Mamma, ik mis je zo

Hier

Mijn 4-jarige uk zei dat ook vaak. "Maar mama! Dan ga ik je missen!" En dan was ze heel verdrietig als ik weg moest, naar mijn werk, of als ik wegging bij school. Terwijl ik ook weet dat ze doorgaans binnen 2 minuten weer blij aan het spelen is, thuis, bij de oppas of op school.
We hebben er nu iets op gevonden: ik zeg tegen haar, en zij tegen mij: "Dan ga ik intussen veel aan jou denken!" En dan geven we elkaar een megadikke knuffel en mag ik zonder problemen gaan.
Misschien werkt zoiets voor jouw zoontje ook?

Ja hoor,

vind ik ook zo'n moment altijd. Bij alle drie de kinderen heb ik wel zo'n moment gehad. Wat ik doe is zeggen dat ik het snap, omdat ik het ook niet altijd leuk vind om bij het kind weg te gaan. Dat ik het dan ook wel mis. Maar dat het nu eenmaal niet anders is: papa en mama moeten allebei werken. Ik heb het idee dat ik zo het gevoel van kind serieus neem, maar ook het feit van de dubbel werkende ouders als 'natuurlijk' neerzet.
Aagje

Leeftijd

Is volgens mij wel te relateren aan leeftijd. Van 4 tot 9 ongeveer

Tirza

Leeftijd

Bij mijn oudste (nu 17) hield dat niet op toen ze 9 was.

Maar...

ik denk eerlijk gezegd ook, dat je , door het te serieus te nemen, ook erger maakt dan het is. Je kunt er ook voor kiezen om er juist niet te veel op in te gaan of iets luchtiger zoals 'Des te leuker is het als ik straks weer thuis kom!'
Wat ook kan helpen is samen van te voren bedenken wat hij in de tussentijd kan gaan doen en iets afspreken wat je samen doet (kan heel simpel zijn) als je net thuis bent.

Herken het wel

Hier 3 zoons (nu 13, 11 en 9) die het zelfde ook allemaal wel een periode hadden. Meestal loste ik het op door iets mee te geven van mij. Bijv een zakdoekje, steentje, muntje, iets wat ze in hun zak kunnen steken. Zo hadden ze mama altijd bij zich, even hand in de zak en daar 'zat ik'. Werkte heel goed, meestal was het dan zo weer over.

Zo neem je het wel serieus maar niet te zwaar..

Hier geen leeftijdsprobleem(pje)

Jongste nu 14 heeft het nog stééds...Hoewel ze nu 'ik mis je' wel vertaalt in 'ik vind het niet leuk als je er niet bent....' Als ik er met haar over praat, zegt ze dat het meestal 'momenten' zijn, het is dus niet doorlopend, de hele tijd. Het zijn momenten. Tja, moeders kunnen nu eenmaal niet de hele tijd, de hele dag 'aanwezig' zijn, beschikbaar om te luisteren, troosten, knuffelen, advies te geven of wat dan ook. Op school heeft ze het ook 'wel eens', maar dat lost ze op met buurmeisje en vriendinnen, hoewel dat volgens haar alleen tijdelijk helpt. Vaak gaat het erom dat ze me 'iets' wil vertellen, dat 'iets' is vaak iets leuks, en soms iets waar ze dan op dat moment mee zit.
Aanwezigheid van papa of haar zus helpt een beetje...maar ze heeft het liefste dat ik er ben. Wel een beetje raar want ik heb altijd gewerkt, dus zou je denken dat het nu toch wel gewend zou zijn, maar blijkbaar roep ik een gevoel op dat papa en zus niet kunnen vervangen. Het is ook niet zo dat ze hele dagen thuis is, het gaat juist vaak om die korte momentjes 'even' elkaar zien. Gauw uit school, even kletsen en dan weer verder met vriendin of naar gym of weet ik wat en dan 'even eten+ kletsen' en dan huiswerk maken met andere vriendin ofzo. Soms lossen we het op doordat ze even op mijn werk langswappert (dat kan op mijn werk, mijn werk is zo dat dat wel kan, er lopen doorlopend ook andere mensen naar binnen) en ik bel altijd op standaard tijden (die ze weet) en soms wacht ze daarop als de nood echt hoog is. Ik stop het in dezelfde catogorie als haar (nog steeds opspelende) heimwee, het missen van buurmeisje als die op vakantie is (heeft buurmeisje ook zelf last van, 2 weken is het maximum dan slaat het enorm toe) en als ze samen op vakantie zijn het missen van 'thuis' (leeg huis, maar toch heimwee ernaar toe..).
Oudste heeft er helemaal nooit last van gehad, die zwaait je met droge ogen uit van kleins af aan en zegt als je haar ophaalt 'ben je er nu al?'
Afscheid nemen is jongstes 'ding' gewoon niet, daar heeft ze enorme moeite mee en mensen die haar na staan lang missen ook niet. Nou ja, het is nu eenmaal zo, ze zal er toch zelf mee moeten leren omgaan, het gaat wel met de jaren steeds beter. 1 dagje langer logeren...zonder mij/ons. Ze probeert ook wel zelf het te verbeteren...als ze buurmeisje zo mist, plant ze zelf de hele week vol met andere vriendinnen als afleiding. En als ze mij zo mist, probeert ze of het helpt als ze het anderen vertelt, soms helpt dat, vaak ook niet.
groeten albana

