Co-ouderschap met de derde partij op de loer
Mijn vrouw en ik staan op het punt te scheiden naar aanleiding van haar langzaam verliefd worden op een collega. Vier jaar duurde het voordat het vreemdgaan een half jaar geleden begon. Ze zijn ontzettend verliefd.
Dit doet ontzettend veel pijn, en we zijn tot de conclusie gekomen dat er niks anders op zit dan te gaan scheiden. We hebben nu een maand lang veel goede, constructieve gesprekken gehad over onze relatie, maar de verliefdheid is te sterk en er is geen toekomst meer voor ons samen in een romantische relatie.
Nu kan ik het niet helpen enorm veel boosheid te hebben tegenover de derde persoon. Wij hebben 2 dochters van 7 en bijna 6. Ik kan het niet of moeilijk verkroppen dat de kans bestaat dat ze ooit samen gaan wonen, laat staan met onze dochters, want we willen graag een co-ouderschap aan. Zijn situatie is ook lastig. Hij heeft 2 dochters in puberleeftijd en heeft een wraakzuchtige toekomstige ex die hem kaal wil plukken waar ze kan en heeft hem gezegd dat ze mijn vrouw nooit als stiefmoeder van haar kinderen zal accepteren. Is dit laatste onredelijk?
Ik wil het beste voor mijn dochters en ook een goede relatie onderhouden met mijn toekomstige ex, maar moet ik dit gewoon accepteren? Kan ik niet eisen dat mijn dochters hem nooit te zien krijgen? Ik haat mezelf nu, want ik ben normaal een heel optimistisch persoon, maar ik heb nu zoveel negatieve gedachtes dat ik niet weet wat normaal is.
Als we normaal uit elkaar waren gegaan zonder dat er was vreemdgegaan was dit denk ik geen probleem geweest, maar er woedt nu zoveel chaos in mijn hoofd. Advies alstublieft?
Lieve mensen. Heel erg bedankt voor al jullie reacties. Ik heb hier heel veel aan gehad. Ik kan nog steeds goed praten met mijn vrouw en ze is rationeel m.b.t. het feit dat het er in eerste instantie niet inzit tussen hem en haar. Alles moet sowieso eerst bedaren en hopelijk is mijn boosheid en verdriet dan ook meer weggezakt.
Ook hoop ik gewoon nog steeds een goede relatie met mijn vrouw te kunnen blijven hebben. Niet alleen als ouders, maar ook als vrienden. Da's het minste wat ik hieruit wil halen.
De laatste tijd zat ik erg met negatieve gedachtes waarbij ik eigenlijk niet genoeg aan de kinderen dacht. Behalve dat wil ik helemaal niet leven met zoveel negativiteit. Het kost me allemaal al energie genoeg. Bedankt dat jullie mij dat in laten zien.
Angela1967 schreef op 26-01-2023 om 17:40:
"Kan ik niet eisen dat mijn dochters hem nooit te zien krijgen?"
Twee praktische redenen om het niet te doen:
- Ik vind het een motie van wantrouwen: expliciet spreek je hiermee uit dat zij niet het beste voor heeft met de kinderen volgens jou. Dat is geen lekker begin.
- Als je het echt belangrijk vindt dan wil je er ook op kunnen rekenen dat het enigszins uitgevoerd wordt. Maar je kunt voor een ander niet bepalen wat hij/zij doet. Dus je kunt het wel proberen vast te leggen maar dan krijg je alleen maar ellende als het niet gebeurt zoals jij denkt/wilt. Dan ben je nog verder van huis want bron van frustratie en het kost negatieve energie.
gr Angela
Ik lijk het pertinent wel oneens met je te zijn. Dat doe ik niet expres hoor, dat even vooropgesteld.
Maar dat heeft ze toch al laten zien, dat ze niet het beste voor heeft met de kinderen? Met alle respect hoor, maar verliefdheid kun je niet vangen. Als je hopeloos verliefd wordt op een ander, dan is dat wat het is. Alleen gaat het om de keuze die je daarna maakt. Er zijn 10-tallen keuzes te maken die verstandiger en beter zijn dan vreemdgaan. Daadwerkelijk vreemd gaan, terwijl je in een huwelijk met kinderen zit, dan heb je dus inderdaad niet het beste voor met je kinderen. Want hoe je het went of keert, die breng je ongewild mee in een conflict.
