Ex blijft boos
Ik ben anderhalf jaar geleden uit elkaar gegaan met mijn ex, op mijn initiatief. Ik heb gezoend met iemand anders, dus niet netjes van mij. Maar het bleek daarna dat de koek echt op was tussen ons. Onze relatie was al jaren ronduit slecht te noemen.
Ik snap heel goed dat hij boos op me is, maar nu, anderhalf jaar later, had ik wel iets van verbetering willen zien. Hij zegt me nog steeds geen gedag, bij de overdracht van onze kinderen, en ook niet na wekelijkse telefoongesprekken over onze kinderen. Hij negeert me, rolt met z'n ogen als hij me ziet,
Probeert de kinderen dicht bij zich te houden tijdens bijvoorbeeld oudergesprekken op school en zo creëert hij een hele vreemde situatie als we bij elkaar zijn. Mn jongste lijkt er nu ook last van te hebben. Maar hij weigert tot nu toe enigszins normaal te doen.
Ik zou graag gezamenlijk de partijtjes voor de verjaardagen van de kinderen willen doen, maar zoals hij nu is wil ik m eigenlijk helemaal niet in mn huis.
Wat vinden jullie? Moet ik volhouden en proberen zo normaal mogelijk te doen? Of toch opgeven dat we een goede co-ouderschap kunnen opbouwen? Tot nu toe beweegt hij namelijk totaal niet. Hij is woest en irrationeel....
Misschien heb je te weinig tijd genomen om te bespreken dat de relatie al jaren ronduit slecht was. Misschien is het vreemd gaan van jou volgens hem wel de oorzaak van de scheiding en is dat de oorzaak van zijn verbittering. Dan zouden gesprekken wellicht kunnen helpen, onder begeleiding, dus dat je als het ware een nieuwe start van het echtscheidingsproces maakt.
Tsjor
Hoe kun je in hemelsnaam zelfs bedenken om dat soort dingen samen te doen terwijl de situatie is zoals die is?
het lijkt mij een duidelijke zaak dat het niet haalbaar is. Het enige wat je zou kunnen proberen is kijken of je hem zo ver krijgt dat er wat gesprekken met een mediator kan plaatsvinden; alleen om samen goede ouders te kunnen worden.
Wat zou hij zeggen als jij hem dat voorlegt: hoe zie jij hoe we omgaan als gezin in de toekomst met x en y? Hij moet dan even voorbij zijn boosheid denken, lijkt mij. Als hij dat niet meteen weet, laat hem er over nadenken. Als hij wel een antwoord heeft en daaruit spreekt iets van een gezamenlijke harmonie op een of andere manier, vraag hem dan -heel neutraal- hoe komen wij daar? Ook al vind jij het zijn probleem, het is iets waar jullie beiden aan moeten werken om het gedaan te krijgen.
Hmm, voor jou was de koek allang op, maar hoe zat dat bij hem? En hoe was jullie contact tijdens je huwelijk? Mijn ex was niet bepaald een prater en dat was voor mij echt heel lastig. En hij was achteraf allang uitgecheckt waar ik nog hard aan het proberen was. Toen we (na 30 jaar) uit elkaar waren wou hij ineens alles in redelijkheid en billijkheid doen en met elkaar 'in contact' blijven. Terwijl er al direct een andere dame in zijn spel was. Nou, nu ben ik degene die geen behoefte aan praten heeft. Dat is zichtbaar voor de wereld en word me dus aangerekend. Maar de afwijzing tijdens de relatie was niet zichtbaar voor anderen. Wellicht dat zoiets meespeelt. Buitengesloten worden doet verrekte veel pijn.
Samen verjaardagen vieren lijkt me op dit moment niet haalbaar. Het zou mooi zijn als jullie normaal kunnen doen, echter dat kun je niet afdwingen als hij simpelweg weigert.
Probeer begrip te hebben voor zijn boosheid en je niet te verlagen tot zelf zulke acties uit te voeren maar in te zetten op zo goed mogelijk vormgeven aan samen ouders zijn.
Ik ken gevallen waar de bedrogen partij al 15 of zelfs 35 jaar boos is en vrees dat als het na 1,5 jaar nog niet over is, dat nooit meer gaat gebeuren.
Voor hem was waarschijnlijk de koek pas op toen jij besloot vreemd te gaan. Het feit dat hij nu in een situatie zit waar hij niet in wil zitten is in zijn ogen te wijten aan jou, blijkbaar heb je zelf niet eerder aangegeven niet lekker in de relatie te zitten dus voor hem kwam het waarschijnlijk nogal plots.
Misschien toch meer afstand houden, mijn vriend heeft ook een ex en kinderen en zij doen totaal niets samen. Overdracht ging, toen de kinderen klein waren voor de voordeur (of soms de garagedeur) , even tassen afleveren en doei (tegen kind) vaak kwam de andere ouder niet eens naar de deur toe. Uiteindelijk sprak ik haar een keer na een paar maanden (want soms was ik er wel eens bij) en ze bleek heel aardig te zijn. Dus uiteindelijk maakte ik met haar nog wel eens een praatje, maar vriend zat dan al weer in de auto. Bij schooluitvoeringen zaten ze ver uit elkaar en als er dan naderhand een drankje gedaan werd dan stonden ze ook ver bij elkaar uit de buurt. Kinderen laveerden daar een beetje tussendoor. Idem met sportuitvoeringen.
