Hoe leer ik omgaan met mijn zoon?

Tja

Misschien het bekende recept. Lees Ross Green, website livesinthebalance. Oefen je geduld en laat je tempo zakken tot het tempo van je zoon. Onderbreek je eigen dingen als je zoon je nodig heeft.
Maak zaken voor hem voorspelbaar. Geef tijdig aan wanneer je iets van hem wilt en herhaal dat na 5 minuten. Haal diep adem, tel tot tien en geef je volle aandacht. Puzzel. Doe dingen samen, al is het maar werkjes in de huishouding. Maar ook leuke dingen. Hij heeft de leeftijd voor van alles.

misschien een beetje suffe opmerking, maar is zijn gehoor in orde?

Verwachtingen

"Hij luistert erg slecht, wat ik zeg lijkt niet altijd tot hem door te dringen. "
Zeg je het wel goed? Wat verwacht je van hem? Is dat niet gewoon teveel?
"Ik merk dat ik hier steeds slechter tegen kan. "
Ben je misschien ongeduldig?
Ik wil niet zeggen dat het makkelijk is, een kind van 4, maar kinderen van 4 kunnen verrassend veel wel (wat een mooie zinnen!) en verrassend veel niet (van de taart afblijven én van de koek afblijven én rustig blijven zitten én niet op de muur tekenen én....)
Dat wordt voorlopig ook niet beter. Nou ja, het een wel (wat een mooie tekening) en het ander niet (heeft ie weer zijn billen aan de bril afgeveegd!).
Dat is beslist frustrerend, maar door te denken dat kind het wel zou kunnen maar het op dit moment gewoon niet doet, groeit die frustratie alleen maar.
Vraag je vaker af waarom je kind in die context niet luistert, of iets niet lijkt te begrijpen wat ie anders wel begrijpt. Misschien is er gewoon teveel tegelijk aan de hand.
Nog veel ingewikkelder: de oplossing ligt niet in meer verbieden, maar in meer toestaan en meer vertrouwen. Kind meer betrekken in de echte dingen: helpen met tafeldekken volgens de regels. Of boodschappen doen, of koken, of opruimen.
Maar dat dan weer allemaal in behapbare stukjes.
Tess:"Zo is mijn zoon een ontzettende wiebel aan tafel, dus na 5x "zit stil!" is het "als je bord leeg is mag je afruimen en op de trampoline"
De kwestie is vooral of je met een 4 jarige je én druk moet maken om stil zitten én voldoende eten én niet spelen/knoeien én.... Het is al snel teveel. Je moet kiezen.
Ik weet niet of jouw kind 4 jaar is, maar begrip voor tijd als in 'na het eten' is er vaak nog onvoldoende. Dat is net zo vaag als 'volgende week'.
Je hoeft je om dat soort dingen niet druk te maken als het werkt. Omgekeerd kun je, als dat werkt, niet verwachten dat een vergelijkbare constructie (als we thuis zijn dan...) ook werkt.
Last but not least: jonge kinderen zijn nog erg op zichzelf gericht en hebben maar beperkt het vermogen om in wat ze doen, de gevoelens van een ander te betrekken.
Dat ontwikkelt zich wel, maar dat kent (net als alle ontwikkeling) wel haperingen.
Wat je kind ook doet, hij doet het niet om jou te pesten. Het kan wel een reactie op jouw gedrag zijn. Verander je gedrag en je kind verandert mee.
Dat is een mooie gedachte. Je hebt zelf de sleutel.
Waarmee het allemaal natuurlijk niet makkelijk wordt.
Groet,
Miriam Lavell

Anders

Je geeft aan dat je kind naar jouw gevoel anders is. Meet je dat af aan andere kinderen, of is het meer anders dan je verwachtingen waren?
Je zegt dat het niet uitmaakt dat je man en jij je zoon 'anders' vinden voor dit draadje, maar ik ben het daar niet mee eens. Ouders voelen vaak heel goed aan als er iets niet klopt. Ik heb ook vaak het gevoel gehad dat er iets niet klopte, maar wat het was... geen idee. Ik ben voor haar gedrag rond haar 8ste bij een opvoedbureau geweest, voor advies, maar de adviseuze kon mij niets bijleren. Ze vond dat ik heel goed wist te verwoorden wat er aan de hand was en ze vond dat ik er ook wel goed mee omging.
10 jaar later: Aan de hand van de testen die ze heeft ondergaan toen ze 18 was, kwam naar voren dat ze ADD heeft. Achteraf gezien wilde ik graag dat ik eerder had geweten dat ze bepaald gedrag zelf niet in de hand had. Dan was ik vast ook wel boos en geïrriteerd geraakt, maar dan had ik misschien toch een andere insteek gehad bij de aanpak van haar gedrag.
Als jij en je man dus állebei aanvoelen dat er iets anders is, ga dan wel naar iemand toe die hier verstand van heeft. Of dat nou bij de GGZ is of ergens anders, dat maakt niet uit.

