Betalen naar ratio
Mijn vriend en ik hebben samen een huis gekocht en moeten nu de maandelijkse kosten verdelen. Ons gezin ziet er momenteel zo uit: mijn vriend heeft 2 kleine kinderen. Ik heb geen kinderen.
Hij verdient meer dan ik. Maar hij moet alimentatie betalen zodat we onderaan de streep ongeveer hetzelfde overhouden. Nu storten we beide evenveel op de gezamenlijke rekening. Is dit eerlijk?
En hij gaat van baan wisselen. Is het eerlijk als hij meer moet betalen dan?
Ik wil niet alles op 1 hoop gooien omdat ik zelf ook wil sparen voor de dingen die ik leuk vind, denk aan wintersport. Hij gaat dan niet mee.
Ik hoor graag hoe jullie daarover denken.
Beau
De uitdrukking is naar rato (niet naar ratio)
Ik vind het niet eerlijk
Toen wij ons huis kochten zouden we volgens het advies van de bank ieder evenveel aan de vaste lasten moeten betalen. Dan had man per maand 450 euro meer vrij te besteden dan ik. Ik nog geen 100 hij bijna 600 voor kleding hobby's en sport.
De notaris waar de overdracht was had gelukkig hetzelfde idee. Hij adviseerde ieder een gelijk bedrag voor privé te reserveren en de rest in de pot voor de vaste lasten en boodschappen te storten.
Scheelt wel dat wij toen nog geen kinderen hadden en geen alimentatie plicht.
In jouw geval kan ik mij wel voorstellen dat hij privé iets meer geld nodig heeft voor alimentatie voor de kinderen. Afhankelijk van hoe vaak ze bij jullie zijn moet hij dan toch ook meer betalen aan de boodschappen en gas licht en water.
Ik vind ieder de helft betalen bij een ongelijk inkomen niet eerlijk. In ons geval had ik na verloop van tijd gaan interen op mijn spaargeld tot het op was. Ik ben in de loop der jaren alleen maar minder gaan verdienen en man alleen maar meer.
Nog een jaartje extra met je winterjas doen kan een keer maar dat kan je geen 20 jaar volhouden.
Alimentatie zijn vaste lasten
Ik vind dit wel een eerlijke verdeling ja. Je wist van tevoren dat je vriend kinderen heeft en daar financieel verantwoordelijk voor is. Ik neem aan dat ze ook een deel van de tijd in jullie huis samen verblijven, waardoor je waarschijnlijk ook een groter huis hebt gekocht dan je voor alleen jullie twee had gekocht. Dus ze maken toch al deel uit van jullie financiële mix.
Ik zou de lijn van Hangkous volgen. Eerst alle vaste lasten inclusief alimentatie op een rij (en daar reken ik dan ook de kosten voor de boodschappen bij - daar kun je vast een inschatting van maken) en dan kijken wat er binnenkomt. Dan reserveer je daarvan een deel voor gezamenlijke grote uitgaven zoals vervanging koelkast en auto en onderhoud aan het huis. Wat je daarna gezamenlijk overhoudt deel je door twee, en dat kan ieder gebruiken zoals hij/zij het wil.
Hoe hebben jullie trouwens de financiering van het huis geregeld? Hebben jullie eigen geld ingebracht? En was dat per persoon even veel? Staat het huis op beider naam? Hebben jullie een samenlevingscontract, en wat staat daar precies in?
Regel in ieder geval goed hoe het zit als een van jullie komt te overlijden. Is dat je vriend, kun jij dan in het huis blijven? En als jij overlijdt, erft dan je vriend, of erven je ouders of andere familie? En kan je vriend dan in het huis blijven wonen?
Beau
'En hij gaat van baan wisselen. Is het eerlijk als hij meer moet betalen dan?'
Jij mag toch ook van baan wisselen?
tsjor
Tsjor
Misschien gaat hij wel veel minder verdienen, dan is het helemaal oneerlijk als hij meer moet gaan betalen 
.
