Gescheiden na vreemdgaan - nog steeds liefdesverdriet
Hoi allemaal,
Ik wil vooral even mijn verhaal kwijt. Ongeveer anderhalf jaar geleden (wat vliegt de tijd) heb ik veelvuldig berichten over mijn huwelijk gepost op dit forum, en ik heb daar veel steun aan gehad. Inmiddels is mijn situatie erg veranderd, en merk ik dat ik er behoefte aan heb om mijn verhaal opnieuw te doen. Ik weet niet precies wat ik vraag; misschien vooral steun en een luisterend oor.
Het zit zo: een half jaar geleden hebben mijn vrouw en ik de beslissing genomen om uit elkaar te gaan. Op haar initiatief. Hoewel ik dit niet wilde, had ik natuurlijk geen andere keus. Deze beslissing was ook onvermijdelijk. Mijn vrouw had immers een jaar eerder (zomer 2022) opgebiecht dat ze weer een jaar daarvoor (zomer 2021) een affaire heeft gehad. Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat dat hard aankwam. Wat het extra pijnlijk maakte, was dat we op het moment dat ze me dit vertelde pas 3 maanden getrouwd waren. Bovendien heb ik altijd vermoedens gehad dat er iets niet in de haak was (ze sprak veel met de man in kwestie af, appte met hem tot diep in de nacht, etc.), maar ik heb altijd mijn vrouw geloofd dat er niets speelde - wat ze me ook vaak garandeerde. Ze werd er zelfs enorm boos om als ik te vaak mijn wantrouwen uitte, en heeft ze me altijd laten geloven dat ik degene was die onnodig achterdochtig was.
Niet dus. Wat volgde was een hele verwarrende periode. Hoewel mijn vrouw in eerste instantie schuldbewust was, sloeg deze schuldbewustheid snel om. Haar schuldbewustheid verdween niet - en dit zal ze intern ongetwijfeld gevoeld hebben - maar ik zag vooral andere emoties bij haar: liefdesverdriet om het verlies van de ex-affaire-partner, en wrok naar mij omdat ik haar nooit zou hebben gegeven wat ze nodig had. Dat ze daarom verliefd werd op een ander (en daar dus naar handelde) was daar in haar ogen het logische gevolg van.
Het zien van deze emoties was natuurlijk ontzettend pijnlijk voor me. Dit was niet hoe ik me mijn eerste huwelijksjaar voor me had gezien. En hoewel ik me tot een bepaalde hoogte heb kunnen verplaatsen in haar kritiek, voelde het onrechtvaardig. Ja, ik ben een tijdje niet aanwezig geweest in de relatie (ik had moeite met werk, de corona-periode, vrienden die minder tijd voor me hadden, etc.), en heb daardoor een lange tijd (zeker 2 jaar voorafgaand aan de affaire) zeer beperkte moeite in de relatie gestopt. Ik ondernam weinig, ook niet met haar, en waardeerde de vele moeite die zij wel in de relatie stopte te weinig. En als ik eerlijk ben: ook heb ik onverwerkte zaken uit een eerdere relatie teveel mee laten wegen in deze relatie. Pas laat in mijn relatie met mijn (inmiddels ex-)vrouw heb ik mijn vorige relatie echt goed kunnen afsluiten. Zaken waarvan ik, zeker nu, goed begrijp dat dit mijn vrouw onzeker heeft gemaakt. Ik heb absoluut een bijdrage geleverd aan de instabiele situatie van de relatie alvorens zij de affaire begon.
Ondanks dit heldere begrip, is het ons niet gelukt de relatie te redden. Mijn vertrouwen in haar was diep, diep geschaad. Ik ben van mening dat het herstellen van een relatie na ontrouw van beide partijen actie vraagt - ook van de bedrogene - maar vanwege haar hevige liefdesverdriet om de ex-partner, het vergelijken van mij met hem, en mij de 'schuld' geven van de situatie zoals die was ontstaan was op dat moment niet iets dat ik er bij kon hebben. Ik wilde in eerste instantie werken aan het vertrouwen; daarna zouden we de rest weer kunnen opbouwen. Datzelfde gold ongetwijfeld voor haar: zij wilde natuurlijk ook weer vertrouwen krijgen in het feit dat ik weer de leuke partner was waar ze ooit op gevallen was. Maar onder de mij gegeven omstandigheden kon ik dat niet zijn.
