Bonus papa
Inmiddels al twee jaar gescheiden en nu sinds 4 maanden een heel erg fijne relatie. Hij heeft mijn kinderen ontmoet en het is dikke mik tussen ze. Vooral mijn jongste van negen vindt hem heel erg leuk en lief. En dat zorgt bij mijn zoon ook gelijk tot lastige gevoelens. Alles wat hij nu voelt, mist hij heel erg bij zijn eigen vader. Hij voelt zich dan schuldig dat hij zijn bonus papa zo leuk vindt, want hij heeft natuurlijk ook nog een echte papa. En als hij bij zijn vader is belt hij me vaak verdrietig op omdat hij zich daar niet fijn voelt. Hoe kan ik hem hierin het beste ondersteunen? Herkennen jullie dit en gaat dit vanzelf weer over? De communicatie met mijn ex is helaas erg slecht, dus van zijn kant kan ik niks verwachten. Maar hoop dat ik dan in elk geval zelf iets kan doen om hem te helpen hiermee.
Het spijt me dat ik het zeggen moet, maar jij hebt zelf je kind in deze nare en moeilijke positie gebracht door hem veel te snel te confronteren met deze ‘bonuspapa’.
Je hebt je kind in een loyaliteitsconflict gebracht en dat kan op lange termijn hele nare gevolgen hebben (google maar)
Het zit zo: Je kind is loyaal aan jou. Hij merkt dat jij graag wil dat hij deze man aardig vindt. Daarnaast is hij volledig afhankelijk van jou, het is voor hem dus moeilijk om deze keuze van jou af te wijzen want dat brengt hem in een onveilige positie. Tegelijkertijd is hij loyaal aan zijn vader. Door deze man aardig te vinden pleegt hij ‘verraad’ aan zijn vader. Het jongetje zit dus in een onmogelijke spagaat veroorzaakt door jou.
Dat zal je vast niet expres en bewust gedaan hebben. Daarom aan jou de taak om je fout te herstellen, je zoontje te bevrijden van deze druk en flink gas terug te nemen in deze relatie. Te beginnen met deze vage kennis van 4 maanden niet bonuspapa te noemen. Zie je vriend alleen in de tijd dat je kinderen bij hun vader zijn. Herintroduceer hem als jullie na een jaar of anderhalf nog steeds samen zijn.
Een kind kan meerdere mensen lief vinden naast zijn ouders. Als je kind de juf op school lief vindt, is dat ook geen bedreiging voor de ouders.
Ik snap wel dat het voor je kind voelt als een loyaliteitsconflict. Ik zou hem uitleggen dat jouw partner niet zijn vader is, maar dat hij die wel leuk en lief kan en mag vinden, net als een oom of de buurman en dat dat niks te maken heeft met afvalligheid naar zijn vader.
En zorgen dat jouw partner nog niet direct een vaderrol op zich gaat nemen.
Ik zou ook even een pas op de plaats maken. 4 maanden is nog heel erg kort. Kinderen gaan zich hechten terwijl iemand zo weer kan verdwijnen. Daarnaast heeft hij al een vader die in zijn leven is en blijft. Noem je vriend dan ook geen bonuspapa maar gewoon bij zijn voornaam. En vriend van mama. En bevestig dat X zijn vader is.
Leg uit dat je prima meerdere mensen lief kan vinden (noem grootouders, de juf, vriendjes etc).
Fijn dat je zoon zo enthousiast is. Maar betrek je nieuwe vriend niet direct overal bij. Hij is jouw vriend niet die van zoon. Hij heeft zijn eigen leven en komt soms langs maar behoud ook jullie eigen leven met jouw kinderen.
2 jaar gescheiden is kort, 4 maanden een relatie is nog geen relatie maar een scharrel en dan al van bonuspapa spreken is al helemaal veel te snel. En of het een bonuspapa is of wordt bepalen de betrokken kinderen, niet de ouders.
Dus wat kan je zelf doen, nou heel eenvoudig een paar flinke stappen terug doen in het contact tussen je zoon en je scharrel. En aan je zoon uitleggen dat zijn vader belangrijker is dan jouw scharrel en dat jouw scharrel niet de rol van zijn vader overneemt.
Natuurlijk mag hij jouw scharrel aardig vinden maar dan als vriend van de familie zoals hij de buurman ook aardig mag vinden. Maar jouw zoon hoeft geen speciale band op te bouwen met jouw vriend, is leuk op lange termijn, denk dan eerder aan jaren dan aan nog wat meer maanden maar dit heb je echt veel en veel te snel gedaan.
Eens met bovenstaande reacties. Laat dit een eyeopener zijn voor jou. Je hebt dit niet handig aangepakt maar je kunt je zoon nog helpen door zelf even met beide benen op de grond te gaan staan.
Leer te scheiden dat jij als volwassene nu wel op een roze wolk zit maar je kind absoluut niet, daal af naar beneden, op het nivo van je zoon en zet je zoon op de eerste plek.
Zoon heeft gewoon een vader en jij een vriend......maak het voor je zoon niet ingewikkelder.
Vader hoeft hier ook niks mee. Ik weet niet wat je van vader verwachtte maar hij hoeft toch niet te gaan concureren met jouw vriend over het vaderschap? Respecteer dat hij de vader is en help je zoon.
Jij bent de enige die dit op kan lossen voor je zoon, dit is niet een fase die overgaat ofzo.
ook eens met bovenstaande , 4 maanden is echt veel te kort om te spreken van een bonuspapa , even een paar stappen terug doen , zoiezo het woord bonuspapa voor een vriend van mama die pas enkele weken in je leven is is gewoon raar
noemen jullie jouw vriend ook bonuspapa? Dat geeft wel veel druk. Dat suggereert dat hij een paparol heeft en ook nog een hele leuke want het is een bonus. Kan je niet gewoon vriend van mama zeggen. Heeft vader ook al een vriendin? Ik heb er zelf een schijthekel aan de termen bonusmama, bonuspapa, bonuszusje, alsof je er allemaal maar blij van moet worden. Als je getrouwd bent dan is het gewoon zijn stiefvader. Nu is het je vriendje waarmee je het bed deelt.
Geen bonuspapa, geen stiefvader maar gewoon vriend van moeder.
Na 6 jaar latten en 2 jaar samenwonen krijg ik die termen nog steeds niet uit mijn strot. Doe alsjeblieft rustig aan. Kind gaat vóór, vriend loopt heus niet weg.
En als hij dat wel doet, weet je ook genoeg!
Hmmm ik denk dat dit niet te maken heeft met hoe lang je gescheiden bent en hoe lang je relatie is, maar met het loyaliteitsconflict wat kinderen vaak hebben in deze situatie. Daarnaast helpt het niet hebben van een ‘gezonde’ ouder en een minder goede band hebben met zijn vader ook niet mee.
Hier dezelfde situatie. Kinderen hebben geen goede band met vader. Ze gaan er heen omdat het ‘moet’ en omdat papa zegt dat hij ze al zo weinig ziet. Kinderen zijn gek op mijn vriend (relatie 2 jaar), maar hebben echt last van de loyaliteit naar hun vader. Nu ze ouder zijn, zijn ze ook constant aan het vergelijken. Waarom snap vriend mama dit nou wel en papa niet? Waarom heeft vriend-mama wel interesse in mij en papa niet? En waarom komt vriend-mama bij een wedstrijd kijken en papa niet?
ik luister, ik steun ze en moedig ze aan om contact met hun vader te houden. Verder zullen ze hier echt hun eigen weg in moeten vinden en zelf leren omgaan met deze hele moeilijke gevoelens.