En ik snap het, de moraalriddertjes hier die nog nooit in een dergelijke situatie gezeten hebben, kunnen zich dat niet voorstellen. Maar als je daadwerkelijk in die situatie zit, vergt het heel wat doorzettingsvermogen/discipline en energie om normaal te doen. Kinderen krijgen er op die manier ALTIJD wat van mee, hoe zeer je je best ook doet om het niet bij de kinderen leggen.
Elpisto schreef op 27-01-2023 om 08:37:
[..]
Want hoe je het went of keert, die breng je ongewild mee in een conflict.
als je daadwerkelijk in die situatie zit, vergt het heel wat doorzettingsvermogen/discipline en energie om normaal te doen.
You stress my point exactly. En het onderstreept wat Mija ergens hierboven zegt. Het is moeilijk maar je krijgt er zóveel voor terug ([pun intended).
Oftewel: dat iets moeilijk is wil niet zeggen dat je het niet moet proberen. Het zo goed mogelijk omgaan met je primaire gevoelens op een manier die het minste schade toebrengt aan kinderen, je nahuwelijk en je eigen gemoedsrust is hier de uitdaging.
En daar kun je het niet mee oneens zijn, lijkt mij. Of is het onwaar omdat jij denkt dat ik het bagatelliseer? Want dat bedoel ik zeker niet.
gr Angela
Angela1967 schreef op 27-01-2023 om 09:12:
[..]
You stress my point exactly. En het onderstreept wat Mija ergens hierboven zegt. Het is moeilijk maar je krijgt er zóveel voor terug ([pun intended).
Oftewel: dat iets moeilijk is wil niet zeggen dat je het niet moet proberen. Het zo goed mogelijk omgaan met je primaire gevoelens op een manier die het minste schade toebrengt aan kinderen, je nahuwelijk en je eigen gemoedsrust is hier de uitdaging.
En daar kun je het niet mee oneens zijn, lijkt mij. Of is het onwaar omdat jij denkt dat ik het bagatelliseer? Want dat bedoel ik zeker niet.
gr Angela
Oh nee, ik ben het er niet mee oneens. Tenminste, niet met het alles zo goed mogelijk willen oppakken voor je kinderen. Zie mijn topic, ik kom zelf uit een situatie waarin er dergelijke situaties zijn geweest. Zelfs op vakantie. En daar heb ik ook altijd geprobeerd om er voor mijn kinderen zo goed mogelijk te zijn.
Maar ik had op dat moment geen enkele intentie om nog gezellig en aardig met mijn vrouw om te gaan na de scheiding. Ik reageerde meer op je opmerking "Expliciet spreek je hiermee uit dat ze niet het beste voor heeft met de kinderen". En ik zie niet in waarom je dat niet zou mogen uitspreken? Het is immers toch zo?
Elpisto schreef op 27-01-2023 om 09:27:
[..]
Oh nee, ik ben het er niet mee oneens. Tenminste, niet met het alles zo goed mogelijk willen oppakken voor je kinderen. Zie mijn topic, ik kom zelf uit een situatie waarin er dergelijke situaties zijn geweest. Zelfs op vakantie. En daar heb ik ook altijd geprobeerd om er voor mijn kinderen zo goed mogelijk te zijn.
Maar ik had op dat moment geen enkele intentie om nog gezellig en aardig met mijn vrouw om te gaan na de scheiding. Ik reageerde meer op je opmerking "Expliciet spreek je hiermee uit dat ze niet het beste voor heeft met de kinderen". En ik zie niet in waarom je dat niet zou mogen uitspreken? Het is immers toch zo?
Again you stress my point
Het feit dat jij vindt dat je gelijk hebt wil niet zeggen dat het bijdraagt aan het doel wat je ook wilt bereiken. Uiteindelijk gaat het om practice what you preach en is je inhouden en het niet uitspreken een snellere route. Mits je goed voor jezelf zorgt en helder hebt hoe je met die frustrerende emoties om kunt gaan.
