40+ en single [vind je na je scheiding nog een relatie?]
Een jaar geleden of zo, toen mijn ex i.o. en ik op het punt stonden te beslissen of we gingen scheiden, las ik een artikel in de Linda. De eerste zin was iets als 'De kans dat je als single veertigplusvrouw nog een duurzame relatie krijgt, is kleiner dan de kans dat je neerstort met een vliegtuig.'
Die zin is blijven hangen. Intussen is de scheiding bijna rond, zijn we beiden aan het idee gewend en begin ik zo langzamerhand weer te denken aan de mogelijkheid van een relatie, op termijn.
Maar ik vraag me in ernst af hoe reeel de kans daarop is. Ik ben heel benieuwd naar ervaringen van andere vrouwen. Zijn er echt zo weinig leuke mannen die geinteresseerd zijn in vrouwen tussen de 40 en 45? Statistisch zijn we een moeilijke groep, omdat mannen van dezelfde leeftijd eerder geneigd zijn om net een categorie jonger te kijken en de scheidingsgolf minder heftig woedt in de leeftijdsgroep daarboven - nog afgezien van de vraag of je als veertigjarige blom wel zit te wachten op een minnaar van zestig. Maar ik ben niet 'de gemiddelde vrouw', ik ben een hoogopgeleide, best aardig uitziende vrouw met een eigen inkomen en drie kinderen, 'n chaotisch type met een tamelijk creatieve baan, kortom: ik ben mezelf.
Wie van jullie wil haar ervaringen als veertigplus single vertellen?
Want eerlijk gezegd: nooit meer een relatie, nooit meer de warme armen om me heen van iemand die echt bij me hoort - het lijkt me een dor en doods vooruitzicht. Geen seks meer trouwens ook...
Had Linda gelijk??
Niet per se hoor!
Dag Spiegel. Mijn ervaringen zijn anders. Ik vertel maar wat over mijn ervaringen.
Ik was niet op zoek naar iemand, nadat mijn ex er een jaar geleden vandoor ging met een gezamenlijke collega. Ik raapte alle kleine restjes van mezelf bij elkaar en besloot in eerste instantie dat ik nooit meer een man zou kunnen vertrouwen. Ook maakte ik jouw afwegingen, die je schetst in je posting. Meer vrouwen dan mannen die single zijn enz enz.
Ik bedacht wie ik ook alweer was vóór mijn inmiddels ex, van wie ik uit walging binnen tweeënhalve maand gescheiden ben. Muziek, daar ging mijn hart weer harder van kloppen, merkte ik. Dus ik bezocht de prachtigste optredens, van death metal tot hip hop, in het afgelopen jaar. Ik ging naar mooie films, las goede boeken, maar ook van die Amerikaanse 'zelfhulpboeken' die ik van mezelf therapeutisch moest 'ondergaan.' Ondertussen rondde ik mijn masterstudie binnen de minimale tijd cum laude af en ging zoveel mogelijk uren werken. Ik kocht ex uit en had nu het mooiste huis van de omgeving helemaal zelf. Ik deed leuke dingen met mijn kinderen.
En ondertussen kwam ik ineens Mr X tegen. Ik had bij zijn zus in de klas gezeten op de lagere school, zo'n 35 jaar geleden. En nee, ik hoefde geen man. Alleen al het idee dat iemand anders in mijn handtas zou grabbelen, vervulde mij van walging, bedacht ik ooit.. Niks vertrouwen. Maar Mr X was zo leuk. Hij zocht een 'ideaalvrouw'; jonger dan hem enz. Niet een mevrouw met een masterdiploma en veel kinderen. Dat vond hij best eng. Maar ik vond hem zó leuk en ik bleef hem leuk vinden en deed ondertussen mijn eigen dingen. En toch bleven we elkaar tegenkomen... Maar ik liet hem zoveel mogelijk 'los.' Ondanks alle adviezenrubrieken op diverse fora kregen X en ik iets in november. Niks 'geheimzinnig doen.' 'Hard to get' spelen enz. Mr X is mijn schat, ik houd zoveel van hem en hij van mij, elke dag weer meer. En nee, we zijn geen modelsetje en we hebben zoveel raakvlakken, terwijl we toch zo verschillend zijn.
