5 jaar na de bom.... waar ben je dan?
Lieve forummers, 5 jaar geleden heb ik op deze plek (oude stijl 
ongelooflijk veel steun gehad aan jullie. Mijn toen nog man trok totaal onverwacht de stekker uit ons gezin met 4 kinderen, vertrok na een blurry periode tussen hoop en vrees naar zijn truus en dat was dan dat. Ik was ten einde raad, mede door een berg aan schulden, de zorg voor 4 (bijna) puberende kinderen en hele hoop emotionele ellende van de kinderen en mij. Ik heb heel veel gepost hier, in die periode. Op sommige plekken op dit forum is mijn naam nog weleens gevallen, met de vraag: Hoe zou het nu zijn?
Daarom... de update.
5 jaar later is er rust. En het gaat ontzettend goed met mijn kinderen en met mij. We zijn door een helse tijd gegaan en de verhoudingen zijn voorgoed veranderd - en verslechterd helaas. Maar het leven is verder gegaan en we hebben een nieuw evenwicht bereikt. Ik heb zo ongelooflijk veel geleerd over relaties, over mezelf, had ik het maar eerder geweten...
Dat is ook de reden dat ik hier nu post. Om al die vrouwen en een enkele man gerust te stellen die nu in het oog van de storm zitten. Het wordt beter, maar of en hoe dat gaat gebeuren heb je voor een deel zelf in de hand. Ik geef mijn ervaringen en lessen graag hier door. Zit je in een crisis, is er een truus m/v in de race, is je partner de weg kwijt, zomaar vertrokken, midlife, whatever en ben je toe aan een hart onder de riem? Kom maar op met je vragen 
Wat fijn om te horen Moederziel. Ik kan mij jouw draadje nog heel goed herinneren. Ik denk dat jij inderdaad tot steun kan zijn voor iedereen die nu in dezelfde ellende zit.
Oh Moederziel, dat weet ik ook nog zo goed. Veel meegelezen toen, want in precies hetzelfde schuitje. Bom onder huwelijk, compleet onverwacht is (toen nog) man na totaal 27 jaar samen van bed a naar bed b (Truus) gegaan en heeft nooit meer omgekeken. Contact met kinderen in puberleeftijd nihil. Kan er een boek over schrijven wat er allemaal gebeurd is. En nog eigenlijk... kan niet zeggen dat er hier nu totale rust heerst, helaas.
En dan toch maar even heel nieuwsgierig, jouw man is nog steeds met Truus?
Ja, ex-man nog steeds samen met truus. Hij woont daar nu 3 jaar, 120 km elders in nl, met truus en 3 truuskinderen. Ik heb truus nooit gesproken, een x in voorbijgaan gegroet. jammer, ik had best willen kennismaken. Nieuwsgierig 
Helaas is er geen zorgregeling met onze eigen kinderen, ondanks afgesproken co-ouderschap in osp. Dat is voor mij nog een pijnlijk punt. Hij doet het gewoon niet. Truus openbaart zich in het schaarse contact met onze kinderen als jaloers, dat helpt niet mee. Maar de kinderen gaan er ongelooflijk wijs mee om. Ben ik zo trots op.
Ik denk vaak om er inderdaad een boek over te schrijven. Vooral omdat er zo’n vast script lijkt te zijn in deze situaties. Hoe gaat het bij jou Fleur?
Een vraag moederziel over die nieuwsgierigheid. Wij zouden uit elkaar gaan vanwege andere problemen dan vreemd gaan. We zijn nog een tijd in hetzelfde huis gebleven omdat er geen woonruimte was voor mijn ex die weg zou gaan. In de laatste weken voor zijn vertrek belde er een vrouw aan die vroeg naar hem. Ik kon het gesprek horen aan de deur. Het was een vreemd gesprek. Zij vroeg op een gegeven moment: ik wil alleen maar weten, hou je nog van mij? En ook dat de deur voor hem 6 weken had opengestaan en dat hij het niet kon maken om nu zo bozig tegen haar te doen. Ik heb de dag ervoor een naam op zijn scherm van zijn telefoon gezien. Ik denk dat ik weet wie het is. Ik bedoel, ik ken haar niet, maar ik kan twee foto’s vinden en ik denk dat ik die vrouw herken. En waar ik eerder wel dacht: ik heb veel problemen gehad in mijn relatie die ik psychisch overleefd, maar nog geen vreemdgaan. Hoe zal dat zijn, zal dat niet nog veel moeilijker zijn? Daar overheerste toch op een gegeven moment haast meer de nieuwsgierigheid. Ik verbaas mij daarover. Ik heb de pijn en ook het verdriet wel gevoeld en nog steeds wel, ook al was onze scheiding allang geregeld. Misschien was de nieuwsgierigheid ook wel een makkelijke gedachte dan de andere pijnlijke gedachten, waarmee ik mij ook wel tegen pijn bescherm. Ik weet dat niet precies. Het voelt op zich wel als gewone oprechte nieuwsgierigheid. Heb jij nog ideeën over, over de aard van die nieuwsgierigheid? Ik stel jou die vraag omdat je een smiley zette nadat je het over die nieuwsgierigheid had.
