Alleen verder na scheiding
Hoe gaan mensen verder na een scheiding? Hoe laat je je kerngezin en ex- partner los en hoe verwerk je alle emoties die daarbij komen kijken?
Ik zit zelf in deze situatie en ben benieuwd of er mensen zijn die ervaringen willen uitwisselen om elkaar telkens een stapje verder te brengen in dit proces.
Ik zal zelf starten. We zijn nu een jaar uit elkaar na een hele lange relatie van meer dan dertig jaar. Samen volwassen geworden, samen kinderen gekregen, onze levens, vrienden en families totaal vervlochten met elkaar.
Mijn fulltime werk, houdt mij vanaf dag 1 op de been, maar het is erg veel, in combinatie met de zorg voor kinderen en huishouden. Ik merk dat ik soms niet voldoende aan mezelf toekom.
Wat ik denk ik wel goed doe: mindfullness en bewegen. Veel sporten en wandelen, veel buiten zijn, ook nu in dit weer. Ik merk telkens weer dat dat mij het beste helpt. En leuke dingen doen, met de kinderen, maar ook met vriendinnen.
Ik ben zoekende hoe ik mijn exman uit mijn hoofd krijg. Elke herinnering is met hem verweven. Hoe krijg ik hem uit mijn hoofd?
Ik ben benieuwd hoe het anderen vergaat na hun scheiding. En wat jullie doen om alles te verwerken.
Het is een heel proces en dat is voor iedereen anders. In mijn geval is het mij richten op mijzelf en de kinderen. Niet meer bezig zijn met ex en wat hij wel of niet doet of wat hij heeft. Positief terugkijken op de relatie want er waren ook genoeg mooie momenten. Ik zie mijzelf of de relatie zeker niet als mislukt.
Doelen opstellen voor mijzelf om aan te werken (tal van zaken op het gebied van werk, financiën, opvoeding, sociaal leven).
Wat helpt zijn nieuwe ervaringen opdoen zonder je ex. Niet blijven hangen in het verleden of in bitterheid of verdriet. Daar heb je alleen jezelf mee. Inderdaad sporten en naar buiten gaan. Werken maar ook fijne mensen om je heen verzamelen om mee te praten en dingen te ondernemen. Zorg voor een goede balans tussen werk en prive. Je huis een make over geven of van je nieuwe huis een eigen plek maken. En als je daaraan toe bent weer leren flirten en ook daarin wat nieuwe ervaringen opdoen.
Foetsie schreef op 23-12-2023 om 21:28:
Ik zal zelf starten. We zijn nu een jaar uit elkaar na een hele lange relatie van meer dan dertig jaar. Samen volwassen geworden, samen kinderen gekregen, onze levens, vrienden en families totaal vervlochten met elkaar.
Mijn fulltime werk, houdt mij vanaf dag 1 op de been, maar het is erg veel, in combinatie met de zorg voor kinderen en huishouden. Ik merk dat ik soms niet voldoende aan mezelf toekom.
Wat ik denk ik wel goed doe: mindfullness en bewegen. Veel sporten en wandelen, veel buiten zijn, ook nu in dit weer. Ik merk telkens weer dat dat mij het beste helpt. En leuke dingen doen, met de kinderen, maar ook met vriendinnen.
Ik ben zoekende hoe ik mijn exman uit mijn hoofd krijg. Elke herinnering is met hem verweven. Hoe krijg ik hem uit mijn hoofd?
Ik ben benieuwd hoe het anderen vergaat na hun scheiding. En wat jullie doen om alles te verwerken.
Heel herkenbaar Foetsie. Het ligt ook aan de situatie. Waarom je uit elkaar ging, hoe oud je bent, en of je nog kinderen thuis hebt. Ik denk dat je rond de 45/ 50 bent? Ik was bijna 60 en geen kinderen meer thuis en, ik schreef 't al in een ander draadje, door al m'n energie heen want die had ik in m'n ex gestoken. Na eerst een depressie zag ik weer toekomst, toen kwamen de lockdowns en nu heb ik een chronische waardoor ik nauwelijks meer wat kan. Maar om terug te komen op je vraag; nwe herinneren maken zou ik zeggen. Dat lukt mij gezien de omstandigheden nauwelijks en ik heb er ook veel last van dat de meeste herinneringen zo verweven zijn met ex. Gaan daten leidt ook af. Niet om direct een nwe vlam te vinden dus. Maar om weer andere mensen tegen te komen, jezelf in een ander perspectief te zien.
Hoi Foetsie,
Ik ben nu ong. 6 maandem uit elkaar na een relatie van meer dan 20 jaar en 3 kinderen onder de 12. Gezien wij ivm dat ik nog geen nieuwe woning heb, nog noodgewongen samenwoon met ex vind ik het nog erg lastig om alles goed te verwerken. Een ex die al verder gaat en mij leven ligt overhoop en onzekere toekomst en ik houd mn hoofd boven water. Werk geeft mij afleiding, toch deel blijven nemen aan sociale activiteiten zorgt dat ik wel overeind blijf. Ik heb nog moeite om het kerngezin los te laten omdat ik denk dat het mogelijk moet zijn nog enkele gezamenlijke dingen te doen met en voor de kinderen. Maar ex is al aan t daten dus staat er nu heel anders in. Ik richt me vooral op mijn kinderen en hun welzijn nu. Als ik straks n huisje heb, komt mijn tijd weer. Als dat te lang duurt weet ik ook niet goed hoe ik echt verder kan. Ik slaap enkele dagen per week bij mn ouders zodat ik even tot rust kom.
