Pleegouder worden met eigen kind
Hoi allemaal,
Al jaren denk ik erover om pleegouder te worden. Toen ik nog alleen woonde heb ik hier ook een informatiepakket voor aangevraagd en stond ik op het punt om de cursus tot pleegouder te gaan volgen.
ik kreeg echter een relatie, ging ook al vrij snel samenwonen en inmiddels hebben we een zoontje van bijna 8 maanden, met een sterke wens voor op den duur nog een tweede kind. Toch laat het gevoel dat pleegouderschap iets voor mij is me maar niet los. Ik heb het ook met mijn man besproken, hij gaf geen harde nee, maar enthousiast is hij er ook (nog) niet over.
Heeft iemand hier ervaringen of wat zijn jullie meningen over pleegouder worden als je al een eigen kind hebt überhaupt? Ik zou dan het liefste de tijdelijke opvang doen voor kinderen. Dat ze dus een korte tijd blijven tot ze of terug naar huis mogen of naar een vast pleeggezin kunnen. Ik besef me dat het heel zwaar is, ik ben sociaal werker en heb al het nodige gezien en meegemaakt.
ik hoor graag jullie reacties 
Ik ken verschillende mensen die pleegouder zijn. Bij allemaal was de wens voor "eigen" kinderen al klaar. 1 heeft crisisopvang voor kleine kinderen (een baby van 2 dagen oud bv). 1 heeft wat grotere kinderen die langdurig blijven. En 1 heeft een gezinshuis. Wat ik wel zie, je moet er veel voor doen. Soms iets voor jezelf afzeggen omdat de ouders de weekend regeling negeren bv. Of in het geval van de crisisopvang snel moeten schakelen.
Wel denk ik dat het belangrijk is dat jullie er beiden achter staan.
Ikzelf zou het niet kunnen, geef ik eerlijk toe.
Wat mooi TO dat je dat wil .
Crisis opvang in combinatie met baby en man die er niet achter staat .
Dat gaat dus niet .
Ik vind het heel mooi dat je dit wil doen. Toch is dit iets waar je echt beide achter moet staan. Het heeft veel impact op je gezinsleven. Zeker als je nog eigen kinderen hebt. De kindjes die komen hebben het nodige meegemaakt.
het is mooi dat je het wil doen maar ik zou je eerst focussen op je eigen kinderen. Als zij volwassen zijn dan pas doen
ik ken 2 gezinnen die het hebben gedaan en het had veel impact op hun eigen kinderen en na een jaar ging het niet meer met gevolgen voor zowel pleegkind als gezin. Zelf heb ik een korte tijd (half jaar) netwerkpleegzorg gedaan omdat het op mijn pad kwam en kind kon nergens terecht. Toen het meisje (12jr) weer wegging (wat altijd het plan was) toen merkte ik ook Dat mijn jongste van toen 6 haar echt heeft gemist een tijd. Ze was gehecht geraakt
ik zou het graag nog een keer willen doen maar pas als mijn kinderen 18+ zijn daarom.
Ik ben een ouder van een kind van in een pleeggezin geplaatst is. Eerst in een tijdelijk gezin waar ze 2 eigen kinderen hadden en daarna in een perspectief biedend gezin met 3 eigen kinderen waarvan 1 jonger en 2 ouder dan kind.
Ik ben van mening dat het een enorme toegevoegde waarde heeft als pleegkinderen met andere kinderen opgroeien mits zij hetzelfde behandeld worden. Mijn zoon ziet de kinderen van het huidige gezin gewoon als broers en zij zien hem net zo. Overigens woont hij al jaren in dit gezin en weten zowel hij als de jongste eigenlijk niet beter.
Hij is gekomen waar hij nu is omdat hij mede door zijn broers sociale vaardigheden en normen en waarden mee gekregen heeft. Want hier is hij de enigste en zal dat ook blijven.
Aan de andere kant, als een kind echt beschadigd is, wat helaas heel veel kinderen zijn, kan het ook een negatieve invloed hebben op jullie thuis situatie. Je haalt immers een kind in huis met een rugzakje en daar moet jullie kind ook mee om leren/kunnen gaan.
Toen mijn zoon net in het huidige gezin woonde was al zijn speelgoed van hem en dat bewaakte hij met zijn leven. En begon te slaan enzo als een van de andere kinderen dat af wilde pakken.
Jullie kunnen altijd een informatie avond bijwonen en daarna een goed gesprek aan gaan met z'n tweetjes. Dat lijkt me een eerste stap.
