Diploma uitreiking

Geen tips

Toevallig zitten wij hier met eenzelfde gedachte. Alleen de vader van dochter weet niet dat er een uitreiking is of wanneer die is. En dochter twijfelt of ze hem wel wil uitnodigen. Hij kan enorm luidruchtig denigrerende opmerkingen maken en ze voelt zich al kwetsbaar. Het is ook niet helemaal zeker of ze wel het hele diploma haalt of alleen nog een aantal certificaten erbij.
Ook komt er een voormalige schoolvriend mee waar vader, ook luidruchtig, denigrerende opmerkingen over kan gaan maken.
Kan, misschien gedraagt hij zich wel. Het is onvoorspelbaar.
Ik laat het aan haar over. Als ze haar vader vraagt is het in elk geval belangrijk voor haar om zich zijn gedrag niet persoonlijk te maken. Hij misdraagt zich, zij niet. En de school is echt wel wat lastig gedrag gewend en ze kennen haar.
Ook heb ik beloofd haar vader dan geen minuut uit het oog te laten en er zonodig tussen te springen of hem af te voeren.
Eerst dacht ik dat het handig was om dochter geen moment uit het oog te laten, want vooral als hij even met haar alleen is kan hij van alles gaan roepen. Maar ik denk dat het handiger is om me op vader te richten en er zonodig tussen te gaan staan.

Maar wat mij betreft mag ze het ook zo laten. Geen vader erbij. Geen zorgen.
Hoe sommige mensen toch zich zo kunnen gedragen.

Nou ja, wat ze ook besluit, ik geef me over en laat los.....en schiet zonodig in mijn vertrouwde directricehouding.

Ik wens je veel sterkte Paddington.

Naief

Misschien heel naïef van mij, maar je hoeft toch helemaal niet bij hem in de buurt te komen? Ik weet niet hoe het er bij jullie op school aan toe gaat, maar vaak zitten de geslaagde leerlingen bij elkaar vooraan. Je bent vrij om te gaan zitten waar je wilt en dus kun je een plek aan de andere kant van de zaal kiezen.
Ook na afloop hoef je elkaar niet te spreken verder. Uiteraard feliciteer je je dochter en misschien is je ex/vriendin daarvan daar dan net ook bij in de buurt, maar daarna maak je je snel uit de voeten, wil een van hen tegen jou een gesprek beginnen dan fingeer je een urgent toiletbezoek of een bekende ergens aan de andere kant van de zaal.

Maar wat ik zeg: ik weet niet hoe het op de school van je dochter geregeld is, maar met zo veel mensen bij elkaar is het niet zo moeilijk om ver uit de buurt te blijven en anders ga je direct na afloop gewoon naar huis. Gewoon contact ontwijken en zo snel mogelijk uit de buurt van ex als jullie bij elkaar in de buurt komen.

Succes, en gefeliciteerd!

inderdaad niet bij elkaar

Hier zou je prima apart kunnen gaan zitten. Zeker nu jullie allebei met een nieuwe partner komen. Ik zou die confrontatie gewoon uit de weg gaan. Is waarschijnlijk voor je dochter ook meer ontspannen

Uitreiking

Gefeliciteerd met je dochter, Paddington!

Volgens mij doe je al het juiste: je kleedt je in kleding die je prettig vindt, zorgt dat je er goed (zelfverzekerd) uitziet, hebt een partner mee aan wie je steun hebt en verder... negeer het en richt je zoveel mogelijk op de bijzondere gebeurtenis... je dochter krijgt haar diploma waar ze zo hard voor heeft gewerkt. De angst of hij of zijn vriendin met vileine opmerkingen je en public in de grond kan trappen is iets wat je je zelf in de hand hebt... Het is aan jou om je daardoor niet te laten raken. Makkelijk praten, dat snap ik... maar misschien is het wel iets wat je, vlak voor je weggaat nog even in de spiegel tegen jezelf moet zeggen. Wees niet te streng, leg jezelf niet op dat je een minstens zo scherpe opmerking terug moet maken... maar stel je erop in dat je ervoor kiest om het te negeren. Minzaam blijven glimlachen is goed te doen en wel zo wijs, want je wilt het niet op de spits drijven op een examenuitreiking. En je ex en zijn vriendin zetten dan eerder zichzelf voor gek, dan dat ze jou de grond in trappen.