Beau, als situaties veranderen moeten afspraken aangepast worden. En dat hangt ook weer af van de afspraken rond zijn scheiding. Misschien heeft hij wel met zijn ex afgesproken dat dan de alimentatie omhoog gaat. We weten te weinig van jullie specifieke situatie om er wat van te zeggen. Maar beginnen met de vraag 'is dit eerlijk' voelt voor mij alsof jij al van tevoren vindt dat je wat tekort komt. Als je zou vragen 'wat is een eerlijke verdeling' of 'wat zouden jullie doen' vind ik het al anders overkomen.
Ik ga ervan uit dat jullie samen een huishouden voeren, en dat alle inkomsten dus ook voor jullie beiden zijn. En eventueel voor zijn kinderen. Dus als hij meer gaat verdienen gaan jullie er allebei op vooruit. En ik zou een deel sparen voor de kinderen. Of besteden aan een goede fiets of laptop of een mooie vakantie. Sparen is hoe dan ook verstandig, zeker als er kinderen in het spel zijn, want die gaan alleen maar meer kosten naar mate ze ouder worden.
Hier
Wij hebben het zo geregeld: Mijn echtgenoot heeft 2 kinderen en ik 1. Onze salarissen komen op dezelfde rekening binnen, en hiervan betalen we alle lasten, sparen we en gaan we op vakantie bv.
We maken ook iedere maand allebei een bedrag aan ‘zakgeld’ van die rekening naar onze eigen rekening over. Daar betaalt ieder zelf de alimentatie voor ieder zn eigen kind(eren) van. Wat er aan zakgeld overblijft geven we aan onszelf uit (kleding, vakanties/etentjes die we niet samen doen, kadootjes etc).
Zo houden we allebei ongeveer hetzelfde over, ongeacht de hoogte van ons inkomen (in ons geval toevallig ongeveer gelijk).
Qua huis (inbreng eigen geld, verdeling hij eventuele scheiding, erfenis etc) hebben we trouwens alles strikt en zakelijk bij de notaris laten vastleggen.
nee, ieder de helft
Ik heb twee kinderen uit mijn eerste huwelijk en daarom vond ik toen we gingen trouwen en samenwonen het vrij logisch dat ik naar verhouding wat meer betaal aan bijvoorbeeld boodschappen/gas/licht/water. Mijn man vond dat niet nodig en uiteindelijk gekozen om alles door de helft te doen; inclusief de hypotheek.
Uiteindelijk heb ik toch hogere kosten want ik betaal alles voor mijn oudste kinderen (kleding, clubjes, sport, schoolgeld) en dat is meer dan de kinderbijslag. Voor onze gezamenlijke kinderen delen we de kosten.
Verder is zijn inkomen wat hoger. Hij heeft dus wel wat meer vrij besteedbaar geld per maand. Ik vind dat geen probleem. Hij heeft tenslotte ook een hoger inkomen dan ik heb.
Overigens is het geen enorm verschil qua inkomen. Als hij elke maand 10,000 verdienen en ik 2,000 dan zouden we waarschijnlijk voor een andere verdeling moeten kiezen. Dat lijkt me sowieso wel lastig omdat de meest verdienende partner dan toch vaak een wat meer luxe levensstijl wil en een wat duurder huis. De minst verdienende partner kan dat dan helemaal niet betalen en is dus afhankelijk van de meest verdienende partner. Ik vind het wat dat betreft wel prettig dat we ongeveer even veel verdienen en dat het niet ver uit elkaar loopt, dat voelt wat eerlijker aan.
eerlijk
"Hij verdient meer dan ik. Maar hij moet alimentatie betalen zodat we onderaan de streep ongeveer hetzelfde overhouden. Nu storten we beide evenveel op de gezamenlijke rekening."
Dus na aftrek van alimentatie is jullie inkomen ongeveer gelijk. Dan lijkt het me logisch dat jullie eenzelfde bedrag op de gezamenlijke rekening storten voor gezamenlijke kosten. Afhankelijk van hoe vaak de kinderen er zijn kan hij nog wat extra storten voor boodschappen enzo, en het lijkt me ook logisch dat hij de andere kosten voor zijn kinderen zelf betaalt. Hmm... dan maakt het wel uit of je het over kinder- of partneralimentatie hebt... Ik vind het niet logisch dat jij meebetaalt aan de kosten voor de kinderen.
