Liegende kinderen
Omdat het specifiek gaat in dit geval over kinderen in het buitenland, plaats ik dit hier. Wij wonen al x-tijd in het buitenland, 't valt me op dat jongeren (middelbare schoolleeftijd) volop liegen oftewel niet de waarheid spreken tegen ouders.
Voorbeeldje: meisje zegt tegen ouders dat ze een dagje gaan shoppen in stad 70 km verderop en dat ze dan blijven slapen bij een vriendin. Bedoeling is wat shoppen, feesten en met 3 meiden blijven slapen bij 3 studerende jongens aldaar (leeftijd 15-17 jaar). Onze dochter vertelt gelukkig nog wel eerlijk (echt niet alles hoor!), maar denk ik meer omdat wij er toch achter komen en liegen is bij ons 'not-done'.
Komt dit liegen en (ver)draaien van de waarheid bekend voor bij ouders in het buitenland met pubers?
Niet bij onze
eigen kinderen of bij die hier uit de buurt. Wel bij een scholier uit de VS die via een "uitwisselingsprogramma" ( travel active) een half jaar bij ons in huis is geweest. Bij haar moesten we alles dubbelchecken. Ik heb haar moeder ook een paar keer gemaild om te vragen of het klopte dat ...
Ja, valt mij ook op!
Ik heb nu eigenlijk geen tijd, maar dit is één van de eerste dingen die mij opvielen hier. Ik vind het zó vreemd!
Overigens geldt het hier bij kinderen van alle leeftijden. Pubers van een jaar of 15, 16 maar ook kleinere kinderen.
Wij wonen nog niet zo lang in het buitenland. Tot nog toe heb ik veel fijne ervaringen hier, maar ook enkele wat minder geslaagde, en dit liegende gedrag van kinderen is daar dus één van.
Inmiddels heb ik al wel een soort theorie hierover, en ik zie het ook een beetje als veldwerk, sociale geografie/psychologie ahw. Dan blijft het leuk.
Mirjam
Hier in spanje niet
Ik heb hier drie tieners van 16, 14, en 13 en ik moet eerlijk zeggen dat het me hier nog niet opgevallen is. Mijn eigen kinderen zijn zelf heel open en vertellen absoluut alles en "eisen" dat ook van hun vrienden dus misschien ligt het wel aan de vriendenkringen want er lopen wel wat andere teens rond op school die niet van die lievertjes zijn maar of ze nu liegen weet ik niet, meer keet trappen, drinken etc.
Als ik de verhalen lees over de tieners van mijn dochters leeftijd, zo rond de 16, 17, ben ik héél blij met haar vriendenkring want het is een harstikke leuke, gemengde groep, die allemaal heel gezond met elkaar om gaan, geen dronken toestanden of heftige feesten.
"Hier" is Spanje trouwens.
Sumiya
En hier
is hier Duitsland.
Ik heb duidelijk de indruk dat kinderen hier door hun ouders veel minder serieus worden genomen dan 'bij ons', en dat er niet echt een gelijkwaardige discussie kan ontstaan. Zodoende vertellen veel kinderen lang niet alles, (bv dat een fiets is gestolen wordt verzwegen, omdat er angst is voor de trammelant die dan ontstaat). Wat mij ook is opgevallen is dat er geen waardering lijkt te bestaan voor eerlijk zijn. Als je eerlijk opbiecht wat er is misgegaan krijg je nog steeds op je kop en straf, dus de volgende keer ben je niet meer eerlijk, ook al heb je een geldig excuus. Mijn dochter was te laat voor gym door een verbogen fietssleutel die niet meer paste, en heeft twintig minuten voor de deur gestaan. Haar uitleg waarom deed niet eens terzake, de leraar was gewoon vreselijk boos en heeft de vriendin die haar binnenliet vreselijk op haar kop gegeven. Nu denkt dochter ook, krijg de hik, terwijl ik haar hevig prijs om haar gedrag, blijf altijd eerlijk, enz. enz. ...
Dit vind ik zelf heel naar. Ik heb me heel erg goed ingelezen voordat we zijn verhuisd, maar dit heb ik nergens gehoord of gezien. En misschien is het ook alleen maar in deze regio, of hebben we gewoon pech. Ik heb trouwens echt nog veel meer voorbeelden...
Tegelijkertijd kom ik zelf ook echt hele fijne mensen tegen, net als 'thuis', en dan vraag ik me inmiddels wel direct af waar ze vandaan komen, vast niet hier uit de buurt denk ik dan....
