Toch nog een kindje als oudere moeder?

Hhhhhmmm

tja,... moeilijk.
Ten eerste vind ik het juist goed van jullie dat jullie dit gedeeld hebben met kinderen. Je had ze dat verdriet kunnen besparen door dat niet te doen, maar dan had je ze onzekerheid en verwarring ervoor in de plaats gegeven. Of dacht jij dat je je kinderen in de maling kon nemen en ze niets laten merken van het verdriet van je miskraam? Kinderen voelen dat natuurlijk op een of andere manier en nu waren ze je waarschijnlijk tot troost, omdat ze ook delen in het verdriet. Je dochter verwerkt een teleurstelling en daar groeit ze van.
Ik begrijp dat je dochter verdrietig is, maar je kunt niet voor haar plezier een kindje nemen. Misschien kan ze straks niet eenns met dat ettertje van een klein broertje opschieten☺
Ik vind het woord egoistisch niet goed, in deze zin, ik denk wel dat je realistisch moet nadenken en goed overwegen of een baby en alle lichamelijke gevolgen va een zwangerschap (die zwaarder kunnen zijn op jouw leeftijd) in je leven past. In jullie leven passen. En dat je goed moet nadenken over de medische risico's. Als je nu wel overwogen een kindje laat komen en er is iets mee (misschien door je leeftijd) heb je daar straks meer moeite mee om te verwerken. Dat is toch anders dan dat het nu eenmaal toevallig zo gelopen is.
Sterkte en succes met je beslissing!

Eira

Toen je onverwacht zwanger bleek te zijn was ik een voorstander om het kindje te houden. Het was nu eenmaal zo en wat een mooi cadeautje is het dan. Nu zou je er zelf voor kiezen en dat vind ik dan weer een ander verhaal. Ik ben 6 jaar ouder dan jij en ik kan langzaam maar zeker met mijn man van onze vrijheid genieten. De kinderen wonen nog wel thuis, maar hebben ons niet meer nodig voor de verzorging. Ik vind het heerlijk. Mijn dochter wil volgend jaar op zichzelf gaan wonen. De andere een jaar later. Of dat gebeurt is de vraag nog natuurlijk, maar ik ben wel aan het afbouwen.
Beide dochters willen kinderen. Of dat gebeurt is ook niet zeker, maar het lijkt mij geweldig om oma te worden. Dát is mijn volgende stap waar het kleine kinderen betreft. Ik heb totaal de behoefte niet meer (al 10 jaar) om zelf opnieuw te beginnen.

Eira

Ik zou er alleen voor kiezen om het weer te proberen als je het risico van nog een keer een miskraam denkt aan te kunnen. Dat lijkt me namelijk het grootse 'gevaar' van nu bewust proberen zwanger te raken. Verder zie ik niet zo veel verschil tussen 'per ongeluk' of 'expres' zwanger raken op deze leeftijd. Ik heb zelf een zwangerschap op oudere leeftijd mee gemaakt en dat was niet 100% bewust maar ook zeker niet geheel onbewust. Ik vind op zich niks mis met de keuze voor nog een kindje zolang je inderdaad de risico's wel voor ogen houdt.

Misschien raar idee

Misschien een idioot idee en weet niet of het mogelijk is qua werk, maar je zou ook oppas aan huis kunnen worden van een kleintje. Of pleegouder.

Het is maar de vraag of het blijft zitten

Ik werd op mijn 43e onverwacht zwanger. Miskraam. En dat heeft zich daarna nog een aantal keer herhaald. Daar word je niet vrolijk van. Echte baby is nooit meer gekomen. Maar wel intens verdriet.

Nomen nescio

Dat gevoel herken ik helaas.

Ik heb een nakomertje

Ik ben 45 en heb een zoon van 14, een zoon van 11 (uit een vorig huwelijk) en een dochter van 3 (uit huidig huwelijk). We hebben heel bewust gekozen voor de derde en het is ook echt heel erg gezellig, dat wil ik voorop stellen. Maar ik vind het lichamelijk soms best wel zwaar hoor. Ik heb een chronische ziekte die heel wat extra vermoeidheid met zich meebrengt en dat in combinatie met mijn leeftijd is soms gewoon te veel. Gelukkig weegt de gezelligheid meestal zwaarder. Pas vroeg iemand of ik met de wetenschap van nu weer dezelfde beslissing zou nemen. Ja, ik zou de beslissing weer nemen. Nu moet ik er wel bijzeggen dat ik godzijdank nooit te maken heb gehad met een miskraam en het bijbehorende verdriet.

