Hereniging na breuk - wat met kinderen?
Sinds een 8-tal maanden zit mijn man in een moeilijke periode, depressie of burn-out of … Terwijl wij vroeger een sterk en harmonieus koppel waren, maken we de laatste maanden constant ruzie. Mijn man ging in die maanden veel uit, dronk veel, reed roekeloos, flirtte en had totaal geen aandacht voor mij of zijn dochter (7 jaar), hobby’s of vrienden. Praten was onmogelijk omdat hij een muur optrok, hij toonde geen emoties en wou niet praten. Op een gegeven moment ben ik zelf met hem naar de huisarts geweest omdat ik bezorgd was, in een dronken bui praatte hij meermaals over het feit dat we beter af zouden zijn zonder hem en dat hij dacht aan zelfmoord. Ik heb toen geprobeerd om hem te laten inzien dat hij een probleem had en heb voorgesteld dat hij medicatie en/of een psycholoog zou proberen. De medicatie probeerde hij en gooide hij na een paar weken (heimelijk) in de vuilnisbak. Bij de psycholoog gaf hij er na 3 sessies ook de brui. Hij vertelde ook dat hij niet wist of hij mij nog graag zag, dus ook hier wou ik graag aan werken. We gingen samen naar de relatietherapeut maar daar hield hij de lippen stijf op elkaar en hield hij vol dat er geen probleem was. Ondertussen maakten we steeds vaker ruzie over zijn gedrag, en ontdekte ik steeds vaker leugens. Hij loog bv. over waar hij was en zelfs als ik hem hier mee confronteerde hield hij vol, tot hij echt niet anders kon dan toegeven.
Zo kwam ik op een dag ook per toeval (door een kassaticket) te weten dat hij van plan was om te verhuizen. Ik was enorm kwaad en vooral verdrietig en ontgoocheld. De man met wie ik al 16 jaar lief een leed deelde kon blijkbaar zonder moeite liegen in mijn gezicht maar kon niet de moeite doen om aan onze relatie te werken. Mijn vertrouwen in hem heeft toen een enorme deuk gekregen.
Ondertussen woont hij al 6 weken alleen. Toen hij verhuisde hebben we onze dochter verteld dat we gingen scheiden, wat toen ook zo was in mijn hoofd. Alleen heeft mijn man nu hij alleen woont veel tijd om na te denken en is hij tot de conclusie gekomen dat hij mij wel graag ziet en aan onze relatie wil werken. Sinds de dag dat hij verhuisd is hebben we alle twee een zekere rust gevonden omdat we even afstand konden nemen. Hij voelt zich ook beter in zijn vel en kruipt langzaam uit het dal waar hij in zat. We gaan ondertussen ook samen in therapie (waar hij deze keer wel dingen vertelt) en ook apart gaat hij naar de psycholoog. Ik zie hem nog heel graag en wil ook niets liever dan dat het terug goedkomt tussen ons.
We zien elkaar nu heel vaak, maar altijd ’s avonds als onze dochter slaapt. Ik wil het voor haar zo min mogelijk verwarrend maken en heb schrik dat als ze ons samen ziet dat ze zal beginnen hopen dat alles terug goed komt. Misschien komt alles goed, maar misschien ook niet. En als dat niet het geval is moet ze nogmaals door de pijn en ontgoocheling. Dit wil ik zeker vermijden. Alleen is het zeer moeilijk om een relatie terug leven in te blazen als je niets samen kan doen… Ik kan niet mee naar zijn familie, hij niet naar de mijne, niet samen naar vrienden, … Alleen maar ‘geheime afspraakjes’.
Mijn vraag is nu hoe we dit best aanpakken, zeker met onze dochter. Doen we terug dingen samen als gezin, hoe leggen we haar dit uit? Of houden we het voorlopig bij ‘dates’ tussen mij en mijn man en houden we onze dochter er zo veel mogelijk buiten?
