Goed scheiden

Ik denk

Wij waren het erover eens dat een scheiding beter was voor iedereen. Ik denk dat dat bijna voor 100% uitmaakt of het een vechtscheiding wordt, geen onbegrip of dubbele agenda’s. Ook weinig pijn en verdriet, dat hadden we al achter de rug.

Hier

"Voor mijzelf, ik geloof niet dat een goede, vreedzame scheiding bestaat. Volgens mij is het hoe dan ook pijnlijk en verdrietig en zijn die emoties moeilijk in de hand te houden."

Pijnlijk altijd, maar wij hebben geen onvertogen woord gehad en hebben minimaal hoeven discussiëren om ergens uit te komen.
Wat voor hem werkte was dat ik hem erg veel tijd gaf na een vraag, zodat hij niet hoefde te bevriezen. We zien elkaar nog als "familie", al geldt dat voor mij iets meer.
Ik heb meer offers gelaten en me meer ingezet ( nog steeds) om dat goed te houden.
Maar daar heb ik geen seconde spijt van gehad omdat ik het voor de kinderen deed. Maar vreedzaam/neutraal kan dus heel goed, al zal het vaak anders zijn.

Tsja

Ik kan een heel rijtje do's en dont's opnoemen maar als het eenmaal de verkeerde kant op gaat dan lijkt ook alles olie op het vuur.
Hier ook een ander, dat ontdekte ik per toeval na maanden voelen dat er iets niet in orde was. Hij koos toch voor mij en ik was dolgelukkig. Relatietherapie enz. Maanden later bleek dat hij haar nooit losgelaten had en al van alles aan het plannen en regelen was voor een toekomst met haar. Die voor mij tweede klap was enorm en zie dan nog maar alles goed te regelen. Ik was niet boos maar wel totaal van de wereld en heb veel laten gebeuren. Toen hij vervolgens zich in de jaren erna niet aan de afspraken hield pas toen werd ik boos. Het waren basisafspraken. Ik denk dat dat het beste advies is: houd je aan de afspraken en maak niet al te gedetailleerde afspraken. En moet er iets veranderen in die afspraken, overleg dan met een uitleg. Verder heb ik vanaf dag 1 besloten me niet druk te maken over spullen zoals witgoed, meubels etc. Er was zoveel te regelen en de kinderen en het huis waren het belangrijkste. Het kon me werkelijk niets schelen, al had hij het hele huis leeggehaald ik had geen zin in lijstjes en gedoe over cd's, dat heeft goed uitgepakt hij heeft maar weinig meegenomen het enige wat ik echt miste was mijn laptop.
Ik heb wel eens gehoord dat mensen van hun mediator elkaar maar een bepaald aantal e-mails per week mochten sturen en dat elke e-mail c.c. naar die mediator moest, dat vind ik ook een goed iets. Als je weet dat iemand meeleest heb je toch minder de neiging om helemaal los te gaan in je berichten en blijft het zakelijker.

Oorzakelijk verband

Ik denk dat er een oorzakelijk verband is tussen de relatie en de scheiding. Mijn ex is (of was iig toen ie met mij was) een struisvogel. Altijd kop in 't zand nooit, willen praten, altijd stress en al jaren geen itimiteit willen. Ik had eerst nog met 'm te doen, en hield rekening met 'm. Maar binnen paar maanden bleek dat ie een ander had, toen stond mijn wereld op zijn kop en is een en ander toch nog behoorlijk uit de hand gelopen. Ik vind al die tips van 'blijven communiceren' dan ook dubbel. Want als dat tijdens het 30jaar durende huwelijk al niet lukte...

