Geen aanspraak maken op partneralimentatie en pensioen?

Perplex

Ik sta echt perplex over die complottheorie over een vriendin. Ik zou willen dat er een ander was! Want op dit moment ben ik blijkbaar zo'n vreselijk mens om mee samen te zijn, dat hij bereid is dit allemaal op te geven.

En ik blijf niet in de woning omdat ik deze niet kan betalen.

Ik probeer met mijn verhaal over wat mijn man zegt alleen een beeld te schetsen. De financiële en fiscale wereld is niet mijn thuis en ik wil gewoon weten wat andere mensen doen en denken. Niet om klakkeloos te volgen, maar om kennis te vergaren. Er zijn andere zaken waar ik wel wat van weet en die belangrijk voor me zijn en waar ik niet over heb getwijfeld.

De kinderen gaan op termijn weer meer naar hem toe. Zij zijn allebei twee keer versneld en het hele onderwerp School is een baan voor mij ernaast. Mijn man kan dat niet. Heeft er ook geen verstand van. Op dit moment zitten ze in cruciale schooljaren en deze 1 á 2 jaar willen we dat ze zo min mogelijk last hebben van de scheiding.

Ik kijk zo de rest van de reacties nog even door.

Precies daarom ook

"Zij zijn allebei twee keer versneld en het hele onderwerp School is een baan voor mij ernaast" dat is nou precies waarom er PA is. Daar heb je geen eigen salaris voor gekregen en is dus echt wel wat waard. Echt, neem die PA. Ik heb me, zoals hier al eerder gezegd is, om laten lullen. Daar word je ook niet vrolijk van.
Enne, ook wij wilden eerst dat ex in het huis bleef wonen maar daar lag binnen no time een andere dame in bed. Ben heel blij dat ik toch net besloten had dat het beter was om het huis te verkopen.
Ik wens je veel sterkte. Het hakt erin als iemand jou niet meer wil.

Je gedachtengang is echt een beetje raar

"De kinderen gaan op termijn weer meer naar hem toe. Zij zijn allebei twee keer versneld en het hele onderwerp School is een baan voor mij ernaast. Mijn man kan dat niet. Heeft er ook geen verstand van. Op dit moment zitten ze in cruciale schooljaren en deze 1 á 2 jaar willen we dat ze zo min mogelijk last hebben van de scheiding."

Als jullie allebei graag willen dat de kinderen er zo min mogelijk last van hebben, is het toch veel logischer als jij met de kinderen in het huis blijft? Misschien is dat wel haalbaar als je dat wegstreept tegen PA en pensioen? Wat precies maakt dat je denkt dat ver weg verhuizen en afzien van PA en pensioen ervoor zorgt dat de kinderen zo min mogelijk last hebben van de scheiding?

Nogmaals, je man wil scheiden, jij niet. Ik vraag me ook af of er al langer problemen zijn of dat er therapie is geprobeerd, maar ik vermoed van niet, uit je toon te proeven. Waarom zou jij dan degene moeten zijn die alle veren laat? Ik snap en weet dat vrouwen vaak veel doen om 'de relatie goed te houden'. Maar weet je, die is al niet meer goed. Hij is verbaal agressief om zijn zin te krijgen. Hij vindt het normaal dat jij het huis verlaat en voor de kinderen blijft zorgen, zodat jij minder blijft verdienen dan hij, maar hij is niet bereid jou maar vooral ook de kinderen tegemoet te komen. Hij vindt het normaal dat jij je nog maar een flatje kan permitteren of vooruit, misschien een rijtjeshuisje ergens ver weg. Dit klinkt allemaal echt niet als iemand die het beste voor heeft met zijn kinderen of zijn ex-to-be, maar vooral als iemand die goed voor zichzelf wil zorgen. Vandaar ook de zorgen hier, vaak blijkt dan toch dat zo iemand al een vervangster klaar heeft staan.

