Bang om alleen te zijn
Sinds voorjaar 2017 zijn ex (vader van mijn kinderen) en ik uit elkaar. Nog een klein jaar samengewoond waarna ik naar mijn eigen huisje ben gegaan. Kinderen wonen grotendeels bij mij, gaan 2 weekenden per maand naar hun vader. Helaas is co-ouderschap momenteel niet mogelijk.
Half jaar nadat ex en ik uit elkaar zijn gegaan heb ik iemand ontmoet, en dat is van een scharrel snel uitgegroeid naar intense en verliefde relatie. Maar sinds najaar 2018 is hij met zichzelf bezig gegaan, bezig met onverwerkte dingen uit het verleden, komt uit een nogal problematische relatie en ex heeft nog steeds veel invloed op zijn leven.
Maanden wat aangemodderd, want elkaar loslaten lukte ook niet en sinds maart groeide we eigenlijk weer naar elkaar toe. Alles voelde goed en fijn.
Ik wist wel dat hij nog wel er mee zat dat hij niet weet of hij weer de verantwoordelijkheid kan dragen voor 2 jonge kinderen, daarnaast is zijn ideaal weer samenwonen met een vrouw, maar de kinderen en samenwonen is dan lastig. Dus dat is wel iets waar hij nog mee in zijn hoofd bezig is en ik dus op dat gebied geen zekerheid heb. Maar ergens kon ik daar best mee leven.
Totdat on mei er gedoe was rondom zijn ex en hij zich nog steeds verantwoordelijk voor haar voelt en ik duidelijk heb gemerkt dat ik naar de achtergrond werd geschoven (ex weet overigens niet van ons). En dat heeft inmiddels zoveel onzekerheid en angst bij mij getriggerd, dat ik ondertussen met mijn eigen gedrag de relatie tussen ons wel kapot maak.
Het gedoe rondom ex is klaar, maar mijn gevoel is niet weg. Ik zie nog steeds afstand van zijn kant, maar misschien komt dat ook omdat ik heel hard aan het trekken ben. Dat is denk wel de spiraal waarin we zijn geraakt, dat geeft hij ook aan.
Maar ik ben zo bang om hem kwijt te raken, bang om alleen te zijn. Ik weet dat we gelukkig kunnen zijn samen, dat zijn we maanden geweest, ook toen was zijn ex een van de redenen dat hij stappen terug deed. En ook nu voelde alles weer goed en fijn, maar er hoeft maar iets met zijn ex te gebeuren...
Hij wil niet terug naar ex, dat geloof ik ook wel. Maar hij blijft zich heel verantwoordelijk voor haar voelen. Ik kan daar heel veel in mee gaan, want vind niet dat je niet met je ex mag omgaan, maar daarnaast hoef ik dan niet op afstand gezet te worden.
Maar daarnaast speelt natuurlijk mijn angst om alleen te zijn. Hij heeft me echt weer en stuk van mezelf terug gegeven. Ik vind het ontzettend zwaar alleen met de kinderen, maar door hem in mijn leven (als alles fijn is) trek ik dat wel. Ik was iemand die zichzelf niks waard vond na een jarenlange liefdeloze relatie en hij heeft me weer laten zien dat ik meer ben dan alleen moeder.
Maar nu lijkt dat toch niet genoeg en dat laat me zo aan mezelf twijfelen. En daarnaast het idee van weer alleen maar moeder zijn en geen liefde meer voelen dat maakt me zo bang, zo bang dat ik heel ongelukkig ga worden.
Het is iets waar ik met mezelf mee aan de slag moet, daarom zoek ik allerlei mogelijke manieren om het te bespreken, vandaar ook hier een topic. Omdat ik nu al mijn angsten en onzekerheid bij hem neerleg en ik ben daarmee alles kapot aan het maken.
Zelf
Ik heb het idee dat hij nu vooral jouw slechte zelfbeeld in stand houdt. Je stelt je zo afhankelijk van hem op, maar eigenlijk zou jij zelf de regie over je leven moeten hebben. Jouw leven is dat van een moeder met kinderen waar ze primair verantwoordelijk voor is. Zet jezelf en de kinderen centraal en niet zo’n weifelachtige vriend waarvan het er niet op lijkt dat hij ook maar enigszins betrokken zou willen zijn bij jouw gezin.
Je bent echt niet voor de eeuwigheid gedoemd om alleen te blijven, maar je hebt nu eenmaal andere prioriteiten dan lekker samen met een partner in je roze bubbel te zitten. Dat kan best, maar dan 4 dagen per maand.
Juist wel alleen
Ik ken jullie natuurlijk niet persoonlijk, maar het lijkt me heel duidelijk: jullie zijn allebei veel te snel weer in een nieuwe relatie gestapt.
Natuurlijk red jij het prima alleen. Nu heb je niet eens de kans gegrepen die zelfstandige kant van jezelf te ontwikkelen. Doe dat alsnog. Pas als jij stevig op je eigen twee benen staat, en het gevoel hebt gelukkig te zijn in je eentje met de kinderen, ben je echt klaar voor een nieuwe relatie. Daar heb je zo'n man die maar half-half voor jou gaat niet voor nodig, integendeel. die maakt je alleen maar onzekerder. Je verdient beter.