Als moeder van een gehandicapt kind..

denk ik er ook niet zo makkelijk over. Als het spontaan zou komen (dwars door het spiraaltje) is het een ander verhaal, maar anders, nee. Onze jongste (ik was toen 37) werd gezond geboren maar bleek na 2,5 jaar een ernstige geestelijke ontwikkelingsachterstand te hebben (een onbekend gendefect). We hebben geen vruchtwaterpunctie laten doen, maar dit zou niet te voorzien zijn geweest. Als jij wel nu een, twee of meer gezonde kinderen hebt, tel je zegeningen, dit is niet vanzelfsprekend. Na de veertig verhogen je kansen schrikbarend op een gehandicapt kind. Ik zou dit risico niet willen nemen, met een gehandicapt kind (en een gezond kind) hebben wij voor de rest van ons leven onze handen vol.
Ik denk dat je nu eerst je miskraam moet verwerken voordat je weer kan genieten van wat je (nu) hebt.

Grens

Als je al overweegt om toch nog een keer zwanger te worden, denk ik dat het belangrijk is om goed na te denken over waar je grens ligt. Stel je wordt niet zwanger, hoe lag blijf je het dan nog proberen? En als je nog een miskraam krijgt? (die kans is heel reëel) ga je het dan nog eens proberen? En nog eens??
Puur persoonlijk ligt voor mij de grens voor het krijgen van kinderen bij 36. En als je naar de staatjes kijkt met de kans op miskramen en aangeboren afwijkingen bij moeders boven de 40. Mwoah, dan denk ik niet dat het echt verstandig is om er op je 44 nog weer aan te beginnen... Zeker niet omdat voor je per ongeluk zwanger werd, je gezin eigenlijk wel af was! En zoals je het schrijft: voor je man is dat nog steeds zo. Dat is ook niet onbelangrijk... Wat als jij toch weer zwager wordt en jullie krijgen een gehandicapt kind? Wat doet dat met je relatie, je andere kinderen, met jouw leven??

Soms

vliegt het me gewoon aan dat we misschien toch nog wel eens kunnen proberen, dat is het meer. Ik denk ook dat jullie gelijk hebben dat ik de miskraam nog niet verwerkt heb, dat wekt verlangen op, het gevoel van "hoe zou het zijn als het toch door was gegaan".
Eerlijk gezegd heb ik na de derde nooit meer naar een baby verlangd en dat is 9 jaar geleden inmiddels..
Dat zegt eigenlijk wel genoeg natuurlijk.
Ik wou gewoon dat dit nooit gebeurd was, dan had ik nu niet zitten twijfelen
Nou ja, ik twijfel niet echt meer, ik had dit gewoon even nodig, even met mensen van gedachten wisselen hierover. Even bevestigd zien wat ik zelf ook wel weet.
Ik moet nog een keer naar de gynacoloog voor een controle en dan kan ik het misschien echt laten rusten.
Dan is het afgesloten.

Als kind van

Een moeder die een miskraam kreeg toen ik 8 was, herken ik het verdriet van je dochter. Ik had me er ook zó reuze op verheugd! Een jaar later kreeg ik mijn broertje. Hij overleed een paar maanden later. Ik had het graag bij dat eerste verdriet gehouden, als kind.

Tirza

Nee

Ik ben 38 en ben helaas nog steeds niet zwanger van een tweede. Want het leven gaat niet zoals je het in je hoofd gepland had. Wij proberen nu een tweede kindje te krijgen, maar als ik al twee kinderen had gehad, was voor mij mijn leeftijd icm de verhoogde risico's op miskraam of een kindje met een afwijking genoeg reden om het niet te doen. Ik worstel ook nu al met de vraag of het wel eerlijk is tegenover onze zoon: stel dat ik zwanger raak, en het kind blijkt gehandicapt oid? Dat lijkt me een zware belasting voor ons al bestaande kind. Hij wil wel graag een broertje of zusje, maar om zoiets heeft hij niet gevraagd.