Een man die veel om zijn kinderen geeft stelt zich echt anders op. Mijn man heeft destijds ervoor gezorgd dat ik met de kinderen in het huis kon blijven, en heeft echt nooit ook maar overwogen om mij te vragen van wat dan ook af te zien. Bovendien wilde hij echt niet minder dan een 50-50 verdeling, want hij wilde zijn kinderen ook niet missen. Een andere verdeling is gewoon nooit aan de orde geweest.

We zeggen dit allemaal niet om je te kwetsen. Maar we willen er wel graag voor zorgen dat jij geen onnodige fouten maakt, of in dingen meegaat waar je later spijt van krijgt. Je zakelijk opstellen in een scheiding is heel belangrijk. Ga niet met minder akkoord dan waar je recht op hebt, want ook al denk je van niet, er komt een dag dat je vindt dat je dat terugbetaald wil krijgen. Of dat je je alsnog tekort gedaan voelt. Hoe eerlijker je het nu regelt, hoe minder wrijving en rancune straks.

Nu geen ander..

En nog iets, als er nu geen ander is, kan die wel heel snel komen. Hoe zou je het vinden als je ex to be in het huis blijft ten koste van jou, en daar een andere dame bij intrekt? Speelt nu misschien niet, maar hele grote kans dat dat op korte termijn dus wel zo kan zijn.

Duur

Charlotte, het leven is duur. Je weet bij gebrek aan een nieuwe woning nog niet eens hoe duur.

Je krijgt vast geen kindgebonden budget en ook geen toeslagen.

Het leven zit soms vol financiële tegenslagen, reparaties aan auto of zelfs vervanging.

Als je kinderen straks 18 worden en gaan studeren wordt het helemaal duur. Geen kinderbijslag meer. Kijk maar even op Nibud: op dit moment schatten ze de kosten op € 1000 a € 1100 per maand. Echt duur dus.

Je kinderen kunnen lenen, maar als jij ze nog (naar rato met inkomen man?) financieel wilt (of moet gezien de afspraken) steunen, zit je - terwijl de kinderbijslag welvalt! - en onder aftrek van hun kinderalimentatie als je man die dan rechtstreeks aan hen betaalt, misschien op € 300 - 350 p m (grove gok). Per kind.

Je kunt de PA dus goed gebruiken. Al is het maar voor hun studies.

In dit geval tijdelijk kinderbijslag tijdens de studie

Kinderen zijn twee maal versneld. En de regels zijn veranderd. Studerende kinderen (WO/HBO) onder de 18? Dan krijgen de ouders nog kinderbijslag.

En waarom zou Charlotte na de scheiding geen kindgebonden budget krijgen?
Waarschijnlijk niet het maximale, maar als alleenstaande ouder moet je veel verdienen om niets te krijgen

Verder eens hoor, dat je niet moet afzien van partneralimentatie en pensioen.
Zeker gezien de ongelijke verdeling in de zorg voor de kinderen.

En zorg dat de kinderalimentatie vanaf 18 jaar goed geregeld is, bijvoorbeeld tot 23 jaar waarbij dan de voorwaarde geldt dat kind nog studeert.

Aannames

Dank voor alle reacties tot nu toe.

Ik heb een heel goed beeld van de kosten straks. Ik weet precies wat ik aan toeslagen krijg, zowel aan kinderalimentatie (hij betaalt meer dan hij zou moeten) en kindgebonden budget. De minimale overwaarde is al duidelijk en wat ik aan hypotheek kan krijgen ook.

Ik zorg straks meer voor de kinderen omdat we dat zo hebben afgesproken. Ik heb veel voor de kinderen gedaan. Maar mijn man heeft met eigen handen nagenoeg ons hele huis verbouwd en stond om de zoveel tijd op een ladder om alles te schilderen (jaren '30 huis, reken maar uit). Dit alles om kosten te besparen en daardoor is het huis ook enorm meer waard. Dit deed hij naast zijn werk. Ik zou niet zoveel meer verdienen als ik i.p.v. 32 uur 36 uur zou werken, zoals hij. Ik krijg straks van alles de helft. Spaarrekeningen, auto e.d.