Ik ga er dan wel vanuit dat jullie allebei de helft van de woonkosten hebben betaald, dus niet een van tweeën eigen geld heeft ingebracht ofzo.
eerlijk is ook wat je eerlijk vindt
Onze situatie is in die zin makkelijker dat de kinderen hier onze gezamenlijke kinderen zijn. Wij zijn niet getrouwd en hebben toen we gingen samenwonen een rekening geopend waarvan de kosten voor de huishouding worden voldaan. Daar storten we maandelijks een bedrag op. Zijn er bijzondere kosten, dan storten we bij. Op die rekening is geen roodstand mogelijk.
Ieder houdt dus zijn/haar eigen inkomen. Dit was op mijn verzoek. Destijds verdiende ik veel minder dan mijn partner, maar ik voorzag onvrede als we onze inkomsten in éen pot zouden gooien, of als we naar rato zouden gaan betalen. Dat laatste was toch al lastig want ik werkte als zelfstandige en verdiende niet elk jaar hetzelfde.
Ik wilde me niet hoeven storen (en wist dat ik dat toch zou gaan doen) aan zijn uitgavenpatroon. Dus ieder stort een gelijke bijdrage in de pot en geeft de rest naar eigen goeddunken uit. Dat is bij lang samenwonende stellen met kinderen vrij ongebruikelijk maar voor ons werkt het (vandaar de titel van dit bericht). Waarbij ik wel aanteken dat mijn lagere inkomen werd veroorzaakt doordat ik in slecht betaald werk werkzaam was, en niet omdat ik minder was gaan werken door de komst van kinderen (dat heb ik ook later niet gedaan).
Na een wisseling van werkkring voor ons allebei verdien ik sinds een jaar meer dan mijn partner, dus nu heb ik voordeel van deze verdeling. Eerst was deze dus in mijn nadeel, maar daar had ik zelf voor gekozen en daar kon ik prima mee leven.
Wat ik dan overigens wel heb gedaan is mijn inbreng in de gezamenlijke woning apart houden. Hij is destijds in mijn koopwoning ingetrokken (hij huurde), en toen we samen een huis kochten is de opbrengst van mijn woning daarin gestoken. Toen hebben we wel een samenlevingscontract laten opstellen waarin is opgenomen dat als we uit elkaar gaan, het geld dat een partner persoonlijk in de woning heeft gestoken daar weer uitgehaald wordt voor de overwaarde wordt verdeeld.
Wat betreft jouw situatie, Beau, zou ik ook denken dat alimentatie als vaste last moet worden beschouwd. Maar als jullie daar andere afspraken over willen maken is dat natuurlijk allemaal prima, als jullie het daar beiden maar mee eens zijn.
Groeten,
Temet
Grote hoop
Ik ben over het algemeen wel voorstander van alles op de grote hoop. Het maakt binnen een relatie niet uit wie meer verdient, je verdient het samen en mag het ook samen uitgeven.
Phryne
Als uitgangspunt is er veel voor te zeggen. Maar als beide partners heel anders met geld omgaan kan het ook een enorme bron van conflicten zijn, en dan kan je in bepaalde gevallen beter de boel wat meer scheiden in plaats van alles op een hoop te gooien omdat je dat principieel juister lijkt.
Groeten,
Temet
Phryne
Dat werkt goed als je er zelf ongeveer hetzelfde in staat en ik vind het persoonlijk niet altijd terecht. Ik heb bijvoorbeeld twee kinderen meer dan mijn man. Natuurlijk door met mij te trouwen kiest hij ook voor die kinderen maar tegelijk zijn de kinderen mijn verantwoordelijkheid. Ik zou het niet eerlijk vinden als hij daardoor veel minder financieel zou kunnen.
Als ik bewuste een keuze zou maken om minder te gaan werken en we daardoor minder besteedbaar inkomen hebben dan zou ik het ook niet eerlijk vinden als mijn man daarom flink zou moeten inleveren. Tenzij we die keuze samen maken en hij er ook profijt van heeft (bijvoorbeeld omdat ik nu meer voor de kinderen zou zorgen.)