Afstand ouderen jongeren
Ik herinner met van avondenlange gesprekken in jeugdherbergen tijdens Interrail vroeger inderdaad dat in veel landen de kloof tussen ouderen en jongeren veel en veel groter was, herinner me het in elk geval van verhalen van Duitse en Amerikaanse jongeren.
Of ze op andere planeten zaten, terwijl je als Hollander toch altijd wel 'vriendjes' met je ouders bleef.
Chiquita
waar woon jij dan? En merk je het ook al bij jongere kinderen, of op de school of zo?
Hier gaat het vrij ver vind ik. Ik vind ook dat ouders bij uitjes op de één of andere manier juist minder in de gaten houden wat hun kinderen doen dan ik in Nederland gewend ben.
Voorbeeld: kinderdisco, voorafgaand aan de disco voor de oudere jeugd. Alle apparatuur voor de grote disco staat al klaar op het podium. Kinderen springen vrolijk rond, er zijn wat ouders die wat drinken, maar die bemoeien zich niet met de kinderen. Opeens komt er één kind op het idee zich op het podium te begeven. Er wordt niets van gezegd, dus er volgen er meer. Enfin, staat de hele meute op het podium dat duidelijk afgezet is met hekken en linten, zodat duidelijk is dat er geen publiek op mag.
Vervolgens zit er een kind aan de rookmachine die op het podium staat. Niemand zegt er wat van, en uiteindelijk is het een puinhoop op dat podium. Ik ben verbijsterd, zorg wel dat mijn kinderen niet op dat podium komen, en blijf kijken wat er gebeurt. Ze worden steeds baldadiger, dus uiteindelijk klim ik op dat podium om te zorgen dat het niet verder uit de hand loopt. Andere aanwezige ouders zeggen niets!! En als er uiteindelijk iemand komt en boos wordt, heeft niemand iets gedaan... Maar dat komt ook omdat mensen hier dan wel boos worden als het eenmaal misgaat, en niet preventief optreden om te voorkomen dat het misgaat.
Dit gebeurde tijdens een van de eerste weken dat wij daar woonden, dus ik kende nog niet veel mensen en wist ook niet goed wat ik ermee aan moest.
Inmiddels is mij gebleken dat dit hier in de omgeving iig vaker gebeurt. Laatst mocht zoon samen met andere kinderen van de school optreden in de schouwburg, als voorprogramma van een kinderopera. Het wachten duurde nogal lang en uiteindelijk renden zoveel kinderen heen en weer, gegil, alle trappen op en af. Ik ben bij mijn kind (PDD-NOS, dus dit soort situaties zijn voor hem heel link. Hij weet dat ik dit niet wil, is dit ook vanuit school niet gewend, maar als hij er eenmaal in mee gaat, omdat iedereen het doet en hem uitdaagt omdat hij blijft staan, is juist hij niet meer te stuiten en krijgt hij op zijn kop!) blijven wachten tot vlak voor het optreden omdat de kinderen zo onrustig bleven, er werd geschopt en geduwd, terwijl de juf erbij was! De andere ouders zaten al lang in de zaal te kijken. Ik ben dit dus echt niet gewend, maar ben wel benieuwd of mensen die elders in NL wonen dit gedrag wel herkennen. Misschien hadden wij gewoon geluk met onze school en de mensen met wie we omgingen, had iedereen dezelfde instelling.
Dit soort gedrag niet
als ze met school weg zijn is er discipline. Bijv. schoolreisje met 3 klassen ( ruim 60 kinderen van 8 en 9 ong ) met daarbij 4 begeleiders, met de trein. Dat zie ik in NL niet zo gebeuren, hier is dat geen probleem. Geen geschreeuw, gedraaf enz.
Ik heb nog een gesprek met mijn eigen kinderen erover gehad en zij vertelden dat er wel iets meer verzwegen werd dan in NL ( door andere kinderen dan), vooral over kinderen die naar een feestje willen en dan het geheel iets afzwakken. Dat soort dingen. Nog steeds minder ver van de waarheid dan de uitwisselingsscholiere uit de VS die we een half jaar in huis hadden.
Komt ook in nederland voor
en dan in sociale milieus waarin er duidelijk afstand wordt geschapen tussen volwassenen en opgroeiende jeugd. Persoonlijk snap ik daar níks van!
tonny
Ik snap er ook helemaal niets van...
en het valt ook een beetje rauw op mijn dak moet ik zeggen...
Woon in spanje
.. dus wat Sumiya vertelt, strookt niet met de ervaring hier. Inmiddels met Spanjaarden gesproken: moeder weet meestal toch wel waar kinderen zijn en tot 18 jaar rust de volledige verantwoordelijkheid bij ouders. Kortom: tot 18 jaar vragen kids niets of niet veel, want het antwoord is toch nee (en doen ze het toch stiekem = liegen) en op de dag dat ze 18 worden krijgen ze volledige vrijheid !
