Alles wat ik nooit wilde, is nu werkelijkheid
Ik schrijf dit bericht, puur omdat ik mijn verhaal kwijt wil en mensen die in dezelfde situatie zitten zoek voor steun/hoop/begrip, wellicht dat mijn verhaal dat ook kan bieden aan andere.
Het is een lang verhaal geworden, maar ik gebruik deze plek even om de woorden te plaatsen om verder te kunnen en helaas horen bij dit soort moeilijke momenten, heel veel woorden…
Recent heeft mijn vrouw besloten niet meer te kunnen vechten voor ons huwelijk én gezin.
De beslissing kwam onverwachts, maar toch ook niet.
Een half jaar geleden, enkele weken na de geboorte van ons tweede kind, ben ik er achter gekomen, door het haar te vragen toen ze verdrietig was, dat ze verliefd is geworden op een andere man, een collega.
Mijn wereld en alles waar ik in geloofde, onze wereld, ons gezin, viel direct uit mijn handen en mijn roze wolk na de geboorte veranderde in een zwarte periode van rouw, woede, verdriet en frustratie.
Maar ik bleef.
Ondanks alles, bleef ik, vechtend voor mijn gezin.
In de periode nadat ze net zwanger was, zijn er gevoelens ontstaan voor een ander, gevoelens waar ik van kapot ben gegaan, maar waar ik oprecht niks van kan vinden, want ik veroordeel verliefdheid niet, verliefdheid kan iemand overkomen en dat respecteer ik.
Tijdens de maanden van de zwangerschap hebben ze meerdere keren gezoend, op momenten dat ze ervoor kozen het te stoppen en te richten op hun gezin, want ze waren toch gelukkig getrouwd?
Maar de gevoelens bleven, de zwangerschapsverlof periode begon en deze periode zou gebruikt worden om te vechten tegen de gevoelens.
Ik, de naïeve ik, had niet in de gaten dat ik mijn vrouw al verloren was, toen ze de eerste stap had gezet, met mijn kind nog in haar buik.
Ik bleef, vechtend voor ons gezin er alles aan doen om haar te laten zien, wat ze kapot maakt en dat datgene wat ze kapot maakt, mij, ook best wel het vechten waard is.
Maar het gevecht voor haar was allereerst tegen de gevoelens voor hem, daarna konden we pas op ons richten, volgens haar.
Ik geloof oprecht dat ze hier tegen heeft geprobeerd te vechten, maar ik merkte aan alles dat dat haar niet lukte.
Er kwam een moment dat ze afspraken, vlak voordat ze weer ging werken, met hem, om te bespreken wat de situatie was, om ongemakkelijke momenten op de werkvloer te voorkomen.
Ik wist dit, ik hoopte dat ze dit gesprek niet nodig had om te kunnen kiezen voor mij, na maanden vechten voor ons. Maar dat was niet de situatie, de gevoelens bleven.
Het gesprek vond plaats en de man vertelde dat hij worstelde met zijn verliefdheid, maar zijn gezin niet wilde opgeven, dus koos voor zijn gezin en tegen de verliefdheid wilde vechten en voor zijn gezin.
Na opluchting van haar kant over dit gesprek, kwam er liefdesverdriet over de keuze die hij had gemaakt, niet voor haar, maar voor haar gezin.
Ik was getuige van het liefdesverdriet van mijn vrouw, maar ik bleef.
Maanden verstreken, maanden waarin ik alles deed om haar te laten inzien wat ze opgaf, mij.
Ik veranderde van de persoon, waar ze met de kennis van nu, ongelukkig van werd, in een persoon die alles deed en werd wat ze wilde.
Ik zal niet ontkennen dat er in onze relatie echt ook wel slechte momenten zijn geweest, ook en vooral van mijn kant, maar dat heeft elke relatie.
Ik ging werken aan de slechte eigenschappen van mijn kant en werd oprecht een ander mens.
Ik deed er alles aan om haar te laten inzien dat ik het waard was, dus ik bleef, maanden..
Het ging beter tussen ons in mijn beleving, maar ik had mijn geliefde nog niet terug. Die zat nog vast in een verliefdheid en wij deden maanden alsof er niks aan de hand was en leefde samen, niet intiem, maar wel samen in ons huis en ons bed, met onze kinderen.
Toen kwam het moment dat hij een andere baan kreeg en er zicht was op een leven zonder hem, zonder contact, eindelijk een eerlijke kans.
