"ouders betalen alimentatie later"

Waar ligt dat nou aan?

Ik snap het niet helemaal. Waar ligt dat nou aan? Zijn kinderen een 'luxe'? Is het een typisch geval van: uit het oog, uit het hart?
ik kan een aantal factoren bedenken die aan dit trieste resultaat bijdragen, maar waar ik telkens op terugkom is: waarom laat de alimentatieplichtige ouder zijn/haat verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen zo schieten?

Erg hoor

Bij alleenstaand-ouderschap staat ook weer zo'n draadje. Vader heeft wat onverstandige beslissingen genomen, zit krap en besluit dat hij de alimentatie niet meer kan betalen. 'Ze' redeneren volgens mij alsof de alimentatie een cadeautje is aan de zorgende ouders in plaats van het zorgen voor je kind (zoals je wettelijk verplicht bent). Misschien moeten rechters in hun uitspraken nog maar eens benadrukken wat nu eigenlijk het nut is van die alimentatie, en dat je als alimentatieplichtige niet het slachtoffer bent die moet betalen voor pleziertjes van je ex.

Ik heb er niet mee te maken

Maar voor mij is dit ook al oud nieuws. Bij een vroegere vriendin van mij was het ook een en al getouwtrek om haar exman tot betalen te krijgen. Hij werd gedwongen via de advocaat anders had hij het mooi niet gedaan.

Ook niet mee te maken

maar heb veel gescheiden vrouwen in mijn directe omgeving en inderdaad, alimentatie is altijd een heet hangijzer. ik ben wel voorstander van een regeling via de belasting ofzo, waarbij de alimentatie dus direct wordt ingehouden op het inkomen en zo wordt uitbetaald aan degene die de zorg over de kinderen daadwerkelijk heeft.....

Ik ken ze ook hoor

de expartners m/v die niet betalen, altijd te laat betalen, geen indexering erkennen, denken dat als ze gescheiden zijn ze geen financiële verantwoordelijkheid meer hebben ten opzichte van hun kinderen... afijn, noem alle excuses maar. Maar waarom zijn het er zo véél? Driekwart blijkt vroeg of laat een betalingsachterstand te hebben. Er zijn eerste levensbehoeften voor iedereen, ook voor alimentatieplichtigen: voedsel, onderdak, kleding. Maar kinderalimentatie hoort blijkbaar voor veel mensen NIET in dat rijtje thuis, terwijl de alimentatiegerechtigde daarvan wél een deel van die eerste levensbehoeften van de kinderen moet financieren.
Nogmaals, ik kan veel argumenten verzinnen die aan die wanbetaling ten grondslag liggen. Maar waarom is het moreel besef zo laag? wie wil nu dat zijn/haar kinderen de dupe worden van de scheiding?
Overigens ken ik minstens één persoon die méér dan zijn plicht doet. Die redeneert dat als zijn exvrouw geen geldzorgen heeft, dat zijn kind ten goede komt. Daarom springt hij als het nodig is bij, óók als dat betekent dat hij meer betaalt dan wat hij aan kinderalimentatie moet voldoen, bijvoorbeeld door een belastingaanslag te voldoen voor zijn ex, of een bijdrage te geven voor een beter, veiliger auto.

Fladder

Ja, dat ken ik. Mijn ex betaalde ook nooit de indexeringen en ik redeneerde dat ik liever een redelijk werkbare verstandhouding had dan gedoe te veroorzaken door op te komen voor mijn rechten. Maar daarmee doe je wel je kinderen tekort. Ik heb het dus onlangs wel aangekaart, maar pas nadat mijn ex iedere keer bedragen ging verrekenen voor bijvoorbeeld die ene keer dat hij de kapper betaalde. Uiteindelijk heb ik het nog niet hoor, het is mij ook teveel gedoe, en ik vind de drempel ook wel hoog om voor de achterstallige indexeringen naar het LBIO te stappen. Het bedraagt overigens wel zo'n 800 euro over de periode dat we gescheiden zijn, dus zelfs bij een lage alimentatie loopt het uiteindelijk wel op.