Rijtje

- tijd nemen voor de scheidingsmelding. Een goede advocaat/mediator zal daar in het begin vooral aandacht aan besteden. Oorzaken maken niet uit (al mag je er wel je gram over spuien), maar het feit dat de relatie voorbij is, ongeacht wat de reden is, dat punt moet bij beiden duidelijk zijn.Dat kan snel gaan, maar het kan ook enige tijd duren, zeker als er een derde bij in het spel is;
- boedelscheiding: degene die het huis verlaat neemt als eerste mee wat hij/zij nodig heeft; lijstje maken, vraag of er nog wat vergoed moet worden, klaar. Geen heftige debatten over oma's theelepeltje.
- alimentatie laten berekenen volgens tremanormen en je voornemen om het vanaf dat moment ook zo te laten zijn; niet rekenen op herberekeningen, tenzij degene die betaalt werkloos wordt (o.i.d.)
- ouderschapsplan, dat blijkt nu een bron van ruzie te worden. De gedachte dat je na een scheiding onderling kontakt voor de tijd tot de kinderen 18 worden en nog daarna) kunt regelen met afspraken klopt niet. Eer zit vaak teveel strijd onder om 'rechten'. 'Zorgen voor...' wordt vaak verward met ' recht hebben op...'. Het begint met de erkenning dat het kind twee ouders heeft en dat die twee ouders gescheiden zijn, dat de invloed van ouders op elkaar dus ophoudt (geen voortdurende communicatie regelen); beiden mogen zich optimaal inzetten voor de kinderen en moeten daar ook de kans voor krijgen, maar hoe het in de praktijk wordt geregeld moet vooral ook praktisch bekeken worden, waarbij de valkuil moet worden vermeden dat de ander de problemen van de een moet oplossen (ik werk, dus zij moet zorgen; ik zorg, dus hij moet voor het geld zorgen).
- houd voor ogen dat het niet gaat om het afrekenen met het verleden, maar om het begin van een onderscheiden toekomst;
- en breng het op om elkaar daarvoor zoveel mogelijk te gunnen en te faciliteren. Een goede advocaat/mediator zal bewaken dat het wel eerlijk blijft.

Het is mij in elk geval gelukt. Rekening ermee houdend dat het gedrag tijdens de scheiding niet maatgevend is, iedereen is dan bozer, verdrietiger, minder aanspreekbaar dan anders.

Tsjor

Vergeten

Ik had er bij moeten vermelden dat er geen kinderen bij betrokken zijn, gelukkig. Wel een koophuis en een bedrijf. Ik ga straks nog even alle reacties goed lezen

geen kinderen maakt t makkelijker

Als er geen kinderen bij betrokken zijn, dan maakt het de scheiding een stuk makkelijker. Je kunt volledig van elkaar loskomen en hoeft, als je dat wil, nooit meer iets met elkaar te maken te hebben.
Wat ik je wel wil meegeven is dat ik ervaren heb hoe het is als iemand met scheidings evaring je wel even zal helpen. Het lastige is dat iemand scheiding zo persoonlijk is met zoveel emotie en gevoel, dat kun je absoluut niet op deze nieuwe situatie projecteren. Daarnaast lees je soms ervaringen hier van gescheiden mensen die het allemaal heel soepel voor elkaar hebben gekregen. Maar eigenlijk zegt dat niets. Jij kunt van alles rustig en goed willen doen, maar als de ander dat niet wil sta je machteloos. Ook een psychische of spychiatrische problematiek kan enorm verstorend werken in de afhandeling van een echtscheiding. Dat wordt vaak vergeten. Denk je dat daar hier sprake van is, dan heb je echt een gespecialiseerde advocaat nodig die je daarbij helpt.
Heel praktisch; een huis en een bedrijf bij een echtscheiding verdelen kan heel eenvoudig en heel ingewikkeld zijn. Laat je goed informeren wat je rechten zijn. Laat de accountant het een en ander uitrekenen, en als je dat niet vertrouwd, vraag dan om een onafhankelijke accountant. Laat je niet verleidien tot jarenlange rechtsprocedures om je gelijk te halen, want de ervaing leert dat je aan het einde van de rit heel veel geld kwijt bent aan advocaatskosten en juridische kosten. Een advocaat is ook maar een ondernemer. Zolang een advocaat denkt dat jij hem inhuurt om je 'gelijk' te halen en jij bent bereid daarvoor te betalen, dan zal hij dat doen. Dan zal hij jouw grieven zo weten te vertalen in feiten waar juridisch om gestreden kan worden. Dat is mijn ervaring van nabij (niet mijn eigen ervaring). Na vijf jaar juridische strijd, blijkt dat de ex-vrouw beter het eerste bod bij mediation had kunnen accepteren, dan telkens rechtzaken en hoger beroep aan te spannen. Nu is ze al het geld kwijt wat ze vijf jaar geleden zo vrij in de hand had kunnen ontvangen om een huis te kopen en het aanhouden van haar levenstandaard. Nu heeft de rechter anders beslist, ze krijgt maar een fractie, en al het geld is opgegaan aan haar advocaat. Reken je niet rijk en zeker niet met een ondernemer. Wat op de balans staat is niet wat er op de bank staat.