Gr Angela
Elpisto schreef op 27-01-2023 om 09:27:
[..]
Oh nee, ik ben het er niet mee oneens. Tenminste, niet met het alles zo goed mogelijk willen oppakken voor je kinderen. Zie mijn topic, ik kom zelf uit een situatie waarin er dergelijke situaties zijn geweest. Zelfs op vakantie. En daar heb ik ook altijd geprobeerd om er voor mijn kinderen zo goed mogelijk te zijn.
Maar ik had op dat moment geen enkele intentie om nog gezellig en aardig met mijn vrouw om te gaan na de scheiding. Ik reageerde meer op je opmerking "Expliciet spreek je hiermee uit dat ze niet het beste voor heeft met de kinderen". En ik zie niet in waarom je dat niet zou mogen uitspreken? Het is immers toch zo?
Zo zwart-wit is het natuurlijk niet. Ik ben het helemaal met je eens dat vreemdgaan ook voor de kinderen onmogelijk ‘het beste voorhebben’ genoemd kan worden. Maar een vreemdganger kan in allerlei andere opzichten oprecht het beste met haar/zijn kinderen voorhebben en zich daar ook enorm voor inzetten. Dat onderscheid moet je blijven maken, zeker op de wat langere duur. Een ouder is niet ineens definitief een slechte, onbetrouwbare ouder omdat die in 1 (belangrijk, dat ontken ik niet!) opzicht de belangen van de kinderen niet heeft meegewogen. Er blijft nog heel veel ouderschap over en daarin is ze waarschijnlijk in heel veel opzichten wel te vertrouwen. Die verbinding zul je in stand moeten houden en haar weer gaan vertrouwen in waar ze wel te vertrouwen is. Ik neem aan dat dat heel wat is want je bent met haar getrouwd en je hebt haar gekozen als de moeder van je kinderen. Je hebt haar dus in heel veel opzichten gewaardeerd en vertrouwd. Haar kwaliteiten zijn niet ineens allemaal weg.
Dat je vertrouwen in haar een enorme klap heeft gekregen en dat dat niet direct weer in balans komt, is ook evident. Dat heeft tijd nodig.
Mija schreef op 27-01-2023 om 11:55:
[..]
Zo zwart-wit is het natuurlijk niet. Ik ben het helemaal met je eens dat vreemdgaan ook voor de kinderen onmogelijk ‘het beste voorhebben’ genoemd kan worden. Maar een vreemdganger kan in allerlei andere opzichten oprecht het beste met haar/zijn kinderen voorhebben en zich daar ook enorm voor inzetten. Dat onderscheid moet je blijven maken, zeker op de wat langere duur. Een ouder is niet ineens definitief een slechte, onbetrouwbare ouder omdat die in 1 (belangrijk, dat ontken ik niet!) opzicht de belangen van de kinderen niet heeft meegewogen. Er blijft nog heel veel ouderschap over en daarin is ze waarschijnlijk in heel veel opzichten wel te vertrouwen. Die verbinding zul je in stand moeten houden en haar weer gaan vertrouwen in waar ze wel te vertrouwen is. Ik neem aan dat dat heel wat is want je bent met haar getrouwd en je hebt haar gekozen als de moeder van je kinderen. Je hebt haar dus in heel veel opzichten gewaardeerd en vertrouwd. Haar kwaliteiten zijn niet ineens allemaal weg.
Dat je vertrouwen in haar een enorme klap heeft gekregen en dat dat niet direct weer in balans komt, is ook evident. Dat heeft tijd nodig.
Tja ik vind dit zo'n vreemde discussie. Hoe kan je nou iemand vertrouwen die jouw gezin omzeep heeft geholpen? Dat is de gevoelswaarde bij zo iemand. Je kan iemand leren vertrouwen vanaf het moment dat je neutraal tegenover zo iemand staat. Daarbij is je gezin stuk en moet je (liefst met elkaar) een nieuwe vorm vinden. Dus niet met diegene die het omzeep hielp. Iedereen is flink in de rouw en in verwarring, op eentje na misschien. En dan allemaal de knop omdraaien en zeggen, goh, die zal wel het beste met je voorhebben. Dat het mamma's scharrel is (en mogelijk meer) wil niet zeggen dat je zo iemand opeens hoeft te vertrouwen. Deze meneer en de moeder van dit gezin zijn nogal egocentrisch bezig geweest. Als deze man het beste met je kinderen voorheeft, had hij hun moeder met rust moeten laten. En bij zijn gezin is dat precies hetzelfde. Als dat geen begrip oplevert bij die twee, zijn het slechte ouders.