Hij heeft inmiddels gezegd dat hij 'bereid' is de overwaarde met 50.000 omhoog te schroeven (25.000 meer voor mij) mits ik het verhaal van het pensioen laat vallen. Dit is nadelig voor hem in allerlei opzichten (een fictieve overwaarde creeeren).

Dit alles staat los van mijn vraag. Ik houd onder de streep maandelijks meer over dan hij in de nieuwe situatie (na aftrek van alle vaste lasten). Dit doet me twijfelen aan het aannemen van PA. Immers, ik heb het niet nodig. En dat is wel waarvoor PA is bedoeld. Ik snap dat ik het kan sparen, maar dat is niet de insteek van PA. Zo ook hetzelfde verhaal met pensioen.

En al zou hij 10 vriendinnen hebben (het lijkt bijna op gaslighting hier...), daar hebben financiële zaken niets mee van doen.

Wat een verstandig mens ben je

' En al zou hij 10 vriendinnen hebben (het lijkt bijna op gaslighting hier...), daar hebben financiële zaken niets mee van doen.'
Zo, dat is nog eens verstandig.
Hij betaalt nu meer voor de kinderen dan hij zou moeten, de strijd gaat over PA en pensioen en dat lijkt een ideologische strijd te worden (vroeger wel, nu met werkende vrouwen etc.).
Het feit dat vrouwen vaak een lager inkomen hebben dan mannen is niet de verdienste van mannen op zich. Juist dat zij geen rekening houden met zorgbehoeften van hun gezin kan maken dat ze meer investeren in werk (al is het verschil in aantal uren bij jullie vrij klein) en het feit dat het mannen zijn maakt dat ze beter beloond worden. Zonder onderbreking rechtstreeks omhoog kunnen stomen als man levert meer salaris op.
Het verschil wat je noemt is, neem ik aan, wel bruto, dus de ogen mogen iets minder rond worden.
De forfitaire berekening van de woonlasten houdt in dat sinds 2013 alle woonlastenberekeningen zijn gesteld op 30% van het inkomen. Als de werkelijke woonlasten hoger zijn en als hij dan voor de rechter dat wil brengen, dan zal hij daar geen gelijk in krijgen: de meerkosten zijn voor zijn eigen plezier van het blijven wonen in het (te dure) huis. Daarvoor krijg je geen andere berekening.
Bovendien kan hij er rekening mee houden, dat hij zo zijn dure huis kan betalen, maar jij geen huis hebt. Dat is op zijn minst onevenwichtig.
Het kan betekenen dat hij het huis niet kan betalen en moet verkopen. Jammer dan. Dat is zo. Het leven is soms een beetje hard. Die hobbel hoef jij niet weg te nemen voor hem, evenmin neemt hij jouw hobbels weg. Dus ik zou gewoon de zakelijke berekening volgen en wel PA vragen, eventueel inruilen tegen de extra KA die hij nu betaalt. Over 5 jaar kan hij dan zelf beslissen of mij zijn kinderen meer kan geven, als de PA wegvalt. Tot die tijd ga jij over dat deel.
KA volgens berekening, PA volgens berekening. Gewoon om het simpel te houden en elkaar niet lastig te vallen met eventuele gevolgen ervan,d e gevolgen van de scheiding zijn al ernstig genoeg en ieder moet het eigen deel daarvan al dragen.
Wat betreft pensioen, wij hebben het indertijd aan elkaar overgelaten of iemand dat wel of niet doet. We hebben daar geen afspraken over gemaakt, ieders eigen weg en mening. Maar het uitruilen: als jij, dan ik ook, dat zou ook een onderhandelingsoptie zijn. Pensioen duurt nog ruim 20 jaar, wie weet wie je ondertussen allemaal nog tegenkomt (het schijnt dat alleen mannen daarna nieuwe liefdes krijgen die duur moeten worden betaald; maar ik heb horen fluisteren dat dat niet altijd zo is en dat er veel vrouwen zijn die last hebben van problemen in het nieuwsamengestelde gezin). Ik heb het pensioen niet laten overdragen, indertijd was mijn werksituatie zo onzeker dat ik niet eens kon geloven dat er ooit iets van pensioen zou komen. Ik weet niet of hij het wel heeft gedaan. We weten wel van elkaar, dat we het ieder afzonderlijk wel gaan redden na pensionering.
Het lijkt aantrekkelijk om het voor een groot bedrag nu te laten vallen, die aanspraak op pensioen, maar ik zou dat niet doen. Dat zijn van die kadootjes die een onbetaalde rekening achterlaten, die later weer in je gezicht kan blazen.
Wel of niet? Als je erop gaat staan, geef dan aan dat jullie dat allebei gaan doen (dus hij krijgt de helft van jou);
Of laat het rusten, kijk wat er over pakweg 23 jaar aan de orde is, tijd genoeg om je daarop voor te bereiden, en laat het dus aan ieders eigen geweten over. Geen strijd, geen kadootjes.

