Ander gedrag bij ene ouder
Een vader die eens een bericht aanmaakt… wij wonen sinds 5 maanden apart, co-ouderschap 50/50. Meisje van bijna 5 en een jongen van 2,5.
Het meisje vertoont bij mij heel ander gedrag, snel boos… zegt ook dat ze bij niemand meer wil wonen bijvoorbeeld in een driftbui. Terwijl ze soms zegt dat ze mij veel meer mist… moeilijk te peilen. Ze hoeft van mij natuurlijk geen keuze te maken.
Samen spelen met haar broertje gaat al helemaal niet. Dan hebben ze constant ruzie. Als ik met haar alleen ben gaat het perfect. Bij de moeder gaat dit wel prima (het samen spelen).
Nu zijn bij ons de rollen redelijk omgedraaid. Ik ben degene die alles op gevoel doet, emphatisch, probeer ook echt met haar te praten. De moeder daarentegen is wat harder en minder empatisch en op gevoel afstandelijker.
Is dit iets wat voor iemand bekend voorkomt? Tips..?
Jij noemt jezelf empathisch , moeder harder maar jonge kinderen hebben vaak baat aan duidelijke regels en afspraken , ritme enz
Daarmee bedoel ik vooral dat er weinig begrip voor emoties is vanuit de moeder. Niet duidelijker in afspraken ed.
Ik wil niet dat ze opgroeien met het idee dat hun gevoel niet belangrijk is.
Dat zou wat zijn, een eenduidige visie op wat de beste opvoeding is, die dan ook nog voor elk kind geldt.
Er kan van alles aan de hand zijn met de boosheid van je dochter. Misschien is ze boos op de scheiding zelf. Misschien voelt ze zich bij jou veilig genoeg om dat te uiten. Misschien ben je iets teveel van het praten en onder woorden brengen en uiten van emoties en zet je daar geen grens op.
En misschien is het gewoon een fase, moet je reageren zoals jij wil reageren. Een kind kan heel goed twee verschillende leefwerelden accepteren.
Tsjor
Ik heb dat ook een tijdje gehad met mijn kinderen. Iemand zei ooit tegen mij "bij jou kunnen ze 100% zichzelf zijn omdat ze je vertrouwen en je empathisch bent. Ze hebben dan ruimte om hun boosheid te durven uiten".
Mijn ex is strenger en heeft weinig inlevingsvermogen; daar zijn de kids (volgens hem) altijd leuk en gezellig. misschien hebben ze bij hem minder de neiging om 100% zichzelf te kunnen zijn. En zijn ze ook banger om boos te worden want mijn ex had een behoorlijk kort lontje.
Mijn kids zijn wel ouder (12 en 16) en ze zijn slechts 4 dagen per maand bij mijn ex. Boosheid was er vooral op de wisselmomenten en 1 dag erna.
Hoe ben je qua knuffelen, kinderen even op schoot bij je zitten etc?
Wellicht hebben ze daar baat bij.
Bedankt voor de reacties. Heb inmiddels ook een plekje gemaakt voor de oudste om zich even terug te kunnen trekken, lijkt alsof ze dat nodig heeft af en toe.
Knuffelen en op schoot zitten ed vaak, alles wat met gevoel te maken heeft zal bij mij meer zijn dan bij hun moeder stom gezegd.
Morgen zijn ze weer bij mij, ik ben benieuwd hoe het dan gaat zijn.
Leuk om je update te lezen.
Klinkt goed allemaal.
Succes en fijn weekend gewenst!
De oudste was gisterenmiddag hier en sinds vandaag weer heel de week aamen met haar broertje. Wat je vooral merkt is dat ze constant boos is, dat zegt ze zelf ook. Maar waarom weet ze niet.
Dat kan om iets kleins gaan, maar is eigenlijk haar reactie overal op: Ik wil alleen zijn (ook niet naar mama). Ik snap het niet. Voor mijn gevoel is het, of een manier om aandacht te krijgen, of ze mist haar moeder heel erg.
Misschien helpt het om de boosheid wat concreter te maken, bijvoorbeeld met kleurtjes op een vel papier met een overzicht van de dag. En om te vragen hoe lang ze alleen wil zijn (15 minuten, of 10 minuten) en daar dan een wekker bij te zetten, zodat ze beperkt is in de tijd. Dus minder ingaan op 'waarom' en achterliggende motieven analyseren (je bent haar psycholoog niet) en meer op het hanteerbaar maken.
Tsjor
Ik ben het eens met Tsjor. Probeer je minder bezig te houden met waar de boosheid vandaan komt. Daar hebben kinderen op deze leeftijd vaak nog helemaal geen woorden voor, of weten het gewoonweg niet. Ik denk dat je er gewoon vanuit kunt gaan dat de scheiding een grote rol speelt in de boosheid en dat er verdriet onder ligt.
Als ik het goed begrijp zijn de kinderen minder vaak bij jou? Dan kan het zijn dat ze de scheiding weer even extra merken als ze bij jou zijn, zeker als hun moeder in het oude huis is blijven wonen. Maar ik weet niet of het klopt.
Laat er ruimte zijn voor de gevoelens die er zijn, zonder te willen dat ze weggaan. Als het er gewoon even mag zijn, is dat ook oké. Bijvoorbeeld door te tekenen, of door te bewegen (samen rennen). Door steeds in die gevoelens te willen 'poeren' met vragen, krijgt je kind snel het gevoel dat het er niet mag zijn en dat ze er een 'reden' voor moet hebben.
Ze zijn evenveel bij mij (week om week). Heb de slechte gewoonte alles te proberen begrijpen. Dat ga ik inderdaad wat los proberen te laten.
Vanavond leek het echt een schreeuw oms aandacht / reactie. Toen ik die niet gaf toen ze boos naar boven ging, kwam ze uiteindelijk vanzelf naar beneden en was er niks aan de hand.
Bedsnkt voor de reacties tot dusver.