Aaaarg die 2-taligheid!
Vandaag heb ik er een beetje m'n buik van vol; dat constante vertalen tussen zoon en vader, steeds maar weer uitleggen waarom zoon bijv. geirriteerd is als papa hem een beetje op z'n huid zit, of gesprekken tussen mij en zoon soms van a tot z moet uitleggen omdat partner het niet helemaal begrepen heeft, dat bemiddelen als zoon boos is op papa en zich niet goed (genoeg) kan uitdrukken in 't Frans..etc. Oh, wat zou ik graag 1 taal spreken thuis...
Vraag
Wat spreken je man en jij dan samen ? Is dat dan niet de thuistaal geworden ? Is vader al vanaf zoon's geboorte in beeld, ben bang dat ik het niet helemaal begrijp, maar wel je frustratie :o)
Zelfs met 1 taal
kun je die frustraties hebben vrees ik...
Gewoon niet meer doen?
Vanaf het begin heeft mijn man geweigerd om te 'vertalen' voor mij...leer het zelf maar was zijn motto. Idem gold voor mijn man. Nou ja, oke in zeer onoverkomelijke situaties wel (officiele instanties ofzo). Met de rest red je je maar met handen en voeten of met weer een andere taal (engels ofzo).
Zo hebben wij beiden elkaars taal geleerd en spreken het beiden vloeiend.
Dat scheelt ook als 1 van ons met de kinderen praat in z'n eigen taal....we hoeven dus niks meer te vertalen.
De kinderen kunnen dus in geval van niet goed genoeg uit kunnen drukken terugvallen op de andere taal.Hoewel dat allang niet meer nodig is....
groeten albana
1-talig heeft ook zijn nadelen
Wegens verschillende redenen spreken wij thuis alleen de landstaal. Dat gaat prima in het dagelijkse leven en ik maak me ook geen zorgen over 'later'. Per slot van rekening heb ik toen ik emigreerde ook helemaal een nieuwe taal moeten leren. Alleen is het jammer dat mijn familie op deze manier moeilijker met de kleinkinderen of neefjes/nichtjes kan communiceren.
Al mijn oude kinderboeken heb ik ook weer opnieuw in een andere taal moeten kopen, omdat ze ze anders niet kunnen lezen.
Verder niks onoverkomelijks en in ons geval wegen de voordelen van één taal ruimschoots op tegen de nadelen, maar dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn.
Groeten Primavera
Shonagh
Mijn partner is de vader, hij is Fransman. We wonen nu 9 jaar in België; eerst Brussel, toen Leuven en nu Wallonië. Onze zoon is begonnen met praten toen ie naar de 1e kleuterklas ging (2,5 jr) en zijn best ontwikkelde taal is dus Vlaams. We hebben thuis altijd Frans gesproken, maar zoon kon/wilde dat eigenlijk niet. Aangezien ik toch meer tijd met hem heb doorgemaakt, en altijd mijn eigen taal ben blijven spreken, heeft hij duidelijk z'n voorkeur. Nu wonen we sinds een jaar in het Franstalige gedeelte en moet hij nu dus wel Frands praten, maar zodra ie uit school is, schakelt hij om. Communiceren met papa doet hij in het Nederlands, papa begrijpt min of meer wat hij zegt. Maar niet altijd natuurlijk en dan moet ik bijspringen. Ik ben nu een beetje strenger aan het worden in de hoop dat zoon nu nog meer moeite gaat doen om met z'n vader in het Frans te communiceren. We zijn waarschijlijk te soft geweest en onze zoon te veel vrijheid gegeven qua taalkeuze.
Te soft tegen wie?
Papa kan toch ook een beetje meer zijn best doen om Nederlands te begrijpen?
Zwelgje
Dus de methode: "1 parent 1 language" is dus bij jullie niet gelukt ? Ik denk dat het wel goed komt, maar ja daar heb je nu natuurlijk even niets aan ;o)
Kont tegen de krib-fase
Hij is nu 6-en-een-half en gaat weer door een fase waarin 'ie erg bijdehand is en vaak een grote mond heeft. Hij is na een schooldag (of zoals nu, een activiteitendag) gewoon moe en misschien ook wel gefrustreerd omdat hij zich toch niet zoals alle andere kinderen kan uitdrukken.
