Ex gaat veel te snel
De meeste vragen kom ik wel uit de voeten, maar deze vraag blijft maar knagen. Misschien dat hier iemand met hetzelfde vraagstuk te maken heeft gehad.
In December besloten om te scheiden, we hebben 2 kinderen van 5 en 7 jaar.
Hij ging bij zijn ouders wonen en daar komen de kinderen ook een nachtje slapen in de week.
Nu heeft hij, terwijl ik heb aangegeven het veel te vroeg te vinden, zelf besloten dat de kinderen zijn nieuwe vriendin moeten ontmoeten. Dit is 6 weken nadat ze te horen hebben gekregen dat we gaan scheiden. Daarna is het ook elke zondag een activiteit met de nieuwe vriendin erbij. Ik vind het zo jammer dat ze niet even de rust gegund wordt om even bij te komen van het scheidingsverhaal. Ze zitten nog in hun rouwfase.. buikpijn, woedeuitbarstingen, niet naar vader willen ( gaan ze wel, vind ik belangrijk) mijn bezwaar tegen de nieuwe vriendin was dat het nog zo vroeg is om nu al de kinderen erin te betrekken. Waarom moet dat risico genomen worden? Hij is impulsief en denkt niet na over eventuele gevolgen( altijd al zo geweest) Nu heeft hij bedacht om na 5 maand samen te gaan wonen en zich in te schrijven bij haar in haar huurwoning. Vanaf dat moment wil hij ook de kinderen daar laten wonen op zijn dagen.
Dat hij er bij in wil, prima, daar heb ik geen enkele moeite mee. Maar heb moeite met de kinderen... wat nou als het toch niet zo mooi is als dat het lijkt. Helemaal zeker weet je het nooit natuurlijk, maar na zo'n korte periode vind ik dat een best risico. Dan moet hij uit het huis met de kinderen.
In 5 maand tijd 3 behoorlijke veranderingen voor een 5 en 7 jarige vind ik echt heftig. Ik gun ze zo hun rust. Dit kan ze toch geen goed doen?
Ouderschapsplan is nog niet eens gemaakt. Samen overleggenlukt niet, hij zich flink misdragen waardoor m'n poort eraan moest geloven, mediator hebben we een afspraak gehad maar wilde hij niet. Hij ging niet praten over zijn problemen. Denk niet dat we er daarom zaten, maar dat kan ik niet aan zijn verstand peuteren. En advocaat heeft hij geen geld voor zegt hij. Nu wil hij weer in goed overleg afsprsken maken. Maar het lukt mij niet om het welzijn van de kinderen op 1 te laten komen. Het lijkt alsof we een plan maken voor hem.
Kijkt een rechter bij het beoordelen van het ouderschapsplan ook naar de snelheid van deze zaken in belang van de kinderen?
Mag ex zich inschrijven bij een ander of moet hij een huis op eigen naam hebben voor continuïteit?
Ik hoop dat iemand mij hier wat wijzer in kan maken
Ik ben met je eens dat het bizar snel is om de nieuwe vlam (nou ja, ze is nieuw voor jou, hoe nieuw ze voor hem is, staat te bezien) al 6 weken na de scheidingsmelding aan de kinderen voor te stellen, en ook halsoverkop bij haar intrekken lijkt me tamelijk onverstandig van hem.
Maar je kan er he-le-maal niks mee. Het idee dat hij "een huis op eigen naam moet hebben voor de continuïteit" is in deze tijden van woningnood natuurlijk sowieso een luchtkasteel. Menig net gescheiden vader (of moeder, trouwens) woont tijdelijk in een vakantiehuisje, of weer bij zijn ouders, of bij vrienden op de bank. Ik lees dat ook jouw ex bij zijn ouders zat. Ik snap dat hij liever bij zijn nieuwe vriendin zit, hij geeft geen eigen huis op om bij haar in te trekken. Dat hij dan ook zijn kinderen daar ontvangt, is daar een logisch gevolg van.