Thera, wat een rotsituatie. Ik begrijp dat je geen duidelijkheid heb gekregen? Dat is heel vervelend.
De nieuwsgierigheid bij mij was tweeledig. Nieuwsgierig naar wat voor vrouw het is. Wie doet zoiets en hoe heeft zij dat ervaren? Ze moet zich er toch bewust van zijn geweest dat ze de aanleiding was van de ellende? Slaap je dan nog? Zie je dat onder ogen? En nieuwsgierig naar de overeenkomsten en verschillen. Lijkt ze op mij, of juist niet. Is ze leuker, slimmer, mooier?
Ik zeg bewust ‘was’ want die nieuwsgierigheid is er niet meer. Ik heb er inmiddels wel een plaatje bij. Als (meestal) vrije dame kom ik nu genoeg leuke maar gebonden mannen tegen. Tuuuurlijk hebben ze geen fijne relatie meer. Is de scheiding al ingezet. Broer en zus. Koek op etc. Ik dank ze hartelijk voor de gezellige date en ze mogen weer bellen als ze hun zaken thuis hebben afgerond. Geen zichzelf respecterende vrouw toch die dat koopt?
Ik ben vier jaar verder, zonder bom, en vind het nog steeds lastig. Nou ja zonder bom, ik kwam er steeds meer achter dat ex al heel lang niet meer met mij wilde zijn maar het lef niet had om dat te zeggen. Hij had direct een ander waar hij mee getrouwd is. Ik vind het moeilijk om mijn zoon over 'drie oma's' te horen praten, vooral omdat ex echt geen kleinkinderen wilde en zeker niet wilde oppassen - wat ie nu dus samen met truus wel doet. Nu werken bij mij de omstandigheden ook niet mee. Kinderen waren het huis al uit, dus heel moeilijk om samen nieuwe tradities op te bouwen (de tradities die we hadden hingen allemaal met ex samen), ineens alleen wonen, al in de 60 en dan ook nog lock down. Dat maakt het niet makkelijker om het leven weer op te bouwen.
Oh moederziel! Wat fijn te lezen dat het zo goed met jou en je kinderen gaat! Tijdens het openen van je topic was ik hier nog niet ( bijna 3 jaar ) maar je hebt wijze raad gegeven in je posts. Heb daar veel aan gehad.
Ga zo door! Xx
Elledoris, ik kan me voorstellen dat het soms eenzaam en moeilijk is. Ik heb er zelf ook best een tijd over gedaan om in vrede met mezelf te kunnen zijn en blijven. Want dat is denk ik de grote uitdaging: loskomen van het vertrouwde en gewenste plaatje van ‘samen’ naar opeens een pad in je eentje. En dan ook nog in de rauwe wetenschap dat je gewogen bent in de liefde, door nota bene je trouwe maatje, en te licht bevonden. Toch is dat uiteindelijk natuurlijk niet waar. Dat je ex niet mee met je wilde zijn, biedt wellicht ook een kans om je leven vorm te geven zoals jij dat wilt. Zonder de ballast van iemand die liever ergens anders is
Als je daar goed doorheen komt, kan die vrijheid opeens een enorme bevrijding zijn, merk ik. Maar dat valt of staat wel met hoe oké je intussen met jezelf bent
Miss, ik heb van jou ook veel gelezen. Jij bent de Miss uit de lange draadjes over overspel toch? Heftige tijd voor jou
Wat had je achteraf gezien anders willen doen?