Woon je wel al apart?
Wat weinig reacties terwijl er toch veel gescheiden mensen hier zijn. Blijkbaar krijgt de meerderheid heel makkelijk de ex uit het hoofd. Of ze gaan niet alleen verder. 🤷♀️
elledoris schreef op 27-12-2023 om 11:57:
Wat weinig reacties terwijl er toch veel gescheiden mensen hier zijn. Blijkbaar krijgt de meerderheid heel makkelijk de ex uit het hoofd. Of ze gaan niet alleen verder. 🤷♀️
Ik heb nog weinig zinnigs of behulpzaams te vertellen. Ik zit nog helemaal in de knoop.
elledoris schreef op 27-12-2023 om 11:57:
Wat weinig reacties terwijl er toch veel gescheiden mensen hier zijn. Blijkbaar krijgt de meerderheid heel makkelijk de ex uit het hoofd. Of ze gaan niet alleen verder. 🤷♀️
Zeker niet voor iedereen is een scheiding makkelijk hoor. En ik denk dat heel erg veel mensen om tal van redenen niet durven scheiden en liever in een slechte relatie blijven dan het alleen te (kunnen) doen. Als zie in hoeveel bochten mensen zich wringen om maar bij elkaar te blijven. Of na een scheiding heel snel weer in de volgende relatie stappen om maar niet alleen te hoeven zijn.
elledoris schreef op 27-12-2023 om 11:57:
Wat weinig reacties terwijl er toch veel gescheiden mensen hier zijn. Blijkbaar krijgt de meerderheid heel makkelijk de ex uit het hoofd. Of ze gaan niet alleen verder. 🤷♀️
De relatie met de moeder van mijn oudste twee kinderen was wel "op". Ze ging er vandoor met een ander. Ik had er wel vrede mee dat de relatie klaar was.
Ik kon me na de scheiding richten op de kinderen en mijn onderneming. Ik was eindelijk verlost van discussies in huis over werkelijk alles. Waar ik me redelijk rustig kon richten op het afwikkelen van de scheiding, de tijd met de kinderen en mijn eigen zaak, kwam mijn ex al meteen terecht in allerlei relatieproblemen.
Eerste dates na de scheiding leken even een relatie te worden, maar uiteindelijk vond ik haar veel te snel gaan met het willen leren kennen van de kinderen, de hele dag willen app-en/bellen en dingen met de kinderen samen willen doen. Vond het toen eigenlijk wel fijn de rust in huis en om niet overal discussie over te moeten hebben. Van wat we eten tot welke schoenen de kinderen naar de kleuterschool aanmoeten tot welke film we 's avonds kijken.
Ook had zij nog allerlei problemen met haar ex over de omgangsregeling met haar kind en afwikkeling van hun boedelscheiding. Persoonlijk vind ik dat je zoiets eerst op moet lossen voor je aan iets anders begint.
Relatie daarna was ook geen goede keuze. Daar heb ik hier een topic over geopend.
Kortom: het verschilt van persoon tot persoon. Sommige mensen stappen zonder (zichtbare) problemen ineens in een andere relatie, waarbij het lijkt of de meest recente ex nooit heeft bestaan. Anderen niet. Als je nog jaren discussies en geruzie hebt over omgang met de kinderen, de boedelverdeling, dan helpt dat natuurlijk ook niet.
elledoris schreef op 27-12-2023 om 11:57:
Wat weinig reacties terwijl er toch veel gescheiden mensen hier zijn. Blijkbaar krijgt de meerderheid heel makkelijk de ex uit het hoofd. Of ze gaan niet alleen verder. 🤷♀️
De meeste forumdeelnemers hier zijn vziw vrouw, en vrouwen nemen vaker het initiatief tot echtscheiding dan mannen. Ik denk dus dat van de mensen hier die zijn gescheiden, een vrij groot deel zelf die scheiding in gang heeft gezet. En waarschijnlijk zijn die mensen of al lang over de ex heen, of ze hebben geen zin om het erover te hebben omdat ze immers zelf die scheiding hebben aangevraagd.
Temet schreef op 27-12-2023 om 13:52:
[..]
De meeste forumdeelnemers hier zijn vziw vrouw, en vrouwen nemen vaker het initiatief tot echtscheiding dan mannen. Ik denk dus dat van de mensen hier die zijn gescheiden, een vrij groot deel zelf die scheiding in gang heeft gezet. En waarschijnlijk zijn die mensen of al lang over de ex heen, of ze hebben geen zin om het erover te hebben omdat ze immers zelf die scheiding hebben aangevraagd.