Ik heb zelf ook een kind waarvan ik naar de diploma-uitreiking moet, alleen mogen maar twee mensen mee. Dat betekent dat ik met mijn ex moet. Ik ben wel blij dat ik zijn vriendin nu niet hoef tegen te komen, want zij kan ook zulke zogenaamd ondoordachte opmerkingen maken. Nu is het toch wat meer gelijkwaardig, zitten we er als ouders en zijn we min of meer tot elkaar veroordeeld. Dan gaat het over het algemeen prima.

Bedankt voor

het hart onder de riem.

Gelukkig is alles heel rustig verlopen. We hebben bij elkaar in de buurt gezeten, maar niet naast elkaar. Op die manier hoefde onze dochter niet te zoeken en zag ze ons alle 4 in 1 blik.

De mentor gaf een hele mooie speech en mijn vriend heeft een filmpje gemaakt daarvan. De vriendin van mijn ex heeft foto's genomen. Natuurlijk hebben wij het filmpje doorgestuurd, ik hoop dat we de foto's ook nog krijgen.

We hebben elkaar niet genegeerd, maar gewoon gedag gezegd en het daarbij gehouden.

@AnneJ, ik hoop dat het bij jullie ook relatief soepel loopt. Het is toch een bijzonder moment in het leven van onze kinderen.

diploma uitreiking ietwat ot

Ik begrijp dat het leuk is dat iedere geslaagde een persoonlijk woordje krijgt, maar eerlijk gezegd vond ik het een hele zit. 59 leerlingen die allemaal een praatje van 2 minuten zouden krijgen. Dat zou al twee uur hebben geduurd als sommige mentoren schijnbaar hadden begrepen dat 7 minuten ook leuk was.
Bij mijn zoon op school hadden ze geen individuele praatjes. Daar hadden de mentoren en jaarcoordinator het hele jaar door in 6v korte filmpjes gemaakt. Dat was vervolgens tot een lange film gemonteerd met leuk commentaar en vrijwel ieder kind kwam meerdere keren aan bod/in beeld. Gaf ook een inkijkje in de activiteiten en het gewone schoolleven.
Vervolgens werd ieder kind podium opgeroepen, kreeg een hand en hartelijk gefeliciteerd. En dat was het. Zeker fijn als je bedenkt dat de jaarlaag van mijn zoon 87 leerlingen had

Hahaha Alkes (ook ot)

Ik zat gisteren bij een diplomauitreiking waar bijna 140 leerlingen hun diploma kregen. En bijna iedere mentor zei wel wat persoonlijks voor zijn/haar mentorleerlingen. Kun je nagaan....

Paddington

Wat fijn dat het al met al zo goed verlopen is....

Ik mag morgen.

Een sessie met 90 leerlingen. 26 van mij. Ik heb grofweg 20 minuten toebedeeld gekregen om over iedereen iets aardigs en persoonlijks te zeggen. Ik praat graag en gemakkelijk, maar poeh. Ik vind t een zware taak hoor, om 26 keer binnen grofweg 45 seconden iets te zeggen dat de moeite waard is, de spijker op zijn kop slaat en ook voor andere mensen leuk is om naar te luisteren.....

Wish me luck....

Ingrid

wat fijn Paddington

dat het zo goed is gegaan!! dat sterkt je weer voor een volgende gelegenheid!

Ingridt

Volgens mij is originaliteit highly overrated in deze. Vandaag met mijn dochter de avond van gister nog even doorgenomen. Haar conclusie was dat iedereen graag wil horen dat hij/zij een leuke/lieve/vrolijke/behulpzame leerling was en zich goed heeft ontwikkeld in de 6 jaar op school en vast goed terecht komt/succes heeft met ziijn/haar studie rechten/technische bestuurskunde/psychologie/geneeskunde/bedrijfskunde /tussenjaar.
Succes!

Hahaha.

En dat 90 keer achter elkaar. Arm publiek.....

Ik heb een mix voor ogen. Positief en beknopt, maar wel met een kwinkslagje her en der. Het moet wel een beetje leuk blijven. Voor de leerlingen, het publiek, maar ook voor mij....

Maar dank voor je tip.... Ik neem het mee....