Hoe simnpeler hoe beter.

Tsjor

Zijn keuze

“ Ik houd onder de streep maandelijks meer over dan hij in de nieuwe situatie (na aftrek van alle vaste lasten).“

Dat komt vermoedelijk omdat hij in het veel te dure huis wil blijven wonen. Dat is dus zijn keuze, het hoeft niet en jij hoeft het zeker niet te bekostigen. En zolang je nog geen andere woning hebt weet je toch niet wat je kosten zijn?

Ik snap niet zo goed waarom je geen gebruik wil maken van je rechten. Hij heeft het huis geschilderd, nou nou. Jij zorgt het overgrote deel voor de kinderen en blijft dat ook doen. Zoveel dat het je het een extra baan noemt. Laat hem daar dan ook gewoon voor betalen.

Verschil in inkomen

Je schrijft dat je 32 uur werkt, en dat je met 36 uur werken, zoals hij, niet veel meer zou verdienen. Maar het gaat niet alleen om wat je nu werkt en verdient, maar ook om het verleden.
Want: hoe had jouw carrière, en bijbehorende salaris, eruit gezien als je geen kinderen had gehad? Misschien heb je wel een periode niet of minder dan nu gewerkt, vanwege de zorg voor de kinderen. Dat heeft vaak blijvend invloed op je salaris, omdat je daardoor de leuke promoties of groei in je carrière misloopt. En dat is niet erg, maar als jij thuis gezorgd hebt voor de kinderen en alles daaromheen waardoor je man wèl die ontwikkeling in salaris door heeft gemaakt is het niet meer dan logisch dat jij daar ook blijvend van mee profiteert. Jij hebt dat mogelijk gemaakt.

En wat betreft het huis: ik snap de verbaasde reactie daarop wel. Je schrijft dat hij in het huis blijft wonen, en jij niet, omdat hij het wel kan betalen en jij niet. Maar je schrijft óók dat jij zo’n €350 per maand aan alimentatie minder krijgt, omdat hij in dat huis blijft wonen. Dus eigenlijk "betaal" jij elke maand dat bedrag zodat hij in dat huis kan blijven wonen...

Je rechten

Hier zou ik niet gaan onderhandelen, daar krijg je last mee. Voor de duidelijkheid zou ik hier gewoon gaan voor waar je recht op hebt. PA, daar zijn normeringen voor per inkomen en een deel van het pensioen en een deel van het huis dat verkocht wordt danwel de overwaarde.
Maar je gaat niet je exman financieren. Je gaat je kinderen financieren, dus zorg dat je er gewoon goed uitkomt, waar je recht op hebt.

Andere situaties - jij gaat voor wat wettelijk geregeld is

Andere echtscheidingen hebben een andere verdeling. En natuurlijk zijn er situaties waarin je beter kunt onderhandelen en anders verdelen. Dat is hier gewoon niet aan de orde. Daar komt je minder goed uit.
Dus geef je aanstaande expartner ook die ruimte niet om te denken dat jij wel wilt inbinden. Laat je advocaat het berekenen en wees daar duidelijk over. Daar gaat de rechter over het algemeen ook mee akkoord.