Wat ik mis

in het bericht is waar ze het uit afleiden.
Want het kan ook zijn dat er meer naamsbekendheid is voor het LBIO waardoor er meer verzoeken komen. Dan blijven het aantal niet betalenden gelijk maar lijkt het of het hoger is.

Even een positief berichtje.

Hoewel mijn ex-man en ik al geruime tijd niet meer "on speaking terms" zijn betaald hij al 8 jaar lang, keurig op tijd, de alimentatie voor de kinderen. Aan het einde van het jaar berekent hij de wettelijke indexering (zo heet dat geloof ik) en in januari krijgt ik het verhoogde bedrag gestort. Zo kan het (gelukkig) dus ook.

Hmm,

amk:
" Want het kan ook zijn dat er meer naamsbekendheid is voor het LBIO waardoor er meer verzoeken komen. Dan blijven het aantal niet betalenden gelijk maar lijkt het of het hoger is."
Precies. Hoewel ik het LBIO een prachtige organisatie vind, ben ik minder te spreken over de manier waarop ze publiciteit zoeken -die bestaat vooral uit het benadrukken van hun eigen onmisbare rol. Ik herinner me nog het persbericht waarin het LBIO schreef dat 70% van de alimentatieplichtigen niet betaalde (en dat op basis van een statistisch foute berekening); het werkelijke percentage is eerder een procent of 5 (althans, dat is mijn schatting van het percentage van het totale aantal alimentatieplichtigen dat op dit moment bij het LBIO zit). Wat dat betreft bewijzen de LBIO cijfers eerder dat de klacht van Sancy ('Maar waarom is het moreel besef zo laag? wie wil nu dat zijn/haar kinderen de dupe worden van de scheiding?') wel meevalt.

Mgoed, ALS het LBIO gelijk heeft, en de stijging komt idd door de crisis, dan is het maar de vraag of de rol van het LBIO wel zo positief is. Het probleem is dan als volgt: Door de crisis krijgen mensen een drastische inkomensachteruitgang. Als de inkomsten omlaag gaan, moeten de uitgaven ook omlaag. Dat betekent, dat ook de kinderalimentatie omlaag moet -sterker nog, door de logica van het tremanormensysteem gaat die zelfs drastisch omlaag. Maar die verlaging gedaan krijgen kost tijd; een rechtszaak kan zo een paar maanden duren. Als de alimentatieplichtige ondertussen niet kan of wil betalen, en de alimentatiegerechtigde het LBIO inschakelt, draagt het LBIO daarmee bij aan het acuut worden van de schuldenproblematiek van de alimentatieplichtige.

Vic

Vic:
" Helaas is het niet zo dat bij inkomensstijging de alimentatie zomaar omhoog kan. In principe wordt vastgehouden aan de omstandigheden die er waren op het moment van de scheiding."
Dat is niet waar. Lees het tremanormenrapport er maar op na (via http://nl.wikipedia.org/wiki/Tremanormen)

Tinus

Ik heb dat (volstrekt onleesbare) rapport gelezen en er zijn zoveel mitsen en maren. Als de alimentatieplichtige 1000 euro meer gaat verdienen, is het niet gezegd dat de alimentatie met 60% daarvan omhoog kan.

Principe

Vic:
"Ik heb dat (volstrekt onleesbare) rapport gelezen en er zijn zoveel mitsen en maren. Als de alimentatieplichtige 1000 euro meer gaat verdienen, is het niet gezegd dat de alimentatie met 60% daarvan omhoog kan."
70%, trouwens. Ja, er zijn veel mitsen en maren. Maar het principe is dat loonsverhogingen na scheiding recht geven op hogere KA.

