Jeugdzorg in het buitenland
Ik woon in Noorwegen en er zijn in de afgelopen tijd een paar Savannah achtige zaken geweest, dus kinderen die zijn overleden na mishandeling door ouders.
Er is hier nu een beetje dezelfde tendens als in Nederland: er worden heel veel kinderen mishandeld (in sommige kranten staat ca. 10 procent, in andere 3 tot 4 kinderen in elke klas, dus 1 op de 7!) en die moeten met alle mogelijke middelen gevonden worden. In een interview met de kinderombudsvrouw afgelopen zaterdag worden we door haar opgeroepen om meer en sneller aan andermans kinderen te vragen, of ze het thuis wel goed hebben en sneller te melden bij politie of kinderbescherming als we een niet pluis gevoel hebben. Ook scholen en crèches moeten meer melden, want 'we krijgen veel te weinig meldingen van scholen en crèches'. We moeten vooral niet te bang zijn ons onnodig met andermans zaken/privéleven te bemoeien. In mijn gemeente is het aantal acute uithuisplaatsingen het afgelopen half jaar verdubbeld tov voorgaande jaren.
Ik lees in deze artikelen (heb er 2 uit 2 verschillende kranten) niet
Wat er precies wordt verstaan onder 'kindermishandeling'
Waar de percentages mishandelde kinderen vandaan komen
Onder welke omstandigheden een kind precies acuut uit huis wordt geplaatst
Of er meer UHP's zijn omdat er opeens meer mishandeld wordt of door andere oorzaken
Waarom er te weinig wordt gemeld door scholen en crèches en niet te veel door anderen dan scholen en crèches
Noorwegen is net als Nederland geen paradijs en ook hier worden kinderen zodanig gemarteld door hun ouders, dat de dood er soms op volgt. Dat is natuurlijk verschrikkelijk, maar het lijkt me niet dat 10 procent of meer het risico loopt op die manier te eindigen. Het lijkt erop dat er eerst een heel ernstig voorbeeld wordt genoemd, vervolgens wordt er gezegd dat ongeveer 10 procent van alle kinderen wordt mishandeld en dan is iedereen het er over eens dat dat vreselijk is en dat we alles moeten doen om die kinderen te vinden (ik ken niemand die een idee heeft waar al die kinderen dan zijn. Ik zie zelf zo heel nu en dan wel eens iets waarvan ik denk, zou ik anders doen. Maar dat komt gewoon omdat iedereen weer een andere manier van leven en opvoeden heeft. Nog nooit echte mishandeling gezien of vermoed hier).
Het benauwd me een beetje dat de discussie op zo'n manier gevoerd wordt, dat je nauwelijks kritiek of vragen lijkt te mogen hebben, want dan ben je zeker voor kindermishandeling, of vind je het niet erg.
Is dit in andere landen net zo, of mag je daar nog aan oren draaien alsof het draaiorgels zijn? Iemand ervaring?
Nou,
lees het draadje "is Nederland een rechtsstaat" maar. Ook hier houdt Jeugdzorg de definities bewust wollig. Niet naar school gaan is bijvoorbeeld ook mishandeling door de ouders, zelfs als dat eerder aan de school ligt, en kan tot UHP leiden.
Een andere reden kan zijn als het kind een stoornis heeft, bijvoorbeeld autisme. Omdat Jeugdzorg ook geen expert in autisme is, ligt het al gauw aan de ouders en wordt het autistische kind uit huis geplaatst, wat voor een autist nog traumatischer is dan voor een normaal kind.
Een andere oorzaak van UHP is de vechtscheiding. Zie het verhaal van Hansje. Omdat de moeder het kind (al dan niet terecht) bij de vader weghoudt, kan het kind maar beter ook geen moeder hebben, vindt men. Enzovoorts.
En ook hier zijn er mensen die altijd vinden dat we "het hele verhaal niet kennen", er "vast ook wel een andere kant aan zal zitten", en "waar rook is, is vuur". Jeugdzorg hult zich altijd in stilzwijgen vanwege "privacy", dus of er inderdaad een andere kant is, zullen we nooit weten. De rechter doet niet aan waarheidsvinding, een verdachtmaking is genoeg voor een uithuisplaatsing, en ga zo maar door. Volkomen rechteloosheid dus.