Ik heb geen ervaring als ouder, maar wel als kind van ouders die crisisopvang deden.
Toen ik een kleuter was, hebben we best een tijd een baby gehad, toen ik op de basisschool zat vooral tienerjongens en toen ik op de middelbare school zat meiden van mijn leeftijd. En dan een paar keer per jaar voor kortere periodes. Ik vond het altijd wel spannend als er een nieuwe kwam. Voor mij als kind was het raar om te zien hoe anders/niet sommigen waren opgevoed. Ik herinner me een meisje dat telkens heel emotioneel reageerde op het avondeten (het was voor haar lang geleden dat er iemand voor haar had gezorgd) en er was een grote jongen die steeds uit het raam klom en dan door de politie werd teruggebracht. Heb er een hoop van geleerd en was trots dat mijn ouders het deden. Maar eerlijkheidshalve, ik was meestal ook blij als iemand weer vertrok. Want ik miste het samen zijn met alleen ons gezin ook wel. Mijn ouders waren altijd beiden best druk met onze gasten. Niet alleen met de kinderen zelf, maar ook met de hulpverlening eromheen.
Ik heb biologische kinderen en pleegkinderen.
Ten eerste moet je er natuurlijk beiden echt achterstaan.
Ten tweede kan het veel werk zijn. Over het algemeen wordt aangeraden om te kiezen voor pleegkinderen die jonger zijn dan je eigen kinderen. De reden is dat er dan minder kans is op concurrentie omdat de oudste kinderen al hun eigen plek duidelijk hebben.
Kiezen voor een veel ouder pleegkind kan natuurlijk ook, bijvoorbeeld in jullie geval baby/peuter van je zelf en dan een tiener als pleegkind.
Maar dit alles is natuurlijk geen wet en het loopt soms zoals het loopt.
Onze pleegzoon is bijvoorbeeld 1 jaar ouder dan mijn oudste twee kinderen, en mijn andere pleegkind is 2 jaar jonger dan mijn jongste.
Dit zijn allebei langdurige plaatsingen maar we hebben ook een paar keer kortdurend een kind opgevangen. We hebben er nu voor gekozen dat niet meer te doen omdat we allebei nu meer uren werken dan in die periode. Bovendien willen we nu wat meer stabiliteit. We hebben het er wel over gehad dat in de toekomst mijn partner misschien minder gaat werken en dan zou dat tot de mogelijkheden behoren.
Wij hebben twee korte ervaringen gehad met een pleegkind en we hebben er wel wat dingen van geleerd. Een van die dingen is, dat je niet allebei kan werken, zeker als het kind er net is dan moet er gewoon een ouder volledig beschikbaar zijn. Bij crisis opvang al helemaal omdat je dan platgelopen wordt door alle betrokken partijen. Wij hebben ook geleerd dat je veel tijd moet steken in een band opbouwen met het kind, en niet teveel meegezogen worden in alle gedoe van alle partijen eromheen; en dat je goed moet kijken wat je zelf haalbaar vindt want VT doet ook maar gewoon wat waardoor je op vrij onwerkbare afspraken met de ouders kan komen te zitten. Daarnaast: je hebt een vreemde erbij in je gezin, dus iedereen levert privacy in. Hoe doe je dat met de badkamer, waar slaapt het kind, hoe waarborg je dat je als echtpaar nog wat ruimte voor jezelf over houdt? Nu we veel thuiswerken is dat al helemaal gauw teveel, Corona heeft daar bepaald geen goed aan gedaan.
Ik vond het te intensief, hoe graag ik ook vooral jongeren zou willen helpen om op gang te komen, iemand in huis nemen die we niet kennen zou ik niet meer doen.
Ik ben ook pleegouder. En inderdaad je moet beiden enthousiast zijn en erachter staan. Het kan je relatie echt breken anders. Wij zijn door hele zware tijden gegaan en nog steeds. Twee kinderen met een ontzettend ingewikkelde achtergrond en dus twee hele grote rugzakken. Kinderen die totaal niet zijn opgevoed en jarenlang een negatief voorbeeld hebben gehad met een sterke hechtingsproblematiek. Veel slapeloze nachten
Beiden hebben wij gezegd dat als wij dit van te voren wisten het niet gedaan hadden. Ouders die niet meewerken, JB die lang oogkleppen hebben gedragen en andere instanties die de situatie hebben verergert. Kortom veel gedoe en als ik eigen kinderen had, was ik er definitief mee gestopt, omdat zij er echt onder hadden geleden.