Weken keek ik uit naar dit moment, het wachten werd beloond, nu zal ze, hoe moeilijk ook, eindelijk hem los kunnen laten en na (ook dat besefte ik) een periode van nieuw liefdesverdriet, eindelijk, misschien na maanden, kon gaan vechten voor ons, zonder hem.
De dag naderde, zijn afscheid, de dag waar ik zo naar uitkeek.
De laatste dag, hadden ze een gesprek gehad.
Hij had het thuis verteld in een dronken emotionele bui, een half jaar later, dan dat ik het wist.
Hij worstelde met zijn verliefdheid, maar kon zijn gezin niet kapot maken en ze hadden afgesproken dat hij nog een ultieme poging ging doen om zijn gezin te redden, hij was nu daar, waar wij een half jaar geleden waren.
Er werd gezoend.
Maar de situatie was niet anders als eerder in mijn ogen, hij vecht nog steeds voor zijn gezin. Maar nu weet zijn vriendin, ook wat er speelt. En proberen ze samen te kijken of hun gezin (ook een kleintje) nog te redden valt.
Toen mijn vrouw me dit vertelde en aangaf dat de kans groot is dat het een andere kant op kan gaan, ontplofte ik vol emoties en frustratie.
Dat na een half jaar blijven vechten, ik nu op het moment dat alles beter ging worden, zo werd belazerd. Onbeschrijfelijke pijn en machteloosheid.
De verliefdheid was dusdanig, dat ze de dag erna, de stekker uit ons huwelijk heeft getrokken.
Ze kon het mij niet meer aandoen, om mij te laten wachten op een beslissing van hem voor haar, of voor zijn gezin en mij nog langer aan t lijntje te laten bungelen.
Maar ondanks alle pijn en verdriet, deed me dit het meeste pijn, na een half jaar blijven en vechten van mijn kant, heb ik verloren van een man die te laf was om het een half jaar geleden te zeggen en die nu nog steeds te laf is om een keuze te maken, of om zn mond te houden en het eerst zelf thuis probeert op te lossen, ipv deze bom te droppen in ons huwelijk, opnieuw.. op de dag dat het allemaal anders zou moeten gaan worden..
En deze man wint het nu van mij, een man die ze nog niet eens zo kent als dat ze mij kent, want op de werkvloer en op feestjes zijn we allemaal anders dan thuis.
Een mes in mijn rug, maanden vechten en blijven.
Hoop hebben, hoop die gevoed werd, alles is nu ineens voorbij.
Ik besefte me heus, dat het sowieso een lange weg ging worden, maar als we nu naar een aantal maanden zonder hem, voor ons hadden gevochten, dan had ik wél vrede kunnen hebben en ben ik gewoon niet goed genoeg meer voor dr.
Veel mannen waren een half jaar geleden al weggegaan, maar ik bleef.
Ik had alles over voor ons en mijn kinderen, ik gaf alles op voor het gezin.
En nu moet ik dealen met de situatie dat zij mij mijn kinderen voor 50% uit mijn leven haalt, want we kiezen voor co-ouderschap vooralsnog.
Zij die me dit heeft aangedaan, haalt het mooiste wat ik heb, voor een groot deel uit mijn leven.
Zij kan blijven wonen in ons huis, ik moet op zoek naar een nieuwe plek, een mindere plek, een kleiner huis, een andere buurt.
Ik verlies alles en haar leven gaat door zoals altijd. In ons huis, maar zonder mij, met meer vrije tijd zonder kinderen, iets wat ik in mijn ogen erger vind dan zij.
Ik ben het slachtoffer na maanden van vechten en ik sta met lege handen, met het toekomstige gemis van mijn kinderen dagelijks om me heen.
Probeer ondanks alles, er nu voor hun te zijn.
Ik wil dit ondanks alles goed oplossen en geen vechtscheiding. Ik wil later nog samen met de kinderen naar de Efteling kunnen gaan, ze laten zien dat papa en mama elkaar ondanks alles nog aardig vinden.
Maar dat traject gaat een zware en moeilijke opgave worden en met alle energie wat ik nog kan vinden na een half jaar vechten, hoop ik dat we hier samen voor de kinderen goed uitkomen, zonder ruzie, maar met een litteken dat voor altijd op mijn hart zal blijven staan, vertrouwen in de toekomst op het gebied van liefde heb ik nu niet, ik vertrouwde haar blind, dus hoe kan ik ooit nog een vrouw vertrouwen, na alles wat ik heb meegemaakt.
Het mooiste wat blijft, dat zijn mn kinderen en voor hun blijf ik vechten.. maar het gevecht wat ik al maanden voer is slopend geweest en de toekomst waar ik nu voor moet vechten is alles wat ik nooit heb gewild en dat doet ontzettend veel pijn.