En leidt dit tot betere zorg? Nee hoor, drama's blijven voorkomen en jeugdzorg was dan meestal al betrokken bij het gezin. Het probleem is dat jeugdzorg zoveel rookgordijnen optrekt, dat het zelf geen zicht meer heeft op de ècht bedreigende situaties. Daar zou het op moeten focussen.
Als slachtoffer hier
...als slachtoffer hier van een jeugdzorg dat gigantisch tekeer is gegaan (zie door evalyn genoemde draadje) in mijn gezin, maakt de situaite in Nederland mij heel erg bang. Die situatie is een beetje zoals jij omschrijft maar dan al een aantal stadiums verder.....
Kan me je gevoelens dus heel goed voorstellen, alleen kun je er denk ik heel weinig aan doen, behalve niet in meegaan en alleen melden als je echt echt echt neit anders kan en zorgen dat je zelf geen laaghangend fruit bent (dus: niet opvalt)
NJI-rapport
In 2012 heeft het NJI nog een stevig rapport uitgebracht over jeugdzorg in Europa. Daarin staat beschreven welke problemen elk land heeft en hoe jeugdzorg georganiseerd is. Men was daarin positief over Noorwegen: meer plaatsingen en hulp met instemming van ouders, minder gedwongen hulp.
Ik zou inderdaad eens navragen waar de cijfers vandaan komen. Het kan zijn dat ze uit dezelfde Amerikaanse bron komen als de cijfers die hier rond gaan. De cijfers hebben een eigen werking: het moeten zoveel kinderen zijn; maar wij zien ze niet (!); dus moeten we beter zoeken (een normaal mens zou zeggen: dus weten we niet of die cijfers kloppen).
Dramatische incidenten zijn echt dramatisch, maar het zijn ook incidenten. De conclusie die daaruit getrokken lijkt te worden is dat er veel meer kindermishandeling plaats vindt dan mensen denken. Het wordt altijd het topje van de ijsberg genoemd. Maar er is geen enkele onderbouwing voor die conclusie. Dat Savannah er was wil niet zeggen dat er dus heel veel Savannah's zijn. Incidenten kunnen wel gebruikt worden om te kijken hoe het kan dat bepaalde voorzieningen blijkbaar niet werken of niet voorhanden zijn. Dat is bij Savannah deels gebeurt (daar stond jeugdzorg bij), en dat gebeurt ook rond drama's die te maken hebben met vechtscheidingen bijvoorbeeld. Een dergelijke analyse lijkt mij zinvol: kijk naar elk incident als een incident dat plaats kon vinden binnen een bepaalde maatschappelijke structuur en probeer daar lessen uit te trekken over ie maatschappelijke structuur. Dat is zinniger dan de 'topje-van-de-ijsberg' redenering, want daarmee wordt alleen maar gezocht naar nog meer mogelijke drama's, terwijl eigenlijk niet goed bekend is wat je moet doen om een drama te voorkomen. Het wordt dan alsof je met een blinddoek om vliegen dood moet gaan meppen. En dus sla je maar alles wat je raken kunt.
In Nederland gaat zo'n discussie gepaard met een tegendiscussie: kijk eens naar wat je aanricht als je wel ingrijpt. Daar zijn inmiddels ook stevige rapporten over van allerlei organisaties. Het brengt het gesprek in elk geval in balans. Ja, een drama is erg. Maar kinderen onnodig uit hun gezinssituatie halen is ook erg. Als je dat beseft, dan weet je dat je beter moet gaan nadenken, beter moet organiseren, mensen meer hoopvolle perspectieven bieden en dat je het ene drama niet mag wegspoelen dor nog veel meer, iets kleinere drama's, die de levens van kinderen ingrijpend raakt en vaak vernield. Het aantal zwerfkinderen dat uit de jeugdzorg komt geldt hier niet als een 'drama', dus daar wordt niet zo hectisch op gereageerd.
Tsjor
rookgordijnen inderdaad
In Nederland maken we geen verschil meer tussen kinderen die psychische en andere zorg nodig hebben en kinderen die mishandeld worden. Allemaal 'kindermishandeling'.
Mijn kinderen zitten op speciaal onderwijs omdat we tokkies zijn.
Terwijl de WHO gewoon stelt dat tot 10% van de kinderen zorg nodig heeft bij hun ontwikkeling en psychisch functioneren.
