Als je ex niet meewerkt

Je hebt een lang verhaal over jullie indeling waarbij ik me jouw visie kan volgen. Maar ik sla even aan op dit: Daarbij komt dat mijn oudste een uitdagend karakter heeft en ik als "veilige haven" zijn persooonlijke boksbal ben, letterlijk. Elke spanning die hij voelt, of dat door school komt, ruzie met een vriendje, gedoe bij papa enz enz, wordt op mij afgereageerd door middel van scheldkannonades waar je oren van klapperen en fysieke aanvallen als slaan, schoppen, spullen gooien enz. Spanning eruit, dan heeft hij spijt en is heel verdrietig en moe.

Waarom laat jij je zelf als boksbal gebruiken? Dat is imho een heel slecht voorbeeld voor een kind. Dat leert hem op een ander af te reageren en dat die ander daar ook beschikbaar voor is. Ik begrijp dat je als moeder ziet hoe knijp het kind zit maar er zijn ook andere manieren: Mijn zoon kon ook gefrustreerd zijn. Ik stelde de grens: je mag zo boos zijn als je wilt, je mag dingen in elkaar slaan, gillen, razen alles er uit gooien. Maar niet op mij, ik wil niet het dumpputje zijn voor je kwaadheid op anderen. Dus richt het op stoffelijke dingen. Daarnaast mag je over alles praten en ik zal altijd luisteren.
En je mag mij altijd er op aanspreken als ik dingen doe die volgens jou niet kloppen en als je boos bent op mij. 
het werkte wel, ik besef me dat het ook van de leeftijd afhangt, maar echt een kindje het patroon aanleren dat hij anderen als boksbal mag gebruiken is niet goed voor hem en ook niet voor latere anderen in zijn leven. 

Ik zou mij in ieder geval neerleggen bij zijn huis zijn regels. Het is door niemand te controleren of af te dwingen wat hij in zijn huis doet. Dus slecht eten, schermtijden, laat naar bed of niet douchen moet je helaas loslaten. Het zorgt alleen voor conflicten. Je kunt kinderen ook uitleggen dat overal andere regels gelden. Zodra ze thuiskomen in de douche en naar bed. Geen discussies met de kinderen of ex. Instanties grijpen alleen in bij mishandeling of verwaarlozing en daar is geen sprake van. Laat dat deel los. Klagen de kinderen over hun vader dan verwijs je naar hem. Jij kunt daar helaas niet bij helpen. Ze moeten zelf leren met hem om te gaan. En dat kost jaren. Ga niet met je ex in discussie namens de kinderen. 

De omgang met de kinderen kan je wel voorleggen aan de rechter. Geen mediator meer. Verzamel alle voorstellen en laat de advocaat een verzoek indienen. Waarbij duidelijk is dat jullie een uitspraak willen. 

Hang een boksbal op voor je oudste. En stel gewoon grenzen aan zijn gedrag. Dat is heel begrijpelijk maar geen reden voor jou om niet in te grijpen. Dus niet slaan of schelden. Zoek andere uitlaatkleppen (sport, wandelen met de hond, muziek etc).

VigorFields schreef op 16-12-2024 om 22:09:

[..]

Het is niet zo dat ik me daarvoor laat gebruiken. Dat is altijd zo makkelijk gezegd, tot je er zelf in zit. Ik stel grenzen, ik ben duidelijk, ik benoem wat ik wel en niet wil zien qua gedrag. In rust spreken we van alles af, ook wat hij mag doen als hij boos is, maar als hij boos is, dan komt hij daar niet toe. We hebben thuisbegeleiding. Ik wilde ook PMT of CGT, maar ook daar is toestemming voor nodig van mijn ex.

Als hij bij mij is en de spanning ontstaat, dan kan ik anticiperen op de situatie. Dan weet ik waar het vandaan komt en kan ik het tackelen. Wanneer hij spanning meeneemt vanuit een andere situatie, zoals school, een vriendje of zn vader, dan kost het veel moeite om de oorzaak te vinden. Tel daarbij op dat er nog een kind rondloopt, je zelf moe bent van werk en de kids hebt op de rommelige dagen (na een hele dag school en BSO), dat maakt het zeer uitputtend. Ook de reden waarom ik een andere verdeling wil om die wisselspanningen omlaag te krijgen en meer continuïteit te creëeren.