Ik zie hem maar een paar keer in de week, ivm mijn werk en kinderen. En ieder hebben we volstrekt ons eigen leven. Dat is overzichtelijk en soms verscheurend, maar ook verfrissend. Het is niet ideaal en anders dan ooit. Ik bedoel: als je als twintiger een relatie begint, heb je niet te maken met verschillend werk, andere diploma's, kinderen, huizen enz. Dat is wel gek hoor. Maar ik heb, tot mijn verbijstering, gemerkt dat ik weer zover 'geheeld' ben dat ik weer voluit 'op mijn bek durf te gaan.' dat is het denk ik. Ik durf me weer helemaal kwetsbaar op te stellen en kan weer genieten van het leven. En dat is winst. Ik doe dingen uit liefde, niet uit angst. En ja, daarbij moet ik af en toe ook nog wel eens 'met mezelf praten.' En één van mijn kinderen heeft helemaal geen zin in Mr X en doet alsof ik vreemd ga met X. Daar ga ik best kies mee om, aan de andere kant ga ik door met mijn eigen zaken.
Ex ging er inmiddels een jaar en twee maanden geleden vandoor en dat was niet mijn keuze. Het is ook niet mijn keuze de rest van mijn leven in een nonnenklooster door te brengen.
O ja, ik ging ook gewoon in mijn eentje stappen en vond het af en toe afschuwelijk in de kroeg in mijn eentje. Maar achteraf heb ik daar erg leuke mensen leren kennen. En wat je denkt over jezelf, als je daar in je eentje in een kroeg zit, is onzin, want de meeste mensen letten niet op jou maar alleen op zichzelf. Ik vond het bijzonder leerzaam. Als ik het helemaal niks vond, sms'te ik van ellende wat met mijn zus (dan was het binnen een half uur weer leuk, elke keer weer!) of ging ik gewoon weer naar huis. Achter de geraniums zitten is in elk geval dodelijk. Ik ben ook een tijdje een soort van sociaal werker van de kroeg geweest, omdat zoveel mensen hun verhaal kwijt willen en behoefte hebben aan aandacht en warmte. Daar komt het leven toch uiteindelijk op neer.
Kortom: 'per ongeluk' ben ik mijn Mr X tegen gekomen en een 'ideaal' bestaat niet, moet ik concluderen, zeker niet als je 'tweedehands' bent. Ieder heeft zijn of haar eigen verhaal. Maar wat mij zo verbaast is dat het nog mogelijk is zielsveel van iemand te houden, met al zijn en mijn gebreken. Iemand waarmee ik tien of twintig jaar geleden niets begonnen zou zijn, omdat ik toen de 'superstudent' was, of 'de moeder van veel kinderen.' En nu? Nu is X mijn liefje en ik houd zoveel van hem. Ik leer ik veel van hem. Allerlei controlfreak- achtige dingen blijken volstrekt belachelijk en ik leer relaxen en afstand nemen.
Weet je, ik hoef nooit meer een 'ideale partner' dat is het verschil met toen ik ergens in de twintig was. Het maakt me ook niet zoveel uit wat de omgeving van mijn Mr X vindt. Hij is mijn gemankeerde prins op een kreupel wit paard, zeg ik dan. En ik houd van hem en hij van mij.
Mijn boodschap? Het kan gewoon hartstikke leuk zijn, maar anders dan ooit.
Eens met gianna!
Klopt helemaal. Verder niets aan toe te voegen 
Linda liegt 
Nee joh, Linda heeft helemaal geen geljk! Ik kan mannen krijgen waarvan ik tijdens mijn 20 jaar huwelijk alleen maar van kon dromen.
Kan me behoorlijk vinden in het verhaal van Gianna. Het is natuurlijk allemaal vreselijk spannend en eng na je scheiding om dingen in je uppie te ondernemen, zonder dat vaste baken in je leven. Maar wat een verademing kan het zijn!