Hij moet eerst zijn oude relatie nog afwikkelen en verwerken, daar is hij duidelijk nog lang niet mee klaar.
Laat elkaar los. Word zelfstandig. En als jullie elkaar over een paar jaar misschien weer tegen het lijf lopen, en als jullie voor elkaar bestemd zijn, probeer het dan nog eens.
Eens!
Ga eerst eens (allebei!) je eigen leven weer vorm geven. Los van elkaar. Maar ja, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, ik lees uit je bericht dat jullie wel gek op elkaar zijn, en dat jullie elkaar ook veel goeds brengen.
Dus moet je een andere route zoeken om zelf te groeien. Mijn advies zou zijn om op zoek te gaan naar een fijne coach, die met jou kan onderzoeken hoe jij zelf sterker en zelfstandiger kunt worden, minder afhankelijk van je vriend om je goed te voelen.
Natuurlijk is alleenstaande moeder zijn enorm zwaar. Maar er zijn heel veel vrouwen die het toch (moeten) doen. En dat lukt ze. Het zou jou ook lukken. Je vertelt jezelf nu dat het je alleen maar lukt omdat je vriend er is voor de leuke momenten. Maar dat is dus echt niet zo. Ga het alleen doen. En geniet van de mooie momenten samen, maar zie ze niet als voorwaarde om de rest van je leven aan te kunnen. Het moet een mooie toevoeging zijn, meer niet.
Focus op jezelf en je kinderen. Maak het samen gezellig, en maak het op de dagen dat je kinderen er niet zijn gezellig met je vriend. Of alleen. Ga (weer) op stap met vriendinnen, verstevig de band met je familie, volg een cursus/opleiding waarmee je beter betaald/leuker werk kunt krijgen, zoek een coach (via de huisarts zou een optie zijn, die weet vast een goede en wellicht kun je het dan ook nog vergoed krijgen). Maar ga vooral met en voor jezelf aan de slag. Kun je hoe dan ook alleen maar beter van worden.
Dankjewel
Bedankt voor de reacties tot nu toe!
Ik besef heel goed dat ik me afhankelijk opstel van hem. Of laat ik zeggen dat dat besef steeds duidelijker wordt. Ben niet voor niks al de hele dag af en aan aan het huilen.
Ik dacht dat ik best sterk was, maar dat was op de momenten dat het goed ging, of op de momenten dat het misschien wel minder goed ging, maar ik voor mijn gevoel niet op een punt stond dat onze relatie misschien wel eens over zou gaan.
Eerlijk gezegd na mijn ex keek ik uit naar de rust van een eigen plek en alleen zijn. En toen kwam hij op mijn pad, wat tot veel meer is uitgegroeid dan de bedoeling was, ook vanuit zijn kant. Omdat we beiden net uit een lange relatie kwamen. We zochten vooral lichamelijke affectie bij elkaar, maar daar is al snel heel veel gevoel bij komen kijken. En nu...we zijn echt gek op elkaar, dat voelt hij ook ondanks zijn twijfel, die gebaseerd is op praktische zaken niet op zijn gevoel voor mij.
Maar ik zie ook dat zijn ex nog flink invloed heeft, niet qua gevoel, maar wel verantwoordelijkheid, en waardoor hij ook niet doorzet met zijn eigen leven inrichten.
En dat heb ik altijd wel gezien, maar kon daar wel prima mee leven, maar nu wordt het ineens teveel en triggert het zoveel onzekerheid bij mij, waardoor ik mezelf niet meer terug herken. En vanuit mijn onzekerheid ben bevestiging aan het zoeken, ik snap dat dat benauwend werkt en averechts werkt.
Ik probeer nu naar mezelf terug te gaan en naar de basis en dat is dat ik bang ben om alleen te zijn, bang voor het verdriet, de eenzaamheid en het niet gelukkig voelen, waar ik me vervolgens weer schuldig over voel naar mijn kinderen. En dit is waar ik mee aan de slag moet, heb daarom ook vandaag gelijk een mail eruit gegooid naar een praktijk. Ik hoop dat ik een fijne klik heb, vorig jaar namelijk wel naar een psycholoog geweest, maar dat liep nergens op uit en is heel oppervlakkig gebleven.
Het kan niet makkelijk
Als je nog moet rouwen om je scheiding, misschien niet eens vanwege je ex maar om de onzekerheid, of om geschonden grenzen of wat dan ook, kost dat gewoon tijd. Er is geen makkelijke manier. Je kunt dat verdriet proberen te maskeren door een nieuwe liefde, maar dan blijft het altijd een schrijnend plekje wat bij de eerste de beste tegenslag weer de kop opsteekt.
