Do’s en don’ts bij scheiden vanuit 1 huis?
Mijn man en ik hebben gezamenlijk besloten uit elkaar te gaan. Waarom precies maakt nu even niet zo uit, maar we hebben in ieder geval geen ruzies. We denken op een goede manier uit elkaar te kunnen. Dit is ook wel zo prettig voor onze drie kinderen.
Om deze reden is het niet nodig dat 1 van ons nu halsoverkop het huis uit moet. We zijn de scheiding nu aan het regelen en gebruiken die tijd om vanuit rust de situatie van na de scheiding op orde te krijgen. Mijn man zoekt naar een andere woning.
Dit klinkt redelijk ideaal voor een acheidingssituatie, maar tegelijk wordt het steeds ‘vreemder’ omdat je nu eenmaal gaat scheiden en niet alles meer samen als gezin wil/ gaat doen zoals voorheen. Langzamerhand maak je je toch van elkaar los.
Maar wat doe je nog wel, omdat je met elkaar op goede voet staat, en wat niet meer? Ook vanwege duidelijkheid naar de kinderen toe (13, 10, 8).
Mijn man is niet echt handig als graadmeter. Hij heeft recent te horen gekregen Asperger te hebben. Hij voelt en merkt niet hetzelfde ongemak als ik in deze situatie. Hoe doet gewoon zoals altijd en alsof er niets veranderd is.
Dat voelt niet ok, want voor mijn gevoel is het beter om geleidelijk tot aan het moment van scheiding/uit huis vertrekken aan de nieuwe situatie te wennen. Misschien in sommige situaties al te doen zoals je zou doen als je gescheiden bent. Dit ook omdat een verder emotioneel/mentaal ‘verwerkingsproces’ niet goed mogelijk is omdat mijn man zich niet goed kan uitdrukken en emoties niet kan verwoorden.
Voorbeelden van praktische situaties:
– bezoek schoonouders (ik ga niet meer mee)
– reparatie in huis (waar ik blijf wonen)
– uitstapje met de kinderen (beiden mee of alleen 1)
– rapportgesprek (doen we samen)
– slapen (we slapen nog in 1 bed)
– vakantie (we hebben besloten de geplande vakantie nog samen te gaan)
– bezoek aan vrienden
Ik weet dat dit maar een tijdelijke situatie is die zich straks vanzelf oplost. Maar ik worstel hier een beetje mee omdat ik niet goed met mijn man kan sparren hierover.
Mijn vraag is dus hoe anderen dit doen die ook vanuit 1 huis de scheiding regelen. Ik wil graag ervaringen van anderen hierin weten.
Duidelijkheid
Met duidelijkheid hoefde ik mijzelf niet bezig te houden. Ik was uit huis gegaan met de kinderen. Meer duidelijkheid was niet nodig. In jou geval gaat je aanstaande exman uit huis. Dat wordt vanzelf duidelijk.
Verder heb ik me totaal niet bezig gehouden met wat normaal of duidelijk was. Tot ex zelf wat verwarrend werd van zaken die hij niet vind kloppen met gescheiden zijn.
Tot nu toe doet hij nog wel een heel enkele keer een klusje in mijn huis. Maar ik pas ook op zijn huisdieren als hij weg is.
Mijn exman bleef ook omgaan met mijn ouders. Inmiddels zijn alle grootouders overleden maar ik was ook nog wel in staat om mee te gaan daarheen.
We zijn ook nog een tijd samen naar de kerk gegaan met de kinderen. Toen ik na een rechtzaak toch gedwongen werd om de kinderen het weekend naar hun vader te laten gaan, dat vond ik te lang, ging ik aanvakelijk gewoon mee.
Ik help ex met zijn papierwinkel. We delen spullen die we overhebben. En komen op elkaars verjaardagen. Dat is hier dus gewoon een gezin op afstand geworden, zonder partnerrelatie.
Er komt vanzelf een moment dat zaken ophouden. Of niet.
Hier
Met mijn ex, ook autist, heb ik het heel rustig gedaan. Juist wel overal mee naartoe, alszijnde zoiets als: alle laatste keren.
Ik bleef de was doen, hij de boodschappen. Gewoon de rust bewaren.
Ook na de scheiding ( beide nog geen nieuwe partners) zijn we nog steeds welkom in elkaars huis, beide geven we elkaar hulp op ons gebied.
Het elkaar tegenkomen beperkt zich sinds 2 jaar tot eens in het jaar een bak koffie in mijn huis en verder voornamelijk bij de kinderen of op elkaars verjaardag.
Dat gaat allemaal vanzelf, er zijn geen regels voor.
Doe vooral waar jullie je beiden goed bij voelen. Het is ook fijn voor de kinderen als dat verplichte hekelen er niet is.
Ik heb ook geen hekel aan mijn ex. Ik ben gegaan voordat dat kon gebeuren.
