Dubbele gevoelens na melding bij amk
Ik heb een gezin in de buurt waar ik me al heel lang zorgen over maak. Mensen hebben 4 kinderen en iedere zomer ben ik stille getuige van dagelijks heftig verbaal (en mogelijk ook fysiek) geweld. Twee weken terug heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik het AMK gebeld. N.a.v. mijn verhaal vonden ze de situatie zorgelijk, maar konden niet direct actie ondernemen. We spraken af dat er een melding in het systeem kwam onder mijn naam en dat ik terug belde bij een concreet incident. Begin deze week heb ik op school een gesprek gehad met de vertrouwenspersoon om mijn zorgen te bespreken. Zij was erg blij met mijn melding en bij haar vielen ineens ook de kwartjes op hun plek.
Vanmiddag zat ik lekker in de tuin en het ging weer helemaal mis. Ik besloot toch weer het AMK te bellen en die drong er bij mij op aan om de politie te bellen. Dat heb ik gedaan en na mijn verhaal werd ik direct doorgeschakeld naar de meldkamer. 5 minuten later stond de politie voor de deur. Ik hoop echt dat er hulp komt voor dit gezin, want dit is een hele nare situatie. Ik sta helemaal achter mijn besluit om te bellen en toch voel ik me ook naar. Maar ik lig er al tijden wakker van en ik weet ook dat ik me rot gevoeld zou hebben als niks gedaan zou hebben. Ik vind het prettig om het verhaal even te kunnen delen, ik heb nog steeds pijn in mijn buik.
Bedankt voor het lezen. Puck
Goed gedaan
Hoi Puck,
ik vind dat je het goed gedaan hebt. Het is in het belang van de kinderen. Maar het voelt als verklikken. DAt vond ik tenminste toen ik een aantal jaar gelden het AMK heb gebeld omdat ik vond dat iemand in de familie haar baby niet goed verzorgde (laten huilen omdat baby moest leren om 's nachts door te slapen, te weinig fles geven) en er met haar andere kinderen ook altijd wat was. Heb geen zin om er nu over uit te wijden, maar ik herken het dubbele gevoel.
Toch heb ik geen spijt dat ik toen heb gebeld.
Gr. ffzo
Goed zo
Heel goed gedaan. Het gaat niet om een incident, maar om een tijdlang dat het niet goed gaat, dus het is goed dat er hulp komt toch?
Vandaag zat ik er zelf helemaal doorheen en heb ik ook wat afgeschreeuwt (ben ziek, mijn man is de hele week weg, en mijn oudste heeft vandaag echt dingen gedaan, waar ik niet weet wat ik ermee aanmoet). Ik zou als het dagelijks zo gaat, erg blij zijn als er een helpende hand komt hoor! (Gelukkig was vandaag echt een uitzondering en wonen we in een vrijstaand huis dat goed geisoleerd is 
Jouw gevoel
is minder belangrijk dan je wil om dat gezin en die kinderen te helpen.
Accepteer dit gevoel, dat geeft aan dat je empatisch bent. Je hebt gedaan wat jezelf vond wat je moest doen.
Ik mis een stap
Wat moeilijk vind ik dit. Ik begrijp dat je je zorgen maakt. En ik zou in jouw plaats er ook vreselijk mee in m'n maag zitten. Toch mis ik een stap. Heb je ooit contact gezocht met dit gezin. Verteld dat je zoveel hoort en je zorgen maakt? Ik krijg echt een naar gevoel van achter iemands rug om het amk bellen. Het zou niet mijn manier zijn. Ik weet dat het amk ervoor is maar het voelt voor mij niet goed om dit te doen zonder het betreffende gezin dit te laten weten. Ik maakte mij ooit zorgen om een vriendinnetje van m'n dochter(drank/drugsmisbruik thuis en huiselijk geweld) Ik heb destijds moeder aangesproken en mijn hulp aangeboden en haar gezegd dat ik dit bij het amk wilde melden als zij niet binnen een week zelf hulp zocht. Dit heeft ze gedaan en hier volgde een heel hulpverleningstraject op.
Ik begrijp wel dat er situaties waarin je het liever anoniem doet. Maar het maakt mij ook bang. Iedereen kan dus maar zo wat over een ander melden bij het amk.Ik vind het heftig
Bedankt voor jullie reacties
Iedereen bedankt voor de reacties. Dat heeft me goed gedaan.