Verwerken
moet je die scheiding toch echt. En dat kun je alleen maar zelf doen. Natuurlijk is het fijn als je weet dat er iemand is die van je houdt, dat maakt het vast wel wat gemakkelijker. Maar volgens mij hebben jullie het allebei uitgesteld, en helaas komt daar in dit geval geen afstel van... En ik denk dat het ook geldt voor je vriend. Dat hij zich nog steeds zo verantwoordelijk voelt voor zijn ex laat zien dat hij zich nog niet echt los heeft gemaakt. Is hij bij haar weggegaan, voelt hij zich schuldig? Dat zou dat verantwoordelijkheidsgevoel kunnen verklaren. Maar dan nog. Je hoort je uiteraard verantwoordelijk te voelen voor je kinderen. En in het verlengde daarvan is het natuurlijk belangrijk dat de andere ouder het ook goed maakt. Maar dat regel je dan goed in het echtscheidingsconvenant en het ouderschapsplan. Daarna is het toch min of meer klaar. Daar zou je vriend (zelf) naar moeten kijken. Maar dat kun je niet afdwingen natuurlijk.
Je schrijft dat hij een ideaalbeeld heeft van samenwonen. Met een vrouw. Zonder kinderen blijkbaar, want hij weet niet of hij de verantwoordelijkheid weer aan wil gaan. Daarover 3 dingen. De eerste is dat loslopende vrouwen zonder kinderen nogal zeldzaam zijn op jullie leeftijd. En dat zijn ideaalbeeld dus sowieso niet zo heel realistisch is. De tweede is dat jij nu eenmaal kinderen hebt, en de verantwoordelijkheid daarvoor niet kan delen met de vader. Als hij jou wil, krijgt hij bij samenwonen die kinderen er dus hoe dan ook bij. Daar zal hij zich erg bewust van moeten zijn. Het derde is dat hij natuurlijk nooit echt verantwoordelijk wordt voor jouw kinderen. Die hebben al een moeder en een vader, of die vader nou heel erg aanwezig is in hun leven of niet.
En hoe zit het met zijn kinderen? Ziet hij die wel? En zo nee, waarom niet?
Samenwonen lijkt me voorlopig zeker geen goed plan. Eerst allebei maar eens stabiel worden op jezelf, met jezelf en met elkaar in eigen huishoudens. Van daaruit kun je dan verder gaan kijken.
Heel goed dat je voor jezelf een afspraak hebt gemaakt. Ik hoop dat het je wat oplevert.
Phryne Fisher
Daar zou je deels een punt kunnen hebben.
Hoewel ik denk dat wanneer ik vanuit ex alleen was gaan wonen ik wel meer rust had gehad.
Ik heb nu geproefd van hoe fijn het ook kan zijn en dat moeten missen is heel pijnlijk. Met ex was het al jaren niet meer fijn en was er spanning, dus had ik daarna alleen naar rust ervaren.
Denk ik dan he, want zo is het niet gelopen, dus het is gissen.
Koffiekop
Ik vind het heel lastig om te bepalen of ik nog moet verwerken. Heel eerlijk heb ik altijd gedacht van niet, maar ga daar wel aan twijfelen. De onzekerheid die ik nu voel is denk ook het gevolg van hoe mijn ex (vdr van mijn kinderen) met mij is omgegaan. Daarnaast is er veel boosheid naar hem en ook geen acceptatie van mijn situatie nu. Dat is misschien ook wel verwerking. Wat Phryne Fisher al zegt, voor mij is het niet zozeer verwerken van afscheid nemen van mijn ex, maar wel verwerken van het gevolg van de scheiding en accepteren dat dit mijn situatie is.
Vriend is niet zelf weg gegaan bij zijn ex. Zij heeft de keuze gemaakt en al meerdere keren in de jaren daarvoor, maar 3-4x eerder wilde zij hem telkens weer terug en is dat ook telkens weer gebeurd. Nu voor het eerst is dat niet gebeurd. Zoals hij zelf aangeeft heb ik daar een groot aandeel in gehad, omdat hij door met mij samen te zijn heeft ingezien dat een relatie ook fijn kan zijn en geen spanning hoeft te geven. Rare is dat hij uiteindelijk zelf wel de spanning opzoekt nu.
Daarnaast is hij ook met zichzelf bezig gegaan en in therapie gegaan om patronen, keuzes etc van zichzelf te herkennen en om los te komen van ex. Maar op dat punt is hij nog niet denk ik zomaar.
Zijn kinderen wonen bij ex, zijn voorbij de volwassen leeftijd. Komen verder ook niet bij hem, is wel contact mee.
Hij is ruim 10 jaar ouder dan ik. Dus de fase jonge kinderen heeft hij achter de rug. Het is niet dat hij een vrouw wil zonder kinderen, maar door ons leeftijdsverschil heeft hij nu dus een vrouw die nog wel jonge kinderen heeft. Kinderen opzich vindt hij niet erg, maar als hij veel verder kijkt in de toekomst en wij dan mogelijk zouden gaan samenwonen dan ziet hij wel dat hij daarin een bepaalde verantwoordelijkheid krijgt naar de kinderen en dat stukje weet hij niet of hij dat kan.
Ik heb zelf nooit ingezet op samenwonen, heb altijd gezegd dat een relatie ook samen kan zonder samenwonen. Voor mij is het gevoel voor iemand het belangrijkst en dat dat maakt of ik voor iemand ga, en niet of het ideale plaatje daarin past.
het is dan nu wel duidelijk ...
