Is overbescherming een vorm van mishandeling?

de anderen

Tja Paddington, het kindermishandelende tegenwoordig is dat je wel een mening kunt hebben over een ander, wij vinden onszelf goede opvoeders maar de buren niet, maar dat dat voor het gezin ernstige consequenties kan hebben als je die 'zorgen' omzet in een melding.

Omdat ik zelf een angstig kind heb weet ik dat het een ingewikkeld probleem is waar je voortdurend balans zoekt in stimuleren en beschermen, maar er zijn kinderen die gewoon te angstig zijn en waar andere problemen aan de orde zijn die niet makkelijk op te lossen zijn zoals een wat afwijkend karakter, aangeboren angst op scherp, niet passend onderwijs, en zo meer.

Dus ik zou ze maar met rust laten en hooguit eens wat 'luisteren' of contact zoeken. Als het je mocht lukken om een band te krijgen kun je er misschien wat meer hoogte van krijgen.

Pas nu mijn dochter angstmedicatie heeft en op speciaal onderwijs zit zien mijn familieleden dat het geen 'overbescherming' of 'tussen je oren' of zoiets is. Maar dat is soms nogal een zoektocht.
Ik zou niet weten hoe 'ouderlijke' 'overbescherming' eruit ziet eigenlijk. Iedere ouder beschermt zijn haar kind.

Maar hoe dat de oorzaak zou kunnen zijn van een angstig kind zou ik wel kunnen betheoretiseren maar je hebt er niets aan, is er een 'bewijs' dat het een feit is dat de moeder haar kind door 'overbeschrming' angstig heeft gemaakt? Nee dus.

Je kunt het hooguit in een therapeutische of vertrouwensrelatie aan de orde stellen dat het een mogelijkheid is en de ouder helpen daar naar te kijken of dat zo is, en mogelijkheden aanreiken om daar verbetering in te brengen.

Helaas is het tegenwoordig allemaal psychologie van de koude grond, schuld van de ouders, veroordelen en erger.

Lastig

Paddington, ik denk dat elke ouder met een zekere regelmaat zelf twijfelt: moet ik mijn kind nu laten gaan of niet, alleen of niet, zelf laten doen of nog niet. Dus zelfs als je er zelf bovenop zit is het nog lastig om te bepalen of je nu te roekeloos bent of overbeschermend.
Het lijkt me helemaal lastig om zo'n vraag dan te beoordelen over iemand waarvan jij alleen maar iets ziet, op een zekere afstand dus. Wie weet wat daar speelt?
Ik kan daar een verhaal tegenover zetten van een meisje met een soort angststoornis, die niet alleen naar school durfde. Maar het was ook niet zo dat moeder elke dag mee ging fietsen. Twijfelachtig overigens of dat geholpen had, ze ging echt niet naar school. Is de moeder dan laakbaar, omdat ze niet meefietste?
Het meest positieve is dan: hij gaat in elk geval naar school (en moeder zal niet naast hem zitten in de pauzes).

Tsjor

Mijn haren overeind

Paddington, mijn haren vliegen acuut richting plafond bij het lezen van je bericht. Brrrr. Eerst vertel je hoe goed jij het wel niet doet met jouw manier van loslaten en dan kom je met een diagnose over een ander die dat in jouw ogen onvoldoende doet, nadat je er een boek over gelezen hebt. Jaiks! Je schrijft:

Nu heb ik ook een jongeman in mijn omgeving die wel erg beschermd wordt opgevoed, zijn moeder brengt hem altijd naar sport, hij heeft zijn zakgeld niet onder zijn eigen beheer en spreekt nooit wat af met vrienden. Hij is 14 en vindt de wereld eng, hij gaat naar school en gaat weer naar huis. Thuis zit hij voornamelijk op zijn kamer.