Ingrid offtopic

1 mini-tipje ( en wie weet doe je het al): verdeel het een beetje eerlijk. Ik had hardwerkende maar vrij onzichtbare kinderen en het is voor hen en ouders echt ontzettend lullig als de leerkracht vol smaak en grappend over de leerling die altijd te laat kwam praat en over jouw kinderen zegt: nou Pietje: goed gedaan, fijne leerling, van harte.
Heb dat 7 keer gehad en we waren er echt een beetje klaar mee.

Daar heb ik aan gedacht tess.....

Komt goed!!

Bij dochter op school

hadden ze het opgedeeld. Er was een algemeen praatje en daarna gingen we in kleinere groepen uitelkaar. Er zaten 2 mentorgroepen bij elkaar en de ene mentor sprak terwijl de andere met zijn/haar leerling het officiele moment van ondertekening regelde. Heel goed geregeld.

Daarnaast hadden beide mentoren echt hun best gedaan om voor iedere leerling een persoonlijk verhaaltje te hebben. Niemand die alleen te horen kreeg: goed gedaan, fijne leerling en van harte. Dat gedeelte van praatjes begon om 20:00 en was rond 21:15 afgelopen, was dus goed te doen.

school van zoon

paar jaar geleden, had ook zo'n grote havo groep - een stuk of 140. De diploma's werden vooraf per mentorklas getekend. Werd wel een foto van gemaakt en elke leerling kreeg een persoonlijk verhaal.
Tijdens de echte uitreiking werden de leerlingen per 2 op het podium geroepen, waarbij er een slide te zien was met informatie over die twee. Welke studie, iets bijzonders en iets persoonlijks. Daarnaast riep iedere mentor/begeleider 1 leerling naar voren, die een certificaat kreeg. En ja, dat was er een die alleen maar negens en tienen had, maar ook iemand die "het absolute minimum aan bezoeken aan de directeur had gebracht" en als tegenovergestelde het certificaat voor diegene die "het meeste aantal Magister meldingen had". De klassieke "je bent zo ziek geweest, dus bijzonder" was er ook, maar ook "degene die de lekkerste koekjes had gebakken voor elke klassenbijeenkomst het afgelopen jaar".
Maw: de mentoren hadden ervoor gekozen juist niet alleen de standaard opvallers te noemen, maar juist ook een paar rustige, bescheiden of juist hakkenoverdesloot-gaanders.

En wat was zoonlief opgelucht dat zijn maat net 1 magistermelding meer had, waardoor niet hij naar voren hoefde

Heel lange zit

Volgens mij werden er bij oudste destijds drie klassen per sessie gedaan. De leerlingen werden per drie naar voren geroepen en dan werd er door de mentor of een andere docent een praatje gehouden. Vooraf werd al gezegd dat het een heel lange zit zou zijn en werd mensen gevraagd om tot het einde enthousiast te blijven klappen. Dat alles in een bloedhete gymzaal. De PWS-begeleider van mijn dochter kwam haar praatje houden. Ze vertelde dat ze niet erg veel werk had gehad aan het begeleiden en dat ze ook bij navraag bij collega’s had vernomen dat dochter vooral zelfstandig werkte en buiten de radar van docenten bleef. Zo een waar je wel een hele klas van wilt hebben (zo heb ik het maar geïnterpreteerd).

mijn dochter

Mijn dochter was zo'n onzichtbaar meisje. Nooit te laat, nooit vervelend, geen puberdrama, een paar goede vriendinnen die ook onzichtbaar waren. Ik was dan ook zoooo blij dat haar mentor geen standaard verhaaltje hield!
Dochter was op de basisschool nogal gepest en toen ze eenmaal in een wat hogere klas op de middelbare zat, zag ze in de gangen feilloos welke jongere kinderen werden gepest. Ze sprak de pesters er op aan en sprak de slachtoffers moed in. Soms meldde ze het bij een mentor. Vooral het aanspreken door zo'n vierde/vijfde/zesdeklasser maakte op pesters grote indruk. Je wilt als derdeklasser toch niet van een bovenbouwer horen dat je beter zou moeten weten.
De mentor vertelde dat veel jongere kinderen haar erg zouden missen en dat haar vriendelijke, zorgzame en sociale aard haar nog ver zouden brengen in haar studie (in de zorg). Zo was ze ineens geen grijze muis, maar iemand met een goed hart.
(En dochter doet het een paar jaar later inderdaad uitstekend in de zorg.)