Ander geluid

man betaald al jaren trouw alimentatie,elke maand op tijd,elk jaar indexering ,en terecht,hij is immers financieel verantwoordelijk voor zijn dochter.Maar,alimentatie wordt naar zijn idee niet aan dochter besteed,kind krijgt geen zakgeld,geen kleedgeld,heeft heel weinig kleding,koopt alles (make- up,sportabbo,schoolbenodigheden)van haar eigen geld wat ze met een bijbaantje verdiend.Als ze hier een weekend komt heeft ze kapot ondergoed of kapotte kleding mee.Man stopt haar regelmatig wat extra,s toe.Het liefst zou man de alimentatie rechtstreeks aan dochter zelf betalen,maar dat mag wettelijk pas vanaf dat ze 18 jaar is.En als ex het nou financieel arm heeft is er nog begrip,maar ex werkt 28 uur,haar nieuwe man full time,ze gaan 4x per jaar op vakantie,dus er is wel geld,maar helaas niet voor dochter.en dat steekt,nog niet zo erg dat man de alimentatie wil stoppen,maar ik kan me voorstellen dat er mannen zijn die dat om deze reden wel zouden doen.

Evenanno

Dat bevestigt wat ik al dacht. Het is voor veel vaders maar moeilijk te verkroppen dat hun ex haar geld op een andere manier uitgeeft dan zij zouden doen.

Tinus

Ja, ik snap wat je wil zeggen, ik kan ook veel kanttekeningen plaatsen bij het bericht.
Laat ik even teruggaan naar de start van deze draad en mijn gedachtespinsel uitleggen. Mijn oog viel met name op deze zinnen: "De Bakker zegt verder dat de betalingsmoraal bij kinderalimentatie ook buiten de crisistijd te wensen overlaat. ''We krijgen eigenlijk te veel aanvragen binnen. In zo'n driekwart van alle alimentatiebeschikkingen komen wij vroeg of laat om inning vragen.'' "
Ongeacht de juistheid van de stelling van het LBIO over het percentage wanbetalers, en ongeacht de rol van het LBIO, denk ik, óók gezien de anecdotische bewijzen hier op het forum - bijvoorbeeld in de rubriek 'alleenstaand ouderschap'- dat er een grond van waarheid zit in de opmerking van de Bakker over de betalingsmoraal.
Dat leidde tot mijn vraag: "waarom laat de alimentatieplichtige ouder zijn/haar verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen zo schieten?"
Vic vermoed dat "de alimentatieplichtigen (mag ik ze vaders noemen?) het idee hebben dat ze hun ex iets cadeau doen". Nasha 1st is "wel voorstander van een regeling via de belasting ofzo, waarbij de alimentatie dus direct wordt ingehouden op het inkomen en zo wordt uitbetaald aan degene die de zorg over de kinderen daadwerkelijk heeft".
Dat is waar ik eigenlijk naar toe wil; welke argumenten hebben alimentatieplichtigen met een slechte betalingsmoraal, en hoe valt dat te verbeteren?

Wat is alimentatie?

Dochterlief is 9, en ik ben van ex weg sinds zij 18 maanden oud was - nog nooit alimentatie gekregen.

Maar in onzer geval heeft dit ook voordelen - zo weet ex dondersgoed, dat hij moraals gezien hierdoor geen inspraak heeft in dochterliefs opvoeding en eist hier ook geen inspraak op. Hij wil wel op de hoogde gehouden worden over dochterliefs ontwikkeling en dat doe ik graag. Wij hebben goed contact met elkaar. Geen beste vrienden, maar we laten elkaar in de waarde.

Hij zal nooit een super-vader zijn, maar je moet het beste van elke situatie maken, vooral voor dochterlief. En voor mij is het ook goed, het bespaart mij namelijk een heleboel gezeur en ruzie.

Ik vind

dat beide ouders een morele plicht hebben hun kinderen financieel te ondersteunen, en in geval van scheiding zal dus de niet altijd verzorgende ouder een bijdrage moeten leveren in de kosten....En als het dan niet goedschiks wil, dan maar kwaadschiks. En dus een inhouding via de belasting....die weet in ieder geval hoe hoog het (witte) inkomen is....tja, tegen zwartwerken valt natuurlijk niks te beginnen....