Hoi moederziel,
Dat ben ik inderdaad. Na de ontrouw stuitte ik in mijn zoektocht op dit forum, ik zocht vooral naar eye openers, goede raad, herkenning en erkenning in mijn pijn. En ik ben blijven plakken
Ik kan me nog herinneren dat je best wel af gebrand werd toen der tijd op het einde... niet leuk.
Ik heb toch even een tijdje over je vraag na moeten denken omdat ik niet direct het antwoord wist.
Maar wat ik anders had willen doen is dat ik minder zijn rots in de branding was geweest, altijd paraat, altijd hulpzaam. Ik loste alles op. Er ging geen dag voorbij wanneer ik dit niet deed, van de gootsteen repareren tot de auto naar de garage brengen. Het was ook heel gemakkelijk voor mij om dit te doen, omdat ik niet anders wist. ( opvoeding, dominante moeder en een vader die emotioneel niet beschikbaar is. Het gekke is dus eigenlijk dat mijn man een combinatie is van mijn ouders, het was dus ook niet zo gek dat ik als puber als een blok voor hem viel)Ik stond altijd klaar tijdens onze relatie 1.0 en tijdens deze nieuwe weg die we samen afgelegd hebben heb ik geleerd mezelf voorop te zetten. Een empatisch vermogen hebben is fijn, maar mij heeft het echt belemmerd in mijn relatie, vriendschappen, het altijd maar de miss die alles oploste, mensen troosten, overal begrip voor had en ik dus eigenlijk helemaal niet meer naar mijn eigen buik & hart luisterde, alleen nog maar naar mijn hoofd. Want daarin had ik het mooi verdraait. En dat was natuurlijk erg gemakkelijk voor mijn man. Hij heeft daar goed (mis)gebruik van gemaakt.We zijn nog samen maar ik ben ontzettend veel veranderd. Ik denk voortaan eerst aan mezelf en daarna aan de rest. Heb geleerd om eerst te zeggen: ik ga hier over nadenken. Voordat ik weer ergens in duik en zeg, ohhhh dat doe ik wel even! Ik had gewild dat ik assertiever was geweest en minder bang, en dat ik naar mijn buik had geluisterd. Ik was goed in het wegwuiven en ontkennen.
Ondanks dat het gigantisch veel ellende gebracht heeft deze ervaring, heeft het mij alleen maar mijn ogen doen openen. In dat ik mezelf overal mee naar toe neem en ik zelf het belangrijkste ben om goed voor te zorgen ( en kind natuurlijk!!)
Want jou verhaal heeft toen ook echt wat met mij gedaan, en zelfs daar denk ik nog wel eens aan. Dat je zo aan de kant gezet kan worden als oudvuil. Ik was me er gewoon nooit zo bewust van dat er zoveel mensen op deze aardkloot rondlopen die andere bedoelingen hebben dan ik hier. Hoe is jou vertrouwen naar andere mensen en mannen? Na jou ervaring?
Fijn je weer terug te zien hier, moederziel! en wellicht ben ik nog wat vergeten te vragen of te zeggen in mijn post maar dan reageer ik later wel weer! Er is zoveel gebeurd dat ik soms de woorden niet compleet heb in één post.
Wat een mooie en wijze reactie, Miss
Ja, ik werd aan het einde inderdaad flink afgebrand hier. Waarom weet ik eigenlijk niet en het heeft me soms ook hard geraakt. De situatie was ook ongeloofwaardig en bizar, en niet iedereen geloofde wat ik schreef. Moeilijk, en helaas ook onterecht. Soms is de werkelijkheid zo bizar dat het ongeloofwaardig is. Ik heb zelf zo vaak het gevoel gehad in een foute film te zitten. En nog steeds kan ik terugkijken en nauwelijks geloven dat het zo is gegaan. Maar ik kijk echt terug, het ligt achter mij nu.
Wat je beschrijft, Miss, is zo de kern van situaties als deze. Hoe kom je in zoiets terecht? Achteraf is het beter te zien... Het jezelf wegcijferen, je liefde en geliefde op een voetstuk zetten, niet meer je ruimte kunnen innemen. En dan merken dat het een selffulfilling prophecy wordt, dat je die schim ook echt geworden bent in je relatie. En je geliefde zich afkeert. Het is een dynamiek tussen 2 mensen die in het ergste geval giftig is. Emotionele afhankelijkheid. Ik vind het ontzettend knap hoe jullie dat hebben weten te keren. En hoeveel stappen jij hebt gezet. Echt geweldig!
