Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting

Missingyoumuch schreef op 22-07-2022 om 19:07:

ja voor de verstoting.
Daarna door zowel vader als zoon overal geblokkeerd.
Contact verliep via hulpverleners, advocaten enz.

Maar zoon woonde tot z'n 15 bij jou. Ging om het weekend naar vader. En 2,5 jaar geleden heeft zoon plots besloten geen contact meer te willen?

Je schrijft dat zoon sinds het eerste verbroken contact één keer drie maanden en één keer vijf maanden weer contact met je had. Woonde hij toen ook weer bij jou? Zo ja hoe ging dat? Zo niet heb je toen niet gevraagd waarom niet? Hebben jullie gesprekken gehad over het gebrek aan contact in die periode dat jullie elkaar de eerste keer niet zagen?

Wat een verdrietige situatie. Ik verwacht dat hij op termijn wel zal bijdraaien maar daar heb je op dit moment niets aan. Veel sterkte!

Wat een verdrietige situatie. Helaas kun je denk ik vrij weinig doen. Je zoon is inmiddels meerderjarig. Hij is niet verplicht omgang of contact te hebben met jou. Ook niet met vader trouwens. Ik hoop ontzettend voor jou dat hij met volwassen worden tot inzicht komt en weer contact gaat zoeken.
Niemand krijgt kinderen voor de kgb en kinderbijslag. Dat is namelijk erg weinig voor een verantwoordelijkheid die je 24/7 hebt en die behoorlijk veel tijd in beslag neemt. Als je dat als salaris gaat zien en het omrekent naar uurloon, dan kan iedereen bedenken dat geld geen reden is om kinderen op de wereld te gaan zetten. En dan heb je nog niet eens de kosten van een kind er vanaf getrokken. 

ja tot hij bijna 16 was woonde hij bij mij en in het weekend , om en om naar zijn vader. Daarna was het mis. 
In de 3 jaar sindsdien is er een periode van 3 maanden contact geweest. Was hij om de week bij mij. 
Na die 3 maanden was het plotseling weer mis en heb ik hem 15 maanden niet gezien en gesproken. Toen 5 maanden mbv hulpverlening een paar uurtjes per 14 dagen. Met als langste dat hij 1 keer is blijven slapen.  

En uiteraard heb ik , meedere malen gevraagd waar voor hem het probleem ligt , zodat ik hier wat mee of aan kan doen. 
Hier kregen zowel hulpverlening als ik geen antwoord op. 
Enige wat eruit kwam dat hij het niet weet. 
Focus lag daarna, vanuit hulpverlening,  op gezellig hebben . Tijdens gesprekken bij de hulpverlening hadden we het over kleine irritaties, en ja dat waren echt kleine irritaties. 

Iedereen mag denken over mij wat hij / zij wil. 
Ik pretendeer zeker niet dat ik de perfecte moeder ben. Mijn chronisch ziek zijn is bv geen pre.  
Zoon stond altijd op 1 ! Ik heb meer dan kritisch naar mezelf gekeken, hierin  hulp en feedback gevraagd. 

Het is de hel ! 
Wat ik heb gelezen over ouderverstoting is dat het tot het moment van verbreken van contact het bijna altijd een prima relatie was. In eerste instantie heb je dus ook geen idee. 

iemand uit mijn naaste omgeving heeft dit van de andere kant meegemaakt; hij was heel boos op vader, voelde zich afgewezen en verdrietig. Moeder pakte iedere kans beet om vader zwart te maken en vond zoon onloyaal dat hij nog met vader omging. Zoon verbrak het contact. Jaren van geen contact. Totdat zoon ouder werd en de scherpe kantjes van z'n moeder wat meer kon zien. Zich realiseerde dat ieder verhaal meerdere kanten heeft. Langzaamaan weer eens gesproken met vader, in een proces wat lang heeft geduurd hebben ze elkaar weer gevonden. In de huidige tijd is zoon inmiddels volwassen, heeft een eigen gezin en een goed contact met zijn vader! Er is schade door wat er is gebeurd, maar beide partijen hebben de wens gehad om elkaar te erkennen, te zien en verbinding te hebben . 
Wat nu is bij een 18jarige, hoeft niet altijd zo te zijn. Wat ik erover kan adviseren is om aan je zoon te laten weten dat je van hem houdt en er altijd voor hem zult zijn als hij dat wilt, nu of over heel veel jaren. In liefdevolle verbinding en met de wens om te herstellen wat stuk is gegaan. 
Heel veel sterkte, lijkt me heel moeilijk als je kind zo ver weg is.

ik heb zoon een brief geschreven. Daarin aangegeven dat ik zielsveel van hem hou en dit ook altijd zo zal blijven. Hij ten alle tijde welkom is en blijft. Nu, over een maand, of over een jaar of jaren . 
Uiteraard nog meer dingen. 
Hij gaat in september studeren en woont nog bij zijn vader. 

Ik weet dat het , ooit  , goed kan komen. Maar de cijfers zijn niet gunstig.  
Dat maakt het rouwen ook zo ingewikkeld.  
Een week geleden kwam ik hem tegen . We wonen nog geen 2 km bijelkaar vandaan . 
Ik heb hem gegroet op een neutrale toon. Hij greep zijn stuur stevig vast en fietste door. 

Ik ben altijd alert als ik buiten ben. Soms kom ik hem maanden niet tegen , soms 2 keer in een week. Ik zoek het niet op. De laatste keren was bij mij in de wijk tijdens het wandelen met de hond. 
Ik ben daarna zo verdrietig,  huilend naar huis gelopen. 

tsjor schreef op 22-07-2022 om 22:12:

Waar woont je zoon nu, of woont hij op zichzelf? Tsjor

Hij woont bij zijn vader. Of hij op kamers gaat weet ik niet. Was niet het plan maar dat kan natuurlijk veranderd zijn. 

