Tot in hoeverre aanpassen
In hoeverre zijn jullie altijd bereid je aan te passen aan de locale gewoontes en gebruiken?
Hier in Grland worden er op 2 nationale feestdagen ter nagedachtenis van belangrijke historische gebeurtenissen een soort militaristisch aandoende marsen gehouden. Deelname is voor alle leerlingen vanaf groep 6 verplicht.
Als Nederlandse ben ik hier natuurlijk totaal niet mee opgegroeid en de hele nationalistische, militaristische sfeer hier omheen staat me sterk tegen. Het doet me sterk denken aan overblijfselen uit een fascistisch verleden en ik ben er principieel op tegen.
Dit jaar zit zoon voor het eerst in groep 6 en ik heb een briefje geschreven dat hij afwezig zal zijn. (vooropgesteld dat hij zelf ook niet mee wil marcheren)Gelukkig denkt mijn (griekse) man er net zo over.
En hoewel er steeds meer stemmen opgaan om deze marsen af te schaffen is mijn zoon toch de enige uit zijn klas die niet mee zal doen. Ik ben best bereid af en toe water bij de wijn te doen maar hier dus echt niet.
Maken jullie ook wel eens van dit soort overwegingen?
Lastig dat
Ik ben er met de kinderen nog niet echt tegenaan gelopen gelukkig. Maar ik kan me voorstellen dat het een hele lastige keuze is.
Ik denk dat ik ervoor zou kiezen om hem mee te laten gaan, maar dan wel uitleggen dat het een soort toneelspel is om een beetje vroegere tijden te herdenken. Ik vind het moeilijk om mijn kind verder buiten te sluiten, hij is met z'n meertaligheid altijd al anders. Ik wil daar niet teveel de nadruk op leggen. Maar ik begrijp je wel hoor!
Nog even voor de duidelijkheid
Mijn zoon wil dus zelf echt niet meedoen. Als hij zelf wel wilde meedoen dan zou ik hem hierin respecteren.
Maar op het moment dat hij het zelf ook echt niet wil steun ik hem hier volledig in. Ik zie het dus niet als mijn kind buitensluiten, het is zijn eigen keus en die is hem niet door mij opgedrongen maar ik ben er wel heel blij mee aangezien ik mij hier volkomen in kan vinden.
En ik stel het hier een beetje als een cultuurkwestie, maar er zijn ook genoeg Grieken die principieel tegen zijn. Alleen is het voor mij nog zwart-witter omdat ik niet met deze cultuur op ben gegroeid.
Een paar voorbeelden.
In het voorbeeld dat jij schetst zou ik mijn kind mee laten doen als het dat wil en als het er geen zin in heeft, zou ik me daar ook bij aanpassen. Ik heb over het algemeen geen moeite met gewoonten en gebruiken waar ik niet veel mee heb en laat me leiden door wat mijn dochter wil. In Nederland zou ik het denk ik niet veel anders doen, zo vindt ze Sinterklaas maar griezelig dus ben ik op haar verzoek opgehouden de speciale bijeenkomsten te bezoeken die de Nederlandse gemeenschap dan organiseert. Daarentegen geef ik wel cadeaus op Driekoningen, ik kan het mijn kind niet aandoen met lege handen op school te komen.
Mijn dochter is in de leeftijd om naar catechesis te gaan i.v.m. de Eerste Communie, ik heb sowieso niets met godsdienstige gebruiken maar als ze zou willen, zou ik er niets op tegen hebben (gelukkig taalt ze er niet naar).
Niet aanpassen
Als er echt iets is wat tegen mijn principes gaat pas ik me niet aan. Dat zou ik in Nederland ook niet doen. In het voorbeeld wat jij noemt zou ik mijn kinderen ook niet mee laten doen. Gewoon omdat ik er principieel op tegen zou zijn. Nu kom ik hier in Frankrijk eigenlijk nooit iets tegen wat dusdanig anders is dat ik uit principiële redenen zou weigeren maar als dat wel zo is dan doe ik dat gewoon. Tenslotte zou ik dat in Nederland ook doen.
Tegen lokale folklore heb ik geen enkel bezwaar zolang het maar niet iets is waar ik echt moeite mee heb.Ik vind het ook niet bezwaarlijk dat het mijn kinderen anders zou maken. In Nederland mochten ze ook wel eens iets niet wat de meerderheid van de leeftijdgenootjes misschien wel mocht.
Heb ook niets met die marsen
makakos, wij wonen ook in Griekenland, man is Grieks. Toen mijn zoon mee zou doen met de 'parade' van zijn school was ik niet enthousiast. Op zijn school werd er vantevoren veel aandacht aan besteed, wij hebben hem zelf ook het een en ander verteld. Beetje gerelativeerd, ook mijn man is niet bepaald een fan van zulke optochten. Hij heeft meegedaan, maar vind er , nu inmiddels op het gymnasio, niet veel aan. Ik weet eigenlijk niet of dat onder 'aanpassen' valt. Hij is Grieks/Nederlands, groeit in Griekenland op en krijgt te maken met gewoontes en gebruiken die voor zijn Nederlandse moeder niet altijd zo makkelijk en vanzelfsprekend zijn, maar voor hem zijn die zaken vaak heel gewoon !