Maar als een kind doof is, autistisch, dyslectisch, een ontwikkelingsachterstand of verschil heeft, dan noemen we dat allemaal 'kindermishandeling' want er is een zorg.
En tja, 'kindermishandeling' daar gaat de staat over. 'Zorg' daar gaat de staat over want is in feite 'kindermishandeling'.
Die hele kindermishandelingshype zorgt voor een enorm stigma op psychische en psychiatrische zorg.
Alle geld gaat naar kwartiermakers van voorposten van melders van 'kindermishandeling' dus je kunt gerust stellen dat de deskundigheid en de voorzieningen, zeker nu de 'transitie' nadert de achterdeur uitgaat.
Met dank aan 'RAAK' en andere o zo bezorgde kinderredders.
Slimme ouders weten dat en doen hun best om uit dit circus te blijven dat je gezin genadeloos beschadigd.
Dus wat je kunt doen is de waarschuwing in Noorwegen doorgeven. Is er een zorg, zorg dat je dat zelf oplost met de best mogelijke deskundigheid die je kunt vinden en die zit niet bij de maatschappelijk werkers en de pedagogische medewerkers maar bij de jeugd ggz en bij vrijgevestigden. Zorg dat je goed verzekerd bent.
En meldt niet maar geef bij echte drama's mensen aan bij de politie niet bij dit soort instanties die zelf een slechte track record hebben als het om verwaarlozing van de sociaal emotionele ontwikkeling, verwaarlozing van scholing en opleiding, verwaarlozing van adekwate geestelijke en lichamelijke behandeling, mishandeling en sexueel misbruik gaat.
Nu ook kindermishandeling door de staat
http://www.theguardian.com/uk-news/2014/oct/24/ashya-king-finish-proton-beam-therapy-cancer
Naast de incidentele gevallen van kindermishandeling die blijkbaar niet tijdig opgemerkt worden, ook niet als je al jarenlang kindermishandelingshysterici opleid, krijg je nu de gevallen van staatsterreur er gewoon bij.
Dat neemt als een olievlek toe in Europa.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/02/willekeur-van-de-jeugdbescherming.html
De overheid kan het niet beter dan ouders. Ze heeft wel veel meer middelen ter beschikking om het nog erger te maken dan het is. En dat is ook wat er gebeurt. Dankzij dit soort instanties escaleren zaken die met een beetje hulp, dat er steeds minder is omdat het geld naar andere instanties gaat, heel goed geholpen konden worden.
Dankzij speciaal onderwijs ontwikkelen mijn kinderen zich nu goed en hebben een goede schoolcarriere. Dankzij bezuinigingen en het onderschatten van de psychische problemen van kinderen komen dit soort voorzieningen, het speciaal onderwijs, in gevaar.
Waar moet je straks met een kind heen dat het niet red op school? Melden maar! Maar het speciaal onderwijs wordt kapot bezuinigd. van 8 naar 14 kinderen in de klas, en we mikken weer andere kinderen met andere psychiatrische klachten samen met kinderen met autisme in een klas, en daarnaast moeten alle kinderen, zonder de benodigde voorzieningen als time out, kleine klassen en ambulante begeleiding, allemaal naar leerfabrieken.
Gaan ze niet, dan volgt juridische vervolging en de ijskast van de 'kindermishandelingsinstanties'. Waar wil je het geld aan uitgeven?
Die kindermishandelingsmensen weten wel hoe ze budget moeten binnenkrijgen, iedereen is tegen 'kindermishandeling'maar dat gaat wel ten koste van echte hulp aan echte kinderen die dat echt nodig hebben.
valse aangiftes
http://en.wikipedia.org/wiki/False_allegation_of_child_sexual_abuse
Europese zaken van valse aangiftes van kindermisbruik door ouders. Het is een bron van inspiratie voor films en documentaires.
Willen we onze kinderen opvoeden en de daarvoor geeigende voorzieningen als school en hulpverlening financieren of willen we die miljardenverslindende schijngevechten van ouders met scholen, instellingen, justitie en de overheid.
Wie niet horen wil moet voelen, de hype is blijkbaar nog lang niet op het hoogtepunt.