Ik heb heel erg lang therapie gevolgd, bijna 3 jaar. De scheiding was het topje van de ijsberg, daaronder lag heel veel bagage die nodig geordend en opgeruimd moest. Ook bij mij voeren dingen ver terug naar mijn kindertijd, die ervoor gezorgd heeft dat ik misschien assertief lijk maar nauwelijks in staat was om gezonde ruimte in te nemen. Ik zie nu zoveel meer, ben me bewuster van mezelf. Kan beter voor mezelf zorgen.
Vertrouwen is een probleem, helaas. Vooral in nieuwe relaties. Ik ben het niet verleerd om verliefd te worden, gelukkig maar tot nog toe ontstaat er ook een grote angst als het serieuzer wordt. Extreme angst om verlaten te worden. Ik ben nog niet zo heel geschikt relatiemateriaal, geloof ik. Maar ook dat zal beter worden, dat weet ik zeker. Ik heb intussen toch maar mooi fijne nieuwe ervaringen opgedaan en dat is een kadootje.
Moederziel, raken woorden. Precies zoals je het zegt.
Maar goed dat we geen glazenbol hebben en niet wisten/weten wat er op je pad komt anders zou je je vingers voorgoed in het stopcontact steken.Maar goed, ik mag hopen dat één keer kortsluiting wel genoeg is om te krijgen en mocht één keer niet voldoende zijn weten we wel voortaan dat we op ons eigen kunnen vertrouwen. Daar wijk ik echt nooit meer vanaf. Dat zul je herkennen.Oh ja en wat je zegt, lijkt me heel lastig. Een nieuwe relatie aan gaan, vertrouwen hebben in.... Poeh. Nee....Het is niet onmogelijk maar de schade is bij je binnenste zo groot dat het veel van je zal vragen. Denk van beide partijen( dus ook van eventuele nieuwe partner) trouwens.
Ik zou het ook wel gezien hebben eerlijk gezegd en bij mijn hond en kind houden Mag ik vragen wat voor therapie je hebt gedaan?Het afbranden vond ik toen erg onrechtvaardig, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik dus nu zelf heb ervaren dat een meest onmogelijke situatie, mogelijk kan zijn. Waar mensen zich niks bij voor kunnen stellen.
Onwerkelijkheid, werkelijk waar kan zijn.En hoe is nu het contact met je ex man? Ziet hij de kinderen nu wel af en toe?
Ik kon je oude topic vanwege het nieuwe forum niet meer terug vinden, hij was er toch met Truus troelala vandoor gegaan hé? Heeft hij die nog?Kun je nu ook verklaren in welke verstandsverbijstering hij geleeft heeft? Of kan hij dat zelf aangeven?
Of leeft hij nog in dezelfde illusie?
Moederziel, wat een rijkdom toch. Vier kinderen. Je hebt echt wat om voor te leven. Onhou dat, no matter what.
Ik zat me laatst af te vragen hoe het nu met je gaat, dus leuk dat je daar even op reageert en fijn om te horen dat het goed met je gaat.
Mag ik vragen hoe het met je huis is afgelopen? Ik meen me te herinneren dat dat nogal een finciële molensteen was, die je behoorlijk vastzette.
Ja, dat onthoud ik zeker en we zijn een hecht gezin met z’n vijven, mooi om te zien.
Het contact met ex-moederzielman is erg matig. Geen ruzie, gelukkig, maar ook niks warms ofzo. Het is vooral afstandelijk. We zijn alletwee flink gedeukt. Hij is nog altijd samen met truus, ja. Ik voel daar trouwens allang niets meer bij. Ik hoop dat hij gelukkig is, dan was het in elk geval niet zinloos. Maar als ik het vergelijk met onze gelukkige jaren, zie ik die glinstering niet terug. Hij oogt vermoeid. Snel oud geworden. Saai ook, om eerlijk te zijn
Ik heb veel emdr gedaan. Heel erg heftig door alle herbelevingen. Maar het heeft me wel geholpen.
Hoe kun jij weer vertrouwen, Miss?
Tijgeroog, dat klopt. Dat huis heeft lang onder water gestaan, op het dieptepunt zo’n 2 ton. Maar vorig jaar is het dankzij de stijgende prijzen redelijk goed verkocht. Er zijn nog steeds grote schulden die de schuldeisers helaas niet kunnen of willen splitsen. Maar die molensteen is weg