...
Liefs
En het doet me deugd om toch reacties te krijgen, mijn verhaal is niet helemaal volgens de 'lijntjes' maar dat zal wel nergens zo zijn. Ieder verhaal is anders. Het is enkel doodzonde dat een op zich goed team, beste maatjes, het niet gehaald hebben. Al merk ik wel dat sinds we uit elkaar zijn (zomer dus), betere ouders voor de kinderen zijn. Samen, komen we al gauw in een dynamiek van praten, praten, praten, geen structuur, de dag doorvliegen. Terwijl we apart van elkaar wel structuur voor de kindjes aanbrengen, en meer echte q-time spenderen.
Anoniem0904 schreef op 14-03-2022 om 11:54:
Hij heeft me met berg rommel achtergelaten en is verhuisd naar nieuw app waar natuurlijk alles nog vers, nieuw, strak en sereen is. Dat lukt met mijn huis, dat landelijker is ingericht, minder goed en vooral, al zijn dozen, spullen, noem maar op, staan hier nog en ben naast het zorgende voor de kinderen dus ook al 2 weken bezig met te ontspullen. Maar god, wat kruipt er tijd in. En dat is toch iets dat ik hem ergens kwalijk neem. Nou goed, ik heb getoond dat ik het alleen kan, en mijn kids waren ontzettend trots dat mama op paar dagen het huis had getransformeerd. Dat geeft moed.
Ik heb niet alles in detail gelezen, maar hier wil ik even op inhaken. Mijn ex gebruike mijn huis (ik heb hem uitgekocht) als opslag voor zijn oude spullen. Ik heb echte oude troep gewoon weggegooid. Andere spullen die niet weg konden (denk aan belangrijke papieren, dure kleding, massa's boeken) heb ik in dozen gedaan. Na 3x vragen of hij die kwam ophalen, heb ik die in fasen, en steeds de avond voordat het vuilnis/papier werd opgehaald, zelf naar zijn huis gebracht. Dan stond hij tegen mij te roepen dat hij die spullen niet wilde (nee, zijn huis moest immers opgeruimd blijven). Ik heb de dozen op de stoep gezet en kalm gezegd dat ze morgen vanzelf zouden worden opgehaald als hij ze niet wilde. Dat was een tip hier op het forum en die werkte fantastisch. Uiteindelijk heeft hij zijn eigen spullen nu in zijn eigen huis. Opgeruimd staat netjes (in mijn huis).
Het opruimen / de deur uitwerken van zijn spullen, kan je beschouwen als het opruimen / afstand doen van de spullen van een overleden iemand als onderdeel van een rouwproces. Altijd pijnlijk, maar wel iets dat helpt met het loslaten van iets dat eens was. Hoe langer het in je huis blijft liggen, hoe langer je met één been in toen blijft hangen.
Zo te lezen ben je al voortvarend te werk gegaan ( compliment van je dochter). Nu dat laatste stukje nog.
Vertel je ex dat je de dag voor grof vuil, de dozen bij hem neerzet omdat ze jou in de weg staan.