Ik wil je even een hart onder de riem steken, VigorFields. Een van mijn kinderen met een flink temperament en sociale gevoeligheid heeft op jonge leeftijd ook heel veel moeite gehad zijn emoties te reguleren. Flinke driftbuien die soms wel een half uur duurden. En daarna ontzettend verdrietig en boos op zichzelf. Ik weet hoe het is als anderen dan zeggen: Je moet gewoon grenzen stellen, en rustig uitleggen wat hij kan doen (acceptabel is) als hij boos is. Zo werkt het gewoonweg niet altijd. In dat moment was er werkelijk waar geen land mee te bezeilen, en ook achteraf (zelf dagen later) was het niet mogelijk om er een gesprekje over te voeren want dan laaide de boosheid weer op. 

Laat je dus inderdaad vooral niet aanpraten dat je gewoon strenger/consequenter of wat dan ook zou moeten zijn. Je doet het goed.

Ik heb geen suggesties over de ingewikkelde situatie waar je in zit, maar ik denk dat je gelijk hebt dat een andere verdeling met minder wisselingen de moeite waard is om voor naar de rechter te gaan. Hoe vervelend ook dat je daarmee waarschijnlijk iets teweeg brengt bij jouw ex-man, maar soms zijn dingen de moeite waard om voor te vechten. En ik lees in jouw berichten dat jij heel goed in staat bent het onderscheid te maken tussen wat de moeite waard is wat niet.

Ik twijfel of ik dit moet schrijven, maar zoals jullie zien doe ik het toch maar  

Ik zit op verschillende facebookgroepen voor ouders van kinderen met ASS, ouders van kinderen met ADHD en ouders van kinderen met PTSS.
Daar lees ik heel vaak van moeders dat kinderen zich alleen bij hen thuis ontladen. Niet bij vader, niet op school, niet bij opa en oma, etc. 
De reactie is dan vaak dat dit eigenlijk een compliment is, omdat kind zich alleen bij moeder kan of durft te ontladen. Dat kind alleen bij hen zichzelf durft te zijn. Dat al die anderen het eigenlijk niet goed doen, want daar zet kind een masker op. En ik denk dat dat kan heel goed zo zijn, laat ik dat vooropstellen.

En toch heb ik moeite met die conclusie. Ik heb zelf 2 kinderen met een aantal diagnoses, dus ik weet heel goed dat 'op je tenen lopen' voor korte of langere tijd kan zorgen voor een meltdown thuis.

Aan de andere kant heb ik na heel veel jaren ook gezien en geleerd dat wij als ouders te weinig grenzen hebben aangegeven. Vanuit compassie ( dat klinkt beter dan dat andere woord dat ik eigenlijk voelde: medelijden ), vanuit machteloosheid maar vooral vanuit totale uitputting: alle strijd uit de weg proberen te gaan, op eieren lopen, niet zeggen wat er gezegd moest worden om die hele grote uitbarsting ( waarvan we wisten dat die er uiteindelijk tóch ging komen ) maar uit de weg te gaan.

Op het moment dat je zegt dat je kind zich alleen bij jou op die manier kan ontladen, geef je aan dat je je kind ziet en snapt waarom dit gebeurt. 
Aan de andere kant is het voor mij ook een excuus geweest om te vergoeliijken wat er gebeurde; al mijn grenzen werden geschonden en ik verloor de controle.

Ik zeg niet dat dit bij jou ook gebeurt, dat kan ik niet weten. 
En toch wil ik je dit meegeven.
Ook als de omgangsregeling wijzigt en volgens jou meer rust zal brengen, kan je kind grensoverschrijdend gedrag blijven vertonen naar jou toe. 
En het kan zijn dat dit een reactie is op alles wat er bij 'de ander' gebeurt, maar het kan ook zijn dat je jullie eigen dynamiek toch ook kritisch onder ogen zal moeten zien.