@fladderbeestje Jij herkent de situatie goed begrijp ik. Dat was vast voor jou ook heftig. Het gezin waar ik het over heb hebben het vast ook heel zwaar. Ze lijken alleen maar negatief en schreeuwend op de kinderen te kunnen reageren (en op elkaar ook overigens). De kinderen krijgen heel veel negatieve boodschappen over zich heen. Is vast niet goed voor hun zelfbeeld. Het gezin heeft weinig tot geen contact met de buren/buurt. Er komt ook heel weinig bezoek van familie en/of vrienden voorzover ik dat meekrijg.
@Aaf. Je hebt gelijk dat ik een stap heb overgeslagen. Ik vind jou heel moedig dat je de stap hebt gezet en het gezin zelf hebt aangesproken. Ik heb die stap zelf niet durven zetten. De eerste keer dat ik het AMK gesproken heb, heb ik dat ook aangegeven. Er is ook nog steeds geen officiele melding gedaan bij het AMK. Toen ik daar gisteren heen belde toen de situatie zo uit de hand liep heeft het AMK me met klem gevraagd om de politie te bellen. Later belde het AMK ook nog terug om tips en advies te geven voor het geval de moeder of vader zich bij mij aan de deur zou melden. Ik voel me zelf bij deze vader ook absoluut onveilig. In het overslaan van deze stap zit ook het "verrader" gevoel. Maar ik heb dat weloverwogen zo gedaan.
Nogmaals iedereen bedankt voor de reacties.
Groetjes, Puck
Nee hoor
Ik ben het er niet mee eens. Wat schieten die mensen en jij er nou mee op als je er zelf als leek op afstapt. Nog een burenruzie er bovenop en een onveilig gevoel? Nee hoor, ik zie echt niet in wat de meerwaarde van zo'n actie zou zijn. (Tenzij je bereid bent om echt hulp aan te bieden, zoals 3 uur per dag op de kinderen passen ofzo).
En de politie en AMK zijn echt niet gek. Die gaan echt niet een heel traject doen, zonder eerst zelf de zaak verder te bestuderen.
Agressie
Dat je uit angst voor een agressieve buurman niet bij hem aan klopt begrijp ik heel goed. Zou ik ook niet doen. In mijn geval was het destijds huiselijk geweld tegenover vrouw en kinderen. Daarom heb ik haar aangesproken. Verteld wat ik zag en hoorde en dat ik mij zorgen maakte om haar maar het meest om haar kinderen.
Dc ; het gaat mij niet om het verhaal van Puck. Daar heb ik begrip voor. Ik zou het wel goed vinden als een ieder die een melding doet bij politie of amk zich eerst afvraagt of je zelf hulp kunt bieden/stimuleren hulp te vragen. Ik vind het nogal wat dat iedereen, zelfs anoniem, van alles kan melden bij amk. En natuurlijk snap ik ook wel dat als er niets aan de hand er geen actie ondernomen wordt. Maar ...het is wel gemeld. Je naam is wel genoemd. En er is dan vast wel een of ander dossier opgebouwd.
Anoniem melden
Anoniem melden bij AMK betekent dat de naam van de melder niet wordt doorgegeven aan het betrokken gezin, mocht de melding na onderzoek aanleiding geven tot actie door het AMK. Bij de melding moet je zelf altijd naam, contactgegevens en relatie tot het gezin doorgeven.
AMK adviseert om niet-anoniem te melden, omdat het ten eerste prettig is voor het gezin om te weten wie er heeft gemeld, maar ook omdat het een hulpvraag aan de omgeving laagdrempeliger maakt.
Overigens is het ook nog zo dat niet elke melding zomaar leidt tot ingrijpend onderzoek. Eerst wordt bijvoorbeeld bij school/politie/huisarts navraag gedaan.
Ik heb ooit zelf AMK gebeld, omdat ik echt niet meer wist hoe ik zelf verder zou moeten helpen en me ernstige zorgen maakte. Voelde me ook ontzettend rot, terwijl ik moeder in het gezin had verteld dat ik AMK zou bellen. Ik vond het heel tegenstrijdig, het gevoel. Aan de ene kant wist en weet ik dat het goed was, aan de andere kant voelt het een soort 'verraad'.
Puck
Je weet dat je er goed aan gedaan hebt, het feit dat je er buikpijn van hebt geeft aan dat je het niet ondoordacht gedaan hebt, maar heel bewust. Je hebt er goed aan gedaan.