Onbegrijpelijk voor mij, gelukkig snappen een aantal spaanse vrouwen mij en mijn gedachtengang wel (en prijzen het zelfs), spaanse vaders zijn van mening dat hun dochters zeker niet ... 
Herken het wel
Ik woon wel in Nederland maar herken het van niet-nederlandse gezinnen. Marokkaanse collega (v) vertelde me onlangs nog dat het gebruikelijk is om te liegen tegen je ouders omdat je hen zorgen wilt besparen.
Liegen om ouders zorgen te besparen
dus dan wéten die ouders dat ze bewust onwetend worden gehouden wat betreft dat wat er écht aan de hand is? Ze deden dat immers ook toen ze jong waren?
tonny
Volgens mij moet dat wel tonny
Wij hadden vroeger Marokkaanse vrienden waar ook heel wat afgelogen werd, m.i. als gevolg van die vreselijke dubbele moraal: meisjes/vrouwen mogen niets, jongens/mannen mogen alles. Dat werd idd ook weer naar de kinderen doorgegeven.
Nou lijkt mij dat ook heel erg om in te moeten functioneren.
Zelf ben ik eigenlijk nog steeds verbijsterd door de situatie hier in Duitsland. Aan de ene kant zó gelijk dat je je afvraagt waarom er hier eigenlijk een grens loopt, maar aan de andere kant ook zó anders door dat liegen. Een vriendinnetje van mijn dochter heeft bijvoorbeeld al meerdere vriendjes gehad, waaronder eentje waar ze twee jaar iets mee heeft gehad. Haar ouders weten dat niet, want ze mag het niet... Onbegrijpelijk. Kinderen vallen ook ongeveer achterover als mijn dochter niet alleen vertelt maar ook duidelijk laat blijken dat ze uit eigen vrije wil, omdat het leuk is en iets toevoegt, alles met ons/mij bespreekt, en dat we daar dan gesprekken over hebben.
Gezin is bepalend, niet het land lijkt me
Ik herken echt niets wat ik hier lees. Waarom zou zoiets door een land/cultuur bepaald worden? Ik ken gezinnen in spanje, italie, oostenrijk, koeweit en nederland. Gezinnen die van origine al in dat land wonen, en gezinnen die vanuit een ander land zijn gekomen. Christelijke gezinnen, islamitische gezinnen, gezinnen zonder kerkelijke achtergrond.
In al deze gezinnen zie ik varianten in de omgang tussen pubers en ouders. Sommigen hebben een heel open relatie met elkaar, in andere gezinnen liegen pubers ouders inderdaad voor. Ik kan echter geen enkele uitspraak doen over een land/cultuur waar dat gebruikelijk is, naar mijn idee heeft het alles te maken met de opvoeding van jongsafaan, en de omgeving waarin kinderen (bewust of onbewust) terechtkomen.
Groetjes, Minet
Nou, dat vind ik niet
Als ik totaal onbevangen hier kom wonen zonder enig negatief vooroordeel, eerder nog andersom want we kregen van sommige mensen best vreemd commentaar omdat we naar Duitsland gingen, en we maken met zijn allen, los van elkaar allemaal dit soort dingen mee, dan concludeer ik toch dat het wel met een soort gewoonte des lands te maken heeft.
Ik merk het op school, bij vrienden, bij de kinderopvang, bij twee verschillende kindervakantieweken. Wat ik gelukkig ook merk is dat er ook mensen zijn bij wie het anders gaat.
Het staat er allemaal wat cryptisch. Wat ik eigenlijk bedoel is dat ik merk dat volwassenen en jongeren hier anders met elkaar omgaan dan ik gewend ben. Het is een soort top down met elkaar omgaan. De docent, ouder, leidster, dus degene in charge, zegt hoe het moet, en de ander luistert, doet het zonder commentaar naar die hogere, en moppert vervolgens onderling. Als gevolg daarvan ontstaat volgens mij ook het liegen, er wordt nl. niet overlegt en dus krijg je de gelegenheid niet om je te verklaren.
Voor mij is het echt een cultuurschok, en ik word er op meerdere manieren mee geconfronteerd. Het moeilijkste vind ik dat mijn kinderen het er moeilijk mee hebben. Zij zijn heel open naar volwassenen en docenten, en vooral docenten kunnen dat lang niet altijd waarderen. Gelukkig zijn er ook die wel open staan voor een andere benadering, maar echt, het zijn uitzonderingen.