Communicatie met ex
Ik lees in veel topics over comminicatie met exen en dat dat vaak moeilijk gaat, en dat toch eigenlijk altijd wordt aangeraden om te zorgen voor goede communicatie met ex. Ik vraag me af hoe jullie dat voor elkaar krijgen. Gebrek aan communicatie was bij ons een van de dingen waardoor het huwelijk strandde. Ex deelde zo goed als niks met mij en ging een ‘goed’ gesprek het liefst uit de weg. Als communicatie in de relatie al moeilijk is, hoe krijg je dat dan daarna in vredesnaam wel goed?
'zakelijk
het gaat om zakelijke communicatie niet meer om gevoelens of begrip voor elkaar.
Dat maakt het al een heel stuk makkelijker als je je daar dan ook aan houd.
Een 'goed' gesprek is verleden tijd.
Juist omdat je geen goede gesprekken meer met elkaar hoeft te hebben kan de communicatie een stuk verbeteren. Je hoeft elkaar niets meer uit te leggen. Als de andere partij dat niet snapt en daar toch steeds naar blijft vragen (wij vrouwen zijn daar goed in) komt het niet goed idd.
Ik communiceer met mijn ex over onze dochter en verder niet terwijl we het toch verder prima kunnen vinden. Maar ik ga niet verwachten dat hij een goed gesprek met mij heeft en andersom ook niet.
niet.
Er kwam pas een relatieve rust toen ik accepteerde dat "ex" en "communicatie" een onmogelijke combinatie was. Je kunt nou eenmaal niet trekken aan een dood paard.
door te proberen
Vooral zakelijk te blijven.
De belangen van de kinderen puur te bekijken en die centraal te zetten.
Emotionele argumenten, hoe begrijpelijk ook, buiten beschouwing laten.
Accepteren dat het moeilijk is. Als je dat probleem op had kunnen lossen samen, had je vast niet hoeven scheiden...
Heel goed
Ik ben geen prater, maar zakelijk wel heel goed. Na de scheiding ging mijn ex mij behandelen als een ‘derde’ dus geen hysterische scheldpartijen meer. Van twee kanten werkt dat dus verrassend goed.
ex juist niet zakelijk
Fijn jullie reacties. In het begin heeft mijn boosheid/verdriet mijn communicatie nogal beïnvloed, wat geen schoonheidsprijs verdiende. Maar ik hou het nu al een hele tijd ook alleen zakelijk en niet meer dan nodig. Dat lijkt dan toch de juiste aanpak. Hoewel ex mij nu verwijt dat ík de communicatie lastig maak omdat ik niet in ga op zijn vragen hoe het met me gaat enzo. Daar heb ik nu dus echt geen behoefte meer aan.
Elledoris
Bedankt voor je bericht.
Hoe het gaat? Goed. Dankje en met jou?
Over de kinderen.... Bla blabla
Je kan met een paar vriendelijke doch zakelijke reacties net doen of je wel reageert, scheelt jou weer gezeur
Nog steeds lastig
Het blijft lastig. Onze kinderen zijn volwassen dus daarover hoeven we niet te communiceren. Maar ik blijf geconfronteerd worden met 'voldongen feiten' ; ex die niet overlegd maar een mededeling stuurt dat ie met ze op vakantie gaat met de kerstdagen, of gewoon regelt dat ze bij hem zijn, en standaard de kinderen ophaalt van 't vliegveld als ze op vakantie zijn geweest. Nu heb ik kind ook eens een keer aangeboden om te komen halen, want dat vind ik natuurlijk ook gezellig, stuurt kind me naar ex om uit te maken wie van ons twee dat gaat doen. Pff. Overleggen met iemand die nauwelijks heeft overlegd in al de jaren dat we samen waren, en meestal gewoon deed wat ie zelf wilde, daar zie ik echt tegenop. Dat was nou net gedrag waar ik vanaf wilde. Ik merk dat ik gelijk weer de neiging heb om ook in oud gedrag te vervallen, "laat maar" denk ik dan. En daar baal ik dan ook weer van. Ik vind dit echt lastige situaties.