Haar frustratie werd groter, net als die van mij. Om kleine dingen kregen we enorme ruzies, waarbij ik meerdere enorme woedeuitbarstingen, schreeuwpartijen en gestamp op de grond heb moeten ondergaan. Dit was zeer beschadigend voor mij. Ook heb ik twee keer een (korte) periode elders gewoond: iets dat ik niet wilde, maar waar zij op stond. Hoewel ik hier akkoord mee ben gegaan, heb ik het gevoel gehad het 'huis te zijn uitgeschopt'. En dat terwijl zij was vreemd gegaan. Niet ik. Ook mocht ik van haar niet aan mijn familie en vrienden zeggen wat de lont in het kruidvat was: namelijk dat zij was vreemd gegaan. En misschien nog een van de allerergste dingen: kort na het uitkomen van de affaire vroeg mijn vrouw om een open relatie. Ze heeft zelfs eens gezegd dat als ze dat niet kreeg dat ze dan weg zou gaan. Ik heb dat natuurlijk nooit toegegeven. Ik kon uberhaupt niet eens over zoiets nadenken.
Onze relatie na de zomer van 2022 kende veel downs, en slechts maar een paar ups. Na de zoveelste woedeuitbarsting van haar, gaf ze aan het niet meer te trekken. In de zomer 2023 hebben we besloten uit elkaar te gaan. Ook relatietherapie heeft ons niet kunnen redden.
Bij mijn vrouw is inmiddels autisme vastgesteld. Dat verklaart veel, maar maakt het tegelijkertijd voor mij ook wrang. Ik heb haar altijd vreemd gevonden. Dat voelde ze natuurlijk. Met de kennis van nu had ik haar natuurlijk nooit langs de meetlat van een niet-autistisch persoon mogen leggen - iets dat ik wel gedaan heb. Ik wist niet beter. En ik hoef natuurlijk ook niet een relatie te hebben met een autistisch persoon.
Het is nu winter 2024. We zijn een half jaar verder. In het begin van onze break up spraken we nog uit dat we hoopten dat het ooit weer goed zou kunnen komen tussen ons. Dat voelde ik ook echt, en ik geloof dat mijn vrouw dat ook zo voelde. Maar de schade was echt heel erg groot, en in de periode daarna hebben we elkaar nog meer pijn gedaan. Mijn vrouw is vrij snel gaan daten, en heeft nu sinds 4 maanden een nieuwe vriend. Ik heb ook een zelfde periode gedate met een nieuwe dame, maar ik kom op een punt dat ik daar niet meer verder mee kan. Ik ben daar niet aan toe, en bovendien woont de dame in kwestie in het buitenland. Dat zij een nieuwe vriend heeft, doet pijn. Het is een man die ik vaag ken, die mij aan haar affaire-partner doet denken, en waarvan ik, logischerwijs, denk dat ik een veel betere partij ben. De keren dat ik mijn ex nog zie, ben ik vaak zeer emotioneel. Dat trekt mijn ex niet.
Hoewel ik weet dat de schade onoverbrugbaar groot is, mis ik haar, en heb ik vaak het gevoel dat ik haar terug wil. We hebben er een bende van gemaakt, en ik vind het zonde dat het ons niet is gelukt. Een vriendin van me zei: jullie hebben samen de relatie om zeep geholpen, maar het is haar schuld dat jullie het niet meer hebben kunnen redden. We hebben het allebei heel erg lang gewild, ookal wisten we dat het niet werkte. Ik voel me stukken beter dan een half jaar geleden. Ik heb therapie (gehad), en veel steun aan mijn coach. Maar recentelijk zijn we formeel gescheiden en is ook het huis volledig van mij. Dat zijn toch stappen die we meer met de neus op de feiten drukken. Ik ga echt goed verder met mijn leven, maar had haar er graag op een gezonde manier bij.
