compleet radeloos
Sedert deze morgen staat de wereld stil. Mijn vrouw wil scheiden. Ik ben 49 en mijn vrouw 48. We zijn bijna 30 jaar samen waarvan bijna 23 jaar getrouwd. We hebben twee schatten van kinderen, bijna 19 en 15, die heel goed studeren. We hebben beiden universitaire diploma's, alle twee een vaste job, een huis gebouwd, financieel alles wat we maar wouden konden we ons veroorloven. Alles in huis om gelukkig te zijn. Was dat maar waar.
Ik rook niet, drink niet, ga niet uit, heb geen hobby's. Alles stond in het teken van mijn gezin. (Idem voor mijn vrouw.) Ik werk zelfs deeltijds om de kinderen naar school te doen en af te halen. Koken, kuisen, boodschappen doen, alle klussen thuis, de tuin onderhouden, allemaal dingen die ik deed. Ik gaf haar de ruimte zodat zij met de kinderen kon bezig zijn. En dan krijg ik te horen dat ik niet naar de kinderen keek.
Sedert een tweetal jaar begonnen er steeds meer communicatieproblemen de kop op te steken. Voor de kleinste dingen werd er ruzie gemaakt. Ik zei iets en mijn vrouw interpreteerde dat negatief. En dan probeerde ik uit te leggen dat dat niet negatief bedoeld was, wat nog meer negatieve reacties tot gevolg had. Maar volgens haar mijn fout, want alles wat ik zei was tegen haar terwijl zij het goed bedoelde. En de laatste tijd ging dit steeds verder en verder. De spanning was te snijden. Niemand durfde nog iets te zeggen.
Ik ben bij drie relatietherapeuten geweest maar mijn vrouw zag daar het nut niet van in. 'Ge moet daar uwe vuile was niet gaan buiten hangen' was telkens haar reactie. Mijn bedoeling was om die negatieve spiraal te doorbreken. Niet gelukt dus. En mijn vrouw heeft de eigenschap dat ze niet kan stoppen: ze blijft doorgaan en doorgaan en doorgaan... en dat heeft na een paar uur (!) tot gevolg dat ik begin te roepen en te brullen. Uit pure onmacht. Een drietal weken geleden was het weer zo'n avond. In een colere ben ik in mijn wagen gestapt en ben ik naar mijn ouders gereden. De dag nadien ben ik wat kleren gaan halen met de bedoeling alles eens wat te laten bezinken. Ik had gehoopt dat ze zou inzien dat we die negatieve spiraal moeten doorbreken. Een paar dagen later stond hier een deurwaarder aan de deur met een dagvaarding voor echtscheiding. Eerste opdoffer. En tot deze morgen hoopte ik nog steeds dat ze die scheiding niet zou doorzetten. Maar deze morgen op de rechtbank moest ik van haar advocaat horen dat ze koste wat kost wil scheiden want ik ben agressief en met mij valt niet te praten. Mijn wereld stortte in. Ik ben echt radeloos. Ik heb nu al drie weken mijn kinderen niet meer gezien. Ze reageren quasi niet op mijn berichten die ik hen stuur. En omdat ik nog steeds bij mijn ouders zit en er hier geen ruimte is om de kinderen te laten slapen, kan ik ze ook niet opvangen. Mijn vrouw is nu letterlijk alleen op de wereld: ze heeft geen broers of zussen (net zoals ik) en haar ouders zijn ook al overleden. Vrienden heeft ze niet. Ik kan niet begrijpen waarom ze zoiets doet. En ik zie haar nog steeds doodgraag - maar at heeft deze morgen wel een serieuze knauw gekregen. Echt, ik zie het allemaal even niet meer zitten.