Ten eerste: hoe weet jij dit allemaal. Ten tweede, hoe sla je de brug dat dit onder de noemer overbescherming valt. Weet je exact waarom ze hem naar de sport brengt, of dit werkelijk altijd is, waarom hij zijn zakgeld niet in eigen beheer heeft en of dit werkelijk zo is, waarom hij nooit wat afspreekt met vrienden en of dit ook werkelijk nooit is, Waarom hij de wereld eng vindt en of dit werkelijk zo is, waarom hij alleen maar naar school en naar huis gaat en of dit werkelijk zo is, waarom hij thuis voornamelijk op zijn kamer zit en of dit werkelijk zo is.
Ten tweede: als je al deze vragen al kunt beantwoorden, waarom is dit zorgelijk? Waarom is dit een probleem?
Ten derde: Ik mis volkomen de brug tussen de dingen die je noemt en de conclusie dat dit onder de categorie overbescherming zou vallen.

AnneJ heeft het al een aantal keer genoemd. Door mensen cursusjes kindsignalen kindermishandeling te geven, wordt er opeens heel veel meer 'gezien.' En zijn er heel veel meer valspositieven, met als gevolg levens die goed liepen in puin omdat er 'geholpen moet worden' en mensen vermalen worden in het systeem van kinderbescherming.

Ik denk dat wat jij nu doet, echt een schoolvoorbeeld is van wat AnneJ eerder schreef. Je hebt iets gelezen en ziet het nu. Terwijl het kind misschien wel gewoon heel gelukkig is met zijn ouders.

Inderdaad

Zoon werd al in elkaar geslagen en zijn schooltas afgepakt toen hij voor zijn vierde jaar meeging met het uitje naar Artis.
Ben me halfdood geschrokken. En bovendien voortaan gingen wij als ouders omdebeurt zelf mee met die uitjes tot in de bovenbouw.
Wisten we nog niet dat het om het syndroom van Asperger ging.

Dochter crashte in het tweede jaar van het voortgezet onderwijs bij een mentor die ook meende dat mijn overbeschermende gedrag voorkwam dat mijn dochter zelfstandig werd.
Geen idee dat we al een geschiedenis hadden vanaf groep 3 maar wel een vooroordeel.
Gelukkig had haar mentor in de eerste klas al gezien dat ze een type was voor het speciaal onderwijs waar haar broer op zat. Met die mentor kon ik haar tenminste goed stimuleren en beschermen zoals ze dat nodig had. Daar heeft ze het ook wonderwel goed gedaan.

Het erge van deze tijd vind ik dat je niet alleen te maken hebt met de vooroordelen van mensen over psychische en psychiatrische problemen bij kinderen maar dat dit ook nog eens in de weg kan zitten van een onbezorgde jeugd van je kind.

Bedankt Paddington

Bedankt voor je vraag. Dan wordt mogelijk duidelijk waarom we zo in de sores zitten met die kindermishandelingshype. Wat een leed dat veroorzaakt. Allemaal goede bedoelingen maar wat een toestand weer.
Ik gun die van Dantzig dat hij zich omdraait in zijn graf.

Inhoudelijk

Ik ben zelf behoorlijk angstig aangelegd, ik denk in rampscenario's zeg maar. Dan is het moeilijk loslaten. Tegelijkertijd gun(de) ik mijn kinderen een vrije jeugd met ruimte om zelf met (soms hard) vallen en opstaan de wereld te ontdekken. Dat is een belangrijk opvoedideaal van hun vader. Op dit terrein ben ik altijd op het oordeel van mijn man afgegaan, als hij iets goed vind (vond), is het goed. Als ik het alleen had gedaan, was ik zeker weten een beschermende ouder geweest. Dat beschermen als kindermishandeling typeren vind ik 10 stappen te ver gaan. Mijn kinderen hadden wat positieve ervaringen gemist. Maar ook een paar littekens en doktersbezoeken. Vallen de verwondingen die kinderen oplopen doordat ze door hun ouders te vrij gelaten worden ook niet onder kindermishandeling? Dan blijft er echt geen manier meer over waarop we het goed kunnen doen...

Oordelen vanaf de zijlijn

Gefeliciteerd met jouw zelfredzame kind, maar je oordeelt wel erg makkelijk vanaf de zijlijn.
Misschien heeft die jongen wel weet ik veel wat voor iets (ik noem maar ASS met problemen in de sociale omgang), en is zelf iets ondernemen niet makkelijk voor hem. Gaat vooruitgang met heel kleine stapjes en zou die moeder ook liever hebben dat haar zoon net doet als anderen.