Maar ik ga er alles aan doen, voor de kinderen…
Het verlaten van het huis is voor mij een moeilijke eerste stap, hier heb ik eerder, voor mezelf een notitie over geschreven, om als ik de hoop even kwijt was, me een steun in de rug te geven.. het is geen gedicht of wat dan ook, het zijn woorden die me moeten motiveren om te doen inzien dat een huis een huis is en dat wat een huis ons huis maakt, niet het huis is 
misschien kan ik hiermee ook andere mensen helpen, om het zo te zien, dus ik plak het er ook nog maar even bij, het is tenslotte toch al een lang verhaal geworden, dan maakt dit toch geen verschil meer..
Ons huis
Wat maakt een huis, ons huis.
Wat maakt een huis, mijn huis.
Niet de stenen in de muur.
Niet de bank of de kast.
Niet het bed of de keuken.
Niet de schuur of de tuin.
Niet de oprit of de overkapping.
Mijn huis is het huis waar ik leef.
Ik leef er samen met met mijn kinderen.
Zij die mijn leven kleur en betekenis geven.
Niet de bank, zonder hen.
Niet het bad, zonder spelende kinderen erin.
Niet de tuin, zonder spelende kinderstemmen.
Wat ik achter laat is leegte in een huis.
Een leeg bad waar niet meer in wordt gespetterd.
Een leeg bed waar niet meer op wordt gesprongen.
Een zandbak zonder zoontje dat er in speelt.
Een bank waar niet meer wordt geknuffeld.
Want ons huis neem ik mee, naar mijn huis.
De muren ben ik kwijt, de bank en het bed.
Maar zij, zij die mijn huis, mijn huis maken, hou ik voor altijd bij me, in mijn nieuwe huis.
In mijn nieuwe huis zal worden gelachen en geknuffeld en gespeeld, worden gehuild en worden geleefd. Daar waar ik met hun ben is mijn huis en samen met hun is het ons huis.
Met pijn in mijn hart verlaat ik dit huis, maar ik weet waar ik naar toe ga, naar ons nieuwe huis. Samen met de liefdes van mijn leven, achterlatend diegene die ik dacht dat mij nooit zou laten gaan, maar nu voor mij de deur heeft dicht gedaan.
Wat achterblijft is een leeg huis, muren en een bad. Een plek waar we zijn gestart en waar we zijn gestopt, een plek waar ons leven twee kanten is opgegaan, ook al had ik dit nooit gewild en kan ik er niks meer aan doen.
Ik vertrek naar ons huis, niet mijn huis.
Het huis waar ik met de kinderen een nieuwe plek ga maken, zodat alle spullen en ruimtes zullen voelen als ons huis, ook al moet ik ze soms een tijdje missen, als ze thuis zijn bij mij, zal het hele huis weer voelen als de plek waar ik wil zijn, namelijk ons huis.
Met zn drieën, vol met liefde, zonder verdriet.
Wat is de reden
dat jij uit de woning vertrekt? Kun jij daar niet gewoon blijven wonen?
Fijn dat het co-ouderschap wordt. Dat geeft je ruimte voor jezelf en tijd met je kinderen. Het zal een emotionele reis worden, met ups en downs. Heb je mensen om je heen waar je mee kunt praten of gewoon lekker bij kan zijn op het moment dat je het nodig hebt?
Ik snap je gevoel. Ik ben aan de kant gezet na 17 jaar huwelijk, als oud vuil. Ik voelde mij afgedankt en waardeloos. Zeg daarom iedere dag tegen jezelf dat je waardevol bent en het waard om van te houden. Dat je vrouw kiest voor een ander en daarmee 2 huwelijken kapot maakt is op haar conto. Jij bent anders, jij geeft niet op en vlucht niet de makkelijk weg op. Jij staat rechtop, kan jezelf in de ogen kijken. Dit is niet jouw fout, op geen enkele manier.
Heel veel sterkt in de komende periode.
Woning
Beste Paddington,
Dank voor je reactie, doet me goed!
De woning is deels gekocht met geld van haar moeder en alleen wonen is voor mij niet haalbaar, voor haar waarschijnlijk wel, dat traject gaan we nu in.
Voor de kinderen is het beter om te kunnen blijven in het huis, maar dat haar gunnen, kost ook moeite natuurlijk, maar voor de kinderen.. voor de kinderen.. 