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard
Wat een nare situatie Grietje. Ik kan je alleen vanuit mijn perspectief wat vertellen, maar elke situatie is natuurlijk anders.
Ik ben helaas in een traject beland waarin ik de moeder van mijn kinderen volledig ben kwijt geraakt. Dat is inmiddels zo’n 15 jaar geleden begonnen en als ik alles over kon doen met de kennis van nu....
Ik denk echter dat het goed is om goed naar elkaar te blijven luisteren zonder een oordeel te geven. Dat is moeilijk want zijn problemen raken jou natuurlijk ook. Zo lang jullie beiden bereid zijn om naar elkaar goed te luisteren dan kan je samen op zoek gaan naar een oplossing. Alleen op zoek gaan werkt niet, want dan raak je elkaar kwijt.
Helaas kan het super frustrerend zijn om te zien dat je maar niet de juiste oplossing kan vinden. Maar houdt vol want dat is het waard, mits jouw partner er ook ik wil blijven investeren.
Wat jouw dochter betreft: houdt het nu maar lekker buiten haar. Ze kan het toch niet bevatten (jij wel?). Zij zal hopelijk aan jouw houding al merken dat je beter in je vel gaat zitten. Wanneer jullie dingen samen in harmonie doen zal ze het altijd goed vinden zonder dat er vragen beantwoord hoeven te worden. En als je toch er niet onder uit komt vertel haar gewoon dat jullie het niet weten wat de toekomst zal brengen maar dat het fijn is wat er die dag gebeurt. En dat jullie beiden heel veel van haar houden.
Nee
Totaal niet eens met Hendrik.
Volgens mij is het prima begrijpelijk voor een kind dat papa en mama elkaar toch wel lief vinden en het willen proberen met elkaar. Leg het haar zo goed mogelijk uit en wees gewoon open.
Natuurlijk is het mogelijk dat het toch niet lukt. Maar dat kun je tegen die tijd wel weer uitleggen. Voor nu is belangrijk dat jullie de relatie een echte kans geven en samen kijken of het alsnog lukt na deze zware periode.
Hou je dochter uit de details maar vertel haar wat ze aankan. Kinderen kunnen heel veel meer begrijpen dan je denkt als je eerlijk bent en hebben veel meer last van gekke smoesjes en onwaarheden en de spanningen daaromtrent, dan dat je denkt!
Dat is althans mijn visie.
Vrienden
Kun je niet gewoon zeggen dat jullie vrienden zijn? Mijn dochter is net 9 maar weet wel het verschil tussen verliefd of gewoon vrienden. En als vrienden kun je samen dingen doen, ook naar familie of de dierentuin.
Ouderrol vs (ex)geliefden
Misschien is het een optie om aan jullie dochter te vertellen dat een onderscheid is tussen jullie tweeën in de rol als ouder en in de rol als (ex)geliefden. Dat kan je op een simpele manier uitleggen, zonder al te zeer in de details te duiken.
En mocht deze toenadering geen succes worden, dan blijft altijd nog jullie rol als ouderpaar bestaan.
Grietje
wij hebben er destijds gewoon geen geheim van gemaakt. Alle familie en vrienden wisten in wat voor turbulente tijd we zaten, iedereen wist dat de scheiding bijna rond was, maar we hebben ook gewoon open verteld dat we toch een poging wilden wagen om de relatie opnieuw op te bouwen. We hebben daar alleen maar steun bij gehad en positieve reacties. Was het alsnog mis gegaan, dan hadden we dat dan wel weer gezien.
Voor wat betreft je dochter, kinderen zijn heel flexibel en accepteren een hoop ook zonder uitgebreide uitleg. Papa komt vanavond hier eten is genoeg mededeling voor haar. En een kind van 7 legt volgens mij nog geen link tussen samen in 1 kamer/bed slapen en seksuele intimiteit, voor haar is het immers heel gewoon dat jullie samen slapen. Ik zou er dus zo gewoon mogelijk over doen, en vooral niet stiekem. Dat maakt het veel te beladen allemaal.