Bedankt voor de reacties

Ik merk dat het heel anders wordt opgevat dan het bedoeld is.

Ik ken de jongen goed. Van hem weet ik deze zaken. Hij heeft geen asperger, het is een 'normale' jongen (zover als er nog normale kinderen zijn tegenwoordig) en hij vindt de situatie niet fijn, maar ook eng om het anders te doen.

Mijn kind is soms ook angstig, ze vindt insecten eng. Ik vertel haar altijd dat angst een slechte leider is, maar een goede raadgever. Dit helpt bij haar op sommige gebieden. Ze blijft nu tenminste stil zitten als er een wesp om haar heen vliegt.

Voordat ik dat boek las had ik het nooit kindermishandeling genoemd. Dat is wat ik wilde weten van jullie. Zien jullie het als kindermishandeling?
Ik weet dat het wikken en wegen is, vandaar ook mijn stelling, is het kind angstig en moeder daarom beschermend of is het kind angstig geworden vanwege die beschermde moeder. Ik vind het heel erg moeilijk om te bepalen. Ik wilde jullie visie daarop.

Verder heb ik niet veel vergelijkingsmateriaal, de dochter van vrienden kent geen angst, die gaat overal op af. Daarom heeft ze ook volop littekens en is ze regelmatig bij de huisarts te vinden. Daar wil ik hem niet mee vergelijken. Elk kind is anders.

Het was echt bedoeld als een open vraag voor jullie ideeën. Jammer dat het meteen in het negatieve wordt getrokken.

Ja, ik ben erg trots op mijn kind, ik was zelf als kind zijnde helemaal niet zo. Zelfs nu zijn er dingen waar ik bang voor ben en wat mijn kind gewoon doet.

@Donna, ik vind het erg knap hoe jij erin staat. Zo zie ik het ook. Er moet een balans zijn. In mijn ogen hangt het ook erg van het kind af. Sommige kinderen zijn gewoon erg bang, is het dan ook geen kindermishandeling om zo'n kind tot het uiterste te pushen? Als je dan als ouder je zwakkere punten weet er daar naar handelt heeft dat mijn respect.

@AnneJ, jouw verhaal is de reden dat ik niet wil oordelen. Juist daarom de vraag over hoe het zo gekomen is bij hem. Komt het uit hemzelf, dan doet moeder het goed. Komt het door zijn opvoeding? Dan zou het een idee zijn als moeder daar met iemand (een opvoedkundige) over kan praten. Dat vind ik er moeilijk om over te oordelen. Ik weet alleen dat de jongeman in kwestie niet lekker in zijn vel steekt.

Verkadeblikje

Het is een mooi Verkadeblikje Paddington. Door overbescherming wordt een kind angstig. Je bereikt het tegenovergesteld van wat je bedoeld.
De kindermishandelingshype is net zo goed overbeschermend en je bereikt dan ook het tegenovergestelde van wat je bedoeld. Als je je daar mee gaat bemoeien.

op zich interessante vraag

Paddington, op zich is het een interessante vraag. Maar door het woord 'kindermishandeling' te gebruiken, gaat het (zo lees ik het) dus ook over 'schuld' en 'strafbaar'. Want waarom zou je het anders mishandeling willen noemen? En dan krijg je dit soort reacties.

Als je de vraag anders had gesteld, had je andere reacties gekregen. Ik denk dan aan een vraag als 'Kun je je kind over-beschermen?'. Of 'Zeer beschermende ouders: wat is het effect op een kind?'.

blijft lastige kwestie

op de school waar mijn kinderen eerder op zaten zag ik wel gevallen voorbij komen waarvan ik dacht, gaat het wel goed daar in huis. Dan dus geen overbescherming, maar eerder verwaarlozing. Kinderen van 7-8 jaar die tussen de middag alleen naar huis gingen en dan lunchend met een zak chips naar school kwamen, kinderen met heel slechte gebitten (hele rij rottende voortanden), kinderen van 9-10 jaar die zelf mochten weten hoe laat ze naar bed gingen (en dus héél laat gingen), of al in de kleuterleeftijd van die heel geweldigdadige spellen speelden. Of kinderen die teveel verantwoordelijkheid kregen, met 9 jaar al koken en passen op kleine broertjes/zusjes. Of heel dikke kinderen.... Op basis van dat soort dingen zou ik wel een derde van de klas kunnen aangeven bij de kinderbescherming; van een aantal kinderen wist ik wel dat er al toezicht was door jeugdzorg.