Afscheid nemen doet pijn, en ik heb oprecht veel geloof in dat het ooit nog goed kan komen. Hoe bizar dat misschien ook is, want ik zie de feiten ook echt wel. Ik voel me verlaten, bedrogen en mentaal mishandeld. En toch hou ik van haar. Gek he? We hebben ook nog steeds veel vriendschappelijk contact, maar dat wordt mij soms ook teveel. Zij wil op een leuke en opbouwende manier contact met mij, maar ik heb nog veel pijn te verwerken voordat dat op een gezonde manier kan. Zij is de veroorzaker van mijn pijn, maar helaas kan ze me er niet bij helpen.
Ik heb niet echt een concrete vraag, maar ik zoek vooral steun, advies en ervaringen. Alvast heel veel dank voor de hulp.
Hee Shin,
Kan het me nog goed herinneren inderdaad. Je topic kwam een maand of 2 nadat ik mijn topic opende en een week of wat voor de datum dat ik daadwerkelijk het affaire verhaal te horen kreeg.
Wat verdrietig om te horen dat jullie er niet uitgekomen zijn. Ik heb in die zin geen tips voor je, want wij zijn er uiteindelijk wel samen uitgekomen. En ik heb absoluut geen verstand van autisme, dus ook daarin kan ik weinig toevoegen.
Wel sluit ik me aan bij die vriendin, al zou ik het iets anders formuleren: Je bent beide schuldig geweest aan de staat van de relatie, maar je hebt haar oplossing (Vreemdgaan) niet in de hand gehad/gewerkt. Dat moet je jezelf voor ogen houden. Straf jezelf niet voor iets waar je geen invloed op hebt.
Ik denk, maar dat is mijn interpretatie en opstelling, dat je juist die afstand moet gaan nemen. Stop met het hopen dat dit nog goed komt. Je schrijft het zelf al: Bij het contact en weerzien van elkaar, hebben jullie verschillende doelen. Jij wil vooral terug wat niet meer is en zij wil " leuk en opbouwend contact", wat dat dan ook maar in mag houden.
Je moet voor jezelf niet vergeten: Een vreemdgaande partner is op zichzelf al een trauma. En dat trauma wordt niet bepaald minder als je aan de overkant, vergeef me mijn woorden, een partner hebt die het geen fuck interesseert en het omdraait: JIJ bent de schuldige, niet zij.
Sorry, maar daarin zie ik niet hoe je ooit nog samen wat zou kunnen opbouwen. Ik lees vooral een heleboel dingen die jij volgens haar wel of niet zou moeten doen. Je mag niks aan wie dan ook vertellen, jij hebt dit gefaciliteerd, jij moet even de deur uit. Waar ben je zelf in dit verhaal? Ik begrijp het: Om de relatie te redden en de goede vrede te bewaren ga je ver.
Maar nu is ze verder gegaan en nog hang je in hetzelfde riedeltje rond. Ga nou eens je eigen grenzen stellen en bewaken. Als dat vriendschappelijke contact er voor jou op deze manier (nog) niet inzit, waarom doe je het jezelf dan aan? Waarom dan niet de grens stellen: Ik ben radiostilte nodig om over je bedrog/verlies heen te komen. Ik weet het antwoord wel: Je bent bang dat je daarmee 1. je kansen op herstel vergooid en 2. weer alle ellende over je heen gegooid krijgt.
Maar dan heb je toch je antwoord? Het doet me echt pijn te lezen dat je je op die manier in een hoek laat drukken. Herkenbaar ook. Maar echt, hier ging ik me pas beter voelen nadat ik stelde dat het tot hier en niet verder was. Dat het dan wel zo mocht zijn dat ze wou scheiden en dat ze (toen nog misschien) een ander had, maar dat dat niet in hield dat ik me elke dag voor rotte vis liet uit maken, of dat er andere grenzen geslecht werden waarvan ik absoluut niet wou dat ze geslecht werden. Echt. Dan pas kun je gaan werken aan je herstel, want je laat haar nu bepalen onder welke voorwaarden er eventueel nog contact mag zijn en klaarblijkelijk zijn die voorwaarden voor jou pijnlijk. Stop dan alsjeblieft daarmee.
Ga voor jezelf na waar je grenzen liggen en bewaak die. Ongeacht wat voor consequenties je ex-partner er aan stelt. Echt
He Shin, wat een verhaal zeg. Wat een pijn heb je (gehad), echt een nachtmerrie. Heb verder niks toe tevoegen aan het verhaal van Elpisto. Zorg goed voor jezelf en zal later je pb bericht beantwoorden.
