Verdriet om mijn lege nest.
Lieve lezers,
Na vele jaren grotendeels alleen voor mijn 4 kinderen gezorgd te hebben, is de jongste vorig jaar april uitgevlogen. Ik heb ze alles gegeven wat ik in me had. Altijd fulltime en meer voor ons gezin gewerkt.
En nu? Ik voel me zo leeg ....had gehoopt dat de tijd het verliesgevoel zou verminderen. Ook al heb regelmatig contact met ze, we zijn heel close, mis ik ze.
Ik weet dat het zo hoort, ben ook heel trots en dankbaar dat ze alle 4 goed in de maatschappij zijn terecht gekomen. Maar ik voel me vreselijk verloren....
Wie herkent dit? En vooral....veranderd dit gevoel nog?
Ja het kan veranderen, maar net als zij, moeten wij als moeders ook door veranderen: pak je oude dromen op, zoek zingeving, kom terug bij jezelf met alles wat je geleerd heb door het opvoeden en geef dat weer vorm. Natuurlijk mag je rouwen maar je kan de ontstane ruimte gebruiken om opnieuw je eigenheid vorm te geven. Een moeder zijn, was daar één manier van, nu is het tijd voor al die andere manieren.
@Kataravrouw, zoek op dit forum op ‘lege nest’ en er verschijnen diverse draadjes over dit onderwerp. Mogelijk dat die draadjes je veel herkenning en verzachting bieden.
oh ik snap het zo goed. Heb nu 2 pubers en mopper genoeg over vieze kamers en slechte punten. Daarentegen denk ik geregeld dat ze over een paar al zijn uitgevlogen en dat maakt, ook mij, sip.
Pilatespas schreef op 29-01-2022 om 18:56:
oh ik snap het zo goed. Heb nu 2 pubers en mopper genoeg over vieze kamers en slechte punten. Daarentegen denk ik geregeld dat ze over een paar al zijn uitgevlogen en dat maakt, ook mij, sip.
Hoeft niet joh. Er komen veel leuke momenten voor terug. Bij mij gingen ze studeren in een andere stad, kwamen elk weekend terug met vuile was en gingen dan weer terug naar de studentenstad met in hun rugzak de inhoud van mijn voorraadkast🤣.
Het went best snel hoor. Je eigen ruimte terug en weer wat meer privacy is heerlijk. Inmiddels zijn er kleinkinderen waar we veel op passen dus alles krijgt een nieuwe invulling.
Niet teveel tegenop zien.
Bedankt iedereen voor het reageren!
Vaak reageren mensen idd met....het is nu tijd voor jou, probeer een nieuwe invulling te geven aan je leven, pak een hobby op of ga reizen enz.
Ik heb een heel vol leven, fulltime werken in eigen bedrijf samen met man, een superleuke hobby en regelmatig naar buitenland.
En toch ....voel ik me leeg. Ik weet niet meer wat ze elke dag doen, wat ze denken, hoe ze zich voelen. Met wie ze omgaan. Ik vond het altijd zo gezellig ook die drukte in huis met hun vrienden en vriendinnen.
Ik merk ook dat als ik echt iets voor mezelf doe of koop dat ik nog altijd denk...kan dat wel? Moet ik niet eerst......
Mijn tijd als gezin is definitief voorbij, nu zijn het alleen mijn man en ik. [ man is overigens niet de vader van mijn kinderen ].
Hopelijk kan ik over een jaar zeggen dat ik kan genieten van deze nieuwe periode.
Dit lijkt dieper te gaan dan de 'gebruikelijke gevoelens' die sommigen hebben. Als dit gevoel zo blijft knagen zal je het in jezelf moeten zoeken en moeten graven wat het nu eigenlijk is wat je zo'n gevoel van leegte geeft. Vaak zit er dan iets onder en is het uit huis gaan van je kinderen een trigger voor dat gevoel of verdriet.
Kan je hier iets mee?