Maar op zich vind ik het prettiger om het wat gescheiden te houden.
In mijn eerste huwelijk deden we dat niet maar dat was ook een hele andere situatie omdat mijn eerste man door ziekte niet kon werken.Dus dan heb je geen keuze dan al het geld samen (mijn inkomen en hij verdiende af en toe wat of kreeg een uitkering maar dat was bij lange na niet genoeg om van te leven.)
Bedankt
Bedankt voor jullie berichtjes!
Het is niet dat het nu niet eerlijk voelt maar puur de vraag: wat is normaal. Ik betaal met liefde voor zijn twee kinderen! Maar mensen om me heen vinden het gek dat ik mee betaal aan luiers en aan kleding voor de kinderen. Nu maakt de mening van andere mij gelukkig niet zoveel uit want dit voelt goed maar het spookte toch even door mijn hoofd.
Verder is bij ons alles goed geregeld en ook wanneer er iemand overlijd. Dus dat zit goed.
nee
In principe moet hij gewoon voor zijn kinderen betalen. Ik vind het motto 'dat wist je van te voren dus je moet meebetalen' enorme onzin.
Ik zou gewoon beiden je eigen rekening houden waar je inkomsten op binnenkomen. Dan een en/of rekening waarop jullie beiden een vast bedrag betalen. Hij meer dan jij. Jullie beiden een vast bedrag per volwassene en hij daarbij nog een vast bedrag per kind. En hij moet ook nog alimentatie betalen, ja. Als de kinderen veel bij moeder zijn dan zal dat bedrag hoger zijn en als ze veel bij jullie zijn is dat bedrag lager en het bedrag wat hij bij jullie en/of betaalt hoger.
Jij houdt dan gewoon een bedrag over waarvan je bijv. een vakantie kan betalen die je zonder hem doet. Helemaal je eigen geld.
Kinderen
Toen ik samenwoonde, een blauwe maandag, hadden we de kosten van de kinderen (en alimentatie die ik kreeg) gewoon als gezamenlijke kosten. Per saldo ging er meer uit naar zijn ex en kinderen, dan wat ik kreeg aan alimentatie. In principe hanteerden we de grote hoop, maar in de praktijk hielden we twee rekeningen. Alle vaste lasten gingen van zijn rekening, de boodschappen en kosten voor mijn kinderen meestal van mijn rekening.
Als ik weer zou gaan samenwonen wordt dat zonder kinderen en alimentatieverplichtingen, wel zo relaxt. Hij verdient voldoende om alles te betalen, dus in de praktijk zullen we daar wel een modus in vinden. Maar ja, wij zijn beide nogal van het gemak en niet zo op de penning 
In het geval van Beau zou ik zeggen: eventuele partneralimentatie is geen inkomen meer, maar de kinderalimentatie zijn persoonlijke kosten. Dus voor de naar rato verdeling maakt de kinderalimentatie geen verschil. Inkomen -/- PA is waar je mee rekent.
Beau
Tijdens ons langdurig huwelijk gingen ALLE inkomsten naar de gemeenschappelijke rekening en ALLES werd daarvan betaald; heel gemakkelijk en nooit discussies, maar bij onze scheiding brak me dat enorm zuur op.
Nu, met mijn huidige vriendin gaan we ooit samenwonen, en dit is de huidige gedachtegang : op een gemeenschappelijke rekening schrijven we maandelijks hetzelfde bedrag over om de gemeenschappelijke kosten te dekken, met name nutsvoorzieningen, eten, etc. De rest is eigen geld voor eigen besteding (zonder verantwoording).
Een correctie dat we zouden kunnen doorvoeren, is dat diegene die minder bijdraagt in het huishoudelijk werk (en die in principe ook wat meer verdient) dan ook maandelijks wat meer financieel bijdraagt; dat lijkt mij het eerlijkst.
Op dat ogenblik zal ik nog KA moeten betalen voor één kind (geen PA), en dat zie ik volledig als eigen kost (tevens ook alle kosten van als één van mijn kinderen bij ons verblijft); ik zie niet in waarom mijn vriendin zou moeten meebetalen voor mijn kinderen.