Ik snap je vraag wel hoor, ik neem aan dat het gaat om een kind van je zus ofzo, iemand in de directe omgeving. Tja.... wanneer is nu iets kindermishandeling. Elke structurele grove opvoedingsmisser zou je daar onder kunnen scharen, denk ik. Mijn ouders waren vroeger ook overbeschermend; dat heeft wel nadelige gevolgen gehad (zo ben ik nog steeds nogal twijfelend en voorzichtig van aard en ik vind het niet leuk om zelf het iniatief te nemen of iets in mijn eentje te ondernemen), maar ik zou mezelf niet als slachtoffer van kindermishandeling zien. Het was ook goedbedoeld. Zoals jij die jongen beschrijft was ik denk ik ook op mijn 14e: ik ondernam niks (mijn ouders ook niet trouwens), had geen vrienden (mijn ouders keurden vriendschappen over het algemeen af, bang voor slechte invloeden), en ik werd ook naar sport gebracht, want ik mocht 's avonds niet alleen fietsen. En wat zakgeld betreft: ik kreeg geen kleedgeld, mijn moeder kocht kleren voor mij. En snoep kopen mocht niet. Zelf had ik op dat moment niet door dat ik behoorlijk kort gehouden werd, maar die jongen die jij kent wel, neem ik aan? Je geeft aan dat hij het niet leuk vindt.

Maar zou je enige actie willen ondernemen? Dan zou ik als het kan eerst met de jongen en de moeder samen gaan praten. Misschien weet zijn moeder niet dat ze zo beschermend is.

Wat is overbescherming

Ik denk dat ik met mijn kinderen op het goede spoor zit qua bescherming, niet teveel niet te weinig. Ik denk dat mijn kinderen opgroeien in een vorm van zelfstandigheid die past bij hun leeftijd.
Ouders van een vriendin A van mijn dochter zien mij als voorbeeld, als mijn dochter iets mag dan vinden ze hun dochter daar ook aan toe. Ouders van vriendin B van mijn dochter vinden dat mijn kind erg weinig mag en dat ik er teveel bovenop zit.
Ouders van vriendin C vinden dat mijn kinderen zonder oppas alleen thuis moeten kunnen zijn dat kunnen hun kinderen ook. Hun kinderen vinden dat prettig mijn kinderen vinden dat eng, dus ik regel iemand om op te passen, zodat oudste rustig huiswerk kan maken en niet jongste op hoeft te halen van de voetbal en ze hoeven dan niet samen te regelen dat ze op tijd in bed liggen maar er is een ouder persoon aanwezig om een en ander te sturen.
Met de moeder van vriendin A heb ik een diepgaand gesprek gehad over je kind opvoeden tot zelfstandig individu. Onze culturele/sociale achtergrond verschilt nogal en na dat gesprek is vooral de moeder mij als voorbeeld gaan zien op allerlei vlakken. Bijvoorbeeld het zelf naar de bieb gaan, zelf een cadeautje kopen voor een vriendin. Zakgeld zien als leergeld en niet voor elke uitgegeven euro verantwoording hoeven afleggen.
De ouders van vriendin B heb ik nooit gesproken hun mening over mij kwam via hun dochter hier terecht. Persoonlijk vind ik hun dochter te veel mogen, vooral dingen die nog niet bij de leeftijd passen.
De ouders van vriendin C vinden mij te beschermend in het niet alleen thuis laten van de kinderen. Omgekeerd vind ik hen te beschermend op andere vlakken. Bij ons is zakgeld, leergeld. Hun kinderen mogen nog geen kwartje naar eigen inzicht besteden.