Dus als je exman meldt dat anderen dat ook op een persoonlijke manier berekenen geef dat dan terug. Daar zijn bij anderen redenen voor, die zijn hier niet. Je wil hier gewoon een eerlijke wettelijke regeling.

Ik heb van mijn exman geen alimentatie gevraagd. Zijn inkomen was lager en bovendien droeg hij op een andere manier bij en dat is hij ook blijven doen. Tot nu toe gaat hij regelmatig winkelen met de kinderen, inmiddels jongvolwassenen, wat ze aan kleding en andere spullen nodig hebben. Incidenteel draagt hij bij aan schoolreis of andere benodigdheden voor school.

Hij neemt soms ook nog boodschappen mee als hij ergens goedkoop aan kan komen.

En een paar maanden terug kreeg ik zelf ook nog een goede winterjas van hem.

Geld vragen had geen zin gehad. Zijn inkomen is altijd laag gebleven en hij zit inmiddels deels in de bijstand.

Tijgeroog

Man werkt ook niet full time dus zal qua carrière ook wel.wat ingeleverd hebben.

Ik zou stellen dat je afstand doet van pa als je dat bedrag ook al aan ka ontvangt. Daarnaast zou ik voorstellen dat ex voor beide kinderen de aanvullingen op hun studie rekeningen blijft voldoen.

Lovenswaardig

Ik vind dat je je heel coulant en lovenswaardig opstelt. En ik zie dat (jij denkt dat) je man dat ook doet. Maar op de een of andere manier ziet het voor buitenstaanders toch anders uit, blijkbaar. Dit:
"Ik zorg straks meer voor de kinderen omdat we dat zo hebben afgesproken. Ik heb veel voor de kinderen gedaan. Maar mijn man heeft met eigen handen nagenoeg ons hele huis verbouwd en stond om de zoveel tijd op een ladder om alles te schilderen (jaren '30 huis, reken maar uit). Dit alles om kosten te besparen en daardoor is het huis ook enorm meer waard. Dit deed hij naast zijn werk."
Het lijkt alsof je vindt dat hij heel goed bezig is geweest door veel zelf te doen aan het huis. Daar hang je een prijskaartje aan in de vorm van dat het huis meer waard is geworden. Maar JIJ bent al die tijd goed bezig geweest met de kinderen. Ook NAAST je werk. Als jij die zorg niet had kunnen leveren had je man dat moeten doen. Of had je het in moeten kopen. Jij hebt dus veel geld bespaard. Dat kun je (moet je) naar mijn idee tegen elkaar wegstrepen.
En "Ik zou niet zoveel meer verdienen als ik i.p.v. 32 uur 36 uur zou werken, zoals hij.". Hiervoor verwijs ik naar de reactie van Tsjor. Jij hebt misschien wel carrièrekansen laten schieten om parttime te werken EN voor de kinderen te zorgen.
Tot slot "Ik krijg straks van alles de helft. Spaarrekeningen, auto e.d." Natuurlijk krijg je dat! Dat is toch wat eerlijk delen inhoudt, ieder de helft? Dat is niet bijzonder, dat is ook geen gunst van hem. Echt niet.

Je hebt me nog steeds niet duidelijk kunnen maken waarom je af zou willen zien van waar jij recht op hebt. Ik zou het alleen snappen als dat op de een of andere manier ertoe zou kunnen leiden dat jij met de kinderen (voorlopig) in het huis kunt blijven wonen.

Waar je recht op hebt

Plus een extra afspraak wat je exman bijdraagt als de studie van de kinderen langer duurt dan tot hun 21ste jaar.

Kijken naar onderaan de streep is prima

Maar dan wel met aftrek van beiden dezelfde vaste lasten.
Oftewel alsof je in hetzelfde huis woont.

Huis is immers eigen keuze.

En daarnaast rekening houdend met kosten kinderen als die meer bij één van de ouders liggen.