Jouw vriend is nog altijd niet over zijn ex heen en hoopt (stiekem ?) dat ze hem terugneemt.
Het is dan eigenlijk geen goed idee om in zijn situatie een relatie met hem te hebben.
Kort door de bocht
Ben ik het niet mee eens.
Ik ben er van overtuigd dat hij haar niet terug wil en niet terug wil naar de relatie die hij af en aan met haar had.
Wel is hij niet zo ver dat hij haar los kan laten op bepaalde gebieden en daardoor haar grip laat houden op zijn leven.
Weet je ik ben helemaal niet jaloers, ik vind ook echt dat je contact moet kunnen houden met je ex, zeker als er kinderen zijn in het spel.
Maar ik merk dat ik het nu wel lastig vindt om te bepalen waar die grens ligt. Want misschien ben ik wel jaloerser dan ik dacht....
Hebben jullie een idee bij een grens?
Kort door de bocht
Dat Amber's vriend niet over zijn relatie heen is en eigenlijk hoopt dat zijn ex hem terug neemt, lijkt mij enorm kort door de bocht. Ik lees niets wat daarop wijst, hoor.
Zijn kinderen zijn voorbij de volwassen leeftijd, dus ik neem aan dat hij en zijn ex heel lang bij elkaar zijn geweest (ervan uitgaande dat zijn ex ook de moeder van zijn kinderen is, klopt dat Amber?). Hij voelt zich nog verantwoordelijk voor zijn ex; misschien is dat ook niet zo gek als zij inderdaad zo lang samen zijn geweest. Blijkbaar zijn hij en zijn ex nog erg met elkaar verweven maar dat hoeft nog niet te zeggen dat hij haar terug wil of nog van haar houdt.
Jullie zijn te snel aan een nieuwe relatie begonnen, maar daar valt nu niet meer zoveel aan te veranderen. Ik denk dat het belangrijk is, Amber, om met jezelf aan de slag te gaan. Je schrijft heel eerlijk dat je bang bent om alleen te zijn - dat is een aardig gegeven om te onderzoeken. Want gaat het je dan echt om deze man, of om die angst?
Grens
Die grens kunnen wij niet voor jou bepalen, Amber.
In hoeverre heeft zijn verantwoordelijkheidsgevoel naar zijn ex toe invloed op jouw leven? In practische zin? Is het zo dat julie gesprekken voortdurend over haar gaan, of zegt hij afspraken met jou af voor haar bijvoorbeeld?
Waarom weet zij overigens niet van jou en jullie relatie?
Persephone
Ja ex is moeder van zijn kinderen (of eigenlijk 1, ander heeft ze uit een eerdere relatie, maar zij hebben elkaar leren je kennen toen haar kind nog geen 2 was, dus voelt wel als zijn kind).
Ik denk dat het naast elkaar ligt. Ik ben echt gek op hem en zou hem niet willen missen in mijn leven, ik denk oprecht dat we bij elkaar precies naar boven halen wat we in een relatie willen, alleen dus nu niet, maar als alles in de goede flow zit wel. Nu zitten we in een actie-reactie spiraal en daarin staan we lijnrecht tegenover elkaar.
Maar daarnaast ben ik ook bang om alleen te zijn, dat gevoel is denk wel meer getriggert omdat ik ervaren heb hoe fijn een relatie ook kan zijn. Na mijn ex had ik heel erg behoefte om alleen te zijn en de rust te hebben.
Zijn ex wist vorig jaar over ons. Vlak daarna is het mis gegaan tussen ons. En nu is het altijd het verhaal dat het niet handig, er is namelijk altijd wel iets met ex, waardoor het niet het juiste moment is. Daarnaast zat hij sowieso in de twijfel of hij het op lange termijn ziet zitten met 2 kleine kinderen en dat zal hem ook niet aanmoedigen om het te vertellen.
We hebben ruim een half jaar ook niks gehad, nadat hij uitgesproken had het niet te weten. We zagen elkaar wel, maar minder dan voorheen. En sinds halverwege maart is er weer toenadering gekomen naar elkaar, dus in die zin zijn we nu ook pas weer een kleine 2 maanden verder en waren we nog aan het aftasten. Wel stonden we op het punt om toch qua gevoel een stapje verder te gaan (Kan ik niet helemaal concretiseren) en toen was er weer wat met ex (onzekerheid m.b.t. gezondheid) en moest hij er voor haar zijn. En sindsdien is het verandert. Denk ook vooral omdat dit mijn onzekerheid heel erg heeft geyriggerd en ik mij anders ben gaan gedragen, ben gaan trekken en op zoek gegaan naar extra bevestiging. Dus zie ook mijn eigen aandeel daarin.
En dat is ook precies het stukje waar ik denk waar ligt de grens.... waarom moet jij naar het ziekenhuis als ex een ongeluk heeft gehad, of als ex op de huisartsenpost zit, waarom moet jij mee naar alle onderzoeken. Uitslagengesprek snap ik nog, want had slecht nieuws kunnen zijn, dan is het fijn om dat beiden te horen, aangezien je het dan ook de kinderen moet vertellen.