Slachtoffer
Goed dat je hier je hart lucht. Dat helpt. Misschien helpt het ook om wat draadjes hier in het archief te lezen, Verder na ontrouw bijvoorbeeld in Relaties (daar schreef ik mee) en ook in deze rubriek vind je genoeg leesvoer dat je kan helpen. Om te dealen met je emoties, maar ook tips hoe je een scheiding goed regelt. Het is een vreselijk moeilijke en verdrietige situatie waar je nu in zit. Een nachtmerrie die niet stopt als je je ogen opendoet, eigenlijk meer een nachtmerrie waar je in stapt als je wakker wordt... Been there, done that. Alleen is mijn man na 2,5 jaar twijfelen toch tot de conclusie gekomen dat hij wel degelijk van mij houdt. Dat was op het nippertje, we hoefden letterlijk alleen nog maar de papieren te tekenen. Dus ik weet precies hoe jij je nu voelt.
Ik vind, net als Paddington, dat je jezelf recht in de ogen kunt kijken. Jij hebt er alles aan gedaan, om je huwelijk te redden, maar helaas kun je een ander niet laten voelen wat jij graag wil dat ze voelt.
Maar, dat gezegd hebbende, geef ik je nu een goedbedoelde schop onder je ****. Want je moet door. Je bent géén slachtoffer, er is geen misdaad begaan, je vrouw is er niet op uit om te beschadigen. Je huwelijk is voorbij, maar je hebt prachtige kinderen, dus pak jezelf bij je kladden en stap uit die slachtofferrol. Is ook niet aantrekkelijk, dus zal je niet helpen je vrouw alsnog terug te winnen .
Wat je nu moet doen is je emoties parkeren, en de scheiding snel en zakelijk regelen. Inderdaad, de kinderen hebben net zoveel recht op hun moeder als op hun vader, dus hoe begrijpelijk ook dat je je vrouw niet zoveel tijd met de kinderen gunt, voor de kinderen is dat inderdaad beter. En het is fijn dat ze in het vertrouwde huis kunnen blijven. Of dat nou met jou is of hun moeder, dat maakt feitelijk niet uit. Zie je nieuwe huis ook echt als een nieuwe start. Dat is makkelijker dan wanneer je in het oude huis blijft, met alle herinneringen die daaraan kleven.
Om zelf overeind te blijven hoop ik dat je inderdaad mensen in je omgeving hebt die je steunen. Zorg goed voor jezelf, eet goed, sport en, heel belangrijk, zorg dat je goed slaapt. Dat is letterlijk van levensbelang. Als je daar moeite mee hebt, klop aan bij de huisarts.
Je schreef dat je het afgelopen half jaar al veel aan jezelf hebt gewerkt. Dat is winst, dan hoef je dat nu niet meer allemaal te doen. Heb je daar hulp bij gehad? Misschien kun je die dan weer oppakken. Aan jezelf werken met als doel te veranderen en te vechten is iets heel anders dan een scheiding verwerken. Ik raad je aan om te praten met POH (praktijkondersteuner) van je huisarts. Daar kun je zelf terecht met je verhaal, maar die kan je eventueel ook doorverwijzen naar hulpverlening.
Zorg ook goed voor je kinderen. Ze zullen je nodig hebben. Ook al zijn jullie geen liefdespartners meer, jullie zijn en blijven wel samen ouders.
Nog even een hart onder de riem: over een jaar is de scheiding rond en heb je een nieuwe woning, is je nieuwe leven begonnen. Dat is dan nog onwennig, maar over nog een jaar heb je weer een ritme, ben je eraan gewend om alleen te zijn en alleen voor je kinderen te zorgen. En over nog weer een jaar heb je het verdriet (grotendeels) verwerkt en heb je weer ruimte in je hart voor een nieuwe liefde.
Verdriet
Het is heel erg verdrietig als je toekomst met je relatie met kinderen stopt. Fijn dat je dat zo goed onder woorden kunt brengen.
Zeker is het zaak om nu je emoties te parkeren en praktisch aan de slag te gaan om het samen met je kinderen goed te doen in de nieuwe situatie. Praktisch aan de slag kan je ook helpen om je iets beter te voelen.
Maar het blijft erg verdrietig. Al wordt het met de tijd minder schrijnend, het verlies van de partnerrelatie met de ouder van je kinderen blijft wel voelbaar. De toekomst zal het uitwijzen hoe het verder gaat.
Ik weet niet of je al over nieuwe liefdes moet nadenken, dat vind ik zelf wat kort door de bocht. En dat is ook weer een heel andere situatie.
