Help, dwarse puber nu ik en hun vader in scheiding liggen
Hi,
Hier een mama van 37 met 2 kindjes van 8 en 11. Sinds twee weken z’n mijn man en ik uit elkaar na een periode van 14 jaar. De kindjes hebben we het vrij snel verteld. Nu loop ik al tegen situaties aan dat als ze hun zin niet krijgen meteen boos zijn en lelijk doen 😫. Het geeft mij het gevoel dat ik het niet goed doe, terwijl ik nog in een oceaan aan het zwemmen ben van verdriet. Hoe deden jullie dit en hebben jullie tips? Mijn partner en ik zijn on speaking terms per e-mail en met dingen bezig aan het uitzoeken. Vraag me af hoe jullie moeders of vaders dit aanpakken met de kinderen?
Het zijn geen kindjes en geen pubers op die leeftijd ( sorry ). Wat het wel zijn : kinderen met verdriet, wellicht nog meer dan de ouders.
Duidelijk zijn, je gewone regels aanhouden en begripvol en geduldig zijn. En houd ze in de gaten of ze wat hulp nodig hebben. Ze zijn niet lastig; hun basis is weg.
Ze maken het jou niet lastig in je verdriet, ze hebben het zelf moeilijk en zien jullie/jouw verdriet.
Wees duidelijk; hanteer niet ineens andere regels. Ga niet ineens dingen toestaan uit schuldgevoel bedoel ik. Ze hebben behoefte aan je nabijheid; ze hebben ook behoefte aan duidelijkheid en heel veel liefde en bevestiging van jullie als ouders.
Hun leven staat op losse schroeven. Ze hebben voor het eerst gemerkt dat dingen zo maar heel erg anders kunnen worden en dat zij daar geen enkele invloed op uit kunnen oefenen. Geef ze ruimte en probeer een soort vertrouwenspersoon voor hen te zoeken bijv. een opa/oma of tante/oom.
Max88 schreef op 08-07-2024 om 22:19:
Het zijn geen kindjes en geen pubers op die leeftijd ( sorry ). Wat het wel zijn : kinderen met verdriet, wellicht nog meer dan de ouders.
Duidelijk zijn, je gewone regels aanhouden en begripvol en geduldig zijn. En houd ze in de gaten of ze wat hulp nodig hebben. Ze zijn niet lastig; hun basis is weg.Ze maken het jou niet lastig in je verdriet, ze hebben het zelf moeilijk en zien jullie/jouw verdriet.
Bedankt Max
Ach, wat een trieste situatie. Hou voor ogen dat hun wereld op zijn kop staat, net zo goed als de jouwe. Jouw lontje is vast korter, ze merken dat jij verdriet hebt en ze weten niet waar ze aan toe zijn. Logisch dat ze op dit moment niet op hun best zijn, dat ben jij ook niet. En dat hoeft ook niet. Maar begrip voor hun situatie zorgt er vast voor dat jij wat meer geduld met ze kan hebben.
Het is me niet helemaal duidelijk of jullie sinds 2 weken werkelijk uit elkaar zijn (als in: ieder een eigen huis) of dat 2 weken geleden de scheiding in gang is gezet. Maar hoe dan ook: belangrijk is om ze te vertellen dat wat er ook gebeurt, papa en mama nog steeds van ze houden en dat dat nooit verandert. Papa en mama houden niet meer als man en vrouw van elkaar, dat kan gebeuren, maar dat heeft niets te maken met hoeveel jullie van de kinderen houden. Het is ook belangrijk om ze uit te leggen dat ze jullie geen van beiden kwijtraken. Ze gaan bij zowel papa als bij jou wonen, alleen is dat niet meer met elkaar in 1 huis, maar in 2 huizen. En dat is nu wennen, maar ze vinden vast snel weer hun draai.
Nog een tip: probeer niet om je verdriet te verstoppen. Het is ook weer niet de bedoeling dat je hele dagen huilend door het huis loopt, maar het is goed als ze zien dat jij ook verdriet hebt. Dat maakt jou toegankelijker voor ze. En druk ze op het hart dat ze zich niet groot hoeven houden en dat ze jou niet hoeven te troosten, jij bent de moeder en dus troost jij hen. Maar jij hebt ook verdriet en dat is alleen maar logisch.
Sterkte.
Jonagold schreef op 09-07-2024 om 16:06:
Ach, wat een trieste situatie. Hou voor ogen dat hun wereld op zijn kop staat, net zo goed als de jouwe. Jouw lontje is vast korter, ze merken dat jij verdriet hebt en ze weten niet waar ze aan toe zijn. Logisch dat ze op dit moment niet op hun best zijn, dat ben jij ook niet. En dat hoeft ook niet. Maar begrip voor hun situatie zorgt er vast voor dat jij wat meer geduld met ze kan hebben.
Het is me niet helemaal duidelijk of jullie sinds 2 weken werkelijk uit elkaar zijn (als in: ieder een eigen huis) of dat 2 weken geleden de scheiding in gang is gezet. Maar hoe dan ook: belangrijk is om ze te vertellen dat wat er ook gebeurt, papa en mama nog steeds van ze houden en dat dat nooit verandert. Papa en mama houden niet meer als man en vrouw van elkaar, dat kan gebeuren, maar dat heeft niets te maken met hoeveel jullie van de kinderen houden. Het is ook belangrijk om ze uit te leggen dat ze jullie geen van beiden kwijtraken. Ze gaan bij zowel papa als bij jou wonen, alleen is dat niet meer met elkaar in 1 huis, maar in 2 huizen. En dat is nu wennen, maar ze vinden vast snel weer hun draai.
Nog een tip: probeer niet om je verdriet te verstoppen. Het is ook weer niet de bedoeling dat je hele dagen huilend door het huis loopt, maar het is goed als ze zien dat jij ook verdriet hebt. Dat maakt jou toegankelijker voor ze. En druk ze op het hart dat ze zich niet groot hoeven houden en dat ze jou niet hoeven te troosten, jij bent de moeder en dus troost jij hen. Maar jij hebt ook verdriet en dat is alleen maar logisch.
Sterkte.
Dank je wel, dat is idd hoe ik het nu doe en vertel aan ze en hoe we met z’n drieën overleven. De scheiding is sinds 2 weken in gang gezet maar we vliegen om en om het huis uit. Bedankt voor je tips. Ik vertrouw erop dat ik het goed doe en praat veel met ze, vandaag hadden we allemaal gelukkig een betere dag. En zo zal het blijven gaan, ups and downs maar wel met z’n drieën.
Liefs
Mj1998 schreef op 09-07-2024 om 13:17:
[..]
Bedankt Max
Mijn dochter gaat door hetzelfde met een kleuter. Het is lastig de balans zien en houden. Je krijgt feitelijk geen verwerkingstijd, je moet door.
Doe als altijd ( voor zover mogelijk) zodat hun leven verder zoveel mogelijk hetzelfde blijft. Verdriet en verwerken komt en gaat, maar is er niet 24/7. Die gedachte kan soms opluhten: dit gaat voorbij. Sterkte
Dit is denk ik een wisselwerking; kinderen doen moeilijk omdat ze het moeilijk hebben en tegelijkertijd is jouw belastbaarheid lager en daardoor kun je ook nog minder hebben dan normaal. Wees lief voor jezelf en voor elkaar. Spreek dit ook uit naar je kinderen. De situatie is nu eenmaal even klote en dat mag, met alle gevoelens die erbij horen.