Persephone
Ik lees dat echt alles erop wijst dat Amber haar vriend nog niet over zijn ex heen is : zijn ex maakte het uit, nam hem steeds terug, ..., en nu is elke gelegenheid goed om bij zijn ex te zijn en houdt hij omzeggens geen rekening met het gevoel van zijn vriendin. Hallo ??? Hoe naïef kun je zijn ?
Heel snel loslaten!
amber, na je laatste bericht denk ik al helemaal: laat deze man heel snel los. Je bent bij hem vanwege een wensbeeld, niet vanwege het feit dat jullie zo'n geweldig stel zijn samen. De draait jezelf een rad voor ogen.
Hij vindt jou helemaal niet belangrijk. Hij vindt zijn ex zelfs belangrijker dan jou! Dat is echt, echt niet goed. Waarom doe je jezelf dat aan? Waar is je gevoel van eigenwaarde? Dit verdient niemand. Maak je los van hem, ga op je eigen twee benen staan. En kijk DAARNA of er iemand jouw pad kruist die jou wel 100% ziet zitten.
Kon ik het maar
Ik denk dat ik die eigenwaarde nog niet heb om weg te gaan. Daar ben ik mij heel goed bewust van. Daarom heb ik ook doorgepakt gister en voor volgende week een afspraak staan bij een therapeut.
Hij zit zelf ook in therapie en is zich zeker bewust van de invloed die zijn ex heeft, zit ook echt wel in een proces dat hij meer afstand aan het nemen is en dat heb ik ook gezien.
Afgelopen maand, m.b.t. de gezondheid van ex was wel een flinke uitzondering, want verder heb ik er eigenlijk nooit onzekerheid over gevoeld. Ik ben er wel kritisch over geweest, maar meer vanuit het oogpunt dat hij zijn eigen grenzen overgaat soms voor ex.
Ergens kan ik het begrip wel opbrengen dat hij haar steunde in onzekere weken (was mogelijk echt heel slecht nieuws), het is wel de moeder van zijn kinderen.
Ik snap dat naar aanleiding van mijn laatste post iedereen zegt ga weg. Maar wat ik daar beschrijf is iets van wat in 3 weken tijd is gebeurd, wat een uitzonderlijke situatie is en emoties bij mij heeft geraakt die het daarvoor nooit heeft geraakt.
Het jammere alleen is dat de balans, die we hadden, nu helemaal weg is. En daar ben ik ook deels oorzaak van, dat is gewoon zo.
Toen de balans goed was, was het fijn samen, maakte we elkaar gelukkig en genoten we intens van elkaar. En dat zou ik heel graag terugwillen en ik kan me niet voorstellen dat dat nu ook zomaar weg is. Het gevoel wat dat betreft is iig niet weg bij mij en dat weet hij.
Haal je kop uit het zand!
Het klinkt als een totaal ongelijkwaardige relatie waarin hij zich terugtrekt en keer op keer aangeeft dat jij een leuk speeltje voor ernaast bent, maar echt niet meer dan dat. En jij weigert zijn boodschap te aanvaarden en blijft maar aan hem trekken. Dit komt echt niet goed.
Hopelijk lukt het de therapeut wel om jou met je neus op de feiten te drukken. Dit had bij een leuke, korte reboundrelatie moeten blijven. Bescherm jezelf en maakt je los van hem.
6 red flags in 1 bericht
1. er is namelijk altijd wel iets met ex, waardoor het niet het juiste moment is (hij wil gewoon geen tijd en aandacht voor jou vrijmaken, wel voor zijn ex)
2. Daarnaast zat hij sowieso in de twijfel of hij het op lange termijn ziet zitten met 2 kleine kinderen (onmiddellijk stoppen met zo'n man)
3. We hebben ruim een half jaar ook niks gehad (Niemand, niemand verdient een knipperlichtrelatie)
4. Wel stonden we op het punt om toch qua gevoel een stapje verder te gaan (Kan ik niet helemaal concretiseren) en toen was er weer wat met ex (onzekerheid m.b.t. gezondheid) en moest hij er voor haar zijn. (Nee, ze zijn gescheiden! Ze moet op anderen steunen.)
5. ik mij anders ben gaan gedragen, ben gaan trekken en op zoek gegaan naar extra bevestiging (Oh, nu is het ineens jouwschuld? Doe dit jezelf niet aan... Het proleem bestond voor jouw gedragsverandering allang.)
6. Uitslagengesprek snap ik nog, want had slecht nieuws kunnen zijn, (Nee Amber, ook dat niet, ze zijn gescheiden! Ze moet haar steun elders zoeken.)
Dit komt nog maar uit 1 bericht van jou... Het is toch over-overduidelijk dat hij zijn ex veel belangrijker vindt dan jou? Dit is echt geen leuke man. Sorry. Hij is schadelijk voor jou, want jij gaat je anders gedragen en voelt je slecht. Stop ermee.
Ik snap wat je zegt
Ik snap heel goed wat je zegt. En ik weet dat ik nu in de verdediging ga. Maar het is mijn proces, maar helaas kan ik niet van de een op andere dag het stoppen en er een punt achter zetten. Want zoals ik het nu opschrijf lijkt het alsof er alleen maar negativiteit is, maar het is ook heel vaak goed.