Maar niet bij een vierjarige

Kaaskopje, 4 jarigen zijn per definitie anders. Ze verschillen teveel van elkaar om er een mal van verwachtingen overheen te kunnen leggen.
Dat wil niet zeggen dat je een gevoel van 'anders' kan bekruipen dat jaren later uit blijkt te komen, het wil vooral zeggen dat de foutmarge groot is: er wordt veel vaker iets 'anders' gevoeld dan achteraf waar blijkt te zijn.
"10 jaar later: Aan de hand van de testen die ze heeft ondergaan toen ze 18 was, kwam naar voren dat ze ADD heeft. "
'Anders' bij 8 jaar is mogelijk wel een signaal.
Jouw ervaring is niet van toepassing op dit geval.
Groet,
Miriam Lavell

Herhalen

Verwacht ook niet dat hij morgen weet dat als hij zijn bord leeg heeft dat hij dan mag trampoline springen.Dat je zoon nu uit zich zelf zijn bord leeg eet. Waarschijnlijk zal je het weer moeten zeggen. Daar kwam ook vaak mijn ongeduld vandaan. De gedachte:"Jeetje, dat wèèt je nu toch, heb ik gisteren ook gezegd."
Het is een kleuter, met engelengeduld blijven herhalen dus.Als je ongeduldig wordt en gaat schreeuwen wordt hij nerveus, gaat nog harder wiebelen en knoeien, jij nog bozer en de cirkel is weer rond.Het is geen opzet, geen "dagje mama pesten". Alleen jij krijgt hem uit die negatieve cirkel, hij zelf kan dat nog niet.

Reactie

Ik heb veel aan jullie reacties. Heb in ieder geval meteen het explosieve kind gekocht. Een aantal opmerkingen zijn wel heel raak, zoals dat ik ongeduldig ben. Ik weet dat van mezelf en ik weet in theorie ook hoe ik hiermee om moet gaan, maar de praktijk is dat het me soms gewoon niet lukt. Dan sta ik weer bewust stil bij de vaste regels als tot tien tellen en even weglopen. En dat gaat dan ook een tijdje goed maar de irritaties lopen op en dan komt er weer een moment dat ik boos wordt en tegen hem schreeuw. Ik weet gewoon echt niet hoe ik dat om moet buigen.

Wat is belangrijk?

Wat is er zo belangrijk dat je zoontje niet doet dat jij daar zo boos om moet worden? Wanneer ga je schreeuwen? Zijn dat echt belangrijke dingen?
Je kunt ook teveel op je kind letten, daar worden kinderen ook dwars van. Ook kan je problemen voorkomen door een bepaalde regelmaat te hebben zodat een kind weet wat er gaat gebeuren. Vertel je kind bijv. als hij mee moet naar een winkel wat je gaat doen. Praat met je kind.
En praat met anderen. Een "waarom is dat zo belangrijk" na een heel verhaal van mij over een strijd met mijn peuter dacht ik, tja is het wel belangrijk? Ik heb gemerkt dat als ik van sommige dingen geen probleem maakte mijn kinderen opeens wel meewerkten.
Maar helemaal "schreeuwloos" opvoeden is mij niet gelukt hoor. Meestal ligt dat meer aan mij (moe, stress) dan aan kinderen.
Nou heel verhaal. Hoop dat je er wat aan hebt.

Je laten onderbreken

Waar het bij op neer kwam was dat ik altijd een volle agenda heb aan dingen die gedaan moeten worden. Ik probeer op te schieten en dan komt er weer iets van een kind en wordt ik uit mijn concentratie gehaald. Het werd een stuk makkelijker toen ik dat accepteerde. Zodra een kind een vraag of een gedoetje had liet ik alles vallen om dat eerst op te lossen. Kinderen hebben je ook gewoon nodig, ook op de moeilijke momenten als je allemaal net thuis bent, er moet gekookt worden, iedereen is moe enzovoort.
Even al je aandacht aan je kind geven als die er om vraagt voorkomt dat je kind frustratie opbouwt en dat jij je programma er door probeert te drukken en frustratie opbouwt.
Eigenlijk heel simpel. Gewoon even stoppen met waar je mee bezig was. Ga er bij zitten en geef de volle aandacht aan je kind. En betrek je kind bij wat je aan het doen bent.