Tjonge
Zo te lezen worden kinderen in NL een stuk sneller uit huis geplaatst dan hier (hoewel ik dus niet weet hoe snel het hier gebeurt). Volgens mij bedoelen ze hier met mishandeling wel mishandeling, dus geen ik zoek een speciale school voor mijn autistische kind. Maar ze vinden een niet zo'n pedagogisch verantwoorde actie wel snel mishandeling; een kind een enkele keer een 'pedagogische' tik (niet dat dat goed is, maar echte mishandeling vind ik wat anders) hebben gegeven vindt men (=al mijn collega's) hier echt mishandeling. Maar na een 'lust ik niet' zeggen 'zal ik dan een pizza in de oven doen? Of heb je liever een pannenkoek?' zeggen vindt men hier heel normaal. Onder schooltijd op vakantie gaan ook, geen leerplicht ambtenaar te bekennen.
Wat raar dat bureau jeugdzorg in NL niet aan waarheidsvinding doet, zeg! Alsof het niet belangrijk is om te weten of de situatie echt is zoals je vermoedt, als je van plan bent een kind uit huis te plaatsen! Voor zover ik kan nagaan gebeurt dat hier wel. Het is alleen dat hysterische en simplistische waar ik een beetje naar van word. Alsof we in een tekenfilm leven met 4 partijen, namelijk de Slechteriken, die kinderen mishandelen alsof het hun levensdoel is en die de hele dag denken: 'wat ben ik toch fijn aan het mishandelen! Gna gna gna, wat ben ik toch lekker slecht!', de Goeieriken, die brave burgers zijn en zodra ze een Slechterik zien dit melden bij de Redders, die zich onmiddellijk in hun Powerrangerpak hijsen om te gaan redden, en de Slachtoffers, die de hele tijd sip in een hoekje mishandeld hebben zitten te zijn en na gered te zijn door de Redders nog lang en dankbaar leven.
Niveau simpele tekenfilm
'Alsof we in een tekenfilm leven met 4 partijen, namelijk de Slechteriken, die kinderen mishandelen alsof het hun levensdoel is en die de hele dag denken: 'wat ben ik toch fijn aan het mishandelen! Gna gna gna, wat ben ik toch lekker slecht!', de Goeieriken, die brave burgers zijn en zodra ze een Slechterik zien dit melden bij de Redders, die zich onmiddellijk in hun Powerrangerpak hijsen om te gaan redden, en de Slachtoffers, die de hele tijd sip in een hoekje mishandeld hebben zitten te zijn en na gered te zijn door de Redders nog lang en dankbaar leven.'
dat is wel zo ongeveer het scenario. Verder dan deze stereotyperingen is men nog niet gekomen.
Tsjor
Beeldend - maar wel de realiteit
http://www.youtube.com/watch?v=4sLaqLy0vr8
Op grond van die eenvoudige voorstelling kan iedereen met een 'onderbuikgevoel', onderbuikgevoelens die vaak meer te maken hebben met de eigen belevenissen en angsten aangejaagd door meldprotocollen en spotjes, je gezin voorgoed in het ongeluk storten. En daar hebben steeds meer mensen mee te maken.
Jammer dat die NCRV dokumentaire niet meer te zien is bij uitzending gemist.
"Reporters Nicke Nordmark en Hasse Johansson volgden Thomas en Jennie een jaar lang. Ze verdiepten zich in de beschuldigingen en de dramatische consequenties voor de familie. Het koppel vertelt over de wanhoop die ze voelden toen ze ten onrechte beschuldigd werden van deze serieuze misdaad."
"Thomas werd later vrijgesproken van alle aanklachten. Maar ondanks hun onschuld is hun leven in een hel veranderd."
"Ten onrechte beschuldigd worden van seksueel misbruik -- het is de nachtmerrie voor velen en toch komt het veel voor, ook in Nederland: denk maar aan de Bolderkar-affaire uit 1988, waarbij maar liefst veertien vaders tegelijk verdacht werden, en de affaire Lancée uit 1996, waarbij een dochter het had voorzien op haar vader, een bekende politiechef. En dat zijn dan nog zaken waarvan de afloop in de openbaarheid kwam en de verdachten openlijk van schuld werden gezuiverd. In veel andere gevallen, waar men het meeste binnenskamers houdt, blijft de smet van de beschuldiging vaak levenslang kleven. Valselijk beschuldigd worden kan zo iemands leven verwoesten."