Die '1 parent..'methode lijkt inderdaad niet gewerkt te hebben bij ons, wellicht mede door het feit dat zijn spraak redelijk laat is ontwikkeld.
We zullen wel zien hoe het ons dochtertje (2 jr) afgaat. Onze buren zeggen wel al te horen dat zij 2-talig opgevoed wordt, ze merken het verschil mbt hun eigen kleindochter die 5 mnd ouder is.
En ja, partner zou ook gewoon een beetje meer z'n best kunnen doen maar daar hebben we al tig keer over gepraat; hij heeft niet die discipline om het Nederlands goed te leren. Bovendien begrijpt hij niet waarom hij het Nederlands beter zou moeten beheersen, als zijn zoon eigenlijk Frans zou moeten spreken met hem.
Tja, allebei koppig 
Komt wel goed
Wij spreken thuis drie talen: Nederlands, Arabisch en Frans. Frans is de meest gemeenschappelijke gezinstaal aangezien mijn man ondanks een decennium op de Nederlandse bodem de taal nooit echt goed heeft geleerd (slecht geïntegreerde allochtoon) en mijn Arabisch ook wel wat te wensen over laat. Frans wordt dan automatisch de hoofdtaal omdat iedereen die kan verstaan en spreken. Toch willen we graag dat de kinderen alle drie de talen goed leren spreken. Daarom spreek ik vooral Nederlands met de kinderen. Toen we in Nederland woonden vond ik dat minder belangrijk maar nu wel. Ik wil namelijk dat de jongste kinderen de taal gewoon vloeiend blijven spreken. Mijn man vindt dat soms ook lastig omdat hij dan dingen niet volgt maar ik vind ook dat hij wel iets meer moeite had kunnen doen om de taal te leren.
Arabisch blijft ieders zwakke plek omdat mijn man te weinig Arabisch spreekt met de kinderen. Daarom zijn ze daar minder vloeiend in dan ik had gewild. Toch ondanks dat merk ik dat de oudste kinderen het Arabisch wel gewoon beheersen. Niet allemaal even vloeiend maar ze kunnen zich uitstekend verstaanbaar maken en ze verstaan zelf ook alles. Het komt dus goed.
Zeker als je een taal genoeg aanbiedt komt het uiteindelijk meestal wel goed. Toen wij naar Frankrijk verhuisden maakte ik me grote zorgen om het niveau van het Frans van mijn jongste. Wij waren veel meer Nederlands gaan spreken thuis en zijn Frans was gewoon niet goed. Toch bleek dat de basis er wel in zat en hij heeft eigenlijk weinig problemen gehad met de gesproken taal. Wel met de geschreven taal maar dat is een verhaal apart. Hij had nooit wat in het Frans geschreven voor die tijd dus had echt geen idee van geschreven Frans. In zijn hoofd zat alles fonetisch. Niet handig en deels mijn schuld omdat ik dit nooit goed genoeg heb geoefend met hem.
Nou ja in elk geval ondanks dat het af en toe minder vlot verloopt denk ik dat ze uiteindelijk wel alle drie de talen goed zullen beheersen.
Het komt bij jullie vast ook goed.
Op zich normale fase bij 2-taligheid
Wat je zoon doet is op zich heel normaal bij 2-talige kinderen hoor. Ik denk dat je jezelf een heleboel frustratie kunt besparen door gewoon niet te vertalen en vader zoon het zelf laat oplossen. Ze beheersen allebei beide talen, zij het niet beide perfect, dus ergens halverwege moeten ze malkander kunnen ontmoeten.
Ja, hier soms ook lastig!