Je kan tegenover ex uitspreken dat je dit onverstandig vindt, maar laat het daarbij. Hem vervloeken moet je tegenover je familie en vrienden doen, ver buiten gehoorsafstand van je kinderen, en je moet ook tegenover je kinderen hier zo weinig mogelijk aandacht aan gaan besteden. Vraag daar desnoods hulp bij. Hoe meer jij tegenover je kinderen laat blijken dat jij dit heel raar en zelfs zorgelijk vindt, hoe groter het wordt voor ze en hoe meer zorgelijke signalen zij laten zien.
De rechter zal er, als het hierover ooit zo gaan, ook wel het hare over denken, maar ook die doet er niks mee of tegen. Probeer, hoe moeilijk het ook is, dit zo veel mogelijk los te laten, je kan er helemaal niks aan doen.
Overigens, dat hij zich bij haar inschrijft is gewoon hoe het hoort. Je moet je daar inschrijven waar je woont. Dat is bij vriendin, niet bij zijn ouders, en al helemaal niet bij jou. Voor je kinderen maakt dit inschrijfadres helemaal niks uit.
Mee eens met Temet. Het is ontzettend snel maar... jij hebt er geen stem in. Sterker nog, hoe meer je bezwaar gaat maken, hoe waarschijnlijker het is dat hij reageert door nog sneller te gaan. Voor je kinderen moet je hun vader positief blijven benoemen want het is het enige wat je kunt doen om het proces minder moeilijk te maken. Ze pikken feilloos op dat het je kwetst en boos maakt, dus die houding nemen ze van je aan.
Sterkte
SIni
dank je wel voor jullie antwoorden. Ik ben mij zeer bewust van mijn houding tegenover mijn kinderen. Als zij thuis komen met verhalen dan luister ik. Heb geen oordeel. En mijn vrienden en familie krijgen te horen wat ik echt vind😅 Ik weet wanneer ik hem afwijs tegenover de kinderen, ik ook een deel van de kinderen afwijs en dat doe ik niet. Ik vind het gewoon zo verdrietig voor ze...had ze wat anders gegund.
maar . . . je weet niet welke gevoelens/effecten sterker of minder sterk zouden zijn als er niet nu maar over vier maanden een vriendin in beeld zou komen. Niet om het kleiner te maken, ik vind het ook bizar snel.
Stel dat je zelf een top drie van 'invloedsfactoren' en 'stabiliteitsfaktoren' maakt en daar probeert met hem invulling aan te geven: dan is misschien 'duidelijkheid' veel belangrijker voor de kinderen dan 'wie is deze vrouw en waar woont ze'.
Oftewel, hoe help je hen op hun niveau om 'grip' te krijgen? Daar kun je met je ex misschien over spreken zonder dat je zijn specificieke keuzes benoemt?
gr Angela
Eigenlijk heeft Temet alles al gezegd. Het is belachelijk snel, maar je kunt er niks mee. Waar hij woont, dat is aan hem en je kunt er alleen iets van zeggen als de veiligheid in het geding is.
Als hij de nodige stabiliteit niet kan of wil bieden, zorg dan dat jij dat wel biedt.
Dat er in ieder geval één stabiele ouder is die ook naar hen luistert en ruimte geeft voor emoties over de scheiding.
Van hem uit is het te begrijpen dat hij liever bij haar woont dan bij zijn ouders.
Als ik het voor het zeggen had, had ik er denk ik voor gekozen om de omgang met de kinderen en het slapen de eerste tijd nog bij zijn ouders plaats te laten vinden. Dus dat hij dan eigenlijk met zijn kinderen één keer per week daar logeert. Dat hij de rest van de tijd dan bij de nieuwe vlam is, is dan zijn feestje.
Mijn dochter heeft een enorme stoet aan vriendinnen en echtgenotes (hij is aan het scheiden van zijn 3e) van haar vader voorbij zien trekken. Sommige vond ze leuk, de meeste niet. Elke nieuwe vlam werd binnen een paar dagen geïntroduceerd. Sommigen bleven een paar weken, sommigen een paar jaar. Ze heeft er niks aan overgehouden. Wat MamaE ook zegt: zorg dat jij de stabiele factor bent. Hoor de verhalen aan, oordeel niet. Vraag hoogstens: hoe vind je dat? zonder je eigen mening te geven. Laat je kinderen merken: ik hoor je.