Rot voor je
Ongewenst scheiden lijkt mij heel verdrietig en frustrerend. Maar wij kunnen niet beoordelen of je vrouw een punt heeft. Schreeuwen kan intimiderend zijn en iemand murw maken. Als je daarmee om blijft gaan alsof jou deze vorm van verbale agressie je overkómt omdat je vrouw dat min of meer uitlokt, klinkt dat niet erg alsof je je verantwoordelijk voelt voor je éigen gedrag. Heeft een therapeut nooit gezegd dat je dan uit de situatie moet weglopen (oke... Ik moet even tot rust komen, ik kom zo terug)?
reactie aan kaaskopje
Even weggaan lukt niet. Ze stapt gewoon mee en ze doet gewoon verder.
De laatste therapeut heeft gezegd dat ik niet meer op de toppen van mijn tenen loop, dat ik er reeds over loop. Dat het beter is om in zo'n situatie gewoon te vertrekken om erger te voorkomen. Zoals ik reeds schreef, ben ik reeds bij 3 therapeuten geweest. Twee ervan hebben me gezegd dat ik het huwelijk moet los laten, dat ik eraan kapot ga. Ik wil er zeker aan werken maar als je in zo'n discussie meermaals vraagt om te stoppen en dat valt in dovemansoren… Wat moet ik dan doen?
Werkelijk ik heb alles geprobeerd: vriendelijk antwoorden, negeren, het laten over mij gaan, buiten gaan (maar als ik terug binnen kom gaat het gewoon verder), allerlei tips om kalm te blijven. Het lukt gewoon niet. Alles is mijn fout volgens haar: IK kan niet praten. Maar ik doe tenminste pogingen om er aan te werken. Ik kan niet begrijpen dat ze er ook niet wil aan meewerken. IK moet veranderen, niet zij - dat zegt ze altijd.
En de laatste keer kon ik niet meer. Echt ik was op.
Ik ben zeker geen agressief type, eerder iemand die over zich laat lopen.
klinkt als
een toxische relatie. Ik denk dat je blij moet zijn dat ze uit elkaar wilt. Dat jij het nog allemaal door wilt zetten ondanks de voorbeelden die je noemt en ondanks het advies van twee therapeuten is mijns inziens ook toxisch.
Eigenlijk verwijt je haar heel veel maar ze wil gewoon niet meer. Dan houdt het op.
Waar zit je trots en zelfbesef man?
leuk?
Wat is er eigenlijk zo leuk aan je vrouw?
Zoals het klinkt hebben jullie al jaren problemen en is het niet echt gezellig in huis.
Ik zou nu vooral tijd en moeite gaan steken in contact krijgen met je kinderen. Kunnen jullie niet af en toe ergens naar toe gaan? Ergens wat gaan eten? naar de bioscoop? Je ouders zijn toch hun opa en oma dus ze kunnen toch best langskomen? Kan jij daar af en toe naar toe gaan, wellicht als je ex van huis is. Het is immers ook nog steeds jouw woning.
Enig idee?
' Sedert een tweetal jaar begonnen er steeds meer communicatieproblemen de kop op te steken.'
Heb je enig idee wat er twee jaar geleden is veranderd? Nieuwe liefde bij haar? Overgang? Angst dat kinderen dadelijk het huis uit zijn en zij alleen met jou achterblijft?
Jammer dat je het huis uit bent gegaan, want nu heb je meer moeite om de kinderen te zien en om afspraken te maken.
Beschuldigingen die rond een echtscheiding gebeuren moet je met hoop zout nemen: vrijwel niemand neemt dat serieus. Je moet je ook niet gaan afvragen of verdedigen tegen een beschuldiging van agressie. Iemand kan je het bloed onder de nagels uithalen, maar dat valt niet te pakken in een beschuldiging. Als je dan gaat schreeuwen ben jij agressief. Zorg dat er een paar mensen zijn die jou steunen en geef verder het signaal af, dat de relatie blijkbaar over is. Punt.
Ik denk dat je in Belgie woont. Hoe gaat de procedure dan nu verder? Ik neem aan dat je niet meer met haar wil gaan samenwonen, toch?
Tsjor
benauwend
"Ik rook niet, drink niet, ga niet uit, heb geen hobby's. Alles stond in het teken van mijn gezin. (Idem voor mijn vrouw.)"