Cursus: peuters lief maar lastig

Ik heb ooit de cursus gedaan euters lief maar lastig, van het kruiswerk/consultatiebureau. Oke, die van jou is 4, dus geen peuter meer, maar toch.
In de volgende folder staan al wat tips: http://www.cjgbaarn.nl/uploads/site_media/1/Peuters%20lief%20maar%20lastig.pdf
De belangrijkste dingen die ik onthouden heb waren: vooral dingen die goed gaan benoemen en savonds de dag doorspreken, wat ging er niet goed en eindigen met wat er wel goed ging.
Zo leer je weer eens kijken hoe leuk je kind is en let je niet alleen meer op de dingen die mis gaan.

Kleuters

Kleuters zijn gewoon altijd een beetje 'lastig'. Die van mij deden nooit expres klierig, maar als ze in mijn ogen lastig waren was het vooral dat zij iets wilden en dat het op dat moment niet uit kwam of dat ze iets nieuws uitprobeerden waar ik helemaal niet blij mee was. De jongste was een kleuter in het kwadraat. Eigenlijk deed ze nooit iets wat ik verboden had, maar ze verzon altijd weer iets nieuws om te doen waar ik dan nog niet over had gedacht om dat te verbieden. Dus niet tekenen op de muur, oh dan maar op de deur. Nee, we tekenen alleen maar op papier, nee niet in bibliotheekboeken. En zo ging dat dan de hele dag door Tussendoor gooide ze dan nog de nodige driftbuien, heel fijn.
Het is een fase, en ik ben blij dat het op een gegeven moment weer ophield.

Concreet benoemen

Niet alleen 'goed zo' zeggen maar concreet benoemen wat je kind dan goed gedaan heeft: je hebt netjes met je lepel gegeten en goed geholpen met je bord naar het aanrecht brengen.
En wat er niet goed ging heb ik me hier helemaal niet druk over gemaakt. Dat waren dan de grote dingen waar mijn kinderen zelf last van hadden. Dat bespreek je op een heel andere manier.

Maar

Hoe doe je dat dan als je kind voor de zoveelste keer zijn broertje slaat? Of mij, met zijn vuist in mijn gezicht? Moet ik dan ook voor de zoveelste keer uitleggen waarom dat niet mag? Ik weet dat boos worden en schreeuwen niet helpt. Maar wat dan wel, niks lijkt te helpen.

Op de gang

Aha, nu begrijp ik waar je zo boos over wordt. Daar zou ik ook heel kwaad om worden. Beste reactie lijkt mij rustig zeggen dat dat niet mag en dan voor straf op de gang zetten.
Verder zou ik op gaan letten op welke momenten je kind jou of broertje slaat.

Miriam

Ik ben 'pas' met haar 8ste naar een opvoedbureau gegaan. Dat wil niet zeggen dat we toen pas de twijfel kregen of er misschien meer speelde. Ze is overigens uitgegroeid tot een leuke jonge vrouw en het recept voor ritalin is al na een paar weken aan de wilgen gehangen.

Ik ben altijd erg voorzichtig met kinderen naar -ologen slepen voor het een of andere onderzoek met de een of andere diagnose tot gevolg. Maar ik vind niet dat je alles onder de mantel der kleuters kunt vegen als de ouders beiden het gevoel hebben dat er iets aan de hand is.
Maar het is natuurlijk mogelijk dat het zoontje van anoniem gewoon anders reageert dan anoniem had verwacht en dat er niets ongewoons aan de hand is, dat kan.

Anoniem

Je zoontje heeft op deze leeftijd nog niet echt een geweten. Dat komt over een poosje pas. Dus dat een ander het erg vind om in het gezicht geslagen te worden, dat komt nog niet zo aan bij je zoon. Hij moet het dus van oorzaak en gevolg hebben. Als hij slaat, is het gevolg dat hij iets moet doen wat niet leuk is. Straf dus. Vier minuten op een stoel of op de trap, voor mijn part vier minuten op zijn handen zitten.

