Gescheiden man, 1 kind, vriendin zonder kind...zoek hulp/boeken
Hallo allemaal,
Zojuist aangemeld op dit forum in de hoop dat jullie me kunnen helpen. Ik ben een man van 43, zeven jaar geleden gescheiden en heb één kind, een dochter van negen. Sinds twee jaar heb ik een (bewust) kinderloze vriendin van 39. We wonen niet samen en het contact met mijn ex-vrouw is uitstekend. We hebben co -ouderschap (ca 40% bij mij 60% bij mn ex). Mijn dochter en mijn vriendin mogen elkaar graag.
Klinkt goed zou je zeggen, maar toch loopt het niet soepel: Als mijn vriendin en ik met zn tweeën zijn is onze relatie perfect, maar zodra we met zn drieën samen zijn is het stroef. Mijn dochter probeert haar positie te bepalen, mijn vriendin heeft constant het gevoel dat ze zich moet aanpassen, ik zit ertussen, mijn dochter stuitert er over vraagt veel aandacht, mijn vriendin ziet een andere man (die ze niet leuk vindt) dan als we met zn tweeën zijn. De volwassenen willen het goed doen, mijn dochter vindt mijn vriendin leuk, maar vertegenwoordigt ook de bevestiging dat papa en mama uit elkaar zijn. Die wens mag ze hebben, dat zeg ik ook, maar ben er wel duidelijk in dat dat niet gaat gebeuren.
Sinds mijn scheiding in 2012 is dit de eerste vrouw die ik toelaat bij mijn dochter, de zeven jaar daartussen zijn we altijd met zn tweetjes geweest en is er dus een bepaalde symbiose ontstaan waardoor een buitenstaander er amper tussen komt. Ik wil dit graag aanpassen maar ik weet niet hoe. Mijn dochter heeft het KIES (Kind In Echtscheiding Situatie) doorlopen en daarna ook nog een individueel traject en dit heeft zeker wel wat geholpen maar niet alles. In januari van dit jaar is mijn vriendin uit de drie-eenheid gestapt en hebben we niet meer bewust met zn drieën dingen gedaan. Ze hebben elkaar wel gezien, maar bijvoorbeeld op verjaardagen met meerdere mensen oid. Dan was er niks aan de hand.
Wat precies mijn vraag is kan ik niet goed omschrijven, ik wil mijn vriendin niet kwijt, maar als dit niet verandert gebeurt dat wel vrees ik. Zij loopt bij een psycholoog (oa hiervoor) en de inzichten die ze daar krijgt zijn goed voor haar maar ze heeft wel de angst dat daar uit komt dat deze relatie niet werkt indien er niet iets verandert. Ik wil wel iets veranderen, maar weet niet goed wat en waar te beginnen.
Ik ben op zoek naar literatuur/ervaringen hierover maar deze situatie kom ik niet tegen. Alle boeken die ik vind op internet gaan meestal over samenwonende gezinnen waarin beide partners kinderen hebben. Wij wonen niet samen (ook geen plannen) en mijn vriendin heeft geen kinderen, daar vind ik niks over.
Alle tips/reacties zijn van harte welkom!
Groet, Hendrik
Wat is precies het probleem?
Sinds januari doet jouw vriendin niet meer mee aan activiteiten met je dochter, schreef je, en hebben ze elkaar ook niet meer gezien. Jullie hebben geen samenwoonplannen. 60% van de tijd is je dochter er niet.
Wat is precies het probleem?
"Zij loopt bij een psycholoog (oa hiervoor) en de inzichten die ze daar krijgt zijn goed voor haar maar ze heeft wel de angst dat daar uit komt dat deze relatie niet werkt indien er niet iets verandert"
Wat zou er moeten veranderen dan?
als je je
vriendin niet kwijt wil dan zul je eens goed met haar moeten praten. Wat is precies het probleem met dochter dat dat een van de redenen is dat zij bij een psych loopt? waarom loopt zij sowieso bij een psych? Als je dat soort dingen al niet zo goed weet van elkaar dan loopt de communicatie niet lekker.
Feit dat dingen met zijn drietjes doen er niet in zit zou geen reden hoeven zijn dat de relatie te barsten gaat.
maar het feit dat je eigenlijk voor jezelf al niet goed kan formuleren wat je vraag aan ons precies is, doet mij denken dat je niet echt iemand bent die het naadje van de kous wil weten en diep nadenkt over dingen. maar in dit geval zou ik toch echt eens heel bewust doorvragen hoe jouw vriendin er in staat: wat zij nodig heeft om de relatie met jou in stand te houden.
Is praten moeilijk voor jullie samen? Vraag of je een keer meemag naar haar psych, puur om de zaken tussen jullie uit te spitten.
Hendrik
' Zij loopt bij een psycholoog (oa hiervoor) en de inzichten die ze daar krijgt zijn goed voor haar maar ze heeft wel de angst dat daar uit komt dat deze relatie niet werkt indien er niet iets verandert. Ik wil wel iets veranderen, maar weet niet goed wat en waar te beginnen.'