Je moeder

In mijn werk kwam ik nogal eens bejaarden tegen die nog steeds hun moeder het meest mistten. Ik heb ook weleens gehoord dat je een partner uitzoekt die op je moeder lijkt. Het verlangen naar die veiligheid en die warmte die je van je moeder krijgt maakt blijkbaar een onuitwisbare indruk. Zelfs als die moeders niet helemaal spoorden.

Mijn moeder

vertelde mij dat ik wel gezegd moet hebben dat zij een wegloopmoeder was. Zij werkte niet maar was wel bijna elke avond weg voor vrijwilligerswerk. Ik moet toen een jaar of 4/ 5 geweest zijn. Zij is maar gaan minderen met haar "werk".

Neteret

Kijk, dat kan ik nou waarderen. Je kind wil je gewoon vaker hebben en dan hou je daar rekening mee. Voor zover dat binnen de mogelijkheden behoort, anders leg je dat gewoon uit.

Dank jullie wel

Hoewel mijn zoon net boos tegen me zei dat hij me nooitnooitnooit meer ging missen en dat hij liever Pippi Langkous als mamma had want die werd tenminste nooit boos, ga ik toch jullie tips gebruiken.

Voor zover ik dat zelf allemaal al niet deed. Ik ben wel blij dat het ook een beetje een leeftijdding is en ik hoop niet dat het zoals Albana's dochter voortduurt tot 14 jaar, want hij kan me mooi een schuldcomplex bezorgen met zijn schattige bruine puppy-ogen.

Annej

Ze kon ook makkelijk meer thuisblijven omdat het over vrijwilligerswerk ging. Het is uiteraard anders als het om betaald werk gaat. Het was zoals ze niet als moeder gezien wilde worden door haar (enigste) kind.

niet te groot maken, gewoon aanhoren, bevestigen dat je het snapt en er wat leuks van maken. 'ik mis jou ook en dan ga ik goed mijn best doen met werk en daarna haal ik je weer op'.

ik zeg ook wel eens 'komt allemaal goed hoor, ik vind jou lief' en dan knuffel, klaar.

Het is bij ons meer een uiting van liefde. Laatst (ze is 3) zei ze uit zichzelf opeens tussen het samen was vouwen "ik vind jou lief mama", nou dat is voor altijd in mijn hersenstam ingeprent, zo fijn

Schuldcomplex

Nee hoor, geen schuldcomplex. Gewoon simpel realiteit. Ze moet er toch ooit op een of andere manier mee om leren gaan. Niks aan te doen, ze kan moeilijk d'r leven lang mij blijven 'missen'....is geen realitisch scenario.
groeten albana