Voor zijn studie is het niet noodzakelijk .

Wat een hartverscheurende situatie voor jou, dat eigenlijk nooit duidelijk is geworden waarom je kind zich van jou afwendt en dat hij helemaal uit verbinding is gegaan. En dat ook hulpverlening het tij niet heeft kunnen keren. Echt afschuwelijk om je kind tegen te komen en dat die je niet eens teruggroet. Ik snap goed dat jij daar diep door wordt geraakt. 
Ik denk niet dat wij meer kunnen doen dan de mensen in jouw omgeving: het verschrikkelijk voor je vinden en compassie met jou voelen. Het is een erg moeilijke levensopdracht die je op je bordje hebt gekregen. Ik denk dat er voor nu niet veel anders opzit dan afleiding te zoeken. Te proberen iets te doen met je leven waar je wat plezier in hebt en wat betekenis geeft: vrijwilligerswerk, een hobby, een vereniging, reizen? Ik zou misschien zelfs wel overwegen te verhuizen, als dat een mogelijkheid is. Ik zou proberen kind los te laten behalve bijvoorbeeld een kaart met zijn verjaardag en met kerst. En dan niet te intense dingen schrijven maar gewoon een lieve, warme groet waaruit blijkt dat je aan hem denkt. Hij is ook in een rotsituatie terechtgekomen. Hij is medeverantwoordelijk geworden voor jouw pijn van de verstoting en het zal moeilijk voor hem zijn om daarvan terug te komen. Want dan moet hij erkennen dat hij daar bij betrokken is. Ik zou daarom niet teveel die pijn benadrukken maar juist proberen desondanks een waardevol leven te leiden. 

Je zoons karakter, het niet weten, het niet praten, het niet voelen misschien zelfs wel, maakt het heel moeilijk om de verbinding weer terug te vinden. Was hij altijd al zo ongrijpbaar of is dat ook 3 jaar geleden gebeurd. Je schrijft: ‘Daarna was het mis’. Wat betekent dat? Wat was de aanleiding om destijds bij zijn vader in te trekken? En hoe zijn de hulpverleners en de juristen erbij betrokken geraakt? Was daar al sprake van toen hij nog bij jou woonde of begon dat pas daarna?

De reden dat ik maar door blijf vragen op de redenen is niet, omdat ik niet geloof in ouder verstoting, maar omdat aan ouder verstoting niets te doen is en aan veel andere redenen wel. Dus ik hoop vooral dat je ongelijk hebt en dat je er iets aan kunt doen. Want hoe het ook ontstaan is de situatie is heel verdrietig.

Je schrijft dat jullie in eerste contacten kleine irritaties hebben besproken. Jij zegt echt klein, maar realiseer je dat wat voor jouw klein lijkt voor de ander heel groot kan voelen.

Ook schrijf je een aantal keer dat je een goede moeder bent. Noemt daarbij dat je nooit een OTS hebt gehad. Toch zijn er genoeg mensen die contact verbreken met ouders die nooit OTS hebben gehad.

Je noemt ook dingen die er op zich los van staan. Zoals chronische ziekte en bijstand. Waarom noem je dat? Zijn dat irritatie punten geweest? In dat geval is het hoe moeilijk ook goed om zijn gevoel daarover wel te erkennen. Het is gewoon niet leuk om te leven in de bijstand en met een chronisch zieke moeder. Daar mag hij best van balen, zonder dat het afdoet aan alles wat je ondanks de situatie toch voor hem doet/gedaan hebt. Je kunt dan uitleggen dat jijzelf ook baalt van de situatie en natuurlijk veel liever niet ziek zou zijn en geld zou hebben. Dat het oké is om daarvan te balen en dat het niet te veranderen valt.

Verder zou ik inderdaad op afstand beschikbaar blijven. Niet steeds benadrukken hoe veel pijn jij ervan hebt, hij heeft er namelijk ook pijn van. Door steeds jouw pijn te benadrukken zeg je dat hij dat gedaan heeft en dat zijn pijn voor j́ou niet belangrijk is. En bevestig je daarmee dus mogelijk zijn gevoel dat jij niet van hem houd, omdat zijn pijn niet belangrijk is.

Bespreek je pijn met je omgeving en blijf zo neutraal mogelijk richting zoon. Als er contact is zeg dan dat je de keuze van zoon om weinig contact te hebben respecteert. Dat het je spijt dat het zo is gelopen. En dat als hij ooit behoefte krijgt aan contact dat hij welkom is en dat hij je geen uitleg verschuldigd is. Daarmee plaats je zoon op de eerste plek, boven je eigen pijn.

Veel sterkte

Mooi gezegd Jillz.

Ja heel mooi gezegd Jillz. 

Pubers zijn niet altijd even rationeel in hun overwegingen. Ik lees hier geen dingen die TS echt fundamenteel verkeerd heeft gedaan. Ziek zijn en daardoor in de bijstand zitten is niet fijn, maar ook niet een keuze waar je iets aan kunt doen. Dat kan en mag een kind best vervelend vinden, maar ik vind het absoluut niet fair om om die reden het contact te verbreken. 
Of je er echt iets aan kunt doen? Ik denk het niet. Zeker niet nu hij meerderjarig is. Je kunt iemand niet dwingen om contact te hebben met wie dan ook. Ik hoop wel voor jullie allebei dat hij tot inzicht komt en ondanks de schaamte en verdriet die er misschien zullen zijn over zijn eigen gedrag, weer contact zoekt. 
Het is dan wel goed om vooral dat contact te koesteren en niet alleen maar het te hebben over het waarom.