Frustraties over gedrag ex, hoe gaan jullie daarmee om?
Hi!
De afgelopen maanden heb ik al vaker gepost. Ik heb een heel vervelend 1,5 jaar achter de rug met een ex die ervandoor is gerend met een ander en in zijn ogen zat ik zijn nieuwe leven dwars door niet direct te doen wat hij wilde. Ach ja. Een heleboel tranen, stress en ruzies verder ben ik tot rust gekomen, heb ik mijn plek gevonden met een nieuw huis, nieuwe baan etc etc en wil ik geen strijd meer.
Ex blijft hier echter doorgaan. VT en politie zijn op een vervelende manier betrokken geweest (details laat ik buiten beschouwing. In elk geval; ik ga niet zeggen dat ik alles goed heb gedaan, een perfecte moeder ben en niet kwaad ben geweest, maar bij ex loopt het allemaal niet zo lekker thuis. In plaats van naar zichzelf te kijken, projecteert hij alles op mij, blijft valse meldingen maken en doet zelfs aangifte tegen me om geen enkele reden). Iedereen heeft ex ervan geprobeerd te overtuigen dat hij wellicht ook even tot rust moet komen en naar zichzelf zal moeten kijken, maar hij weigert dat. VT heeft mij gezegd dat in ieder geval 1 iemand uit de strijd moet stappen en dat is mij gelukt. Aan de andere kant blijft het echter doorgaan….
Het zijn soms kleine dingen, maar het is zo vervelend. Kleding van de kinderen achterhouden, telefoons afpakken en niet meer teruggeven, nare dingen zeggen over mij tegen de kinderen, kinderen weghouden van de sportclubs (waardoor ze noodgedwongen moesten stoppen), naar praten over mij tegen de juffen van de kinderen, contact tussen mij en de kinderen weigeren, kind geen contact laten opnemen op zijn verjaardag, vakantie blokkeren… Het houdt niet op. En soms, als hem blijkbaar echt iets dwarszit, dan komt er zomaar weer een melding bij VT over mij, vaak over iets onbenulligs, VT doet in ieder geval niet eens onderzoek meer.
begrijp me goed, ik kan er steeds beter tegen. Het lukt me steeds beter om hem te negeren en puur zakelijk te communiceren. Vaak krijg ik echter niet eens antwoord, het is onmogelijk om met hem een belangrijk besluit te nemen over de kinderen en als er een reactie komt, staat er sowieso iets naars over mij in. Soms frustreert het echter wel, het raakt me, vooral als hij de kinderen ermee belast of als hij de kinderen iets leuks ontneemt. Ik snap het ook echt niet; hij wilde dit allemaal, hij is vertrokken en hij wilde graag dat o zo gewenste nieuwe bestaan. Ik heb er echt mee geworsteld, maar ik zit inmiddels weer lekker in mn vel en probeer hoofdstuk ex af te sluiten. Waarom lukt het hem dan niet?
iemand ook ervaring mee? Hoe kan je hier het beste mee omgaan? Negeren lukt me best, maar echt niet altijd…
'Maar echt, als ik eens besluit ‘zomaar’ iets te regelen, dan ligt het complete verhaal al bij VT voordat je met je ogen kunt knipperen.'
Gelukkig doet VT geen onderzoek meer, dus je hoeft hier verder niet bang voor te zijn. Je kunt besluiten om 'zomaar' iets te regelen.
Je kunt de datum van een oudergesprek doorgeven en zelf in elk geval gaan. Je kunt tegen de juf zeggen: ik heb de datum aan hem doorgegeven, maar ik weet niet of hij komt.
Als iemand zegt dat je moet communiceren zeg je dat niet zomaar je gescheiden bent.
Je hoeft niet veel kleren mee te geven, alleen wat ze aan hebben.
Een telefoon achter houden is lastig. Dan maar geen telefoon meegeven?
Ga zelf op onderzoek uit naar een goede middelbare school, doe eventueel een mededeling over open dagen, en kies zelf als hij niet meepraat. Ik zou me niet nu al lam laten leggen door het risico dat je dadelijk toch twee handtekeningen moet hebben. Ik heb op dat gebied nooit een probleem gehad.
Sommige dingen kunnen niet of moeilijk, je gaat niet over zijn tijd. Je kind wordt groot genoeg om straks zelf te kunnen beslissen om naar een training of wedstrijd te gaan. Of je moet het op je nemen om zelf dit te organiseren en alleen meedelen: ik kom kind zo laat ophalen voor de training.