Het is voor onsw natuurlijk ook lastig om te zeggen wat jij moet veranderen.
Wellicht heeft je vreindin op het gebied van levenskwesties grote vragen en daar kan een psycholoog niet zoveel mee. Aangezien die samenhangen met de relatie kan het zijn dat de oplossing wordt: 'kies voor jezelf'. Dat betekent inderdaad niet voor de relatie. Daardoor hoeft de psycholoog het probleem verder ook niet op te lossen.
Het is wel bijzonder dat je vriendin bang is voor die uitkomst. Waar is ze dan precies bang voor? Dat ze de relatie opgeeft en alleen blijft? Dat ze jou kwijt raakt? Of bang dat ze bij jou blijft, terwijl buiten de prins op het witte paard langs komt, jammer, net gemist. Of heeft ze nog grootse toekomstplannen zoals reizen? Zijn er dingen die ze nu neit kan doen dor de relatie, terwijl ze die wel zal doen als ze alleen is? Zouden haar problemen opgelost zijn als je dochter er niet was? Of zou ze eigenlijk toch liever een eigen kind hebben?
Het eerste is natuurlijk dat je zou moeten weten wat er zou moeten veranderen (volgens je vriendin) en dan komt nog de vraag of jij dat wel wil veranderen.
Overigens lijkt het accepteren van een kind van een andere ouder niet echt gemakkelijk. In een ander draadje vind je een andere situatie: zij heeft een kind en hij wil het niet. Daar kun je ook lezen hoe er dan over de niet-willende man gedacht wordt. Hier geen kwaad woord over de vriendin, wel een veeg uit de pan van juf Anke voor jou. Niets van aantrekken. Alleen al het feit dat je de vraag hier stelt laat zien dat je wel degelijk nadenkt.
De onduidelijkheid zit niet in jou, maar in je vriendin die een traject met een psycholoog in gaat, al ziet wat de uitkomst is, daar bang voor is, maar blijkbaar toch doorgaat. Wellicht weet ze wat de uitkomst is, durft ze de beslissing zelf niet te nemen, maar laat ze dat in feite over aan het proces bij de psycholoog.
Tsjor
Ondertussen
Zou ik me vooral even druk gaan maken over de ontwikkeling van je dochter.
'de zeven jaar daartussen zijn we altijd met zn tweetjes geweest en is er dus een bepaalde symbiose ontstaan waardoor een buitenstaander er amper tussen komt.'
Ik denk dat je je dochter daarin tekort hebt gedaan. Ze beheerst nu de situatie helemaal en dat is voor een 7-jarige niet goed denk ik.
Wellicht kun je erover nadenken hoe je die symbiose doorbreekt, waarbij jij weer meer de rol van ouder op je neemt en je kind kind laat zijn. Ik weet niet of daar handboeken voor zijn, maar wellicht helpt het al als je iets anders in huis haalt om voor te zorgen (hond, kat, hamster...), een hobby hebt waar zij niet aan mee kan doen, vaker kennissen in huis haalt voor een etentje (waaraan zij dan maar voor een klein deel aan deel kan nemen), vriendjes of vriendinnetjes laten logeren. Het kan zijn dat je dat allemaal al doet, dus misschien slaat dit nergens op. Het kan ook zijn dat je vriendin hierover mee wil denken. Het gaat er niet alleen om dat je dochter je vriendin kan accepteren, maar ook en vooral om een gezonde ontwikkeling van je dochter.
Tsjor
Lastig
Ik denk dat de crux zit in het feit dat je vriendin bewust kinderloos is, en nu door de relatie met jou toch deel uitmaakt van een gezin. En dan ook nog met andermans kind.
Zoals je zelf ook zegt, zolang jullie met zijn tweetjes zijn gaat het goed, is je dochter erbij dan gaat het mis. De oplossing lijkt mij dan te liggen in vriendin en dochter uit elkaar houden. Maar dat is natuurlijk niet eeuwig houdbaar. Ik denk dat je vriendin langzaamaan tot de conclusie komt dat in een relatie met een man met kinderen, die kinderen altijd op de eerste plaats komen, en dat ze dat gewoon echt niet wil. En dat is haar goed recht. Ik ben bang dat Tsjor gelijk heeft en dat de exercitie bij de psycholoog haar ‘escape’ wordt. Lees inderdaad het draadje waar Tsjor naar verwijst, dat zal vast e.e.a. voor je verhelderen. Als de nieuwe partner het kind niet ziet zitten wordt het niets. Jij en je dochter zijn één pakket. De ene gaat niet zonder de andere.
Sorry. Geen leuke boodschap, maar wel de uitkomst waar je denk ik serieus rekening mee moet houden.
Dank
Hartelijk dank allemaal voor de reacties!
Ik denk dat vooral Tsjor de spijker op zn kop slaat hiermee " Ik denk dat je je dochter daarin tekort hebt gedaan. Ze beheerst nu de situatie helemaal en dat is voor een 7-jarige niet goed denk ik.