Ik had eerst 24-uurs zorg en had afspraken (incl ortho, dietist, zwemlesssen, etc) van 16 uur per week. Ik kon twee jaar niet werken.
Maar één kind is denk ik heel anders. En als je ouders hebt die erachter staan, wordt het minder ingewikkeld. Hier zetten ouders de kinderen constant in een loyaliteitsconflict. Heel vermoeiend en veel strijd thuis.
https://europakinderhulp.nl/
Gedurende 3 weken een fijne vakantieplek bieden aan een kind geeft mogelijk een beeld van wat de opvang van een kind met zich mee kan brengen.
mooi dat je dit wilt doen!
Volgens mij bestond er ook ooit een vorm van opvang waarbij je kinderen om het weekend of een weekend per maand op kon vangen. Misschien is dat wat minder intensief? Op zijn minst om mee te starten?
Joszy schreef op 24-02-2023 om 15:07:
mooi dat je dit wilt doen!
Volgens mij bestond er ook ooit een vorm van opvang waarbij je kinderen om het weekend of een weekend per maand op kon vangen. Misschien is dat wat minder intensief? Op zijn minst om mee te starten?
Klopt, dat is weekend- of vakantiepleegzorg. Dat kan een mooie eerste stap zijn.
Het is echter niet vrijblijvend. Als een kind om het weekend komt, dan kun je niet zomaar zeggen 'nee, komt dit weekend niet uit'. Het voordeel van eigen kinderen is dat het ook socialiserend kan werken en je een ander kind makkelijker mee kan nemen in de routine (naar de sportclub, naar de speeltuin, naar het zwembad). Het nadeel van veel kinderen die steeds weer gaan, kan zijn dat het lastig is voor de eigen kinderen. En als het gedrag heel moeilijk is kan dat ook behoorlijk veel vragen en een stempel drukken op het gezin (maar dat is met een eigen kind waarmee iets aan de hand is ook zo).
Eigen kinderen waar één van de twee niet achter staat vraagt al heel veel. Pleegkinderen waar één van de twee niet achter staat is nog zwaarder.
ik heb drie tieners en stel mezelf al lang dezelfde vraag. Maar heb besloten er pas opnieuw over na te denken als mijn eigen kinderen uit de puberteit zijn.
Wel overwegen wij nu om buurtgezin te worden, bijv voor een kind dat 1x per week een middag komt.
Is echt iets anders maar ook een manier om bij te dragen. Die stap kun je ook eerst overwegen. Zie buurtgezinnen.nl
Maar ik weet niet of die ook in jullie buurt actief zijn.
Joszy schreef op 24-02-2023 om 15:07:
mooi dat je dit wilt doen!
Volgens mij bestond er ook ooit een vorm van opvang waarbij je kinderen om het weekend of een weekend per maand op kon vangen. Misschien is dat wat minder intensief? Op zijn minst om mee te starten?
Weekendpleegzorg. Er is hier veel vraag naar van uit pleegzorg.
Wat goed en wat leuk dat je hier over nadenkt!
Ikzelf ben geen pleegouder, wel opgegroeid in een vast pleeggezin en een vakantie pleeggezin ernaast
Vast pleeggezin had ook eigen kinderen, daar werd geen onderscheid in gemaakt en dat was heel fijn!
Ondertussen ben ik al jaren geadopteerd door pleeggezin (de andere kinderen ook) en zijn het gewoon echt m’n ouders en broers en zussen
Eigen kinderen hebben er 2 geen last van gehad, zij hebben wel de eerste 2 - 4 jaar zonder pleegkinderen de volledige aandacht gehad
Jongste eigen is opgegroeid tussen de pleeg/adoptie kinderen in en heeft hier wel last van ondervonden
Zij voelde zich minder gezien en gehoord en is er met therapie weer bovenop gekomen
De andere 2 vonden vooral de verhalen hoe de kinderen binnen kwamen heel heftig, daardoor hebben ze hun eigen problemen als “minder” ervaren
Dat zou nooit moeten gebeuren natuurlijk
VT medewerkers zijn vooral interessant voor diegene voor wie ze niet komen 😅
Eigen ouders de ruimte geven als ze hun kinderen komen bezoeken is ook een dingetje bij ons geweest want andere kinderen gaan ook daar plakken 😁
Ondertussen zal er wel een boel veranderd zijn
Maar ik ben m’n ouders zo gruwelijk intens dankbaar dat ze zomaar een bedje in hun huis openstelde omdat andere ouders het niet lukt ❤️
Dat je dit al overweegt is al heel erg mooi, want het is heel erg nodig 😊