Succes, ik hoop in ieder geval dat een andere omgangsregeling jullie zal brengen waar jullie naar zoeken.

Thy schreef op 16-12-2024 om 22:49:

Aan de andere kant heb ik na heel veel jaren ook gezien en geleerd dat wij als ouders te weinig grenzen hebben aangegeven. Vanuit compassie ( dat klinkt beter dan dat andere woord dat ik eigenlijk voelde: medelijden ), vanuit machteloosheid maar vooral vanuit totale uitputting: alle strijd uit de weg proberen te gaan, op eieren lopen, niet zeggen wat er gezegd moest worden om die hele grote uitbarsting ( waarvan we wisten dat die er uiteindelijk tóch ging komen ) maar uit de weg te gaan.

Goed punt, Thy. Dit herken ik ook bij mijn kind destijds: die uitbarsting ging komen hoe dan ook. Op je tenen lopen stelde het uit, maar die driftbui kwam geheid. En het is goed om je bewust te zijn van die valkuil.

Maar......dat betekent niet dat je met consequent zijn, of op een rustig moment vertellen wat acceptabel is en wat niet, dit soort driftbuien kunt verkomen bij een kind wat zeer temperamentvol is. Dat een kind je in een driftbui slaat, uitscheldt of met spullen gooit, betekent niet dat je het accepteert of dat je geen goede ouder bent. Je kunt 'niet accepteren' tot je een ons weegt, maar dat betekent niet dat je kind ineens wel in staat is zijn emoties te reguleren. En waar je in een andere relatie kunt zeggen: "dit accepteer ik niet, ik vertrek", kun je dit bij een kind niet. Want jij bent degene die moet co-reguleren en er moet zijn.

VigorFields, als ik het goed lees zijn er twee problemen tussen jou en je ex: je kunt het niet eens worden over aanpassing van de zorgregeling en jij vindt dat je kind hulp nodig heeft en daar wil hij geen toestemming voor geven. 

Voor die wijziging in de omgangsregeling moet je naar de rechter. Het argument "meer wisselmomenten is meer stress en onrust" wordt trouwens vaak geaccepteerd. Ik vermoed zomaar dat die regeling met veel wisselingen voortkomt uit het idee dat vaak kort contact beter is dan minder vaak en langer contact, en dat zie je vooral bij heel jonge kinderen. Zijn de kinderen eenmaal wat groter, dan kunnen ze langer bij éen ouder blijven zonder dat het contact met de andere ouder daaronder lijdt. 

Als je nou toch naar de rechter moet, dan kun je daar ook meteen vervangende toestemming vragen voor die hulp voor je kind. Dat kan in éen moeite door en ik zou dat zeker aanraden, want dat is veel makkelijker en voordeliger dan eerst een procedure voeren over de omgang en dan over een jaar ofzo, als het echt niet anders kan, alsnog een andere procedure voor die hulp. Overigens is de kans aanzienlijk dat je ex alsnog toestemming voor die hulp geeft als er een procedure komt, want anders moet hij aan de rechter uitleggen waarom hij die hulp blokkeert, maar goed, dat zie je dan vanzelf wel. 

Of je in aanmerking komt voor gefinancierde rechtsbijstand ('toevoeging') vind je op de site van de Raad voor Rechtsbijstand: www.rechtsbijstand.nl

Zoek een advocaat die verstand heeft van familierecht en die werkt in jouw regio, want je wil een advocaat die het reilen en zeilen van je 'eigen' rechtbank kent (de regels zijn wel overal hetzelfde, maar er zijn in de praktijk toch wat lokale verschilletjes). En neem geen advocaat die erom bekend staat als iemand die altijd keihard vecht om voor zijn cliënten het onderste uit de kan te halen, want in familiezaken moet je iemand hebben die juist de-escalerend werkt. Dat hoeft geen watje te zijn, maar je wilt ook geen blaffer, want kunnen in familiezaken een hoop schade veroorzaken (en familierechters zijn ook geen fan van advocaten die het vuurtje onnodig opstoken). 