Vriendin A is blij dat het hele beschermende een beetje wordt losgelaten door haar ouders.
Vriendin B blijft aan mijn dochter trekken om dingen te ondernemen die ik nog niet wil en er (terecht in mijn ogen) een veto over uitspreek.
Vriendin C is trots op haar zelfstandig alleen thuisblijven en kijkt een beetje raar naar mijn dochter dat zij dat niet durft. Omgekeerd is vriendin C jaloers dat mijn dochter zelfstandig kan beslissen over de aanschaf van een nagellakje/haarband of leuke ketting. Het irriteert mijn dochter dan weer dat vriendin C niets zelf mag kopen en dus niet mee kan doen om voor een gezamenlijke vriendin met andere meiden van de klas samen een cadeautje te kopen.

Een kind overbeschermd opvoeden is niet goed voor het kind maar of het nou kindermishandeling is? De een mag dit de ander dat. Volgens de een ben ik overbeschermend volgens een ander geef ik mijn kinderen teveel vrijheid.
Wat is waar? Geen idee.

Misschien had ik de vraag anders moeten stellen

mocht ik nog een keer zoiets hebben, dan zal ik daar echt aan denken.

Iets aan de situatie doen waar ik het over had, dat vind ik erg moeilijk. Ik zorg dat ik er ben voor hem, door naar hem te luisteren en mij in te leven in zijn situatie. Ik denk dat hij degene is die er wat aan zou kunnen doen. Ik weet dat hij een tijdje terug heeft gesproken met schoolmaatschappelijk werk. Hij heeft daar adviezen gekregen en deze opgevolgd. Kortom hij is ermee bezig. Hij komt er wel, daar ben ik van overtuigd.

Ik ben blij dat ook hier op het forum het wel heel hard geformuleerd gevonden wordt dat het kindermishandeling zou zijn. Natuurlijk zullen er gevallen zijn, waarbij een kind zo geïsoleerd wordt dat het als mishandeling gezien kan worden. In het geval van de jongeman in mijn omgeving, zie ik het niet als mishandeling. Zou ik het zo doen, nee, maar anders is niet zonder meer fout.
Misschien ga ik er eens over in gesprek met zijn moeder, gewoon om erachter te komen hoe zij de zaken ziet en niet om belerend over te komen.

Opvoedingsstijl

Paddington, volgens mij ben je al goed bezig. Je bent er voor de betreffende jongen, luistert naar hem... Blijkbaar fungeer je toch als een soort vertrouwenspersoon.

Als ik je een tip mag geven: ga niet met zijn moeder in gesprek. Hoe open je het ook brengt, zij zal het denk ik toch snel als een aanval op haar manier van opvoeden zien. Het verstoort de verhoudingen en lost denk ik niets op.

Je doet al veel, je spreekt het vertrouwen uit dat die jongen er wel komt. Hou je daar aan vast en blijf hem op jouw manier steunen. Als het goed is, vindt hij zelf een weg om zich los te maken van zijn ouders.

wel doen

Ik zou wel in gesprek gaan, dit iig proberen. Ik zou het waarderen. Hier zo'n geisoleerd kind en ik zou niets liever willen dan dat het anders was. Misschien ben ik op bepaalde punten beschermend naar hem, en kan het anders, het groeit ook zo. Kind vraagt bescherming en het is harstikke moeilijk hier een goede balans in te vinden.
Vanuit de basis ben ik zeker niet overbeschermend. Mijn andere kind reageert anders op de vrijheid die ik geef en is misschien nog wel zelfstandiger dan gemiddeld.

vertrouwd

Inderdaad goed idee om naar jezelf te kijken. Je kunt zelf een vertrouwd iemand zijn voor een kind. Door je belangstelling te tonen, hopelijk niet alleen vissen naar 'problemen' maar ook bevestigen dat een kind er mag zijn.