Ik snap de theorie wel maar ik denk dat de weg van a naar b veel te kort wordt voorgesteld. Als dit in de prehistorie gebeurd was, had de een de ander lens geslagen: opeens gaat een essentieel iemand uit je gezin jagen en verzamelen voor een ander (gezin). Dat is niet in het voordeel van jouw eigen gezin, he. Werkelijk, dat er zo weinig doden of zwaargewonden vallen bij dit soort dingen is toch wel een groot teken van civilisatie.
Philou schreef op 27-01-2023 om 12:10:
[..]
Tja ik vind dit zo'n vreemde discussie. Hoe kan je nou iemand vertrouwen die jouw gezin omzeep heeft geholpen? Dat is de gevoelswaarde bij zo iemand. Je kan iemand leren vertrouwen vanaf het moment dat je neutraal tegenover zo iemand staat. Daarbij is je gezin stuk en moet je (liefst met elkaar) een nieuwe vorm vinden. Dus niet met diegene die het omzeep hielp. Iedereen is flink in de rouw en in verwarring, op eentje na misschien. En dan allemaal de knop omdraaien en zeggen, goh, die zal wel het beste met je voorhebben. Dat het mamma's scharrel is (en mogelijk meer) wil niet zeggen dat je zo iemand opeens hoeft te vertrouwen. Deze meneer en de moeder van dit gezin zijn nogal egocentrisch bezig geweest. Als deze man het beste met je kinderen voorheeft, had hij hun moeder met rust moeten laten. En bij zijn gezin is dat precies hetzelfde. Als dat geen begrip oplevert bij die twee, zijn het slechte ouders.
Ik snap de theorie wel maar ik denk dat de weg van a naar b veel te kort wordt voorgesteld. Als dit in de prehistorie gebeurd was, had de een de ander lens geslagen: opeens gaat een essentieel iemand uit je gezin jagen en verzamelen voor een ander (gezin). Dat is niet in het voordeel van jouw eigen gezin, he. Werkelijk, dat er zo weinig doden of zwaargewonden vallen bij dit soort dingen is toch wel een groot teken van civilisatie.
Precies! En dat betekent dus dat je een verschil maakt tussen gevoelens en feiten en dat je beheerst met je negatieve gevoelens omgaat. Niemand zegt dat het gemakkelijk is en dat het happily ever after kan en moet, maar als je je kinderen niet nog verder wil beschadigen, is het wel de enige manier om de wrok binnen de perken te houden. Het is immers nooit in het belang van de kinderen om hun moeder dood te slaan, haar te verbannen of haar voor rotte vis uit te maken. Je staat allereerst zelf voor het belang van je kinderen aan de lat. Dat je ervan overtuigd bent dat die ander daar op een schandelijke manier mee is omgegaan, is des te meer reden om er zelf heel zorgvuldig mee om te springen.
Mija schreef op 27-01-2023 om 11:55:
[..]
Zo zwart-wit is het natuurlijk niet. Ik ben het helemaal met je eens dat vreemdgaan ook voor de kinderen onmogelijk ‘het beste voorhebben’ genoemd kan worden. Maar een vreemdganger kan in allerlei andere opzichten oprecht het beste met haar/zijn kinderen voorhebben en zich daar ook enorm voor inzetten. Dat onderscheid moet je blijven maken, zeker op de wat langere duur. Een ouder is niet ineens definitief een slechte, onbetrouwbare ouder omdat die in 1 (belangrijk, dat ontken ik niet!) opzicht de belangen van de kinderen niet heeft meegewogen. Er blijft nog heel veel ouderschap over en daarin is ze waarschijnlijk in heel veel opzichten wel te vertrouwen. Die verbinding zul je in stand moeten houden en haar weer gaan vertrouwen in waar ze wel te vertrouwen is. Ik neem aan dat dat heel wat is want je bent met haar getrouwd en je hebt haar gekozen als de moeder van je kinderen. Je hebt haar dus in heel veel opzichten gewaardeerd en vertrouwd. Haar kwaliteiten zijn niet ineens allemaal weg.