Enig idee
'want voor mijn gevoel is het beter om geleidelijk tot aan het moment van scheiding/uit huis vertrekken aan de nieuwe situatie te wennen.' Enig idee waarom je dat denkt? Mij lijkt het een nogal ingewikkeld makend idee over het hele proces. Een beetje geconstrueerd.
Tsjor
Idee
Ha Tsjor,
Jazeker. Maar je hebt wel een punt. Omdat ik niet met mijn man hierover kan praten en hij qua doen/handelen doet als altijd (logisch vanwege de asperger maar die diagnose is nieuw), ga ik er misschien teveel over doordenken. Ik barst van de emoties en gevoelens maar kan dat niet kwijt of een plek geven.
Ik wil het juist niet ingewikkelder maken. Nu blijkt uit niets dat we uit elkaar gaan. Ik vind het niet meer kloppend om door te leven zoals eerder, wil niet voor niets scheiden. Waar anderen samen ruzie maken of dingen bepraten gebeurt dat hier niet. En dan lijkt het me zo rauw op hun dak vallen voor de kinderen.
Maar goed, ik zit teveel in mijn hoofd te malen...
Geen regels
Hoi Maci en AnneJ,
Dankjewel voor jullie reactie. Gewoon vertrouwen op gevoel en doen wat goed voelt is de boodschap die ik daaruit meeneem. Hier ook geen hekel aan elkaar maar wel spanning en ongemak. Willen een goede omgang bewaren, ook na de scheiding. Ik zie wel waar we uiteindelijk landen.
Besloten om
Een scheiding is niet alleen de beslissing, maar ook al het geregel eromheen: convenant, ouderschapsregelingen, andere woning etc. Je bent nog niet zo ver dat de scheiding rond is.
Tsjor
Merel
'Nu blijkt uit niets dat we uit elkaar gaan. Ik vind het niet meer kloppend om door te leven zoals eerder, wil niet voor niets scheiden. Waar anderen samen ruzie maken of dingen bepraten gebeurt dat hier niet. En dan lijkt het me zo rauw op hun dak vallen voor de kinderen.'
Dus nu ga je eerst geforceerd een half jaar ruziezoekend en mokkend door het huis lopen om de klap te verzachten? Daar doe je je kinderen echt geen plezier mee ☺
Knurf
Ehm, dat zeg ik niet toch? Ik bedoel meer het langzaamaan afscheid nemen van elkaar en het gezin zoals we dat samen hadden. Ik heb daar zelf iig behoefte aan en dat lukt niet als je het nergens over hebt (behalve bij de mediator) en doet alsof er niets aan de hand is. Als het niet in woord kan worden ‘afgerond’ dan iig door duidelijkheid in handelen. Dat gaat de kinderen juist wel helpen, helder krijgen wat er anders gaat zijn door daar ook over te praten voordat het zover is. Die ‘zachte landing’ lijkt me juist waardevol.
Nou
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Ik denk dat je beter duidelijk kunt zijn, dan kan de verwerking zo snel mogelijk starten.
Zolang jullie nog als gezin samenleven, wordt het voor de kinderen heel verwarrend.
Tja
Al woon je niet meer bij elkaar, je blijft toch de ouders van de kinderen en dat verandert hopelijk niet. Dus waarom zou je de kinderen extra duidelijk wilen maken dat vader en moeder zelf niet samen verder gaan? Duidelijk is duidelijk. Sta open voor vragen. En wees duidelijk over de plannen: vader gaat verhuizen zodra er een huis is voor hem.
Waarom is het een probleem dat je als gezin bij elkaar blijft tot vader een ander huis heeft? Dat is toch volstrekt duidelijk?
Nou
'– slapen (we slapen nog in 1 bed)'
Dat lijkt me voor kinderen toch echt heel verwarrend.
Nou
Wat hebben de kinderen te maken met het samen slapen of sexleven van hun ouders? Zelfs als die gaan scheiden. Ik zie het probleem niet.
Ik zou geen problemen zoeken die er niet zijn.
Ook zo gedaan
Mijn ex is geen autist, maar we hebben het precies zo gedaan. We zijn ook nog samen op vakantie gedaan omdat het zo afgesproken en geboekt was. Voelde een beetje vreemd maar was voor jongste kind beter denk ik (hoop ik).
Verder tja, het lijkt me redelijk zoals het jullie aanpakken. Ik wens jullie sterkte, ook gaat het in goede harmonie, het is toch nog pijnlijk.