Aan de orde stellen bij de boekbezorgers Paddington

http://humaniseringvandejeugdzorg.nl/tag/kik-de-jong/

Op de website van professor Heertje staan artikelen van Kik de Jong. Een goed overzicht hoe het zo fout gelopen is. Van de idealen van professor Andries van Dantzig, voor het aanbieden van goede geestelijke gezondheidszorg voor iedereen, maar ook het door de staat bestrijden van kindermishandeling op de manier zoals dit nu zo uit de hand gelopen is dat de staat zelf een kindermishandelaar geworden is.

"Ouders, kinderen, grootouders, ooms, tantes, vrienden en alle andere betrokkenen, die hierdoor geschokt zijn, willen deze jeugdzorg niet. De vraag is: Hebben we de macht het te veranderen? Deze site bestaat niet voor niets. Hoe meer in de openbaarheid komt, hoe meer mensen zullen beseffen, dat er iets heel erg mis is. En dat dit desastreus is voor de hele samenleving.
Jeugdzorg doet niets, de politiek doet niets, en dus moet de samenleving zelf alarm slaan."

Paddington, als dit boek in het kader van een cursus is of een certificering dan zou ik dit aan de orde stellen bij degene die dat aanbiedt.

Niets mis met het je op de hoogte stellen van knellende situaties voor kinderen en kindermishandeling. Maar de manier waarop we dat willen oplossen deugt niet. Bewezen. En gaat ten koste van echte hulp aan kinderen en hun ouders. Inmiddels dreigt de kinder- en jeugdpsychiatrie opgeofferd te worden aan de beunhazen van de gemeente, die weer meer kinderen zullen toeleiden naar rechtzaken en dwingend toezicht waar het geld heen zal gaan.
Dan heeft Andries van Dantzig c.s. ook de andere doelstelling, het verbeteren van de kwaliteit en de toegankelijkheid van de psychiatrie verloren.
Hoe idealisme kan leiden tot terreur.

Ieder op zijn haar eigen positie kan iets doen. In elk geval aan de orde stellen wat hier gebeurt.

Niet kindermishandeling tiert welig maar de paniek er omheen

Het 2e artikel op de pagina van Kik de Jong

"Een groot aantal mensen heeft een cursusje “signaleren van kindermishandeling” gevolgd, wat goed geld voor de aanbiedende organisaties betekende en nu lopen er in Nederland honderdduizenden mensen rond, die vooral denken dat de buren hun kinderen wel zullen mishandelen."

#21

Ik ben zelf een aantal keer aan de tand gevoeld door mensen die een cirsusje "signaleren van kindermishandeling" hadden gevolgd. Dames die werkzaam waren op een peuterspeelzaal. Mij aanspreken op de blauwe plek/ongewoon grote pleister/"vreemd gedrag" van mijn kind maar zelf niet willen luisteren dat hun manier van "lesgeven " ook niet deugde. Ik heb mijn kind er weggehaald maar het niet gemeld bij de instanties dus waarschijnlijk gaan die praktijken nog gewoon door.
Zielig voor die kindjes, ik hoor er niets meer van met een jongste in groep 6 heb ik niet veel contacten meer met peuter moeders.

Jezelf als voorbeeld

Jezelf als voorbeeld nemen, leidt tot grote misverstanden. Zo is de relatie van onze kennissen heel anders dan die van ons. Een kleine 30 jaar geleden sprak ik haar aan op hun kattige en lompe vorm van communicatie. Ze antwoorden dat ze en haar man juist de relatie tussen mijn man en mij zo zoet en te begripvol vond maar dat zij beiden niet minder van elkaar hielden als wij deden. Auw, dat deed zeer. Hoe durfde ik te denken dat anderen minder van elkaar hielden alleen omdat ze het een andere invulling gaven.

Nu hebben wij ook twee kinderen, verschillend van karakter, verschillende gebeurtenissen die hun leven hebben gevormd. Ze krijgen de aandacht die ze nodig hebben en ze weten dat ze altijd bij ons terecht kunnen. De ene is socialer ( makkelijker vrienden) maar de ander kan ook heel zorgzaam en sociaal zijn. De makkelijk sociale wilt geen kleedgeld, met een slimme kijk op financieën, weet diegene dat een duurdere spijkerbroek sneller wordt gekocht als moeder betaalt. De ander wilt geen kleedgeld omdat het een hekel heeft aan die muffe pashokjes.