tja

Mijn kinderen zijn vrij standaard, niet super rustig, niet heel druk, geen grote bijzonderheden meegemaakt in hun schoolcarriere. Dus ja, het praatje was ook vrij standaard. En dat een mentor dan meer woorden besteedt aan een meisje dat van 4vmbo naar 4 havo en in het zelfde jaar naar 4v ging of die jongen sociaal lange tijd een buitenbeentje was geweest en nu zo stond te shinen op het podium, daar heb ik als ouder geen enkele moeite mee.
Wat ik wel wat vreemder vond was bij diplomauitreiking zoon, waar dus geen persoonlijke praatjes waren maar een klassikaal filmisch verhaal, was dat de docente klassieke talen nog wel de 7 gymnasten op het podium riep en een bos bloemen overhandigde. Maar soit, mijn zoon vond daar niks van, dus dat is beter.

Alkes

Die klassieke talen docenten hebben af en toe een grote geldingsdrang. Ik werk als freelancer voor een school waar die docenten overal het Latijnse motto op willen zetten dat zij voor de gymnasiumafdeling hebben bedacht. In het Latijn dus, dat behalve zij en die paar leerlingen die Latijn volgen kunnen begrijpen. Een beetje verheven boven de rest vind ik het altijd. (Het is nog een pretentieus motto ook, haha.)

Niet gegaan

Ik ben juist niet meegegaan naar de diploma uitreiking van de kinderen van mijn lief. Vooral omdat ik de moeder niet in verlegenheid wil brengen. Ik kan me zo voorstellem hoe bedreigend het overkomt als ik daar even de show ga stelen. Het is HAAR kind wat slaagt. Niet de mijne. Hier thuis vieren we het op onze manier en dat is genoeg. Als de kinderen van mijn lief er expliciet op aan zouden dringen dan misschien zou ik wel gaan. Maar dat doen ze niet, omdat ze weten hoe gevoelig het bij hun moeder ligt. (4 jaar wonen we nu samen, kinderen waren toen allemaal al tieners, ben niet de reden vd scheiding en moeder heeft geen nieuwe relatie)

Persoonlijk

Bij mijn kinderen op school werd telkens een groepje leerlingen tegelijk geroepen, van zo'n stuk of 15, die dan kort met zijn allen werden toegesproken en kort individueel. Vaak een docent die dat betreffende groepje goed kende, hun mentor, of iemand die ze 6 jaar lang hadden gehad oid.
Zoon had een nieuwe docent, die blijkbaar geen instructies had gekregen en zoon ook helemaal niet kende, hij ging af op vooroordelen (bijvoorbeeld omdat zoon vanwege zijn hooikoorts met de auto naar het examen kwam, hij zag alleen die auto). Hij kondigde gelijk al aan, dat hij geen zin had ze individueel te bespreken. Dus hij had een gedicht gemaakt voor de hele groep. Een gedicht waarin ze volledig afgekraakt werden, dat erop neer kwam dat ze een paar verwende k..jochies waren, die alles maar kwam aanwaaien en waarmee het nooit meer goed zou komen.
Ik zat als versteend, had ik me daar nou zo op verheugd en een nieuwe jurk voor gekocht? We hadden beter op vakantie kunnen gaan en op laten sturen. Achteraf heb ik spijt dat ik niet meteen ben opgestaan en er wat van gezegd heb, maar je bent gewoon met stomheid geslagen. Nadat iedereen geweest was was de leraar ervandoor, die bleef niet meer voor de borrel gek genoeg, dus ik heb hem er niet meer op aan kunnen spreken. Ik heb het wel tegen de afdelingsleider gezegd, die zei wel sorry, maar ze kon er ook niks meer aan doen. Ik geloof niet dat ze begreep waarom ik zo verdrietig was. Overigens was zoon het jaar ervoor gezakt, waardoor beide kinderen tegelijk hun diploma kregen, dus het was de enige diploma-uitreiking die we mee maakten, dus voor 2 kinderen verpest.

Sneu

Wij hadden dat op de basisschool. De leerkracht had een aardig woord voor alle leerlingen, soms een stukje realiteit maar met een positieve ondertoon. Behalve bij een jongen, die kreeg eigenlijk alleen maar rottigheid te horen. Het was ook wel een bijzonder geval, maar dit kun je als leerkracht eigenlijk niet maken.