Ik ben begin 40, leef 3 jaar gescheiden en heb in die tijd drie liefdes gehad: twee kort en heftig (waar ik met erg veel plezier op terugkijk en de betreffende mannen ook 
en een liefde van nu twee jaar en wat mij betreft voor het leven.
Voel me mooier en leuker dan ooit. Ben volledig opgebloeid. Ook qua werk en sociale contacten.
Wat inderdaad een verschil is dat je niet meer zo gaat voor huisje-boompje-beestje. Je hebt je eigen leven met werk en kinderen en andere zaken. In mijn geval heb ik een globetrottende (kinderloze) lief die erg veel van me houdt maar bij het idee aan trouwen hard wegrent. En ik vind het ook wel erg prettig zo. Het geeft me de vrijheid om te doen wat ik wil en me ondertussen wel diep verbonden te voelen met een lief.
Het is dus best lekker buiten de comfort zone
Ga door, ga door 
Kijk, dat is het soort reacties waarop ik hoopte! Jullie ervaringen betekenen natuurlijk niet dat het mij net zo zal gaan, maar ze helpen wel om die Linda-doem uit m'n hoofd te verdrijven.
Op jacht naar een man ben ik allerminst, ik geloof dat ik eerst nog wat andere dingen te doen heb voordat ik weer aan een relatie toe zou zijn. Maar dit helpt om mijn terugkerende twijfel te bestrijden of dat er ooit nog van zou komen en geeft dus meer rust voor de verre toekomst... Voorlopig blijf ik lekker de grenzen van m'n confort zone oprekken!
En toch....
Eigenlijk vind ik dat ik al X' uitspraken op zou moeten schrijven. Als ik met hem bespreek hoe lang onze relatie gaat duren, zegt hij: "Ik hoop natuurlijk: 'voor de eeuwigheid', maar dat moeten we maar afwachten." Lief he!?
Het is allemaal zo verschrikkelijk anders dan toen ik twintig was in elk geval. Ik denk dat het belangrijkste is dat ik hem niet nodig heb, maar dat ik wel vreselijk met hem geniet. Dat ik geen perfecte man hoef (geen management nerd die bij mijn ouders in de smaak zou vallen of zo.. ) maar gewoon een lieverd waar ik het goed mee heb. Gek is dat hoor! Ik heb nu heel andere criteria voor een man, zeker nadat ex er na 25 jaar 'mijn vriend zijn' vandoor ging.
Wat is nou belangrijk? De semi-intellectueel die mijn ex probeerde te zijn en die mij achteraf vooral probeerde klein te houden en er vandoor ging met een gezamenlijke collega? Of iemand als mijn eigen Mr X, die mij waardeert om wie ik ben? Ik merk nog steeds dat ik allerlei 'verknipte' acties overgehouden heb aan ex, waar ik eigenlijk bijna over kan huilen. Dat ik me vreselijk haast om bij X op tijd te zijn, omdat mijn ex helemaal uit zijn dak kon gaan als ik 'nog even langs het Kruidvat ging' als ik daar in de buurt was bijvoorbeeld. Ik schrik van de relaxtheid van X: ik ben zelf ook meer zoals hij. Niet dat ik uren te laat kom, maar ik ben meer van 'go with the flow.' Hij weet toch wel dat ik van hem houd en naar hem toe kom.
Ik leer van X, hij van mij. Da's mooi. Het kan dus echt, Spiegel, ook al had ik het ook niet geloofd een jaar geleden hoor!
X had allerlei smoesjes tegen mij toen ik hem ontmoette. Dat hij liever vrijgezel wou blijven en dat ik iemand van mijn eigen 'kaliber' moest zoeken enz enz. En ik vertelde hem dat ik hem zo vreselijk lief vond.. En dat hij zich geen zorgen hoefde te maken dat ik allemaal dingen van hem verwachtte, omdat ik hem gewoon lief vond zoals hij was. Hij was gewoon bang. 'Bindingsangst,' en daar openen allerlei mensen dan weer topics over. Terwijl ik hem gewoon losliet en hij toen iets kreeg met iemand die hij al heel lang leuk vond (14 jaar jonger dan ik, 16 jaar jonger dan hij). Ik ik merkte, tot mijn grote verbazing, dat ik zóveel van hem hield, dat ik hem los kon laten. Gek he. Dat je zoveel van iemand kunt houden dat je hem het beste gunt: dat wat hij zelf het beste vindt in ieder geval.