Het komt idd vast wel goed maar ik begrijp je frustatie wel. Hier waren we ook tegenaan gelopen als we in NL waren gebleven.. (mijn man is Amerikaan en toen de kinderen kleiner waren hebben we 2 1/2 jr in NL gewoond). De jongens spraken toen vloeiend Nederlands (nu helaas niet meer, maar ze begrijpen me prima) en mijn man had er grote moeite mee dat hij niet goed met zijn kinderen kon commmuniceren.. de kinderen konden wel Engels maar spraken toch voornamelijk Nederlands. Hij kan/kon wel een beetje NL maar ik merkte dat hij op gegeven moment achterbleef bij de kinderen (een nieuwe taal leren is ook niet zijn sterkste kant). Hij had daar echt moeite mee en het stond de relatie met zijn kinderen toch ook wel wat in de weg.
Nu (terug in de VS) spreken de kinderen (nu 9 en 7) voornamelijk Engels en dat vind ik wel eens moeilijk.. als ik een wat uitgebreider gesprek met ze heb, merk ik wel dat ze soms moeite hebben moeilijkere woorden te begrijpen en ze praten Engels terug wat soms gewoon lastig is, maar toch blijf ik hardnekkig Nederlands praten haha.. (ik vertaal wel eens wat voor ze hoor, maar dan zeg ik het ook in het Nederlands).
Andersom
Wij wonen in NL - vader duits, ik NL, maar ik herken wel iets in je frustratie. Zoon (4) weigerde tot voor kort duits te spreken, terwijl wij altijd heel strikt OPOL hebben toegepast. Ik neig ook weleens naar vertalen, maar probeer dat nu af te leren. Zoon vraagt dan vanzelf "wat is dat?" als er een onbekend woord langskomt. Verder probeer ik op momenten dat man thuis is me regelmatig even terug te trekken, zodat vader en zoon het samen moeten doen. Dat blijkt te werken: op vakantie in Duitsland bleek dat zoon toch behoorlijk wat duits beheerst, en ook grammaticale zinnen kan maken! Zodra hij erop aangewezen is (oma past een uurtje op, spelen met duitse kinderen), blijkt hij prima uit zijn woorden te kunnen komen.
Wat ook een voordeel is van dat ik me terugtrek/boodschappen doe ed: man en zoon hebben een nog hechtere band gekregen. Ze stoeien veel, knutselen meer samen, praten meer, enz.
Ik snap dat de situatie bij jou wel anders is, maar ik denk net als dirksmama dat het goed zou zijn als je je niet meer als vertaler/bemiddelaar zou opstellen. Spreek met je man af dat je regelmatig even weggaat, en laat ze lekker samen aanmodderen. Verder kan ik wel begrijpen dat het erg pittig is voor zo'n kind: de hele dag op school een taal spreken die je nog niet zo goed beheerst, een nieuwe omgeving, nieuwe vrienden moeten maken - ik zou ook doodop zijn! Misschien waait dit ook wel gewoon over zodra hij gewend en gesetteld is...
En dat je man jouw taal niet begrijpt lijkt me toch echt zijn probleem. Had-ie maar niet met een buitenlander moeten trouwen 
Ik zou echt niet meer vertalen als ik jou was - zo houd je het probleem toch in stand?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Tweetalig
bij mij zijn de kinderen ook tweetalig, nl-fr of eigenlijk fr-nl want steeds meer wordt het frans hun eerste taal. Alles wat rond school/sport/vriendjes is ( dus bijna alles ) kunnen ze beter / sneller in het frans uitleggen. Maar helaas voor mama leren de kinderen veel meer en sneller dan ik dus moeten ze regelmatig uitleggen wat ze bedoelen. Ik merk dat vooral de oudste (puber) daar dus minder zin in krijgt en dat geeft veel wrijving in huis. De jongste gebruikt de twee talen door elkaar wat natuurlijk hele leuke woordgrappen geeft. Maar ik merk aan mezelf dat ik het tweetalig zijn soms ook als last ga zien.
maar .. jongste(5) leert net fietsen. op vakantie zijn er waterfietsen en dat wil ze graag doen, maar mama nog ff niet. Ze fietst/ slingert met haar fietsje langs het pad naast het meer, " pas op dat je niet in het water rijdt" nou dan kan ik toch waterfietsen.
of dochter gaat in het zwembad ver diepen , duiken dus.