Datzelfde kun je ook doen na pensioen. Kijk wat hij aan pensioen zou hebben als hij nu zou stoppen met werken. En doe hetzelfde voor jezelf. Hoeveel scheelt dat netto?
Eventueel zou je kunnen onderhandelen over een bedrag in één keer nu, om dat gelijk te krijgen. Dat is handig als inbreng voor je huis.

Ook de partneralimentatie zou je op die manier kunnen verrekenen. Jij betaalt daar belasting over, hij mag het aftrekken. Dat moet je dan wel meenemen, netto bedragen vergelijken.

Ik snap je

En moest er even over nadenken. In principe vind ik PA ook gestoeld op een ‘ouderwetse’ situatie en ben ik er ook geen groot voorstander van, als fenomeen omdat het vaak een lapmiddel is voor iets wat aan de basis al niet goed/handig/verstandig is geregeld
Maarrrrr

- ik ben het ermee eens dat het feit dat je ex in het grote huis blijft wonen een vertekend beeld geeft van de financiële situatie. Nu gaat er relatief veel geld naar zijn wonen, terwijl kijkend naar de woonbehoefte hij dat niet zozeer ‘nodig heeft’. Tegelijkertijd zijn jouw kosten mbt wonen nog niet duidelijk. Het komt er dus op neer dat bij hem de financiën worden aangepast aan zijn wonen en jij jouw wonen (mede daarom) moet aanpassen aan de financiën. En dat terwijl jij een moeilijker in te vullen behoefte hebt, doordat *jullie* kinderen hoofdzakelijk bij jou wonen (voorlopig). Ik vind het dus te rechtvaardigen dat jij meer financiële armslag krijgt om passende woonruimte te kunnen verwezenlijken, dat heet PA in dit geval, maar komt daar uit voort

- de principe kwestie; ethisch is PA aan te vechten, in de wereld waarnaar we zouden willen streven is het onnodig en bestaat het niet meer. Dat geldt overigens ook voor inkomensongelijkheid tussen mannen en vrouwen en soms ook tussen verschillende beroepsgroepen. Ik denk dat het in een situatie als die van jullie heel lastig is te bepalen wat in deze context fair is en wat niet. Als je wilt afwijken van het systeem moet je daar een goed doordacht ander systeem voor in de plaats hebben, wat is dan wél eerlijk? Alleen maar afzien van PA is mijne inziens niet hetzelfde als kijken wat wel eerlijk is, het is iets niet doen wat je niet eerlijk vindt maar wat dan wel?? Beats me. En vanuit die gedachte zou ik vasthouden aan die PA.

eventueel met de clausule dat als je het alsnog niet nodig mocht hebben je het in het studiepotje van de kinderen stopt.

Omgekeerd

' Ik heb van mijn exman geen alimentatie gevraagd. Zijn inkomen was lager.' Als het over PA gaat is dit wat vreemd: degene die het meeste verdient betaalt meestal de PA. Je had PA moeten betalen, toch? Vragen is voor de minderverdienende partner, betalen is voor de meerverdienende partner.

Tsjor

Waar je recht op hebt plus

Mijn advies zou echt zijn om te doen waar je recht op hebt. Zonder plus. Zo'n plus leidt alleen maar weer tot onderhandelingen, waarin allerlei emotionele of ethische afwegingen aan de orde komen. Dat vertroebelt het alleen maar.
Afspraken over als een kind 21 jaar is en dan nog daarna, dat moet je niet willen maken. Niet alleen voor de ex, die anders nooit van jou af komt (contractueel ben jij dan degene die dit bepaalt, terwijl het tegen die tijd al 3 jaar lang je kind zelf zou moeten zijn), maar iik niet naar het kind toe. Wanneer mag het kind dan eens zelfstandig worden? Tot hoe lang moet je dan blijven pamperen en onderhouden? Wanneer mag het kind dan zelf eens gaan nadenken en eventueel zelf kiezen tussen opkomen voor je recht of accepteren wat niet kan?
Niet doen. Gewoon waar je recht op hebt, maar dan zonder plus.