Klinkt vreselijk benauwend. Lijkt me een mooi moment om een eigen leven op te gaan bouwen met hobbies en vrienden, zodat je focus niet alleen maar op het gezin ligt. Denk dat jullie daar allemaal beter van worden, inclusief de kinderen.
Illusies
Het spijt me heel erg voor je. Het klinkt ook alsof je vrouw de knoop heeft doorgehakt. In dit stadium, if any, vraag ik me af of het zoveel uitmaakt wat je nog bedenkt. Je vrouw heeft besloten dat het leven met jou haar niet langer aanstaat en de wreveligheden zijn toegenomen. Ik kan het wel heel erg eens zijn met het advies om je eigen leven op te gaan bouwen. Vooral voor jezelf en voor je kinderen.
Voor mij is er niets mis met een man die voor zijn gezin gaat en geen verslavingen oid onderhoudt. Maar sommigen zullen dat saai vinden. Je vrouw snapt nog niet dat ze daarmee jullie 'paradijs' opblaast. Ze wil een ander leven.
Ik wens je heel veel sterkte.
Zorg in elk geval voor de praktische zaken en zoek een advocaat. Ik ben niet van de gezamenlijke advocaat, tenzij je er samen op alle fronten uitkomt.
Zoek een convenant en ouderschapsplan op internet en vul dat in. Laat het aan je vrouw zien en kijk waar jullie nog overeenstemming zullen moeten bereiken. En bepaal dan of je een eigen advocaat nodig hebt.
Nu eerst de praktische zaken helaas. De emoties zullen moeten wachten.
Zoek in elk geval een convenant op dat je direct in kunt vullen. Ik zie dat er diverse advocatenkantoren hengelen met een convenant maar of dat handig is is niet op voorhand duidelijk. Even zoeken dus.
dank voor de reacties
Ik woon inderdaad in België. En ja, we hebben beiden een advocaat. Nu moeten alle praktische dingen nog geregeld worden - door die advocaten. Maar de pijn die ik nu voel is onbeschrijflijk. Mijn kinderen die altijd op de eerste plaats zijn gekomen reageren gewoon niet op mijn berichtjes naar hen. Zoals ik al schreef: IK ben vertrokken. En dat zullen ze onthouden. Maar ik moet realistisch zijn, het was geen leven meer. Ik woon momenteel bij mijn ouders en ik word omringd door de beste zorgen, idem door familieleden (met wie ik al jaren geen contact meer had). Ik laat gewoon komen wat moet komen, maar het is verdomme de zwaarste periode van mijn leven. Zo diep heb ik nog nooit gezeten.
Familie
Wat een schok, dit is verschrikkelijk voor je. Maar ik denk dat je over een tijdje, als de emoties wat gezakt zijn, heel blij zult zijn dat je uit die situatie weg bent en een eigen leven kunt opbouwen. Het lijkt namelijk alsof jullie relatie heel ongezond was geworden.
Even een vraagje: is het uit eigen keuze dat je een deel van je familie niet meer zag? Of had jouw bijna-ex daarbij een vinger in de pap?
Kinderen
Kinderen zijn toch op zichzelf gericht en richten hun (op zich begrijpelijke) woede over de scheiding op de ouder die weggaat, ook omdat ze meestal niet weten wat er allemaal onderhuids gespeeld heeft.
Hopelijk trekt het nog bij, maar in eerste instantie zullen ze inderdaad vooral boos zijn en jou de schuld geven, hoe oneerlijk dat ook voor je voelt.
Je pijn zal inderdaad groot zijn, en dat blijft ook nog een tijd zo. Het is toch een heel verlies dat je overkomt, je leven op zijn kop, geen waardering voor al die jaren en daar sta je met de scherven van je leven in je handen gedrukt.
Heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat het lukt om op den duur een nieuwe start voor jezelf te maken.