Maar ja, X kwam erachter dat zijn 'ideale' jonge blom een alcoholistisch problematisch geval was. En uiteindelijk kwam hij bij mij. 'Ik had je al acht keer kunnen weigeren," zei ik hem uiteindelijk, maar ik heb weinig misplaatst eergevoel en ik houd van hem, dus ik heb me gewoon weer helemaal voor hem opengesteld toen hij uitgezocht had wat hij moest uitzoeken... Ik houd toch echt van hem. En hij van mij, ontdekt hij steeds weer en steeds meer. Ik vind dat erg gek en leuk hoor. Niks Bouquetreeks...
Kwetsbaar opstellen
Ik denk dat je kracht vooral ligt (bij mij in elk geval) in: je weer kwetsbaar durven opstellen in nieuwe relaties. Ik merk wél dat ik mijn ex nog steeds kwalijk neem wat hij heeft gedaan (mij bedonderd met wederzijdse collega en mij met veel kinderen / baan/ studie/ duur huis na 25 jaar gewoon laten stikken...). Aan de andere kant laat hij mij koud en moet hij maar zorgen dat hij hiermee kan leven en 'intens gelukkig' zijn: het moet alle ellende toch waard zijn uiteindelijk he?
Ik koester mijn nieuwe kansen, maar snap nog steeds niet dat mensen op zo'n harteloze en egoïstische wijze kunnen veranderen en alles achter zich laten, zoals ex.... Al zou ik nooit terug willen, wetende wat ik nu weet over ex. En wie hij is? Degene die hij 25 jaar lang was? Of degene die hij zich nu voorgeeft te zijn? Shoot me! Geen idee! Maakt eigenlijk ook niks uit.
Ik ontdek weer wie ik was/ben en wat ik belangrijk vind. En dat is erg kostbaar ontdek ik.
Sorry voor alle egopraat, maar misschien heeft iemand er nog iets aan. Ik wel in elk geval
Ik vind het 'vreemd' om te ontdekken dat mijn wond na 14 maanden misschien nog wel 'rauwer' is dan na twee maanden. En dat terwijl ik alles zo op een rijtje heb, een nieuwe liefde in m'n leven enz. Als ik ex zie, krijg ik toch allerlei 'ontertitels' in m'n hoofd, die ik dan weer verdring omdat hij al die negatieve aandacht niet waard is...
Gianna
Wat mooi om te lezen, Gianna! Ik heb een vermoeden wie je bent, heb je eerder hier gepost over je eindigende huwelijk? Ik hoop het maar, want die persoon gun ik zo'n vervolg van harte!
Die kwetsbaarheid, dat herken ik enorm. Toen ik ex i.o. ontmoette, was ik 17 en nog erg bezig met het plaatje dat ik anderen van mezelf wilde laten zien, het plaatje van mezelf waar ik ook zelf in wilde geloven. De afgelopen jaren heb ik veel nieuwe mensen ontmoet met wie ik mooie contacten heb opgebouwd, veel meer op basis van wie ik ben en niet wie ik wil zijn. Dat zorgt ervoor dat ik veel leer over mezelf, en het zorgt voor diepgang in het contact.
En dat die wond nu 'rauwer' is dan na twee maanden, dat lijkt me niet raar eigenlijk. Ik vermoed dat 'ie in eerste instantie nogal verdoofd was van de klap en nu stukje bij beetje van alles voelbaar wordt. Niet alleen de wond van de scheiding, maar ook alle wonden die de relatie zelf in je geslagen hebben, als ik je goed lees...
Geniet, ik gun het je van harte!