Je bent nu nog erg bezig met je eigen profiel bij externen, de juf, VT etc., jij wil vooral bewijzen dat jij het goed doet en dat hij de kwade is. Als je uit die modus stapt en praktischer denkt, minder vanuit angsten, dan wordt het voor jezelf misschien wat gemakkelijker.
Tsjor
Eén troost: als je zoals ik weer jaren verder bent, vergeet je ook een hoop weer. Ik herinner me nu ook weer zwemles, waar ex dochter niet naartoe bracht. En ik maar betalen. Na een paar keer heb ik mijn moeder gevraagd het over te nemen (ik werkte op die dag, dochter zou dan bij ex zijn). Ex was woest, maar het kind moest toch leren zwemmen. Mijn moeder was een pittige dame (ze is inmiddels overleden), die kon ex wel aan. Precies zoals Tsjor zegt: 'ik kom kleindochter ophalen voor zwemles.' Mijn moeder zei er dan dreigend achteraan: 'ik hoop dat ze klaarstaat'.
Wat de telefoon betreft, dochter was nog geen 4 toen ze mijn 06-nummer al feilloos uit haar hoofd kon opdreunen. Als er een situatie was waarin ze zich onveilig voelde, pakte ze gewoon de telefoon van haar vader of zijn vriendin-van-de-maand, sloot zich op in de wc of badkamer en belde mij. Vaak kon ik haar dan wel geruststellen, maar ik ben haar ook een paar keer gaan halen als het erg zorgelijk klonk. Vaak had dat te maken met drank of met de snol-van-de-week die haar handjes niet kon thuishouden. Ik heb er eentje een keer met mijn hand om haar hals tegen de muur gedrukt en gezegd dat als ze mijn kind nog een keer zou aanraken, ik de volgende keer zou doordrukken. Dochter had herhaaldelijk rode billen van het slaan en een handafdruk om haar bovenarmpje en ik had ook al herhaaldelijk tegen ex gezegd dat hij zijn vriendin in toom moest houden. Snollie riep dat ze de politie zou bellen, maar ze was illegaal in Nederland, dus ik hoefde alleen maar een vliegtuiggebaar te maken en 'enkele reis' te zeggen. Dochter was hier overigens uiteraard niet bij en heeft dit ook nooit geweten. Het slaan hield wel ogenblikkelijk op. Maar goed, ik dwaal weer af...
Mijn telefoonnummer uit haar hoofd kennen heeft dochter uit wel meer situaties gered. Ex kon ook gewoon boos weglopen en het kind op straat laten staan. Dan had ze bijvoorbeeld om een ijsje gevraagd en vond ex haar een 'drammerig kutkind'. Ze vroeg dan een willekeurige mevrouw of die haar moeder wilde bellen en noemde het nummer. Voordeel was dat ze nooit in paniek raakte, ze vertelde waar ze was, ging rustig ergens zitten en wachtte tot ze werd opgehaald door mij of opa/oma.
Wat betreft de kleren die niet terugkomen, dat is superirritant. Je kunt tegen je kinderen zeggen dat ze hun vuile kleren in hun tas moeten stoppen, zodat mama ze kan wassen, dat hoeft papa niet te doen. Daar zijn ze groot genoeg voor.
Verder alles netjes mededelen wat je moet mededelen, maar niet op reactie hopen.
Veel sterkte, ik zou niet meer terug willen naar die tijd.
tsjor schreef op 27-09-2024 om 08:39:
'Maar echt, als ik eens besluit ‘zomaar’ iets te regelen, dan ligt het complete verhaal al bij VT voordat je met je ogen kunt knipperen.'
Gelukkig doet VT geen onderzoek meer, dus je hoeft hier verder niet bang voor te zijn. Je kunt besluiten om 'zomaar' iets te regelen.
Je kunt de datum van een oudergesprek doorgeven en zelf in elk geval gaan. Je kunt tegen de juf zeggen: ik heb de datum aan hem doorgegeven, maar ik weet niet of hij komt.
Als iemand zegt dat je moet communiceren zeg je dat niet zomaar je gescheiden bent.
Je hoeft niet veel kleren mee te geven, alleen wat ze aan hebben.
Een telefoon achter houden is lastig. Dan maar geen telefoon meegeven?
Ga zelf op onderzoek uit naar een goede middelbare school, doe eventueel een mededeling over open dagen, en kies zelf als hij niet meepraat. Ik zou me niet nu al lam laten leggen door het risico dat je dadelijk toch twee handtekeningen moet hebben. Ik heb op dat gebied nooit een probleem gehad.