Als kinderen ouder worden vormen ze zelf een mening. De laatste vrouw van mijn ex was niet aardig tegen mijn inmiddels volwassen dochter en dochter zegt dan snoeihard tegen haar vader dat ze hem wel weer ziet als het huwelijk voorbij is. Dat is inmiddels het geval en nu spreekt ze haar vader weer. De vorige vrouw vond ze wel oké en toen zag ze haar vader wel. Van een echte band tussen vader en dochter is nauwelijks sprake en dat heeft hij helemaal aan zichzelf te danken. Ik heb nooit lelijk over hem gedaan en daar is dochter blij om.
Kinderen weten dondersgoed dat die mevrouw niet hun moeder is. Dat ben jij. Probeer het een beetje los te laten. En ga zeker niet met zo'n vrouw in discussie. Er heeft er hier een keer eentje voor de deur gestaan die het niet eens was met dingen rond de omgangsregeling. Ik heb haar verteld dat mijn ex en ik daarover gingen en dat zij dat maar met hem moest bespreken, dan kon hij het weer met mij opnemen. Ik ga echt niet met elke nieuwe vlam in discussie over mijn kind.
Het kan verschil maken in hoe je de kernboodschap brengt. 'Wij gaan scheiden' is nu blijkbaar de kernboodschap en voor jou is het in elk geval de kern van wat er zo pijnlijk aan is. 'Vader heeft een nieuwe vriendin' zou ook de kernboodschap kunnen zijn en voor kinderen dan veel meer passen bij het plaatje. Als je dat kunt brengen alsof alles gewoon doorgaat, alleen zijn er dan twee huizen en heeft vader dan een nieuwe vriendin, dan kan het zijn dat het voor kinderen wat acceptabeler wordt. En dan mag je ook nog wel eerlijk erbij zeggen dat jij het moeilijk vindt, maar jouw pijnlijkheid is niet hetzelfde als de pijn van de kinderen.
Dat je verliefd kunt worden op iemand anders kunnen kinderen misschien begrijpen als je het vergelijkt met hun relatie met andere kinderen: eerst vonden ze iemand leuk toen niet meer; of omgekeerd.
En verder komen de kinderen wel met vragen, al naar gelang de tijd, hun leeftijd en hun ervaringen.
'Heb geen oordeel. (...) Ik vind het gewoon zo verdrietig voor ze...had ze wat anders gegund.' Je hebt dus wel een oordeel en dat je het zo zielig vindt voor je kinderen drukt wel degelijk op hen. Het is erg zwaar voor kinderen om te voelen dat ze zielig zijn, als er geen volwassene om hen heen is die hen laat zien hoe je met moeilijke situaties om kunt gaan en toch sterk kunt blijven. Wees nieuwsgierig naar hoe ze het aanpakken, ondersteunend als ze vragen hebben, maar kijk niet naar ze als 'zielig', want dat is zo vervelend.
Dit begrijp ik even niet: 'Nu wil hij weer in goed overleg afsprsken maken. Maar het lukt mij niet om het welzijn van de kinderen op 1 te laten komen.' vervelend dat hij het eerst allemaal afwees, gelukkig dat het gesprek nu wel mogelijk is. Voordat je je gaat focussen op 1 ding ('het' belang van de kinderen) zou ik je willen adviseren om eerst even na te denken over wat er allemaal geregeld moet worden en vooral ook hoe je dat wil doen. 'Het belang van de kinderen' is het meeste gediend bij een vervolg, waarin er geen sprake is van een vechtscheiding (dat is veel waard) en zowel vader als moeder een zelfstandig leven kunnen oppakken waarin voldoende ruimte is voor de zorg voor de kinderen. Dat gaat ook over huisvesting, inkomen, 'geluk', sociaal netwerk etc. Dus als je voor jezelf helder hebt hoe ver je kunt gaan om een vechtscheiding te voorkomen (hoeveel boosheid kun je parkeren, kun je afzien van het maximale, op welke punten dan etc.) en als je voor jezelf helder hebt wat je zelf nodig hebt om een zelfstandig leven te leven met voldoende (niet alle) ruimte voor de zorg voor je kinderen; waarbij je ook oog hebt om je aanstaande ex datgene wat hij nodig heeft te gunnen, dan denk ik dat je de gesprekken in kunt gaan en dat je daarmee het belang van de kinderen het beste dient.