Laat maar
Jouw opmerking ‘ Laat maar’ triggerde mij. Ook het vliegveld gedoe. Binnenkort maakt mijn kind een lange reis, voor t eerst alleen ver weg. En ik moet er dan bij gaan staan terwijl vader daar met kind naar toe rijdt. En hij daar n beetje de beste en meest geliefde ouder uit gaat staan te hangen. Dat vind ik heel moeilijk. Ook omdat ik mij niet veilig voel bij hem (dat was ook de reden voor de echtscheiding), en dus met hem ben als kind weg is. Dat vind ik heel moeilijk. Ik heb geopperd dat ik al eerder afscheid neem. Maar dat wil kind niet. En ik kan het niet uit leggen zonder dat ik iets negatiefs over vader zeg. Dit zal nog wel vaker voorkomen, en hoe los ik dit op? Geen oplossing. Wel herkenning.
Tensy
Wel gaan voor kind maar vriendin of opa of oma meenemen. Zodat je niet alleen blijft met ex.
Klinkt naar voor je. Sterkte.
Elledoris
Je kind is volwassen, die weet inmiddels toch wel wat er gebeurd is, die kun je toch uitleggen waarom je liever niet alleen met je ex bent.
De relatie tussen ouders is een andere als die tussen kind en ouder, heb je daar tov je kinderen nooit onderscheid in gemaakt dan?
Nog wat
Ik had snel gereageerd en realiseerde me niet dat je kind al volwassen is.
Ook lees ik nu: En ik kan het niet uit leggen zonder dat ik iets negatiefs over vader zeg.
He, lan ie gewoon niet zeggen dat je niet graag met je ex alleen bent. Zonder allerlei details? Je kind is volwassen. Je hoeft niet details te vertellen en je ex zwart te maken, maar vermoedelijk weet je kind meer en begrijpt kind het als je dit zegt. En als kind dat nooit begrepen heeft, dan weet kind dat nu.
Je mag wel voor jezelf opkomen. Lijkt me heel verstandig als je iets meer jouw mening deelt met je kinderen. Maar natuurlijk gedoseerd.
Elledoris
Ik hoop dat jullie beiden weldra met de (volwassen kinderen praten en dat die (volwassen) kinderen de verantwoordelijkheid nemen om afspraken die ze maken met de ene ouder te overleggen met de andere ouder.
Dus: pa wil op vakantie met de kinderen met kerst, pa bespreekt dat met kerst, kinderen stemmen al dan niet in, kinderen bespreken het met jou. Let wel, kinderen kunnen eigen beslissingen nemen, ook al zijn die jou onwelgevallig.
Verder, wat een gedoe over wie de kinderen ophaalt. Twede ouders die beiden streven naar het beeld van de beste, meest geliefde ouder. Je moet het als kind maar op je nek krijgen. Als je er graag bij wil zijn als ze landen ga je daar mnaartoe. Als vader er ook is overleg je ter plekke met de kinderen met wie ze mee terug rijden. Als dat niet kan zonder zware beladenheid, dan moet je je terug trekken. Geen gezeur over : hij ook! zo kinderachtig moet je niet mer zijn. Hij vindt het leuk, jij vindt het leuk (maar niet als hij het doet), samen gaat niet. Ook dit ga je neit op het hoofd van de kinderen leggen.
Jullie zijn na de scheiding zo mogelijk nog intensiever betrokken op elkaar als voor de scheiding. Alleen dan in negatieve zin.
Overleg tussen ouders is van belang als de kinderen klein zijn, zelf niet kunnen praten of er beslissingen genomen moeten worden waar de gezaghebbenden over gaan en niet de kinderen zelf. Overleg gaat niet over hoe de andeer ouder moet zijn of welke pleziertjes de ander wel of niet gegund worden met de kinderen.
Tsjor
Volwassen
De kinderen zijn dan wel volwassenen, maar dat wil niet zeggen dat ze dan 'kunnen communiceren'. Hun pa, mijn ex, is ook volwassenen en kampioen kop in het zand steken. Echt, tijdens het huwelijk was er nauwelijks overleg en was het bijna onmogelijk n goed gesprek te hebben.
De kinderen hebben natuurlijk ook genen van ex geërfd. Ze willen er niks van weten willen dat de situatie voor mij af en toe pijnlijk is (waarbij ik me heel goed bewust ben dat dat mijn probleem is en niet dat van de kinderen) en hebben, net als ex, 'het lef niet' om dat onder ogen te komen of zelf te zeggen wat ze met hem afspreken.
Ik heb had niet kunnen bedenken dat een scheiding dit soort patronen alleen maar erger aan het licht zou brengen. Ben er best wel verdrietig van.