Sommige dingen kunnen niet of moeilijk, je gaat niet over zijn tijd. Je kind wordt groot genoeg om straks zelf te kunnen beslissen om naar een training of wedstrijd te gaan. Of je moet het op je nemen om zelf dit te organiseren en alleen meedelen: ik kom kind zo laat ophalen voor de training.
Je bent nu nog erg bezig met je eigen profiel bij externen, de juf, VT etc., jij wil vooral bewijzen dat jij het goed doet en dat hij de kwade is. Als je uit die modus stapt en praktischer denkt, minder vanuit angsten, dan wordt het voor jezelf misschien wat gemakkelijker.
Tsjor
Je hebt gelijk hoor, echt. Maar dit klinkt toch meer als iets dat mogelijk zou zijn als de man überhaupt zou reageren en zou communiceren. De man heeft alle, echt alle communicatie met mij geblokkeerd en reageert nergens op. Dus in feite doe ik al heel veel alleen en beslis ik al veel zelf, maar juist daar krijg ik dus commentaar op. Bezig zijn met mijn eigen profiel en hem overal zwartmaken? Mwah, volgens mij niet. Ik zou dolgraag willen dat hij de kinderen eens wat meer vooropzet dan z’n eigen gevoel en zijn nieuwe leven, maar dat kan ik inderdaad niet voor hem bepalen. Het vervelendste is dat ik constant probeer zo goed mogelijk door te gaan met mijn leven. Maar het feit dat ik constant overal, echt overal wordt geconfronteerd met nare verhalen die hij over mij heeft lopen rondbazuinen, dat werpt je wel eens omver. Want niks van dat alles is waar, echt niet.
Over de sportclubs kunnen de kinderen helaas nog niet zoveel zelf beslissen. Integendeel, ex draait het verhaal volledig om. Tegen de coach heeft hij z’n beklag gedaan over mij en hoe ik de kinderen van hem heb afgenomen, waardoor hij nu niet meer naar sportclubs kan gaan, anders ziet hij z’n kinderen helemaal nooit. Vervolgens heeft hij m’n oudste verteld dat kind vergeten was om door te geven aan hem dat er een wedstrijd was. Dat kind dus een wedstrijd had gemist, was eigen schuld van het kind.
Als je dat soort tegenstrijdige berichten hoort, dan wil je hem gewoon wel eens flink de waarheid vertellen, zeg maar 
.
De man zit zo in z’n eigen strijd, hij klinkt zo in de knoop met vooral zichzelf, dat hij geen uitweg meer vindt anders dan mij overal maar van te beschuldigen. Alsof hij nu pas beseft wat hij destijds in een razend tempo heeft beslist. En dat is prima, dat hij die strijd voert, maar laat de kinderen er alsjeblieft buiten….
Dymo, jouw verhaal klinkt verschrikkelijk ook! Gelukkig is dat inmiddels achter de rug en dat geeft mij ook weer wat hoop voor de toekomst. Ik moet me wel iets meer gedeisd houden dan jij, want reken maar dat ik op z’n minst de complete politie-eenheid achter me aan heb als ik daar alleen maar in huis zou komen 😅. Maar geloof me, ik zou ze allebei echt echt echt willen vertellen dat ze eens zouden moeten stoppen met liegen, moeten werken aan zichzelf en hun handen moeten thuishouden. Maar goed…
Ik heb niets genoemd dat afhankelijk zou zijn van iets waarbij de man zou moeten communiceren. Integendeel zelfs.
Ik heb ooit een pleegdochter gehad die nare verhalen over ons rondvertelde. Als ik zo'n verhaal hoorde zei ik alleen maar: je hebt zeker naar mijn pleegdochter gepraat. Of als iemand aan de deur stond met een verhaal waarbij ze mij wel eens wilde vertellen hoe zielig pleegdochter het had, dan zei ik: sluit maar achteraan aan in de rij, er zijn nog zoveel wachtenden voor je. Humor is eigenlijk nog beter, lachen omdat iemand dat geloofde. De meeste mensen hebben toch wel ooit een keer in de gaten dat er hier iets niet klopt als er vreemde verhalen worden verteld. Daar kun je boven staan en hoe meer je dat ook voelt, des te meer straal je dat ook uit.
Maar je blijft toch bezig met: ik zou willen dat hij dit of dat deed; alsof je je daar nog voor wil inzetten. Niet doen. Het is ook niet in het belang van de kinderen, want het veroorzaakt alleen maar onrust en stress. Dat is niet goed voor de kinderen.
Wat sporten betreft, je kinderen zitten nu niet meer op de sport, maar wellicht zijn er andere sportmogelijkheden die niet in zijn tijd vallen; of kun je in overleg met een coach iets bespreken over wat als de kinderen niet komen.
Tsjor