Dat je vertrouwen in haar een enorme klap heeft gekregen en dat dat niet direct weer in balans komt, is ook evident. Dat heeft tijd nodig.
Dat begrijp ik. Rationeel en emotioneel zijn twee woorden die heeeeeeel slecht bij elkaar passen. En het een sluit het andere niet uit: Een vreemdgaande ouder is niet per definitie een slechte ouder.
Ik sloeg alleen aan op de uitdrukking van Angela. " Expliciet geef je aan dat je niet het beste voor heeft met de kinderen". En ik vind, maar dat is mijn mening en wellicht dat die wat beïnvloed wordt door mijn situatie het afgelopen jaar, dat je absoluut als ouder niet het beste voor hebt met je kinderen als je deze stap zet.
Je maakt je kinderen, bewust, onderdeel van een hele lastige situatie. Je moet je realiseren, als je kinderen hebt, dat die verantwoordelijkheid bij allebei ligt en je je partner niet in een dergelijke situatie drukt. Daar heb ik geen enkel begrip voor. Je bent geen opgehitste puber meer die zijn of haar vriendje/vriendinnetje een loer draait en vervolgens dat vriendje/vriendinnetje nooit meer hoeft te zien. Je hebt met z'n 2en de meest pure verbinding die er in het leven bestaat: Kinderen. Dat, maar noem me ouderwets, zou genoeg moeten zijn om nooit, maar dan ook nooit, ook maar na te denken over vreemdgaan. Doe je dit wel, dan vind ik je per definitie niet iemand die het beste met zijn kinderen voor heeft.
Maakt dat je een slechte ouder? Nee. Maar de vreemdganger mag zich wel realiseren dat ze er alles aan gedaan hebben om goed ouderschap een heel moeilijk verhaal te maken in de toekomst. 4 jaar. 4 jaar langzaamaan verliefd worden. En het laatste half jaar vreemd gaan. Dan zou je toch verwachten dat er ergens in dat verhaal een keer een gesprek plaats vind. Maar goed, ik vind vreemdgaan dan ook echt het alleralleraller achterlijkste in de wereld van relaties, eerlijk gezegd.
Mija schreef op 27-01-2023 om 12:26:
[..]
Precies! En dat betekent dus dat je een verschil maakt tussen gevoelens en feiten en dat je beheerst met je negatieve gevoelens omgaat. Niemand zegt dat het gemakkelijk is en dat het happily ever after kan en moet, maar als je je kinderen niet nog verder wil beschadigen, is het wel de enige manier om de wrok binnen de perken te houden. Het is immers nooit in het belang van de kinderen om hun moeder dood te slaan, haar te verbannen of haar voor rotte vis uit te maken. Je staat allereerst zelf voor het belang van je kinderen aan de lat. Dat je ervan overtuigd bent dat die ander daar op een schandelijke manier mee is omgegaan, is des te meer reden om er zelf heel zorgvuldig mee om te springen.
Dat is precies hoe ik het opgelost heb. Geen seconde aandacht meer aan die vreemdgaande idioot, maar alle aandacht op de kinderen en mijn eigen geluk. Daar zijn we overigens uitgekomen, tot nu toe. Maar ik durf je niet te stellen dat ik nog heel erg normaal gedaan had tegen mijn partner, als we wel uit elkaar waren gegaan. En daar ben ik heel eerlijk in. Ik zou het wel proberen weg te houden bij mijn kinderen, uiteraard. Dat is gedurende die periode ook best goed gelukt. Maar verder dan wat appcontact over de kinderen zou wat mij betreft niet meer hoeven.
Elpisto schreef op 27-01-2023 om 12:34:
[..]