Ja dat was bij mij ook zo. Maar niet omdat ik van ex afwilde (das kort door de bocht natuurlijk), maar vooral omdat ik voelde dat hij van mij af wilde.
Eén dag tegelijk. Zo heb ik het gedaan. Wat wil je op die dag gedaan krijgen? Kind naar school met de juiste spullen en een gevuld broodtrommeltje. Zelf naar het werk met dito trommeltje. Een gezonde maaltijd koken aan het einde van de dag. Gelukt? Dan is deze dag geslaagd en kun je er tevreden op terugkijken.
Ik moet even op mn nieuwe kabel wachten voor m’n laptop en dan typ ik hier ook graag m’n ervaringen hierover.
na 18 jaar is mijn ex nog steeds niet uut mijn hoofd en dat hoeft ook helemaal niet. Al mijn vrienden zitten in mijn hoofd helemaal als ze in kritieke toestand in het ziekenhuis liggen en er voorlopig nog geen verbetering te verwachten is.
We hebben samen een kind, die hebben we samen opgevoed. Dus is het letterlijk tot de dood ons scheid want je kunt van je kind niet verwachten dat die moet kiezen wie er bij belangrijke gebeurtenissen aanwezig mag zijn. Eerste schooldag , afzwemmen, musical, diploma uitreiking verjaardagen, trouwen kinderen krijgen etc.
Ik heb tentijde van de scheiding hulp gehad van onze bedrijfsmaatschappelijk werker.
Ik heb ook een kind met mijn ex, alleen hij heeft zich nooit zoveel van zijn eigen dochter aangetrokken. Het kind heeft overigens nooit hoeven kiezen, ik heb ex letterlijk overal voor uitgenodigd (verjaardagen, musical, ouderavonden, diploma uitreiking, enz). Hij kwam alleen meestal niet opdagen.
Wat ik eerder al zei, elke dag is er eentje. En na een tijdje merk je dat je minder aan je ex gaat denken. Ik kreeg minder gevoelens van wrok, irritatie, bitterheid. Als je een heleboel best geslaagde dagen achter elkaar hebt en het gaat je prima af om in je eentje voor je kind(eren) te zorgen, krijg je er een soort lol in. Ex wilde niet betalen voor zijn kind (ik heb voor mezelf nooit alimentatie gewild, maar wilde wel dat hij bijdroeg voor zijn kind). Het gaf me enorme voldoening om een betere baan te bemachtigen en te zeggen dat hij zijn geld in zijn h*l kon stoppen.
Ik heb leuke vriendinnen. En het heeft mijn inmiddels volwassen dochter aan niets ontbroken. Het komt echt goed!
Het waren drukke kerstdagen en daardoor kon ik niet eerder even rustig reageren. Maar bedankt voor alle reacties. Ik herken eigenlijk wel heel veel van wat jullie doen. Wij wonen inderdaad al een jaar apart en vanaf het eerste moment heb ik alle zorg voor het huis, kinderen, huisdieren en inkomsten op mijn genomen. Hij droeg niks meer bij en tussen hem en de kinderen ging het helemaal niet goed. Ik heb heel veel moeten opvangen en daarnaast liep om mijn bedrijf volop door. En dat red ik prima dat is het probleem gelukkig niet. Ik ben ook niet depressief of zo, ik functioneer prima.
Hij weigert bij te dragen voor de kinderen en had meteen (of al eerder?) een nieuwe liefde, waar al zijn tijd en geld naartoe gaat. Wij hebben eigenlijk nooit een goede relatie gehad, zegt hij nu. Het was nooit echte liefde (meer dan dertig jaar...). Dat is herkenbaar bij mensen die een excuus zoeken om uit elkaar te gaan. Dus ik kan dat allemaal nog wel relativeren.
Sinds kort gaat het beter tussen hem en de kinderen en dat betekent een stuk minder zorg voor mij. Het is net alsof nu het gevoel vrij komt. Het voelt als een diep gevoel van rouw. Verdriet. Ik ben zo verdrietig over wat we kwijt zijn. Ons gezin, de kinderen de vader die ze kenden, ik mijn maatje en mijn grote liefde waarmee ik volwassen ben geworden en samen ouders ben geworden. Ik hoop eigenlijk nog steeds dat we weer een stukje vriendschap terug kunnen vinden, om toch samen ouders te kunnen zijn voor onze kinderen. Want we zien elkaar helemaal niet meer. Ook niet bij belangrijke momenten. Ik zou zo graag de trots en belangrijke momenten van het ouderschap delen. Volgens mij haat hij me, in ieder geval gaat hij overal de strijd over aan, maar iets in mij.houdt nog van hem. Als de vader van mijn kinderen en als de vriend die hij ooit was. En het is dat stukje dat ik maar niet los kan laten.
Ik heb het idee dat ik nog middenin de verwerking zit, maar iedereen denkt dat ik er wel weer overheen ben. Komen met nieuwe liefdes aan. Als ik ergens geen zin in heb is het dat wel.
En verder; ik ben niet boos. Waarom ben ik niet boos? Ik heb genoeg om woedend over te zijn maar dat ben ik dus niet. Weten jullie of dat normaal is?