Waarom niet

Mijn vader betaalde niet voor zijn 4 kinderen. Het werd ingehouden van zijn salaris tot een kind 21 werd.

Waarom hij niet betaalde? Om mijn moeder een hak te zetten. Die wilde immers scheiden en zette hem daarmee voor schut.

Eens met tinus

"Mgoed, ALS het LBIO gelijk heeft, en de stijging komt idd door de crisis, dan is het maar de vraag of de rol van het LBIO wel zo positief is. Het probleem is dan als volgt: Door de crisis krijgen mensen een drastische inkomensachteruitgang. Als de inkomsten omlaag gaan, moeten de uitgaven ook omlaag. Dat betekent, dat ook de kinderalimentatie omlaag moet -sterker nog, door de logica van het tremanormensysteem gaat die zelfs drastisch omlaag. Maar die verlaging gedaan krijgen kost tijd; een rechtszaak kan zo een paar maanden duren. Als de alimentatieplichtige ondertussen niet kan of wil betalen, en de alimentatiegerechtigde het LBIO inschakelt, draagt het LBIO daarmee bij aan het acuut worden van de schuldenproblematiek van de alimentatieplichtige. "

Ik vind dat je hier iets heel zinnigs zegt. Als een kind in een gewoon gezin opgroeit en de geldkraan gaat om wat voor reden dan ook dicht, dan merk je dat ook direct, er komt gewoon minder inkomen binnen. Dat alimentatie in dit soort 'crisisgevallen' wel door moet lopen alsof er niets aan de hand is, vind ik vreemd. Mensen die door het kwijt raken van hun baan niet betalen hebben niet per se een slechte betalingsmoraal en dat wordt nu wel gesuggereerd. Vind ik erg jammer.

Nog iets vreemds

Ìk ken gescheiden vaders wiens ex geen baan buitenshuis heeft. Dat had hun vrouw ook niet toen ze getrouwd waren, maar dat vond hij toen volstrekt normaal. Immers: 'het is beter voor de kinderen als mijn vrouw de hele dag thuis is'. En 'mijn vrouw hóeft niet te werken, ik verdien genoeg voor mijn gezin'.

Echter, na de scheiding verandert de mening. "Zij zit de hele dag maar te nietsen en daar mag IK voor betalen". Dan opeens willen ze hun vrouw hard aan het werk schoppen.

Ook al zijn KA en PA verschillende dingen: als er geen verplichte verantwoording is voor de KA, dan kan ex er in principe van alles mee doen. Dus ook dingen die misschien wel in het voordeel van ex zijn. Of als er veel KA is, dan hoeft de ex minder te betalen voor het kind. Indirect vloeit KA dan in de portemonnaie van de zorgende ouder. Ook al zijn het geen kapitalen: de ali-plichtige zal het per definitie onterecht vinden.

Het sleutelwoord is gunnen en vertrouwen. En dat zijn nou net de dingen waar ex-en zelden sterk in zijn naar elkaar toe.

Tihama

Veranderde omstandigheden

Tihama "Echter, na de scheiding verandert de mening. "Zij zit de hele dag maar te nietsen en daar mag IK voor betalen". Dan opeens willen ze hun vrouw hard aan het werk schoppen."

Maar ergens is dat ook wel logisch, er zijn veranderde omstandigheden. De rolverdeling is dan doorgaans dat de man werkt, maar wel (een groot deel van) het huishouden door de vrouw wordt gedaan. Na scheiding moet man blijven werken voor het onderhoud van de vrouw, maar hij kan zijn eigen huishouden gaan doen. Hij krijgt er dus een belasting bij, terwijl er voor die vrouw niets verandert in haar belasting. Ik zou het eerlijker vinden als de partneralimentatieberekening, zeker bij schoolgaande kinderen, in dat opzicht eerlijker zou worden. En ik kan me de frustratie goed voorstellen.