Het is goed dat jullie mij er mee confronteren wat hij laat zien en dat waardeer ik, maar blijven roepen dat ik het nu moet stoppen helpt mij niet.
Om even op je punten in te gaan:
1. Dit punt klopt echt niet. Hij maakt zeer zeker wel tijd voor mij vrij. Als ik alleen ben, maar ook als de kinderen er zijn. En het is niet dat dingen met mij worden afgezegd omdat ex aan de bel trekt.
2. Ik denk dat ik bij elke man op een punt kom dat een man in overweging moet nemen of hij het ziet zitten. Ook als je van tevoren aangeeft dat je er geen problemen mee hebt, de realiteit kan soms toch even anders voelen. Dus heel eerlijk gezegd ben ik er wel op ingesteld dat mocht ik ooit in een andere relatie komen dit punt weer voorbij komt.
Ik kan daar ergens wel begrip voor opbrengen, maar het is niet makkelijk nee.
3. Hier heb ik zelf ook aandeel in door er niet definitief een streep onder te zetten.
4. Helemaal mee eens en dat heb ik hem ook gezegd. Maar vind dat ook wel lastig om dus te bepalen waar de grens ligt als het om iets levensbedreigend gaat en het is de moeder (of vader) van je kinderen.
5. Wil ook naar mijn aandeel kijken, maar snap wat je bedoelt. Mijn reactie is het gevolg van zijn gedragsverandering. Dat heb ik hem ook gezegd. En toch voelt het zo dat mocht het over gaan ik dat nu zelf heb veroorzaakt. Rationeel zie ik ook wel dat dat niet klopt, maar gevoelsmatig niet.
6. Zie reactie bij punt 4.
Dankjewel Amelie...Ik wil hier niet je reactie mee ondermijnen, waardeer dat je het zo op een rijtje voor me zet. En toch kan ik het niet stoppen, de hoop is nog te groot en de angst om alleen te zijn te aanwezig. Wetende dat het ook zomaar over kan zijn nu, door alles wat er gebeurd is.
Ik heb nu wel een stap terug gedaan. Ik zoek hem niet op, ga geen bevestiging meer zoeken, laat de contactmomenten aan zijn initiatief over. Enerzijds om me niet op te dringen en hem de ruimte te geven over wat ik hem heb verteld wat zijn gedrag voor invloed heeft op mijn emoties en dus gedrag, anderzijds om ook voor mezelf ruimte te creëren om door dit gevoel heen te gaan van weinig contact en mezelf wel in te stellen op einde relatie.
Ik snap het
Ik heb ooit ook in zo'n relatie gezeten, daarom herken ik het en dus weet ik ook hoe moeilijk het kan zijn om ermee te stoppen. Je moet het in je eigen tempo doen. Met behulp van een therapeut het liefst. Maar open je ogen, weet dat je jezelf voor de gek houdt. Ik heb uiteindelijk een lijst gemaakt met al zijn slechte eigenschappen en manieren waarop hij mij niet aardig behandelde. Iedere keer dat ik over hem droomde, dat ik stiekem wenste dat we weer samen zouden zijn, pakte ik die lijst erbij. Dat hielp uiteindelijk.
moeilijke situatie
heb zo de reactie doorgelezen en zal als man zijnde proberen mijn idee er aan gegeven.
dat je nieuwe vriend zo intens betrokken is bij het leven van zijn ex is voor jou natuurlijk onprettig en hoe je daarmee omgaat doe je naar je eigen inzicht en kennis.
ook vanuit mijn inzicht, naar wat ik lees, is je vriend nog niet helemaal over zijn ex is lijkt mij duidelijk. wellicht zeg/vraag ik iets onzinnig maar hoe betrokken is hij nog met zijn ex schoonfamilie?
ik zit momenteel in een scheiding na 15jaar en ben zeer betrokken bij mijn schoonfamilie die ik gewoon als echte familie zie. het is ook een vrij kleine en hechte familie waar ik bij verschillende activiteiten en ''klusjes''' een grote rol speel. mij zelf kende zal ik deze rol ook na de scheiding blijven uitoefenen, immers heb ik ook een relatie met deze mensen door de jaren heen opgebouwd die ik niet kwijt wil. ondanks dat wij straks dan gescheiden zijn zal ik vast en zeker nog een grote rol in haar leven gaan spelen en andersom ook.
wellicht speelt zoiets ook mee in zijn situatie?
Amelie
Mijn ogen zijn wel geopend. Rationeel gezien weet ik wat het beste is, los van elkaar onze eigen dingen op een rij zetten/aan gaan werken. En als het meant to be is komen we wel weer bij elkaar, maar allebei dan sterker en zonder twijfel.
Alleen gevoelsmatig is het idee van hem loslaten zo ontzettend moeilijk.
Pff wat kan je ontzettend in de knoop zitten met jezelf. Ik kan echt van de ene minuut, waarin ik me sterk voel en denk ik moet hier doorheen want dit is ook niks en hier maken we sowieso alleen maar meer kapot mee, naar me intens verdrietig voelen in de minuut daarna en denken dan maar voor de kleine geluksmomentjes gaan in de ruimte die hij graag wil en samen naar een weg zoeken waar we ons goed bij voelen.