Maar uit ervaring kan ik je vertellen dat het ook heel fijn is om je kinderen voor jezelf te hebben. En daarbij hopelijk went aan de week dat ze niet bij jou zijn. Dat is jou week waarin je weer tot jezelf kunt komen en je eigen leven op kunt pakken.
Ik wens je heel veel sterkte.
het komt goed
Ook al zie je het nu nog niet, zit je nog in de emotie van maanden vechten en nooit het gevoel een eerlijke kans gehad te hebben, het komt echt goed.
Je gaat het convenant maken met je exvrouw en een mediator, een ouderschapsplan maken, en de eerste maanden ga je het ingewikkeld vinden om het 'alleen' te doen. De kinderen, huishoudelijke taken, het onvermijdelijke contact met je exvrouw, je eigen ritme zien te vinden, je emoties de baas te zijn.
Maar er komt een moment dat je het een soort van los kunt laten, weer vrouwen in je leven gaat toelaten en dan positief verrast zult worden dat het ook anders kan zijn dan moeten vechten voor iemand die je de zekerheid niet kan, wil, durft te geven. Jij bent meer waard dan twijfel en eigenlijk bewijst je vrouw je een dienst.
Lees het draadje waar Pennestreek naar verwijst, staat mijn verhaal, beetje soortgelijk. In oktober voelde ik me net als jou, verslagen, genaaid, kansloos, verdrietig, radeloos hoe ik dat nou moest gaan doen in mijn uppie, met 3 kinderen.
Maar het komt goed, ik ben blij dat de kogel uiteindelijk door de kerk is, leer mensen kennen die me dichterbij mezelf laten zijn dan ik de 2 jaar ervoor onbewust ben geweest, doordat je uiteindelijk wellicht teveel op eieren bent gaan lopen voor je vrouw om het te doen slagen.
Haar verlies man, ook al is het nu klote. Je bent niet het slachtoffer, je zult uiteindelijk de winnaar zijn over een tijdje. Je wilt helemaal niet de rest van je leven een knagende twijfel voelen bij degene van wie je houdt, je wilt onvoorwaardelijke liefde, geen onzekerheid.
Herkenbaar
Hé alleenmaarpapa, wat een achtbaan hè? Ik heb hetzelfde meegemaakt, ook recent. Ex man is vertrokken toen ik er achter kwam dat het contact met minnares niet gestopt was. Hoewel ik er achter sta dat het over is, omdat, net wat JJ zegt, ik mijzelf meer waard vind dan een tweede keus/ optie/ achterdeur, doet het vreselijk veel zeer op zoveel gebieden. Je voelt je minderwaardig, onzeker en somber over de toekomst, stuurloos en verdrietig omdat je gezin is opgebroken zonder dat jij daar iets tegen kon doen. Hoeveel je je best ook deed om voor de ander de leukste te zijn. De gedachtengang van de ander valt niet te peilen en al helemaal niet te beïnvloeden. En nu moet je noodgedwongen loslaten en dat voelt heel onnatuurlijk. Ik durf ook nog niet vooruit te kijken, maar wel naar het nu. Het verleden loslaten lukt al wel een beetje. Zelf heb ik baat bij gesprekken bij de POH-er. Sterkte, het is niet niks. Maar ondanks dat dit niet jouw keuze is, denk ik dat het wel een periode is van persoonlijke groei. Je leert veel over jezelf. Ik voel dat nu ook nog niet zo zeer hoor, maar geloof daar wel in.
Onmacht
De beslissing om een relatie te beëindigen kan een van beide partners alleen nemen. En je bent deels van je (ex) partner afhankelijk hoe dit proces verloopt. Het is een verschrikkelijk gevoel van onmacht, wanneer je veiligheid, je basis, je liefde, je alles, door je vingers lijkt te glippen zonder dat je er grip op hebt.
Je moet het maar slikken, het delen van je kinderen, verhuizen, de veranderingen in je sociale leven, je hele leven gaat op zijn kop.
Je laat jezelf eraan onderdoor gaan, of je maakt het beste van de situatie waar je in zit. Je moet het doen op jouw manier, in jouw tempo. Ik hoop net als anderen hier dat je een goed netwerk hebt. Je moet je mensen verzamelen waar je mee kunt praten. Mijn ervaring is dat veel mensen er ook niets van begrijpen. En het zinnetje; zorg goed voor jezelf, krijgt opeens echt betekenis. Wat hierboven gezegd wordt is zo waar; eet gezond, houd ritme, regelmaat, zorg dat je slaapt. Focus je op de dingen waar je invloed op hebt. Zorg goed voor je kinderen. En dan heeft het tijd nodig.
Ik wens je heel veel sterkte.