Reactie OokZo
Het was van de eerste weken dat we getrouwd waren (1997) dat het elke keer spel was als ik naar mijn ouders ging. De kinderen zijn nu met nieuwjaar nog eens bij mijn ouders geweest, het was van nieuwjaar vorig jaar geleden dat zij hun kleinkinderen hebben gezien... Tientallen uitnodigingen van mijn ouders sloeg ze in de wind. Zij eist nu de scheiding, zij heeft beslist. Daar voel ik me niet schuldig over. Het is het gemis van mijn kinderen dat zo een pijn doet, dat ik ze niet meer zal zien opgroeien... haar heb ik nog geen seconde gemist. Ze kiezen ervoor om bij mijn ex te blijven wonen en, zo lieten ze mij weten,,af en toe met mij af te spreken. Vermits ik nu bij mijn ouders woon, heb ik geen andere keuze. Hier is geen plaats voor hen. Het voelt alsof ik me van hen niets meer wil aantrekken en dat is hoegenaamd niet waar. Ik heb hen al tientallen berichten gestuurd met de boodschap dat ze mij 24/24 mogen contacteren, wat er ook is. Hun ganse leven stond ik klaar voor hen maar dat weten ze wel. Hun gemis is de ergste pijn. Verschrikkelijk.
Helaas
Ja dat vreesde ik al, dat zij jou weghield bij je familie. Toen ik je verhaal las, gingen er al heel wat rode lampjes branden bij mij. Dit is typisch gedrag voor mensen met narcistische trekken of zelfs een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik ben met zo iemand getrouwd geweest. Misschien helpt het als je eens wat youtubefilmpjes gaat kijken hierover. Kijk maar eens hoeveel je herkent. Let wel: alleen een psychiater kan de diagnose stellen! Maar herkenning kan jou wel inzicht geven en tips hoe je ermee kunt omgaan.
Hoe oud zijn je kinderen? Bij echtscheidingen wordt tegenwoordig meestal co-ouderschap uitgesproken. Dus als jij je kinderen wilt zien opgroeien, stem er dan niet mee in dat je ze nooit zult zien, vraag 50-50. Zeker als jij altijd de verzorgende ouder was! Zoek een goede advocaat en zorg dat je weer onderdak vindt waar je de kinderen ook kunt ontvangen. Hoeft niet luxueus, maar ze moeten er wel kunnen slapen.
Onderdak
Eens met OokZo.
Ik denk ook dat je zo snel mogelijk onderdak moet vinden waar je kinderen wel bij jou kunnen verblijven. Handig ook bij hen in de buurt. In Belgie schijnt het makkelijker te zijn dan in Nederland, heb ik begrepen.
Verder: hoezo kunnen je kinderen niet bij jullie (bij je ouders) verblijven? Willen zij dat niet? Is er echt geen plek? Al slaapt er een op een matras op de grond in jouw slaapkamer en jij op de bank in de woonkamer. Ik zou daar voor een paar nachtjes creatief mee omgaan tot je een eigen plek hebt.
Verder, je kunt ze ook ophalen om ze gewoon mee te nemen en even wat met ze te doen. Heb je dat al geprobeerd?
En kan jij financieel in het huis blijven? Zou je dat willen? Ik snap dat je nu wel wilde bij je vrouw/(bijna) ex, maar zou dat voor jou een optie zijn? Vraag een advocaat dan hoe dat te realiseren is. Of dat je dat in elk geval niet meteen prijsgeeft.
Ik zou snel met een advocaat overleggen over alle mogelijkheden om de kinderen snel te zien. Laat deze situatie (dat jij ze niet ziet) niet te lang voortbestaan.
Ook vraag ik me wel af hoe jouw relatie al die jaren met je kinderen is geweest. Hoe was dat tot 2 jaar terug?
En hoe was die relatie de laatste twee jaar?
En hebben jullie kinderen jullie ruzies en het nare gedrag van je ex meegemaakt? Deed ze alleen zo tegen jou of soms ook tegenover de kinderen?