Misschien helpt het voor de verwerking van jullie beiden als je over dit soort risico's praat met je dochter - hoewel ik niet weet of zij al kan inschatten hoe zwaar het hebben van een ziek/zwaar gehandicapt kind zou zijn. Voor mijzelf zou ik blij en opgelucht zijn met drie gezonde kinderen - maar ik kan me voorstellen dat je nu even met je verdriet bezig bent, en niet met je zegeningen.

groet, Valkyre

Oh en tirza

Wat verschrikkelijk. Het is precies dat soort risico's waarom ik mijn wens voor een tweede wat egoïstisch vind.

groet, Valkyre

Gaat meestal goed

Zwangerschap op latere leeftijd gaat in het overgrote deel van de gevallen gewoon goed. Er zijn best mitsen en maren, maar laat je niet te bang maken. Hier even een site met wat statistieken, die heel verhelderend zijn:
http://www.freya.nl/web_medisch/zwangers.php. De kansen op een ziek en/of gehandicapt kind zijn echt nog steeds heel klein.

Ja er zijn meer risico's, maar als je erover leest op fora lijkt het net alsof je immense risico's neemt, terwijl dat helemaal niet zo is. En bovendien niet zo zwart-wit te zeggen is, want het gaat allemaal om grote groepen en de een wordt boven de 35 met veel moeite zwanger en de ander zonder enige moeite.

Zelf heb ik mijn eerste gekregen op mijn 36e en mijn tweede op mijn 38e. Het is dat man niet voor de derde wou gaan, anders was dat echt gebeurd hier.
Het is ook handig om te kijken hoe het zit in je familie. Mijn moeder kreeg mij toen ze 41 was, mijn tante kreeg haar laatste kind toen ze 43 was, mijn oma was ook 43 toen ze haar laatste kreeg. Mijn andere oma was ook begin 40. Als je gaat kijken naar de tijd van de grote gezinnen, zie je dat na je 40e zwanger zijn echt heel veel voorkwam.

Dus overweeg het rustig, kijk of je het echt wilt, en doe waar jij achter staat.

1 op de 28 bij 45 jaar

Tja, die link van Gerry was wel erg oud.
Hier http://www.kinderwens.nl/afterTherapy/higherRiskPregnancies/pregnancyUnder35/chromosomalAdnormalities/index.asp?C=74352408978139930556
zie je bij 45 jaar kans 1 op de 28 op chromosoomafwijkingen, bij 30 jaar kans van 1 op 909. Da's toch wel een verschil.
Er is ook meer dan down (zo heeft ons kindje geen down)

Eira,

"Jongste dochter van 9, is nog steeds erg verdrietig dat ze nu toch geen broertje of zusje krijgt en heeft er best veel moeite mee.

Maar om nu voor haar nog eens zwanger te worden is ook zoiets.."

Ik zou niet zwanger raken voor je dochter. Ik snap haar wel hoor (mijn dochter was ook verdrietig dat ze geen zusje meer zou krijgen.....een broer heeft ze namelijk al, aldus mijn dochter, er zou een baby komen en nu niet meer. Hoe verdrietig het ook is, het gaat "over" (even lastig uit te leggen, ik bedoel dit verkeerd hoor).

Is moeder worden op deze leeftijd een domme beslissing? Vind ik niet......ik vind het wel een risico om op deze leeftijd een kind te krijgen, met het oog op de medisch vlak.

Maar ik kan niet voor jou spreken (hoewel dit wel zo lijkt) en ik wens je dan ook alle sterkte toe.

Oh haha eira,

ik zie nu pas jouw laatste berichtje, dan komt mijn reactie als mosterd na de maaltijd, sorry

Nee!

"Hoe verdrietig het ook is, het gaat "over" (even lastig uit te leggen, ik bedoel dit verkeerd hoor)."

Het schijnt ook behoorlijk lastig te zijn terug te lezen wat ik heb getypt......ik bedoel dit dus NIET verkeerd hoor

Onze grens

Onze grens lag bij 42, dan zou mijn vriendin een spiraaltje nemen. Een maand daarvoor bleek ze zwanger van ons tweede kind. En wat een schatje is het. Ik zou hem voor geen goud willen missen.

Maar toch, die grens was er niet voor niets. Je wordt wel ouder en je wilt er ook voor je kinderen zijn als ze jonge volwassenen worden. Aangezien ik nog 6 jaar ouder ben maak ik me daar toch wel eens zorgen over.