Dat is precies hoe ik het opgelost heb. Geen seconde aandacht meer aan die vreemdgaande idioot, maar alle aandacht op de kinderen en mijn eigen geluk. Daar zijn we overigens uitgekomen, tot nu toe. Maar ik durf je niet te stellen dat ik nog heel erg normaal gedaan had tegen mijn partner, als we wel uit elkaar waren gegaan. En daar ben ik heel eerlijk in. Ik zou het wel proberen weg te houden bij mijn kinderen, uiteraard. Dat is gedurende die periode ook best goed gelukt. Maar verder dan wat appcontact over de kinderen zou wat mij betreft niet meer hoeven.
Dat snap ik heel erg goed. Ik ben ook bepaald niet bevriend met mijn ex, die overigens niet is vreemdgegaan maar op een andere manier mijn vertrouwen ernstig heeft beschadigd. Ik heb juist heel veel afstand genomen om de relatie als ouders werkbaar te houden.
Elpisto schreef op 27-01-2023 om 12:32:
[..]
Ik sloeg alleen aan op de uitdrukking van Angela. " Expliciet geef je aan dat je niet het beste voor heeft met de kinderen". En ik vind, maar dat is mijn mening en wellicht dat die wat beïnvloed wordt door mijn situatie het afgelopen jaar, dat je absoluut als ouder niet het beste voor hebt met je kinderen als je deze stap zet.
Als je goed hebt gelezen, dan reageerde ik alleen op de vraag van OP: kan ik het maken om te zeggen dat mijn kinderen die eikel niet mogen zien.
Nee dat kun je niet maken omdat je daarmee expliciet aan je kinderen de boodschap meegeeft dat je (ex)vrouw iets doet wat volgens jou schadelijk is voor hen. En dan wordt het hele zien van die nieuwe vlam vreselijk beladen én het straalt meteen een portie wantrouwen uit naar je (ex)vrouw.
Het ging in mijn reactie dus niet om het vreemdgaan. Want je kunt ook van mening zijn dat de kinderen die nieuwe vlam niet mogen zijn indien er niet vreemdgegaan is. Ik lees vaak genoeg dat mensen dit in een convenant willen vastleggen ('pas na een jaar daten mag nieuwe partner voorgesteld worden aan de kinderen' > kansloos).
Ik begrijp wel dat als er vreemdgegaan is, dit veel meer emoties met zich meebrengt en dat het dan moeilijker is om een dergelijke eis te laten varen.
gr Angela
Angela1967 schreef op 27-01-2023 om 14:56:
[..]
Als je goed hebt gelezen, dan reageerde ik alleen op de vraag van OP: kan ik het maken om te zeggen dat mijn kinderen die eikel niet mogen zien.
Nee dat kun je niet maken omdat je daarmee expliciet aan je kinderen de boodschap meegeeft dat je (ex)vrouw iets doet wat volgens jou schadelijk is voor hen. En dan wordt het hele zien van die nieuwe vlam vreselijk beladen én het straalt meteen een portie wantrouwen uit naar je (ex)vrouw.
Het ging in mijn reactie dus niet om het vreemdgaan. Want je kunt ook van mening zijn dat de kinderen die nieuwe vlam niet mogen zijn indien er niet vreemdgegaan is. Ik lees vaak genoeg dat mensen dit in een convenant willen vastleggen ('pas na een jaar daten mag nieuwe partner voorgesteld worden aan de kinderen' > kansloos).
Ik begrijp wel dat als er vreemdgegaan is, dit veel meer emoties met zich meebrengt en dat het dan moeilijker is om een dergelijke eis te laten varen.
gr Angela
Dan heb ik de strekking van je berichte verkeerd geïnterpreteerd. Met bovenstaande ben ik het geheel eens. Hij kan niks eisen m.b.t. de omgang. Of zijn vrouw binnen 1 week of 1 jaar of 6 jaar met deze man om gaat, is niet aan hem. Je kunt er wat van vinden, je kunt er tegen je ex partner wat van zeggen. Maar wat ze er vervolgens mee doet is geheel aan haar.
Overigens merkte ik wel dat dat bij mij een punt was, om het even op mezelf te betrekken, waar ik wel echt heel erg pissig over werd: Het gegeven dat mijn partner van plan was de kinderen vrijwel direct de confronteren met die beste man.