Vader vaak boos en negatief
Mijn man heeft is vaak boos en negatief naar de kinderen toe. Als de kinderen iets hebben gemaakt of iets leuks hebben meegemaakt, en dat vertellen ze aan hun vader, weet hij er altijd een sarcastische, negatieve of "grappig" bedoelde maar niet zo overkomende opmerking over te maken. Hij kan nooit meegaan in het enthousiasme van de kinderen. Waardoor de kinderen dan teleurgesteld afdruipen en dan maar niets meer laten zien. Verder is ie ook ontzettend snel boos en aan het schreeuwen. Er hoeft maar een klein dingetje te gebeuren of hij wordt boos en dreigt met naar de kamer sturen voor de rest van de dag of andere onrealistische dingen. Waardoor de kinderen dit ook niet meer serieus nemen. Of hij schreeuwt tegen de kinderen dat ze niet moeten schreeuwen...
Hij zit ook wel eens op bank met zo'n defensieve houding, armen over elkaar, commando's te schreeuwen naar de kinderen als ze in zijn ogen iets verkeerds doen en verwacht dan dat als de kinderen schreeuwen en hij met z'n arm naar boven wijst ze direct naar hun kamer gaan.
Als ik een dag thuis ben met de kinderen gaan we iets leuks doen, al is het maar een spelletje en even naar de speeltuin, maar hij onderneemt echt niets met de kinderen. En als ik dan thuis kom krijg ik te horen wat ze allemaal fout hebben gedaan.
Ik probeer hier wel eens met hem hier over te praten, maar dat is erg lastig. Hij vindt dat hij helemaal niet onredelijk is en vindt dat ik hem niet steun. En dat hij wel weer alles verkeerd gedaan zal hebben, waarna hij een paar dagen niets meer tegen me zegt.
Het zuigt bij mij echt alle energie weg. De sfeer in huis wordt er ook echt niet gezelliger op. Ik heb wel overwogen om weg te gaan, maar heb het gevoel dat ik de kinderen dan niet meer tegen hem kan "beschermen".
Ik kan wel eens jaloers worden als ik bij andere gezinnen zie dat vader leuke dingen doet met de kinderen of ze knuffelt oid.
Iemand tips om hier mee om te gaan of bespreekbaar te maken?
Je kind naar beneden praten, commando's schreeuwen of een uur schreeuwen tegen je kind zijn vormen van geestelijk mishandeling.
Maar hij bedoelt het goed, is vooral een manier om kind niet te beschermen tegen schadelijk en onveilig gedrag.
Ik zou vooral duidelijk zijn over het feit dat zijn gedrag niet acceptabel is en dat je daar als partner en ouder consequenties aan gaat verbinden.
Temet schreef op 14-03-2022 om 16:11:
Peen, je schrijft:
"Toen we uiteindelijk gingen scheiden (na talloze ruzies, gesprekken en beloftes tot beterschap) was hun commentaar: "hèhè, eindelijk!"."
Hoe oud waren je kinderen en hoe zag de omgang met vader er daarna uit? Want voor hetzelfde geld gaat vader voor een week op-week af regeling, dus dan zitten de kinderen de helft van de tijd met zo'n nors figuur opgescheept. Of ontpopte jouw ex zich tot een veel makkelijker vader toen jij er niet meer bij stond?
Ze waren net tieners, dus geen kleine kinderen meer. Ze konden in ieder geval weerwoord geven, alhoewel dat nou meestal ook niet het gewenste effect had.
Kind 1 wilde graag 50/50, kind 2 alleen om het weekend. Dat werd al snel bij allebei om het weekend en uiteindelijk wilden ze hem helemaal niet meer zien. Daar zaten heel plausibele redenen achter.
Er was wel maatschappelijk werk bij betrokken, zowel gesprekken met alleen de kinderen als met hun en vader erbij. Dat hielp ook wel enigszins in zijn gedrag, maar niet voldoende.
Ik had graag anders gezien, want het heeft de kinderen een enorme knauw gegeven 
Ik denk dat het over het algemeen helemaal niet in het belang van kinderen is om 1 ouder nooit te zien.
Mijn kinderen waren 4 en 6. En genoeg beschadigd om nog steeds bang voor papa te zijn. Hoewel ze wél veel van hem houden, loyaal zijn en er graag naartoe gaan.
We zijn nu 6 jaar verder en druk doende met hulpverleners waar nu (na 3 jaar ontkennen van mijn kant) één van de basisproblemen toch de opvoeding en thuissituatie in de eerste jaren blijkt te zijn.
De kinderen kunnen goed meekomen op school, ze slapen 1 nacht in de week bij hun vader en blijven dan tot de volgende middag/ avond maar hij woont zo dichtbij dat ze bij wijze van dagelijks een knuffel kunnen halen. Ze zien hem meestal 3 tot 5 keer per week, net waar ze zin in hebben.
Overigens, als opvoeder (of als gezamenlijke opvoeders) was het geen succes. Ik ging er persoonlijk ook fysiek aan onderdoor. Maar mijn ex is wie hij is, en dat is geen nare vent. Ondanks het af te keuren gedrag, hij wil het graag goed doen, ziet ook zijn tekortkomingen maar kan ze niet veranderen.
Ik zou hulp vragen bij het wijkteam/sociaal team.
Je kan ook anoniem bellen met veilig thuis, zij kunnen gericht advies geven.
Het klinkt niet als gezond ouderschap, dat constante schreeuwen naar kinderen.
Schreeuwen is een teken van onmacht. En er zijn heel veel ouders waarbij dat wel eens gebeurd, maar niet structureel.
Ik zou hem wel vertellen dat je zijn houding in het gezin en naar de kinderen niet gezond vind, dat het de kinderen schaadt en dat daar aan gewerkt moet worden, anders zie je geen andere uitweg dan scheiden. Vraag hem ook eens wat hij wel leuk vindt aan zijn kinderen.
Oh, nog even over de opmerkingen als ‘Geef aan dat je dit of dat wilt en dat je anders wilt scheiden’.
Mijn advies is dat pas uit te spreken als je de scheiding daadwerkelijk wilt doorzetten.
Je moet jezelf wel serieus nemen als je zoiets zegt, anders neemt hij je zeker niet meer serieus.
Dus als je er nog niet aan toe bent om te scheiden, dan zou ik het zeker niet zo stellig verwoorden.