Volwassen
Ja, dan denk je dat het stopt nadat de kinderen 18 zijn maar dan blijven er momenten komen waarop je weer moet slikken. En dat zijn dan vaak ook van die belangrijke en feestelijke levensmomenten. Er heeft hier op dit forum ook een draadje gelopen over een diploma-uitreiking. Je hebt natuurlijk niets te zeggen over hoe je ex zijn afspraken met de kinderen regelt en wat de kinderen doen maar het is wel moeilijk. En het is super ergerlijk als ex dan de geweldige vader uit gaat hangen. Als je zelf weer een partner zou hebben zou het makkelijker zijn dan sta je op bepaalde momenten niet letterlijk alleen en ben je er minder mee bezig.
Ik vond de musicalavond in groep 8 zo rot, na afloop was er een borrel en ex had het hoogste woord in het groepje ouders waarvan hij er enkele 1 of 2 keer gezien had en waarmee ik 8 jaar lang regelmatig contact had. Erbij gaan staan was voor mij op dat moment niet te doen omdat er in die tijd bij een instantie heftige gesprekken liepen waarbij ex mij vals beschuldigde.
En ook ik realiseer me dat het mijn probleem is en dat bij zo'n gelegenheid het kind belangrijk is, het is haar feestje maar is wel verdrietig. Ik word er ook boos over.
Ook
Wat ik het nu ook even extra moeilijk vind maken is dat ik onlangs akkoord ben gegaan met een lager bedrag aan partneralimentatie 'omdat het werken zo zwaar voor hem is' en hij minder wilde gaan werken. En na de ondertekening van de overeenkomst kom ik er per toeval achter dat hij helemaal niet minder is gaan werken én net samen met z'n vriendin een peperduur huis heeft gekocht en gaat samenwonen. En daar moet ik dan mee in overleg van de kinderen....
Tja
Je kinderen zijn toch volwassen, dus eigenlijk hoef je niets meer met hem. Ik spreek mijn ex amper nog sinds ons kind volwassen is. Hij heeft hier laatst drie dozen met spullen van haar neergezet omdat ze daar niet meer slaapt. Dat stoort me, het is niet zo dat ik ruimte over heb voor kinderspullen, maar ik zucht in stilte. Hij doet het (hopelijk) ook niet expres, het is gewoon een lastige man die gelukkig al lang mijn ex is.
Die PA snap ik dan wel weer. Zijn aanpak is vals, maar je hebt er zelf voor getekend. Tijd om je eigen leven op poten te zetten zonder zijn geld.
Elledoris
"Nu heb ik kind ook eens een keer aangeboden om te komen halen, want dat vind ik natuurlijk ook gezellig, stuurt kind me naar ex om uit te maken wie van ons twee dat gaat doen. Pff."
Maar wat verwacht je dan van je kind? Dat die enthousiast is om aan vader te gaan vertellen dat ie niet mag komen halen omdat jij dat dit keer gaat doen? Dat is voor je kind, ook als het volwassen is, toch ook geen leuke boodschap om te brengen, zeker niet als het weet dat vader daar boos/geïrriteerd op gat reageren. Dan zou ik als kind ook een "zoek het samen lekker zelf uit"-houding hebben.
Hoeft niet
Je hoeft helemaal niet meer met hem te overleggen. Je moet je kinderen de ruimte geven om het zelf te regelen.
Vraagt pa hen mee voor de kerstvakantie en zeggen zij 'ja', dan moeten ze dat zelf aan jou vertellen. En jij mag kiezen tussen je ergernis laten blijken of blij zijn voor hen. Als je kind vraagt om haar af te halen van het vliegveld zeg je wat je zelf wil en handelt daarnaar. Als je ex er ook staat handel je het af als praktisch probleem.
Wat betreft de alimentatie, als het om kinderalimentatie gaat vind ik het wel bijzonder dat je akkoord gaat met verlaging, want je kinderen zijn zo oud dat het geld rechtstreeks naar hen zou moeten gaan.
Je kunt de kinderen niet verwijten dat ze er geen rekening mee houden dat sommige situaties pijnlijk zijn voor jou. De kinderen hoeven niet voor jou te zorgen, maar jij moet zorgen dat zij daarmee niet belast worden.
Draai je om, kijk niet langer naar je ex. Kijk naar wat je zelf kunt doen en ga daarmee aan de slag.
Tsjor