Echtscheiding en emotionele chantage
Hallo Iedereen,
Hopelijk zit in het juiste forum, maar ik ben op zoek naar lotgenoten voor een situatie waar ik momenteel in verzeild zit.
Na een relatie van meer dan 30 jaren ben ik gescheiden en woon ik apart. De kinderen zitten in een co-ouderschapsregeling.
Maar, nog steeds word ik door mijn ex onder druk gezet om voor het minste te komen helpen. Neen zeggen kan ik niet want dan ontstaat er een emotionele uitbarsting zodat ik me schuldig voel en dan toch ga helpen.
Ik weet dat het moeilijk uit te leggen is, maar ondertussen heb ik wel gevonden dat mijn ganse situatie (een paar malen een depressie,...) ten gevolge was van emotioneel geweld en chantage. Via een hulporganisatie ben ik bij mijn huisarts toch gaan aankloppen en die heeft de situatie zeker bevestigd (ze had al langer een zwaar vermoeden).
Er zijn wel hulpgroepen en psychologen waar ik terecht ben geweest, maar eigenlijk blijft de hulp een beetje oppervlakkig.
Graag zou ik met mensen in contact willen komen die ook deze problematiek hebben en hopelijk hiervoor al een oplossing hebben zodat ik met hen eens in contact kan komen om mijn probleem hierover aan te pakken.
Alvast vriendelijk bedankt voor alle eventuele hulp,
ArVie
Nee zeggen, hem succes wensen, en je telefoon uitzetten.
Hoe oud zijn je kinderen dan? En waar bestaat dat 'helpen' uit?
Je zegt het zelf al: je bent manipuleerbaar omdat je je schuldig voelt. Waarover voel je je schuldig? Is dat terecht?
'Ik weet dat het moeilijk uit te leggen is, maar ondertussen heb ik wel
gevonden dat mijn ganse situatie (een paar malen een depressie,...) ten
gevolge was van emotioneel geweld en chantage.'
Ik weet dat het hard klinkt wat ik nu ga zeggen en indertijd, toen het tegen mij gezegd werd begreep ik er niets van. Maar nu, achteraf, begrijp ik het wel.
Jouw analyse is nu dat de oorzaak van je eigen ellende het gedrag van je ex is, in het verleden en nu.
Er zit een andere kant aan: het is ook jouw eigen reactie op dat gedrag. De afgelopen 30 jaar heb je je op een bepaalde manier verhouden tot die manipulaties en hij denkt dat dat zo doorgaat. Maar jij bent veranderd of je wil veranderen. Ga ervan uit dat hij niet zal veranderen, zeker niet zolang je hem toch nog op een of andere manier faciliteert.
Mijn advies zou zijn om te zorgen dat je een eigen leven hebt, waarin je letterlijk geen tijd hebt voor hem, niet om dingen voor hem te doen, ook niet om over hem na te denken. Trek zelf die muur op.
Als je zoekt naar therapie zou ik denken aan cognitieve therapie. Dat is voor mij behulpzaam geweest om de ingesleten gedachtepaadjes, die leidden tot steeds hetzelfde gedrag of gevoel dat je niet wil, om die te veranderen in andere gedachtepaadjes. Dat vereist simpelweg training, oefenen, maar het helpt wel.
Mensen met dezelfde problematiek, tsja, dan word je bevestigd in je ellende. Maar ik hoop dat je eruit wil komen.
Tsjor
In vervolg op MRI, die zich afvraagt of je schuldgevoel terecht is
Het klinkt alsof jij boos bent op je ex omdat die je een schuldgevoel bezorgt.
Dat is natuurlijk een beetje gek.
Als je je ergens schuldig over voelt, dan zijn er in feite twee mogelijkheden. Of het schuldgevoel is terecht - je schiet daadwerkelijk ergens te kort. Dan kan je ex niks verwijten, dan moet jij wat doen, want je doet iets niet goed.
Of- en die kans lijkt me hier groot - het schuldgevoel is niet terecht. Jij doet niets verkeerd en schiet niet tekort. In dat geval kan je dus gewoon je schouders ophalen en ex in zijn sop laten gaarkoken. Dat jij dan vindt dat je wat moet, is in wezen (en dat zegt Tsjor volgens mij ook) jouw probleem, en niet zijn probleem. Als jij niets verkeerd doet (of laat) en dus geen schuldgevoel hoeft te hebben en ex te kennen geeft dat hij zijn eigen boontjes maar moet doppen, en ex wordt daar boos/verdrietig/bang/teleurgesteld over dan is dat zijn probleem, en niet jouw probleem.
En nog een tip: je moet meedelen, niet argumenteren. Dus niet "ik kan niet komen, want..." maar "Nee, dat kan niet". Punt. Dan heeft hij geen aanknopingspunt voor een discussie. Herhalen zo vaak als nodig. Tot hij eraan gewend is.
(er even vanuit gaand dat jij een vrouw bent en ex een man, wat natuurlijk nog maar de vraag is. Maar voor het antwoord maakt dat niet wezenlijk uit)
Groeten,
Temet
Ik zou je aanraden om je leven zoveel mogelijk met iets te vullen, zodat er geen tijd meer is voor iets fysiek. Dan, als je weigert, zul je je niet schuldig voelen, want er is een goede reden!
"We zijn gescheiden" is op zichzelf al een prima reden om te weigeren.
"Nee dat kan niet" is er een om uit je hoofd te leren, zonder een reden op te geven. Herhaal het steeds, als een langspeelplaat die vast zit. Gaat hij jengelen om een reden, dan zeg je gewoon dat je andere dingen te doen hebt en wat dat voor dingen zijn, dat gaat hem geen barst aan. Jullie zijn gescheiden.
Een andere goede methode is om alleen nog maar schriftelijk te communiceren (mail of WhatsApp), dan heb je meer tijd om over je antwoord na te denken en kun je jezelf tegenhouden als je toch wilt toegeven.
Het is hier erg rustig op dit moment. Misschien door de vakantie? Ik ben ook maar weinig en kort online. Toch een korte tip:
Hier werd ergens in een draadje een tijd geleden het boek ‘Het gaslight effect’ genoemd. Ik heb dat toen gelezen en het was het eerste boek waardoor ik snapte waarom ik gevoelig ben voor emotionele manipulatie en welke positie ik zelf heb ingenomen in die dynamiek. Het is echt een aanrader als je zelf iets wil doen om minder vatbaar te worden voor de dwingende houding van je ex. Want wij kunnen wel zeggen: niet doen. Maar je ex is kennelijk in staat je te laten geloven dat je het wel moet doen. Bullshit! Maar pas jij ook gelooft dat je nee mag zeggen, kun je ervan loskomen.