Aflossing hypotheek 50 - 50 doen
Eigenlijk is na de koop van een huis te laat om zulke beslissingen te nemen. Ik wens je veel sterkte met de discussie.
Aflossing op de hypotheek is geen 'last', het is een investering. Je bouwt overwaarde op.
Afspraken die erop neerkomen dat de hypotheek niet 50-50 afgelost wordt terwijl jullie wel 50-50 eigenaar zijn, dat kan later veel gedonder opleveren als jullie uit elkaar gaan. Ik denk dat daar het advies van de bank van Hangkous vandaan komt. Spreek vooral af dat je de aflossing op de hypotheek 50-50 gaat, en beperk 'naar rato' berekeningen en liefdadigheid tot de echte huishoudelijke lasten. Rente op de hypotheek en VvE bijdrage zijn allemaal echte huishoudelijke lasten en er is echt geen enkele reden waarom je dat 50-50 zou moeten doen; wat dat betreft slaat het advies van de bank van Hangkous echt nergens op.
Het is niet gebruikelijk voor samenwoners om te betalen voor elkaars niet-inwonende kinderen. En als jullie allebei apart vermogen opbouwen is het ook best raar, zeker als dat er toe leidt dat hij meer vermogen opbouwt dan jij. Bij de bepaling van de hoogte van de alimentatie telt jouw inkomen ook niet mee; de verwachting van de wetgever is dus dat jij daar niet aan meebetaalt.
Aan de andere kant, als jullie van plan zijn om samen kinderen te krijgen en daarbij de zorgtaken en geldverdientaken niet helemaal gelijk verdeeld gaan worden, dan zou ik je aanraden om serieus te kijken naar een huwelijk of partnerschap met een (beperkte) gemeenschap van goederen waarbij je 'gewoon' aan het eind van het huwelijk de balans opmaakt, OF een zakgeldregeling (alle inkomsten storten op één rekening en het geld dat overblijft na alle uitgaven op een bepaalde manier verdelen). Maar kortom, ipv afspraken over specifieke uitgaven gooi je alle inkomsten en uitgaven op één hoop en maak je afspraken over het geld dat overblijft. Dat is een stuk eenvoudiger.
Geldwijzer Volkskrant
https://www.volkskrant.nl/kijkverder/t/2020/geld/#/
Zie artikel over zakgeld regeling. Maar de rest is ook leerzaam voor velen.
Zakgeldregeling
Dat is precies hoe ik het in mijn reactie beschreef. Bevalt me echt uitstekend.
Zakgeldregeling
Mijn partner verdient een stuk meer dan ik en hij heeft een dure hobby. Ik zou het niet logisch vinden als we dan beide evenveel zakgeld zouden krijgen. Ik maak dat niet op, en hij heeft er misschien tekort aan. Iedere andere verdeling, hij twee keer zoveel zakgeld als ik omdat hij twee keer zoveel verdient, is ook een beetje gemaakt. Ik ben allang blij als we rondkomen, ik de dingen kan doen die ik wil, en we ook nog wat overhouden.
Ik moet wel bekennen dat ik het niet zo leuk zou vinden als het andersom was. Een minderverdienende partner met een dure hobby. Op de een of andere manier voelt het ook niet goed als iemand mijn verdiende geld opmaakt aan een fiets of het zoveelste elektronische apparaat
net als Temet
Hier deed ik het tijdens mijn huwelijk hetzelfde. Behalve dat we niet een gemeenschappelijke rekening hadden, maar de vaste lasten min of meer verdeeld hadden. We deden ook om de beurt boodschappen en grote uitgaven schreven we op en na een maand of drie keken we dan of we beetje gelijk uit waren gekomen. Nu scheelde waarschijnlijk ook dat we allebei best aardig verdienden en geld geen onderwerp van discussie of ruzie was. We hadden dus ieder een eigen rekening en geen idee hoeveel de ander daar op had staan. Ook tijdens onze scheiding hebben we dat zo gehouden. Geen financiële verrekening en geen alimentatie (echt relaxt). We waren overigens ieder voor de helft eigenaar van de woning en betaalde ieder helft hypotheek.