Klopt, spiegel
Klopt, Spiegel, ik heb heel veel aan het forum gehad en schreef daarover toen tijdelijk onder de naam 'Wil.' Nu net heb ik mijn belastingaangifte over het echtscheidingsjaar 2009 ingeleverd/afgerond en het 'hele rondje' nog eens overgedaan in mijn agenda en in data en getallen die ik moest opschrijven. Bleeeh. Foute 'sentimental journey.' Maar ook dat heb ik weer overleefd, al werd ik er erg beroerd van. Ex is zelfs mijn fiscaal partner niet meer over 2009, ontdekte ik tot mijn vreugde! (Hij ging er vandoor begin januari, na allerlei smoezen tussen Kerst en oud en nieuw.. Er was nl. niks aan de hand; dat lag allemaal aan mijn perceptie.. Ja, ja, ja...)
Tegenkomen
Ik ben mijn lieve X en allerlei andere leuke mensen gewoon tegengekomen in de kroeg, waar ik vroeger ook al heen ging. Meer als gevolg van het feit dat ik de dingen ging doen die ik leuk vond dus. Lekker naar concerten en prachtige optredens. En wie kwam ik daar telkens weer tegen? Mede-muziekliefhebber X...
Ontmoeten kun je overal
Ik ben niet zo'n kroegtijger, maar leuke mensen zijn overal: op mijn werk, op de sportvereniging, op een cursus, en op internet
Verwerking
Ook voor mij geldt dat de verwerking na een tijdje soms heftiger is dan kort erna, ondanks dat de scheiding mijn beslissing was.
Kort erna staat je wereld zo op zijn kop, dat je alleen maar aan het regelen en regisseren bent. Daarna landt het allemaal, en zeker als je een nieuwe lief vindt is dat soms confronterend...
Herkenbaar
Al lezende in dit "draadje" herken ik veel... 9 Maanden nadat mijn ex mij zeer plotseling verliet, ontmoette ik mijn nieuwe liefde; dat is nu ruim anderhalf jaar geleden. Fantastisch om toch weer verliefd te kunnen zijn na alle ellende! Maar inderdaad, ontzettend anders dan verliefd zijn op je 20e! Er waren heel wat hobbels om te overwinnen: beiden hadden we onze rugzak (zeg maar gerust hutkoffer mee; wederzijdse kinderen waar je nu eenmaal rekening mee te houden hebt; lastige exen, de afhandeling van mijn scheiding, enz. enz. Ik heb regelmatig ernstig getwijfeld of ik niet veel te vroeg aan een nieuwe relatie begonnen was en het is aan mijn vriend met zijn engelengeduld en eindeloos begrip te danken dat we het tot nu toe gered hebben... We hebben het heel goed samen, latten lekker (aan samenwonen zijn we nog niet toe en is ook praktisch niet te doen qua kinderen) en genieten van de goede momenten samen en met onze kinderen.
Misschien was het wel handiger geweest als ik qua verwerking iets verder was geweest; aan de andere kant heb ik zo ongelooflijk veel steun aan m'n vriend gehad...(en nog steeds). Ach, het liep zoals het liep zeg maar! En er zijn tenslotte geen regels voor wanneer de verwerking "klaar" is; dat kan wel jaren duren denk ik! Ik herken ook zo dat het verdriet na een jaar wel erger leek dan in het begin; toen ik eenmaal gesetteld was in mijn nieuwe huis heb ik het zwaar gehad. Vond er geen klap aan in m'n nieuwe omgeving (voelde me tegelijkertijd heel ondankbaar omdat ik het best weer goed voor elkaar had...) en m'n "nieuwe" (door de strot geduwde, zo voelde dat toen) leven... Nu begin ik steeds meer m'n draai te vinden, maar de pijn is nog niet helemaal verdwenen. Het steekt nog steeds dat ex met zijn vriendin samenwoont in ons voormalig prachtige huis, dat zij rond rijdt in onze voormalige mooie auto etc. Dat allemaal loslaten kost nog veel moeite helaas. Maar ik doe m'n best....
Kortom: een nieuwe relatie compenseert niet alle verdriet, maar kan wel een enorme steun in de rug zijn (als je tenminste een goede, lieve en betrouwbare partner vindt ...)