Tsjor
Eens met Tsjor, projecteer niet je eigen verdriet op je kinderen en geef ze ruimte voor hun eigen emoties, ook als je die niet deelt (misschien vinden zij die nieuwe juffrouw wel heel aardig, of genieten ze van het bezoek aan papa).
Jouw ex is niet bewust je kinderen kwaad aan het doen, het is een situatie die zich voordoet en zij moeten daarmee omgaan. En jij bent er om ze daarbij te steunen en ze voor te leven. Kinderen zien hun moeder graag gelukkig dus als je alles voor ze over hebt: zorg dat je gelukkig bent. Bouw je leven op en maak er wat van.
Fijn dat er meegedacht wordt.
Ik heb ook geen oordeel over wat zij mij vertellen als ze terug komen of over wat zij voelen. Mijn gevoel projecteer ik zeker niet op de kinderen.
Dat ik er iets van vind is wat anders, maar dat wordt niet met hun gedeeld. Dat deel ik met volwassenen. Als ze positieve dingen hebben ben ik ook oprecht blij voor ze. Als het negatieve dingen zijn luister ik. Meer kan ik niet doen. Dat ik het zielig vindt, dat klopt. Ik had ze een ander leven gegund zonder deze zorgen. Denk dat iedere ouder dit voor hun kind wil op het moment dat ze geboren worden. Dat het leven niet altijd zo loopt weet ik ook.
Ik weet precies wat ik wil en heb mijn leven op de rit. Financieel zit ik goed en kan ik voor ons zorgen.
'Ik had ze een ander leven gegund zonder deze zorgen.' Dit is al op een bepaalde manier belastend. Mijn kinderen hebben mer last gehad van mensen die oprecht meenden dat gescheiden ouders zielig waren voor kinderen dan van de scheiding zelf. Je kunt het ook beschouwen als een 'fact of life' voor de kinderen (voor jezelf is het een drama) en nieuwsgierig zijn naar hoe zij het oppakken. Waarbij ze ook de mogelijkheid hebben om dit voor zich te houden of met anderen te delen. Uiteindelijk komen er nog wel momenten in hun leven waarop ze laten zien hoe ze daarmee omgaan.
Tsjor
Dus een mening hebben is al te veel? Bijzonder dat dit gezegd kan worden zonder dat dit in het bericht naar voren kom dat ik ze behandel als zielige vogeltjes. Maargoed. Daar ging mijn vraag ook niet over. Ik had mijn antwoorden al.
Het gaat niet om een mening, maar om een gevoel. Kinderen voelen haarfijn dat gevoel aan. Ook zonder woorden.
Tsjor
Je hebt geen ongelijk, maar als mensen niet meer mogen voelen wat ze voelen is dat soms ook een recept voor veel narigheid. TS mag haar ex gewoon een flapdrol vinden, toch? En dan naar eer en geweten proberen haar kinderen daar niet mee te belasten, dat lijkt me voor nu al best heel wat
Zeker, maar ik hoop wel dat ze zich ervan bewust is dat wat je voelt, dat je dat ook uitstraalt en dat zeker kinderen haarfijn aanvoelen wat jij voelt. Mij gaat het dan vooral om hoe TS tegen haar kinderen aankijkt, vooral dat ze de snelle romance van haar ex zielig vindt voor haar kinderen. Dat ze haar ex een flapdrol vindt of waarschijnlijk erger dan dat, dat is iets anders. Mijn ervaring is dat mijn kinderen meer last gehad hebben van mensen die gescheiden ouders zielig vinden voor kinderen dan van de scheiding zelf. Voor kinderen is de werkelijkheid soms zo anders dan voor volwassenen.
Tsjor