kinderen

Altijd mooi als je zonder ruzies kunt scheiden, maar als er kinderen zijn vind ik dat wel een noodzaak. Dus daar moet je enorm hard je best voor doen. Denk bij ieder gesprek, ruzie, emotie of wat dan ook: deze man of vrouw, waar ik nu enorm boos op ben/ verdrietig of teleurgesteld is wel de vader of moeder van mijn kinderen. Voor je kinderen is je ex - samen met jou - de belangrijkste persoon op aarde. En ja, dan moet je af en toe enorm op je tong bijten of zachtjes met je hoofd tegen de muur slaan vanwege die vreselijke ex. Maar je doet je kinderen er echt zoveel goeds mee.

Zonder kinderen zou ik minder moeite hebben om met ruzie uit elkaar te gaan, behalve dat het veel energie, tijd en geld kost. En dat dat behoorlijk zonde is.
Verder ben ik in dezelfde omstandigheden gescheiden als Phryne Fisher. Dat maakt het wel een stuk makkelijker om zonder gevecht uit elkaar te gaan. Ik heb verder geen ambitie om vrienden te blijven met mijn ex. We spreken elkaar vrijwel alleen over de kinderen en wat hen betreft zaten en zitten we eigenlijk altijd op een lijn.

ik denk...

Houd je aan afspraken en roddel niet met iedereen over je ex. Als dat van beide kanten lukt, ben je al een heel eind in de goede richting. En houd nieuwe liefdes buiten de afhandeling en ga er niet mee 'pronken' tegenover je ex. Niks zo verdrietig als ex en zijn/haar nieuwe vlam die in de auto die vroeger van jou was jouw kind komen halen en als gezinnetje wegrijden.
Mochten er toch afspraken worden geschonden, spreek je ex dan alleen daarop aan en haal er niet meteen honderd ouwe koeien bij.
En stel je eigen verwachtingen bij, als het gaat om de kinderen. Je kunt van alles vinden, maar je gaat er niet meer over. Kortom: laat zoveel mogelijk los.

Wat had beter gekund

Dat vraagt TS. Ik lees dat als 'waar heb je achteraf spijt van'. En bij mij is dat dat ik de situatie te lang heb laten voortduren; ik had eerder initiatief tot scheiding moeten nemen, dan was mij en de kinderen veel leed bespaard gebleven. En verder; dat ik op financieel gebied erg heb toe gegeven. Ik had medelijden met hem -tenslotte zette ik hem het huis uit- en ik heb net als Watervrouw nergens op gelet bij het verdelen van onze goederen en geld. Hij mocht alles mee nemen. En dat heeft hij ook gedaan. Daarnaast; alimentatie, wat is dat..? Ik heb de verantwoordelijkheid voor de kinderen genomen, in alle opzichten. Ook financieel. Heb ik niet zozeer spijt van voor mezelf, maar wel voor de kinderen. Het betekende namelijk dat hij ook niet bij hoefde te dragen toen ze gingen studeren; DUO bijdrage is volledig vrijblijvend en er was geen alimentatie afspraak.

Ik ben het eens met Doenja. Psychische of psychiatrische problematiek werkt erg verstorend. Ik denk dat een 'gelikte' echtscheiding, volgens het boekje, alleen werkt in het 'als vrienden uit elkaar' scenario. Zodra er meer aan de hand in kun je van alles willen, maar komt daar in de praktijk niets van terecht.