Ik Quote onderstaand stuk even omdat dit iets is wat tussen jouw en je ex is waarin jij meer mogelijkheden hebt dan je waarschijnlijk denkt.

Je schrijft over narcist en je hebt nu wel ondervonden dat het jouw ex niet gaat om overleg met jou maar om macht en controle over elke situatie, elke zin die jij mailt, elk voorstel wat jij doet en elk argument wat jij naar voren brengt.

Wat jij kan doen is stoppen met deze manier van communiceren met hem. 

Deel hem vanaf nu dingen gewoon mee. Wees niet bang voor de weg via rechtbank, als jij en je kinderen aan de tax zitten van de onrust van de wisselingen is de weg naar de rechtbank idd je enige mogelijkheid. 

Wees niet bang voor de reactie van je ex, hij gaat ervan uit dat jij voorstellen doet, uitlegt en je in bochten wringt om een betere situatie te verkrijgen voor de kinderen en jezelf.

Tijd om een andere VigorFields aan je ex te laten zien. Die andere FirorFields neemt nu de leiding in de situatie stopt met overleggen en uitleggen. Jij wilt een andere regeling voor de kinderen dan maar zonder overleg met je ex en via advocaat naar rechtbank. Punt. Ga staan voor wat jij vind wat nu belangrijk is. Overleggen ga je vanaf nu met een advocaat doen en alle communicatie met je ex is nu bewijsmateriaal dus bewaren en met advocaat in gesprek over de schriftelijke communicatie met jouw ex.  

Zoek een goede familie advocaat en leg de situatie uit en vooral wat je zwart op wit van je ex hebt over de toezegging van je ex dat minder wissels wenselijk zijn en dat hij openstaat voor een andere regeling. 

Daar zit een hele grote kans nl dat hij met zijn eisen die daarna komen zijn "eigen graf al gegraven heeft" bij de rechter.

Dit kan een advocaat ook wel inschatten. 

Kortom wees niet bevreesd om deze weg in te gaan, je mag nu je rug rechten, schouders achterover en borst vooruit......je ex heeft lang genoeg de boel geboycot en vertraagt.


"Hij reageert heel selectief. Stuur ik een voorstel voor een nieuwe regeling en vraag ik hem mee te denken of suggesties te doen als hij het plan niet goed vindt, krijg ik een mail met alle redenen waarom dit niet akkoord is. Maar niks geen ander voorstel of suggestie of wat dan ook.



Alles wat ik zeg wordt verdraaid. Ik stuur vervolgens een uitgebreid bericht met uitleg over hoe ik tot het plan ben gekomen. Benadrukkend dat het een voorstel is en open voor overleg, aanpassingen, andere voorstellen. Dat ik niet de intentie heb hem of het contact met de kids dwars te zitten, maar dat ik zoek naar meer rust in de situatie. Krijg ik als reactie dat hij excuses verwacht voor deze actie.



Naar de buitenwereld speelt hij mooi weer. Zegt bij de hulpverlening dat minder wissels wenselijk is en dat hij openstaat voor een andere regeling, om vervolgens zijn eisen op tafel te leggen waarmee je precies niks kan veranderen aan de regeling.



*De huisregels zijn niet bespreekbaar, anders dan dat ik mee moet gaan in de regels van mijn ex. Hoewel ik begrijp dat enigzins gelijke regels wenselijk is, kan ik niet akkoord gaan met bedtijden na 21:00 uur en onbeperkte schermtijd."

Nog een tip: noem in de rechtszaal (en in je correspondentie en processtukken) je ex geen narcist. En laat ook je advocaat dat niet doen. Tenzij je een diagnose van zijn behandelaar zwart op wit hebt. 

Wat je wel kunt doen (en dat is ook vaak verstandig) is het gedrag beschrijven (bijvoorbeeld: hij zegt bereid te zijn tot a, je doet een voorstel over a, dan wil-ie b, etc). De rechter kan dan zelf wel haar of zijn conclusies trekken. 

Uiteraard kan je naar hartelust diagnoses stellen als je bij vrienden of familie je hart lucht, maar doe het niet in een rechtszaak, want het levert niets goeds op.