Sini
Knurf
Dat is nu precies wat ik bedoel. 😏
Sinilind
Dankjewel voor je reactie. Fijn om te horen. Ja, we doen alles in goede harmonie. We gaan nog samen op vakantie. De kinderen zijn, op hun leeftijdsniveau, betrokken en geïnformeerd. Ik was gewoon benieuwd hoe anderen het doen. Omdat dit ook nieuw is (gelukkig) voor mij, ik nu eenmaal een man heb met een gebruiksaanwijzing (tja, wie heeft dat zelf niet...) en me gewoon ook afvraag waar we goed aan doen (ook al zijn er geen regels voor). Kijk, we blijven elkaar echt wel helpen, ook na de scheiding, en betrokken bij elkaar, al was maar vanwege de kinderen. En ik zoek zeker geen problemen die er niet zijn.
Maar goed, voor de situatie nu zocht ik naar wat kaders, omdat we die niet automatisch hetzelfde beleven. Het is misschien niet goed voor te stellen om met iemand samen te leven met wie niets besproken kan worden qua gevoelsleven. En die soms bijzondere acties onderneemt. We zitten nu bv midden in de scheiding en ik kom er achter dat hij ineens (nooit eerder gedaan) een surpriseparty voor me wilde organiseren voor mijn verjaardag. Dat is natuurlijk heel lief bedoeld, en misschien iets wat je als goede vrienden voor elkaar zou doen, maar dan zou ik ineens midden tussen vrienden en kennissen zitten die nog van niets weten en ik voel me al niet top zoals jullie begrijpen. Voor mij een situatie die nu op dit moment in ieder geval niet klopt.
Die gezamenlijke vakantie: ik hoef nu niet zo nodig samen in de ‘ouderslaapkamer’. Niet dat daar verder wat gebeurt, maar is wel een intimiteit die ik niet meer opzoek als het even kan. En dat lijkt me ook een wat gek signaal naar de kinderen. Tja, en alles kan natuurlijk, net wat je wil en we hoeven het niet onder de neus te wrijven, maar toch...
Ik wil er zo relaxt mogelijk mee omgaan, en niet geforceerd iets wel of niet doen, maar al met al is dit toch een wat verwarrende periode. Ik vind mijn weg wel, en het is van korte duur. Ben al lang blij dat er geen vechtscheiding is en op basis van wat reacties krijg ik het gevoel dat mijn ‘probleem’ als een luxeprobleem wordt gezien. Maar alles is relatief en wat ik hier schrijf is ook maar een stukje van het verhaal.
Hier ook in 1 bed
We hadden geen kamer over en in dat bed gebeurde toch nooit wat.
Als je er zelf geen probleem van maakt, hoeft het dat ook niet te zijn voor de kinderen. Je houdt ze toch normaal gesproken ook niet op de hoogte wat zich daar afspeelt?
Deze fase net afgerond..
Ik heb in exact deze situatie gezeten voor dik een half jaar. Voor de buitenwereld lijk je het heel goed te doen maar tegelijkertijd is het een bizarre tijd.
Je wilt geen ruzie maken want dan is die tijd die je nog samen hebt/moet.. niet vol te houden. Maar leuk doen en normaal doen maakt het heel verwarrend. Ik ben blij dat het sinds een maand voorbij is.
Wij hebben echt alles blijven doen alsof we niet uit elkaar gingen.
Ik vond het een heftige tijd.
Ex manlief kon daar wat beter met dealen volgens mij......
Ik zou er toch
gewoon blij mee zijn nu.
Je moet toch 'uit elkaar', dat je eea niet met hem kan delen maakt het uit elkaar gaan (emotioneel) wellicht juist simpeler. (maar dan moet je er wel zo tegenaan kijken...)
En verwarrend, tsja, uit elkaar gaan lijkt me sowieso verwarrend.
Fijn juist dat dat nu op rustige manier kan gebeuren.
Ook in bed samen lijkt me geen probleem, tenzij je het zelf echt onprettig vindt.
Niet iedereen heeft de luxe en energie gelijk een ander bed te regelen, mooi juist als dat niet gelijk hoeft.
Voor de kinderen voelt het misschien niet alsof er veel verandert, maar dat kan ook juist een voordeel zijn.
apart slapen
Mijn ex en ik hebben ook nog 5 maanden samengewoond nadat de beslissing om te scheiden was gevallen, en dat had te maken met het vinden van een geschikte woning.
Alles ging in die periode gewoon verder, behalve dan dat ik een deel van mijn vrije tijd spendeerde aan het vinden van een woning en dat we regelmatig samenzaten om ideeën m.b.t. het convenant uit te wisselen.
We hadden geen ruzie en er was ook niemand anders in het spel, maar ik vond het tegennatuurlijk om nog het bed met haar te delen, en sliep in die periode beneden op de (comfortabele) zetel en zij in ons bed.
Herkenbaar
Hoi, ik zit in een vergelijkbare situatie. Wij slapen al een hele tijd apart, mijn dochter slaapt nu in het grote bed. En we gaan niet samen op vakantie, of misschien een dagje. De kinderen zijn in ieder geval gewend dat we alles apart doen. Uitjes en zo. En dat we elkaar afwisselen in huis terwijl de ander werkt of zo.