Daddy87
Nee hij heeft geen intense band met haar familie. Maar haar familie staat er volgens mij wel zo in, dat ze er nog op rekenen dat hij alles doet voor zijn ex.
Andersom heeft zij nog wel regelmatig contact met zijn zus. En zijn ouders zijn ook nog heel erg gericht op zijn ex, wat hem ook weer irriteert, dus dat is ook weer gek.
Ik ben ook niet tegen contact, het is de moeder van zijn (volwassen) kinderen.
Maar ik vind wel dat als je besluit om uit elkaar te gaan (wat haar keuze in eerste instantie was, maar waar hij ook vol voor is gegaan en er ook helemaal klaar mee was, aangezien ze dit al voor de 4e keer deed in 7 jaar tijd) dat bepaalde hulp die je eerst bij elkaar vond je daar op een andere manier invulling moet geven en niet meer moet zoeken bij je ex.
En als het nou nog een wisselwerking is, omdat je gewoon goede vrienden bent gebleven kan ik het ook nog enigszins begrijpen. Maar dat is niet het geval, want vanuit haar is er geen enkele interesse naar hem, alleen als ze het moeilijk heeft, ruzie heeft met zoon of als ze geld nodig heeft. En als hij het moeilijk heeft is ze er niet voor hem en schittert ze in afwezigheid en als hij aangeeft dat hij gelukkig is, dan weet ze zich (op slinkse wijze) weer in zijn leven te manoeuvreren.
Het is denk ook de onmacht en het niet begrijpen dat hij er telkens weer intrapt en dan betrek ik het toch ook op mezelf, want waarom is dat wel goed genoeg om niet los te laten en waarom wordt ik weer op afstand gezet terwijl ik er juist voor hem wil zijn.
De kogel is door de kerk
Het hoge woord is eruit....
Hij had tijd en ruimte nodig, dus ik heb gezegd dat dan het contact helemaal stopt en we elkaar helemaal niet gaan zien. Dat ik niet samen kan zijn met nog minder en daardoor de twijfel blijf voelen.
We hebben vaker rustmomenten ingepland, maar altijd met een afspraak wanneer we elkaar weer zouden zien/spreken. Ik heb gezegd dat ik daar nu niks over wil afspreken, hij moet zelf gaan werken en ik ook overigens en de tijd zal het nu zeggen.
Heel veel gehuild samen, het idee van hem niet meer zien, misschien wel nooit meer is echt verschrikkelijk en doet zo'n pijn en daar had hij het misschien nog wel moeilijker mee. Samen zijn was namelijk gewoon altijd fijn, aan de liefde die we voelen ligt het niet, maar het niet durven kiezen voor mij breekt me op.
Gelukkig wel redelijk wat afleiding dit weekend, maar oh wat gaat dit moeilijk worden 
Wat verdrietig
Wat verdrietig, Amber. Ik hoop dat je ondanks het verdriet ook een beetje rust kunt vinden in het feit dat er nu wel duidelijkheid is.
Amber
Wat een verdriet, Amber. Maar weet dat verdriet slijt. Geen contact is echt beter dan af en toe wel contact, want dan blijf je hoop houden op zo'n kort geluksmomentje, terwijl je daarna juist weer meer en langer verdriet hebt. Misschien is dit het moment om die lijst te maken met slechte eigenschappen en nare ervaringen. Geloof me, dat werkt.
Dat is heel verdrietig
En dat het misschien wel verstandiger is en dat je het misschien wel aan zag komen maakt het allemaal niet gemakkelijker.
Je gaat denk ik een zware tijd tegemoet, omdat ik denk dat je toch nog wel wat te verwerken hebt wat betreft je huwelijk, en het accepteren van je situatie. En dan komt dit verdriet er ook nog bij. Goede nieuws is, dat kun je in 1 keer aanpakken. Ik hoop voor je dat je therapeut een goede blijkt die je erbij kan helpen. Hoe is het gesprek verlopen? Heb je het gevoel dat het klikt?
Belangrijk is nu dat je goed voor jezelf zorgt. Dat houdt om te beginnen in goed eten en slapen. Klinkt heel simpel, maar ik weet uit ervaring dat dat heel lastig is als je zo verdrietig bent. Als slapen niet lukt, ga bij de huisarts langs en vraag om (tijdelijke, lichte) slaapmedicatie. Van (langdurig) slecht slapen knap je zeker niet op, een depressie ligt dan op de loer. Ook al heb je weinig energie, zorg voor gezonde voeding. Bedenk tijdbesparende truukjes om door de weeks met weinig tijd iets gezonds op tafel te zetten. In het weekend voor 2 dagen koken en een portie invriezen zodat je alleen maar hoeft op te warmen, een kant-en-klare salade bij een grootgrutter kopen is ook prima, een tosti kan ook best als je er dan maar lekker veel rauwkost bij eet. Misschien is er een vriendin/familie/buren bij wie je jezelf uit kunt nodigen. Gezellig om samen te eten, en je hoeft zelf niet na te denken en te koken. Als je uitlegt dat je het nu even zwaar hebt en graag wat ondersteuning hebt zijn verrassend veel mensen bereid om te helpen.