Ik ben het met Vrijevlinder eens dat het lijkt of er iets dieper iers zit dat nu getriggerd wordt. Een dieper gevoel van leegte dat je lang hebt kunnen dempen door de gezelligheid en drukte van je kinderen?
Mooi moment misschien om dat uit te zoeken? Kun je nog heel lang veel profijt van hebben.
Ik zie vooral het doorzetten van een denkgewoonte: alles in gedachten nog altijd bevragen in het licht van het gezin en de kinderen. In plaats van heel diep te gaan graven, kun je ook eens kijken of je die denkpatronen eerder op de staart kunt trappen in het dagelijks leven en jezelf er dan met compassie en lichtheid aan herinneren dat dit niet meer jouw werkelijkheid is. Het gezin heeft jouw leven veel betekenis en zingeving gebracht. Logisch! Maar dat nu in de oude vorm in gedachten doorzetten laat een enorme leegte achter in jouw leven. Wat geeft zin en betekenis in jouw leven? Niet alleen tijdverdrijf. Eigenlijk hoef je die vraag niet intensief te stellen. Als je jezelf er vriendelijk aan herinnert dat het gezin dat niet meer op dezelfde manier doet en je bent daarna stil, dan komen er in de loop van de tijd vanzelf ideeën in je op. Je hoeft ‘alleen maar’ te stoppen aan het oude idee vast te houden. Dat klinkt wat gemakkelijk, alsof je dat zo even doet, maar dat is natuurlijk niet zo. Het is een proces. Maar het begint denk ik wel met dit te erkennen: het is nou eenmaal voorbij en het komt niet meer terug, en jij kan in andere vormen betekenis gaan ervaren.
Ik heb er zelf geen last van gehad; het pad was klaar voor de volgende stap.
Kinderen af en blij de wereld in, ouder blij dat het gelukt is en ook dat het ergste zorgen klaar is.
Regelmatig contact, zie kleinkind minimaal 1 à 2 keer per week, meer eigen/alleentijd en meer rust.
Ook zonder partner. En zijn de kinderen eens tegelijk hier dan proef ik nog wat van het gezinsleven en ervaar tegelijkertijd dat het goed is zo.
Sterkte.
Mija schreef op 30-01-2022 om 13:30:
Ik zie vooral het doorzetten van een denkgewoonte: alles in gedachten nog altijd bevragen in het licht van het gezin en de kinderen. In plaats van heel diep te gaan graven, kun je ook eens kijken of je die denkpatronen eerder op de staart kunt trappen in het dagelijks leven en jezelf er dan met compassie en lichtheid aan herinneren dat dit niet meer jouw werkelijkheid is. Het gezin heeft jouw leven veel betekenis en zingeving gebracht. Logisch! Maar dat nu in de oude vorm in gedachten doorzetten laat een enorme leegte achter in jouw leven. Wat geeft zin en betekenis in jouw leven? Niet alleen tijdverdrijf. Eigenlijk hoef je die vraag niet intensief te stellen. Als je jezelf er vriendelijk aan herinnert dat het gezin dat niet meer op dezelfde manier doet en je bent daarna stil, dan komen er in de loop van de tijd vanzelf ideeën in je op. Je hoeft ‘alleen maar’ te stoppen aan het oude idee vast te houden. Dat klinkt wat gemakkelijk, alsof je dat zo even doet, maar dat is natuurlijk niet zo. Het is een proces. Maar het begint denk ik wel met dit te erkennen: het is nou eenmaal voorbij en het komt niet meer terug, en jij kan in andere vormen betekenis gaan ervaren.
Wat mooi beschreven en eerlijk gezegd herken ik me hier wel in. Altijd stond alles in het teken van mijn kinderen. Ik voel me schuldig dat ze voor een groot gedeelte zonder vader zijn opgegroeid . l vader is "verdwenen" we weten niet waar hij is, al die jaren niet ] Ik heb er alles aan gedaan om dat gemis te compenseren. En nu kan ik veel meer aan mezelf denken...meer tijd voor mijn hobby....maar toch....
ben je toevallig ook tegelijk in de overgang? Kan killing zijn voor emoties
