Afgrenzen aandacht en aanraken kinderen
Hallo,
we wonen in Singapore met drie kleine kinderen (20 maanden, 3 en 4 jaar). Singaporezen vinden kinderen erg leuk, en zijn erg verdraagzaam tegenover hen. Maar ze willen ook erg vaak foto's van hen nemen of raken hen zelfs zomaar even aan(aai over de bol, handje vastnemen, tot zelfs even op de schoot proberen te nemen). Het is vrij lastig, omdat het zo positief bedoeld is, maar voor ons storend wordt: het gebeurt echt veel te vaak. Ook de kinderen vinden het niet meer fijn. Herkent iemand dit, of heeft iemand ideeën hoe dit te vermijden/binnen de perken te houden, op een vriendelijke manier? Tot nu toe zeg ik altijd als ze vragen of ze een foto mogen nemen 'if the kids like it'. Maar dat vatten sommigen nogal ruim op. Toch maar gewoon botweg zeggen dat we het niet willen?
Groetjes
Lievefee
Indonesie
Wij groeiden op in Indonesie, broertje jonger dan ik met blond haar werd heel vaak aangeraakt. Hij heeft heel snel geleerd te zeggen "ik vind het niet fijn als u dat doet". Dat werkte wel. Ik zou zeker tegen vreemden gewoon zeggen dat je niet op de foto wilt en ook niet dat de kinderen aangeraakt worden. Onder vrienden/kennissen ligt dat wat lastiger. Mijn ouders hebben vooral mijn broertje ook aangeleerd om gewoon kordaat weg te lopen. Dan maar onbeleefd, maar als je er ongemakklijk onder voelt is dat toch echt beter.
Overigens merkten wij wel dat je na een tijdje een balans vindt. Jij vindt het minder vervelend en je kan beter reageren.
Succes!
Mariel
PS Er komen vast nog wel even mense langs die ervaring als ouder in plaats van als kind hebben.
Mijn ervaringen (spanje)
Mijn dochter was er zoeentje die als kleuter niet op foto's wilde en ze poseerde dan ook nooit. Als jouw kinderen er ook niet van gediend zijn, zou je dus vriendelijk kunnen antwoorden op de vraag of men een foto mag maken: "Vraag het ze zelf maar."
Als mensen haar over haar bol aaiden draaide ze vaak haar hoofd weg en op de onthutste reacties antwoordde ik dan liefjes: "Tja, zo is ze nu eenmaal, ze houdt er niet zo van om aangeraakt worden door vreemden." Heel soms werd iemand dan boos maar de meeste mensen accepteerden het wel. Nu is ze zeven en ziet ze er wat minder knuffelig uit. Probleem opgelost.
Grappig
Hier was er een kudde aziatische toeristen die het blonde koppie van peutertje wel wat vonden voor op de foto.. Hup, ermee poseren alsof hij een rekwisiet was, enorme telelens! Zonder vragen he! Hij keek echt verrast. Oudere broer maakte dat hij wegkwam, die houdt daar niet van.
Mensen kunnen echt lomp zijn 
wel grappig dat ze een blondje zagen als een soort Afrikaans kindje ofzo.. En dat gewoon in een europees land!
Maarre, als het niet fijn is voor je kids, kun je ze aanmoedigen om het zelf te zeggen inderdaad. En wie weet went het wel..
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Went
Het went. Ze doen het bij elkaar ook. Ik heb mijn kinderen geleerd om op z'n liefst te lachen en als ze geen zin hebben gewoon te zeggen 'no thank you', dat werkt voldoende.
Ik heb wel gemerkt dat ik het aanraken heb overgenomen, wat andere expat ouders weer minder vinden.
Herkenning
Wij hebben, toen de kinderen klein waren, in jouw buurland gewoond. Herkenning alom, dus. Vooral onze jongste 2 (een tweeling) werden vaak op de foto gezet want ze waren allebei heel schattig en blond (en tussen 1 1/2 en 6 jaar).
Op zich vonden onze kinderen dat fotograferen niet zo heel erg (meestal) want ze waren het inmiddels gewend. Op een gegeven moment gingen ze echt poseren om er zo snel mogelijk van af te zijn.
Wat ze aanzienlijk vervelender vonden, was het in het voorbijgaan in de wang knijpen of even aanraken. En daar hebben we nooit een oplossing voor kunnen vinden. De kinderen zelf waren meesters geworden in het wegduiken als iemand hen benaderde. Niet leuk, wel begrijpelijk. Soms legde ik het uit en dan werd er begrijpend geknikt (en werd er toch even stiekem in de wang geknepen) en soms heb ik het maar laten gaan, dan maar onbeleefd.
Het hoort bij de cultuur, heel erg veel expatkinderen kennen het. Op een gegeven moment treed gewenning op en als de kinderen ouder zijn, vinden ze zelf hun weg daarin wel.
Aan de andere kant is onze jongste dochter veel gezegend door priesters van diverse godsdiensten in diverse landen. En dat heeft haar geluk gebracht, volgens ons.
Bedankt
Bedankt voor de reacties. Ik ga reageren op foto-vragen met 'vraag het hen zelf maar'. En resoluut zijn: als de kinderen nee zeggen, is het nee. Het aanraken gaat inderdaad te snel om er iets mee te doen.
Ik vind zelf eigenlijk niet dat het went. Integendeel, bij ons voelt het steeds storender.
Groeten
Lievefee
Cultuur
Tja, het is de cultuur van het land. 's Lands wijsheid, zullen we maar zeggen. De mensen zijn dol op kinderen. Dat heeft veel voordelen maar ook nadelen, dus, evenals het expatleven.
Ik weet niet hoelang je al en hoelang je nog in Singapore woont maar je zult er wel een weg in moeten vinden. "Men" leert het namelijk niet af en "men" heeft ook niet door dat het irritant kan zijn. Je er steeds meer aan ergeren of zoals je zelf zegt het steeds storender vinden, dat kan wel heel zwaar worden als je nog een tijd in Singapore verblijft want "men" verandert niet en blijft er mee doorgaan. Lachen en meegaan met de gewoontes van het land, dat levert je meer op, ook al is het niet altijd even leuk en gemakkelijk.
Heb je er met andere expats over gesproken? Hoe gaan zij ermee om?
Bintje
Ik bekijk het niet helemaal negatief hoor. Het is heel makkelijk dat de meeste Singaporezen dol zijn op kinderen (zie mijn beginpost), en inderdaad hoort dat aanraken/foto's trekken er dan bij. Ik heb het wat te sterk omschreven met 'steeds storender worden'. Gelukkig lopen we ons hier niet constant te ergeren 
en vinden we het ook heel boeiend om zo een andere cultuur te mogen leren kennen. Tijdens een weekendje weg was het gewoon even zeer extreem en kreeg ik het gevoel dat er over de grenzen van onze kinderen werd gegaan, vandaag mijn vraag hoe ermee om te gaan.
Alvast bedankt voor je bekommernis!
Lievefee
T-shirt
Ik moest gisteren nog aan je denken. Ik zag namelijk een puber lopen met een t-shirt aan met daarop het verbodsbord verboden te fotograferen (je weet wel: rond, rode rand, fototoestel met een schuine streel erdoor). Misschien een idee voor je kinderen of zou de hint niet begrepen worden )