Tsjor

Ook niet doen

' eventueel met de clausule dat als je het alsnog niet nodig mocht hebben je het in het studiepotje van de kinderen stopt.' Dat kun je zelf beslissen, dat hoef je niet contractueel vast te leggen. Je kunt dan beter papieren zakdoekjes meenemen als je denkt dat er iets nodig is om hem te troosten.

Tsjor

Ethisch

' ethisch is PA aan te vechten' . Dat is nog even de vraag. Bij een scheiding gaan kinderen voor: eerst zorgen dat zij krijgen wat ze nodig hebben. Maar daarna komt er een soort 0-stand: beiden sluiten de relatie af en beginnen aan hun nieuwe leven met een gelijk uitgangspunt: de helft van wat er vergaard is en de helft van wat er gemeenschappelijk verdiend is (iets anders berekend, maar dat is het principe).
Het ethische probleem zit in andere hoeken: gelijke inkomens voor mannen en vrouwen; gelijke arbeidskansen en gelijke verdeling arbeid en zorg; en de vraag waarom dat nog steeds niet lukt. Deels valt dat onder zogenaamde individuele keuzes, maar die keuzes komen massaal zo gelijk (dus ongelijk) te liggen dat het niet meer om individuele keuzes gaat, maar om een sociaal-politieke constellatie.
Alle hulp (van alle exen) om dit aan de orde te stellen en aan te pakken is welkom.

Tsjor

Woonlasten

De berekening van de woonlasten is blijkbaar in 2013 wettelijk vastgesteld op 30% van je eigen inkomen. Ongeacht dus wat je echt aan woonlasten hebt. In die zin is het voor iedereen gelijk, alleen zijn de inkomens niet gelijk.

Tsjor

Dees

"Man werkt ook niet full time dus zal qua carrière ook wel.wat ingeleverd hebben."

Wat een onzin. Nog even los van het feit er voldoende sectoren/bedrijven zijn waar 36 uur fulltime is, ging mijn betoog er juist over dat Charlotte in het verleden mogelijk veel minder gewerkt heeft, of andere keuzes gemaakt heeft in verband met de kinderen, die nadelig waren voor haar carrière. Ze schrijft dat zij alle zorg voor de kinderen heeft gedaan, ook qua school enzo, en dat dat zo veel extra tijd kost.

Vrijstelling

En dan ga je akkoord met een lagere PA vanwege de woonlasten van ex en dan verkoopt hij het huis, met winst, en heeft lagere woonlasten, samen met zijn Truus, en dat je dan denkt: dat was niet handig van mijzelf.

Tijgeroog

Aannames allemaal standaard gereutel. Weet je heel vaak vinden de vrouwen het wel.prima om.minder te werken. Ik wilde eerst ook naar 3 dagen maar manlief gaf aan dat hij ook minder wilde werken en dus besloten we beiden minder te gaan werken. Kan hier dus ook hetzelfde zijn hé.

Oh ja

That brings back memories. Ik ben destijds akkoord gegaan met een laag bedrag aan KA en geen PA zodat mijn ex in ons huis kon blijven wonen. Toen alles rond was besloot hij toch maar eerst twee jaar met zijn nieuwe vriendin bij zijn ouders te gaan bivakkeren (man van 32), en het huis te verkopen.

Dees

Daarom vráág ik ook hoe haar carrière er anders uitgezien zou hebben. Maar dat zij de zorg voor de kinderen grotendeels doet is wat zij schrijft, heb ik niet zelf verzonnen.

Dees

'Weet je heel vaak vinden de vrouwen het wel.prima om.minder te werken.'

Maar dan wel binnen de context van een gezin/gezamenlijk inkomen/iets minder gedeelde zorg. Zodra die context verandert, hoeft de vrouw daar toch niet voor gestraft te worden? Je klinkt wat jaloers, alsof je het die vrouwen niet gunt dat ze voor hun rechten opkomen.

Keuze

Ik vind het wat dommig om eerst de keuze te maken om parttime te werken en het dan maar af te schuiven op je partner. Het is je vrije keuze, het is goed dat men inmiddels ook steeds meer inziet dat pa niet wenselijk is.