Zijn kinderen zijn nu al bijna volwassen dus de keren dat we zijn ex tegenkomen zijn echt minimaal.
Verjaardagen zijn nooit samen gevierd en de gesprekken over de kinderen waren echt niet wekelijks (eerder een keer per kwartaal) en dit zou je natuurlijk ook via de mail kunnen doen, desnoods.
Dus ja, ik zou misschien voorlopig proberen elkaar zo min mogelijk te zien. En de verjaardagen vieren ze dan bij papa én bij mama, gaat hier prima. Maar hier is ook werkelijks niets gezamelijk meer, de grootouders, de familie, de vrienden, alles is gesplitst. En wie weet, ontdooit hij na een paar jaar wel. Of niet dus, mijn vriend rolt niet met zijn ogen, en zegt inmiddels wel 'hallo' tegen zijn ex, maar gezellig doen, dat zit er niet in. (bijzonder, trouwens hoe je dat vol kan houden, ik ben allang niet meer boos op mijn vreemdgegaande ex en als wij elkaar zien dan praten we een beetje bij over van alles en nog wat)
Decembermamma schreef op 22-02-2023 om 07:25:
Voor hem was waarschijnlijk de koek pas op toen jij besloot vreemd te gaan. Het feit dat hij nu in een situatie zit waar hij niet in wil zitten is in zijn ogen te wijten aan jou, blijkbaar heb je zelf niet eerder aangegeven niet lekker in de relatie te zitten dus voor hem kwam het waarschijnlijk nogal plots.
Dit, met de aanvulling dat ook als TS wel meermalen heeft aangegeven niet lekker in de relatie te zitten, het best kan zijn dat ex dit niet heeft gehoord/heeft willen horen.
Gezamenlijk verjaarspartijtjes vieren is een complete utopie, laat dat maar los. Blijf wel gewoon beleefd en normaal doen. En als je vindt dat zijn vijandige gedrag echt belastend voor de kinderen is, zou je nog iets van gezamenlijke gesprekken oid kunnen voorstellen, maar misschien moet je inderdaad om te beginnen maar het idee opgeven dat jullie gezamenlijk dingen kunnen doen. Jij kan dan wel een vriendschappelijk nahuwelijk willen, hij heeft daar duidelijk geen behoefte aan. Nu niet, en misschien wel nooit.
Google eens op parallel ouderschap. Als er veel boosheid is, kun je beter met wat oppervlakkiger beleefdheid met elkaar omgaan, elkaars ruimte met de kinderen respecteren en niet teveel willen van elkaar. Soms is het moeilijk om over krenking heen te komen. Het kan dan werken om de relatie juist wat af te koelen, wel vriendelijk blijven maar niet de diepte in. En dan hopen dat de gekwetstheid genoeg zakt om goed genoeg met elkaar om te gaan voor de kinderen. Je eigen verwachtingen en idealen over de omgang met je ex kun je maar beter loslaten.
Decembermamma schreef op 22-02-2023 om 07:25:
Voor hem was waarschijnlijk de koek pas op toen jij besloot vreemd te gaan. Het feit dat hij nu in een situatie zit waar hij niet in wil zitten is in zijn ogen te wijten aan jou, blijkbaar heb je zelf niet eerder aangegeven niet lekker in de relatie te zitten dus voor hem kwam het waarschijnlijk nogal plots.
+1. Het klinkt wat hard, maar als je geeft om een goed "nahuwelijk" had je je dat even wat eerder moeten bedenken.
Elpisto schreef op 22-02-2023 om 11:12:
[..]
+1. Het klinkt wat hard, maar als je geeft om een goed "nahuwelijk" had je je dat even wat eerder moeten bedenken.
Wie denkt daar nou aan?
Boos of niet boos. Ik zou ook het liefst mijn ex die mij keihard heeft verraden nooit meer willen zien. Contact mbt kinderen per mail. Telefonisch contact alleen bij ernstige spoed.
Typische reactie van een vreemdganger.
Ruud1971! schreef op 22-02-2023 om 11:19:
Boos of niet boos. Ik zou ook het liefst mijn ex die mij keihard heeft verraden nooit meer willen zien. Contact mbt kinderen per mail. Telefonisch contact alleen bij ernstige spoed.
Typische reactie van een vreemdganger.
In eerste instantie begrijpelijk mits je erin blijft hangen. Daarmee hang je het hele functioneren van het gezin (als er kinderen zijn) op aan jouw gekrenkte ego. En wie of wat wordt daar nou beter van?
Philou schreef op 22-02-2023 om 11:16:
[..]
Wie denkt daar nou aan?
Mensen die het beste voor hebben met hun kinderen. Ik zie wel vaker dat hier omgedraaid wordt, maar het is toch vooral de vreemdganger die voor een onmogelijke situatie zorgt, niet de persoon die de ellende daarvan moet dragen.