Slaan

Dat deed (en doet nog wel eens) mijn jongste ook. Ze is verbaal minder gehaaid, en bovendien een stuk jonger, dan haar zus dus frustratie over het niet kunnen winnen van een discussie uit ze met een dreun. Bij voorkeur naar mij, want ik sla niet terug. Dat is niet de bedoeling en wordt ook echt niet goedgekeurd, maar het enige wat je kunt doen is voor de zoveelste keer zeggen dat slaan niet mag.
Overigens ben ik met Kaaskopje eens dat je niet alles moet afschuiven op het kleuterzijn. Mijn dochter reageert ook regelmatig anders dan haar zus deed en anders dan leeftijdsgenoten. Dat hebben we (ikzelf, school en andere verzorgers) altijd aan de leeftijd en enthousiaste aard toegeschreven, maar het zou me niet verbazen als een deskundige er wel een labeltje op kan plakken. Ik zou zelf ook niet snel via Jeugdzorg of GGZ hulp zoeken. Dan eerder via de huisarts een vrij gevestigde deskundige.

Slaan

Als je zoon z'n kleine broertje slaat, probeer je aandacht dan te richten op z'n kleine broertje. Direct en volledig. Ik heb zelden of nooit straf gegeven, maar zeg wel: "ga maar even weg, want ik merk dat ik heel boos word om wat je hebt gedaan." Pas als het met het met het slachtoffer weer goed gaat, ben ik bereid om naar de dader te luisteren.
Verder zou je kunnen proberen om hem manieren aan te leren waarop hij boos kan worden zonder te slaan. Grommen, stampvoeten, hard roepen: IK BEN HEEL BOOS!! Accepteer dat dan vervolgens ook, geef hem ruimte om op een goede manier boos te zijn en toon belangstelling / begrip.
Groeten, Maw.

Wat zeggen anderen?

als hij ergens speelt wat voor reacties krijg je dan, heb je wel eens door gevraagd aan (goede) contacten wat zij zoal opvallend vonden ? Ik ben dat aan wat mensen die ik vertrouw gaan vragen.

Je zou het ook kunnen bespreken met de schoolarts, dat zit dan wel vast aan de ggz. Of eens vragen aan de huisarts of hij/zij een goed adres heeft om je kind eens te laten observeren of testen. Wij hebben school gevraagd te observeren toen op school er ook wat dingen naar voren kwamen, ik heb er zelf om gevraagd, zo ben zijn we een stap verder gekomen.

In ieder geval goed dat je er nu actief mee bezig bent, dat bracht hier al heel wat rust ook voor mijn dochter, die vond het fijn dat ik haar serieus nam en moeite deed om haar beter te begrijpen. Ik ben ook in therapie gegaan, maar dat bracht mij niets. Ook mindfulness gedaan, om beter om te gaan met mijn verwachtingen op allerlei vlakken.

Het besef dat iets TOCH voor de 100e keer duidelijk zonder boosheid te herhalen minder energie vreet dan een frustratie uitval gaf de meeste richting bij mij.
Dat is soms heel moeilijk, er is een periode geweest dat ik heel slecht sliep vanwege de jongste en de oudste overdag enorm veel aandacht vroeg, jeetje ben blij dat dat acher mij ligt. Maar als je dan s'avonds gaat slapen dan bedenk je opeens dat het toen even goed ging, wat je deed wel werktte en dat geeft dan weer moed voor de volgende dag.

"anders"

Ik vind ook dat je niet zomaar aan het gevoel voorbij kunt gaan van ouders dat een kind "anders" is. Elk kind is natuurlijk "anders", dat wel. Maar dergelijke onderbuikgevoelens zijn vaak heus wel gebaseerd op concreet afwijkend gedrag.
In elk geval, "anders" hoeft niet erg te zijn. Je hebt alleen concrete hulp nodig bij de aanpak en de opvoeding. Via het consultatiebureau (of hoe heet dat tegenwoordig) kun je vaak laagdrempelige opvoedhulp krijgen. Cursus, of 1 op 1.
Overigens, en misschien helpt dat voor de korte termijn: ik heb hier een kleuter die last heeft van Oostindische doofheid. Als hij mijn vragen/opdrachtjes weer eens negeert, ga ik naar hem toe en laat hem herhalen wat ik gezegd heb. Soms is hij ook zodanig in zijn spel/tv-programma dat hij geen zin heeft om te reageren (zelfs niet als ik vraag of ie limonade wil). Ik haal hem dan éven uit zijn bezigheid om antwoord te krijgen.