Als je het huishouden nu niet trekt, overweeg dan tijdelijk een hulp in te huren. Is even geregel, maar als het goed is heb je daar lang plezier van.
Probeer af en toe je kinderen ergens te laten logeren, zodat je echt even op kan laden. Ga een dag met een vriendin op pad of ga zelf een dag lekker wandelen/fietsen/lezen.
Stof je vriendschappen af, onderneem weer eens wat. Kost je nu in eerste instantie vast veel energie, maar het levert je echt veel op.
Heel veel sterkte!
Dankjewel
Bedankt voor de lieve reacties! Ik schrijf ook op een ander forum en daar zijn de reacties vaak veel harder. Fijn om mijn verhaal hier te kunnen doen zonder veroordeeld te worden.
@persephone de rust ben ik nog zoekende naar. Hij zit constant in mijn hoofd. Wilde vandaag heel graag appen en de boel terugdraaien. Daarnaast zit ik nu weer met allemaal vragen, maar besef ook dat die alleen maar wil stellen om hoop te kunnen houden.
@amelie de hoop is er helaas nog steeds, de hele dag door. Elke keer als ik op mijn telefoon kijk hoop ik op een berichtje van hem, savonds hoop ik dat hij me belt. Van de week heeft hij een ingreep wat wel even pijnlijk kan blijven ik voel nu al dat ik hoop heb dat hij dan contact opneemt omdat hij dan beseft dat hij me kwijt is, aankomend weekend ben ik alleen, dat weet hij, nu al hoop ik dat hij dan contact opneemt. En zo hoop ik dus lekker door
Rationeel gezien praat ik mezelf in dat hij nooit voor mij gaat kiezen, maar daardoor ga ik ook weer twijfelen of alles wel echt was zoals hij zei dat het was, voelde hij wel echt voor mij wat hij zei voor mij te voelen. Maak mezelf dus ook nog eens gek.
@koffiekop ik ben nog niet bij de therapeut geweest, aankomende vrijdag, ik ben de dagen aan het aftellen. Heb mezelf iig voorgenomen om sowieso geen contact op te nemen voordat ik bij haar ben geweest. Even los van dat ik rationeel weet dat ik het helemaal niet moet doen.
Hoewel ik niet meer weet wat nou het beste is....
Zoals ik op een ander forum al schreef, hij heeft me een deel van mezelf teruggeven en het voelt als of ik dat deel nu weer volledig kwijt ben. En nu voel ik me verdoofd. En ik wil alleen maar weten hoe het met hem gaat, daarom twijfel ik zo om contact op te nemen. Misschien met duidelijke afspraken, elkaar niet zien, maar soms wel even peilen hoe het gaat. Of zal dat dan weer de verkeerde kant opgaan?
Vandaag 3 dagen geen contact, is het langst wat we ooit volgehouden hebben.
Ohja heb niks gezegd tegen vrienden en mijn ouders. Ik schaam me, ik heb eerder aangegeven namelijk dat het klaar was en dan was het toch niet klaar. Wat als ik het weer niet volhou en ik heb iedereen gezegd dat ik het contact heb gestopt, ik durf ze niet meer onder ogen te komen.
Wat kan helpen
Ik herken het patroon dat je beschrijft waarin je al het 'goede' en je geluk toeschrijft aan je partner. En waarin je hem stiekem ook verantwoordelijk maakt voor jouw geluk. En andersom: nu hij er niet is, ben je heel ongelukkig. Dat komt door hem.
Het klinkt en voelt misschien als alom aanwezige Grote Liefde, maar er zit een valkuil in je denken. Misschien is het nog niet eens je angst om alleen te zijn, als wel je angst om op jezelf teruggeworpen te zijn, die je dwarszit. Wat is er dat je het geluk en thuiskomen niet bij jezelf vindt, kun je daarbij?
Ik ken je natuurlijk niet, maar wil je adviseren om nu eerst en vooral in jezelf te gaan investeren. Je maakt jezelf en je geluk afhankelijk van een ander en die ander kan die behoefte nooit voor je vervullen.
Lees Liefdesbang van Hanna Cuppen, lees Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz. Geef jezelf dat deel terug wat je nu van hem ontving.
Dat kun je, echt waar.
wat is goed voor jou, wat heb jij nodig
ik heb het idee dat je nu alles aan hem ophangt, maar dat hij jou niet de stabiliteit kan geven waarnaar je zo verlangt.
Ik ben zelf 3 jaar alleenstaande moeder geweest en ik weet hoe lastig het is een partner te vinden die volledig voor jou en je kinderen kiest, maar geloof me, die zijn er echt!
wat heb jij nodig, wat is goed voor jou?
en 'alleen maar moeder'? het moederschap is iets prachtigs en je doet het waarschijnlijk fantastisch en ik begrijp dat je dit met iemand wil delen, maar liefst wel met iemand die ervoor gaat!
Probeer in je eigen kracht te gaan staan, jij kan dit, ook alleen. heel veel sterkte!