Veel dank beiden. Jullie hebben gelijk. Het is tijd voor mezelf. Op zich gaat het ook best goed, al was de afsluiting bij de notaris nog een flinke tik terug. Ik heb mijn ex ook gemeld dat ALS (dikke als) ik nog contact wil hebben dat dat pas kan als ik daar aan toe ben. En dat is gewoon niet aan de orde momenteel. Ze heeft me erg bedrogen, dus ik denk ook niet dat ik dit ooit ook nog echt op een gezonde manier kan en wil
[...] mis ik haar, en heb ik vaak het gevoel dat ik haar terug wil. [...]
Mis je háár echt, of mis je het samenzijn met iemand? Ik weet uit ervaring dat het heel goed het laatste kan zijn, maar dat je dat projecteert op de ex. Het is heel natuurlijk om het samen met iemand zijn te missen. Ik denk dat je dat zou moeten onderzoeken. Het maakt de verwerking makkelijker als het dat is.
elledoris schreef op 27-02-2024 om 16:32:
[...] mis ik haar, en heb ik vaak het gevoel dat ik haar terug wil. [...]
Mis je háár echt, of mis je het samenzijn met iemand? Ik weet uit ervaring dat het heel goed het laatste kan zijn, maar dat je dat projecteert op de ex. Het is heel natuurlijk om het samen met iemand zijn te missen. Ik denk dat je dat zou moeten onderzoeken. Het maakt de verwerking makkelijker als het dat is.
Het is dubbel. Ik mis dingen aan haar. Of dingen die ik met haar kon doen. Dat hebben de dates met deze nieuwe buitenlandse dame me geleerd. Die heeft dingen niet die belangrijk voor me zijn, die mijn ex wel had.
Tegelijkertijd toont het daten met de nieuwe dame me overigens ook dat de ongezonde dingen die mijn ex met zich meebracht niet noodzakelijkerwijs zich te hoeven voortdoen in een relatie. Dat mis ik dus totaal niet aan mijn ex. En ook dat is fijn om me te realiseren.
Waarschijnlijk kan mijn ex met haar autisme en nog andere neurologische afwijkingen niet anders.
Overigens slaap ik sinds het huwelijk is gestrand beter en merk ik in het algemeen dat ik beter functioneer. In alle aspecten van mijn leven. Dus het einde heeft me meer goeds gebracht dan de relatie voortzetten. Het blijft alleen zonde
Allereerst, complimenten voor de reactie van Elpisto, het is serieus heel fijn als je op deze manier schriftelijk kunt verwoorden wat je voelt. Daarnaast ben ik het trouwens ook volledig met hem eens 😉
De grootste fout die mensen vaak maken bij een doorstart is dat je NOOIT kunt verdergaan daar waar je gebleven bent, het is letterlijk opnieuw beginnen! Juist dát maakt het ook zo ontzettend moeilijk, want je start al met pijn en verdriet, hetgeen nooit een goeie start is.
Shin, ik ben het vooral eens met het feit dat contact op vriendschappelijke basis voor jou nu nog veel te vroeg is! Het gevaar dat jullie elkaar blijven (of opnieuw) kwetsen is te groot, dus volg daarin vooral jouw gevoel, niet dat van haar. Jij moet nog helen en dat heeft tijd nodig, ga dat vooral niet (proberen te) forceren.
Heb je nu nog professionele hulp bij dit verwerkingsproces, denk nl dat dit echt geen overbodige luxe is?
Wens jou heel veel sterkte, want dit alles verwerken is niet niks… 
RoodVruchtje schreef op 27-02-2024 om 17:40:
Heb je nu nog professionele hulp bij dit verwerkingsproces, denk nl dat dit echt geen overbodige luxe is?
Wens jou heel veel sterkte, want dit alles verwerken is niet niks…
Ja. Dat heb ik. Ik heb een zeer intensief traject met 2 psychologen/coaches afgerond. Ik belde gisteren nog met een van de coaches en er komt ook een vervolg. Deze begeleiding heeft me heel erg geholpen.
en heel veel dank verder