Dus heb niet te snel een oordeel omdat het bij jou anders gaat. Als de jongen sommige zaken niet leuk vindt, stimuleer hem dan die aan zijn moeder te vertellen; moedig aan tot communicatie. Maar zelf met de moeder gaan praten zou ik niet snel doen. Dat blokkeert de groei tot communicatie tussen moeder en zoon. Maar dit is iets wat hij waarschijnlijk van de maatschappelijke werkster ook als boodschap meekrijgt.

Het boek was geen verplichte

literatuur voor een opleiding. Ik lees gewoon graag over verschillende onderwerpen. Zo was dit boek ook.

Net als dat ik niet alles geloof wat ik op internet lees, op het nieuws hoor of van mensen verteld krijg, geloof ik niet zonder meer wat er in een boek geschreven is. Datgene dat ik mijn dochter leer en ook andere kinderen in mijn omgeving, streef ik zelf ook na. Stel vragen over de informatie die je krijgt, neem niet alles blind aan als de waarheid.

veroordelend

Beste U
Oordeelt terwijl u niets weet van de ander. Stel de jongen heeft autisme(verborgen) dan is hij anders in zijn ontwikkeling. Mijn kind heeft ass en ja ik bescherm. Ik ben het beu dat mensen oordelen over wat iemand op een bepaalde leeftijd moet aan kunnen.

Teamsporter of ndividuele sporter?

Een kind hoeft niet een diagnose te hebben om minder sociaal in het leven te staan. Er zijn teamsporteres en individuele sporters. De individuele sporter heeft om welke reden dan ook een voorkeur aan een individuele sport. Dat wilt niet zeggen dat het geen sociaal iemand is en anderen schuwt.
Zo was er een neefje. Zijn moeder maakte zorgen dat haar kind tijdens speelkwartier niet met anderen ging voetballen. De juf stelde haar gerust; tijdens een spreekbeurt stond hij zijn mannetje, er was geen reden tot bezorgdheid. Neefje is ondertussen wat ouder. De juf had het goed gezien; er bestaan teamplayers en einzelgangers, allemaal mooie mensen.

Och

Een kind met een ASS-diagnose kan ook prima zijn mannetje staan. Die van mij is dol op spreekbeurten houden en toneelspelen. Ik vond dat aanvankelijk vreemd, maar mij werd uitgelegd dat mensen met ASS daar minder moeite mee hebben omdat het grotendeels eenrichtingsverkeer is en ze in die situaties meestal geen interactie hoeven aan te gaan. Dus dat past wel bij ze.

Maatwerk

Moederschap is maatwerk. Dat weet je toch. Een angstig kind naar buiten duwen, lekker zelfstandig op weg laten gaan: kans dat de angst groter wordt. Met jou zou hij bij wijze van spreken juist zomaar angstiger worden.

Bovendien kan deze jongen wel ASS hebben maar niet in het bezit van een diagnose zijn, dat weet je niet. Halve diagnoses worden niet uitgedeeld maar hij zou zomaar wat aspecten van ASS kunnen hebben. Of je moet een professie hebben waarbij je een diagnose mag stellen, dat zou kunnen.

Ik zou mij gewoon lekker op mijn eigen kind concentreren en als ik dat andere kind ergens mee kan helpen, geen probleem. Maar je helpt hem niet door aan de stoelpoten van zijn moeder te zagen. Dan ben jezelf het probleem, lijkt mij.

Mijn haren gaan hier ook recht van op staan. Tussen de regels door lees ik eerder dat dit verhaal eigenlijk om jou gaat en helemaal niet om hem (helpen). Misschien heb ik het verkeerd maar die indruk krijg ik niet weggeduwd.

Het gaat toch niet om een ex van huidige partner of iets in die richting, of wel?

Autimam,

Ik bedoel niet dat een kind met een diagnose zijn mannetje niet kan staan.
Ik ergerde mij aan de reacties waar steeds een diagnose bij gehaald werd alsof dat de situatie verklaarbaar maakte. Paddington had nergens aangegeven dat dit speelde.