Wellicht kun je erover nadenken hoe je die symbiose doorbreekt, waarbij jij weer meer de rol van ouder op je neemt en je kind kind laat zijn. Ik weet niet of daar handboeken voor zijn, maar wellicht helpt het al als je iets anders in huis haalt om voor te zorgen (hond, kat, hamster...), een hobby hebt waar zij niet aan mee kan doen, vaker kennissen in huis haalt voor een etentje (waaraan zij dan maar voor een klein deel aan deel kan nemen), vriendjes of vriendinnetjes laten logeren. Het kan zijn dat je dat allemaal al doet, dus misschien slaat dit nergens op. Het kan ook zijn dat je vriendin hierover mee wil denken. Het gaat er niet alleen om dat je dochter je vriendin kan "
accepteren, maar ook en vooral om een gezonde ontwikkeling van je dochter."
Dit is denk ik de kern van het probleem, zij beheerst het en dat zeg je goed en ik moet die symbiose doorbreken. Dit zijn juist ook de dingen die mijn vriendin noemt en die ik eerst niet wou zien. Ik was eigenlijk altijd alleen met haar en was het bij wijze van spreken de 5/6 dagen dat ze bij mij was 'feest'. Sinds het KIES traject wel zaken aangepast; uitgestelde aandacht werk ik mee, neem in het weekend altijd tijd voor mezelf zodat zij ook leert dat het niet constant om haar draait en probeer vaker mensen (hetzij mijn vrienden hetzij vriendinnetjes van haar) over de vloer te laten komen zodat ze dan ook leert aandacht te delen in dit huis. Tot een paar maand geleden sliep ze ook nog de helft van de nachten dat ze bij mij was in bed maar inmiddels ook helemaal afgeschaft omdat haar positie onder mij is en niet naast mij.
Waar mijn vriendin bang voor is is dat zij via de psycholoog inzichten krijgt waaruit zou kunnen komen dat zij zich teveel moet aanpassen om deze relatie te laten slagen. Ze heeft bewust gekozen voor mij + kind, maar kon niet inschatten hoe dat zou gaan natuurlijk. Zij heeft het gevoel dat ze zich heel veel heeft aangepast en er veel aan doet (lezen, praten, hulp zoeken) en dat ik het allemaal maar een beetje laat. Daar heeft ze deels gelijk in geef ik toe vandaar dat ik nu hier (oa) hier ben en inmiddels een boek heb besteld over deze kwestie. Ze is niet bang dat ze iets mist in het leven Tsjor, ze heeft al veel gereisd, heeft een druk sociaal leven, wil zelf echt geen kinderen (is wel een hele betrokken tante, maar zelf geen kindbehoefte) en noemt mij de liefde van haar leven en ja hoe naar het ook klinkt, maar als ik kinderloos was waren deze problemen er niet, maar mijn dochter is er (gelukkig) wel dus nu gaat het om een modus vinden waar we alle drie gelukkig in zijn.
Ik ga op zoek naar dat andere draadje!
op de goede weg
Ik denk dat je inmiddels wel op een goede weg zit, je kunt zo'n situatie ook niet van de ene week op de andere veranderen, dat zou je dochter niet snappen.
Mijn partner (we latten al 4 jaar) liet zijn dochter ook altijd in zijn bed slapen, in eerste instantie omdat in de eerste woning na zijn scheiding geen slaapkamer over was (ze heeft ook 2 broertjes) en in de tweede woning (waar ik hem leerde kennen) was er wel een hele kleine slaapkamer, maar nog niet gezellig gemaakt. Los van dat vonden papa en dochter het gewoon nog heel gezellig samen te slapen.
Toen kwam ik erbij en kon ze op vrijdag wel gezellig bij papa slapen en de andere nacht 'moest' ze dan op de eigen slaapkamer. Ik vond dat heel onprettig en voelde me de indringer. (alhoewel ik dochter niet hoorde klagen) maar het leek me voor haar geen fijne situatie.
Ik heb toen met partner die slaapkamer extra leuk gemaakt in de hoop dat het zou veranderen maar dat gebeurde pas toen partner opnieuw verhuisde en dochter daar opnieuw een eigen kamer kreeg. Daarvoor lag ook altijd haar logeertas en andere spulletjes op de ouder slaapkamer. En ik merk langzaam nu dat ze 'anders' wordt. Vroeger wilde dochter altijd tussen ons in zitten op de bank, tussen ons in lopen, echt letterlijk ertussen zitten 
(ik heb er uiteraard nooit wat van gezegd, maar vond dat niet altijd heel fijn) maar nu ze wat ouder is, en we ook wel voldoende dingen samen doen (we knutselen en koken en bakken graag samen, zonder dat papa meedoet) wordt het gewoon beter. En ze wordt ouder en daardoor meer op zichzelf, doet ook meer met vriendinnen.
Ik gok als jullie er meer mee aan de slag gaan, dus niet meer 5-6 dagen 'feest' dat het dan langzaam weer rechttrekt. En je vriendin ook meer van dochter kan genieten omdat het dan wat normaler gaat en voelt. Want het is in een normaal gezin ook niet zo dat het kind aldoor de 100% aandacht krijgt.