De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Chiquita schreef op 24-08-2021 om 13:35:
[..]
nee, moeder koos ervoor om in een land achter te blijven waar ze geen familie heeft, geen werk, en de kinderen geen toekomst !
[..]
Dat wil TO dus niet. Want ze wil zijn kinderen niet over de vloer. Dus tja, hoe moet het dan".
Ik meen toch gelezen te hebben dat TO kinderen wel over de vloer zou willen, maar dat de kinderen dan iets 'normaler' gaan reageren op anderen, dat zal echt wel gaan gebeuren als hun leven weer in een ritme zit (alhoewel ik 't eens ben met anderen die zeggen dat vader beter met kinderen dan eigen woonruimte kan hebben),
Het lijkt mij dat moeder een volwassen vrouw is die gewoon zelf kiest waar ze wil wonen.
Je kan moeilijk verwachten dat zij volgzaam meeverhuist zodat vader bij zn vriendin kan zijn. Ik denk ook niet dat TO zit te wachten op de moeder in de buurt van haar vriend en waarschijnlijk ook niet op een co ouderschap, tenminste niet voor ze vader, moeder en de kinderen heropgevoed heeft en ze bepaald heeft wat een realistisch bedrag aan alimentatie in haar ogen is.
Chiquita schreef op 24-08-2021 om 13:35:
[..]
nee, moeder koos ervoor om in een land achter te blijven waar ze geen familie heeft, geen werk, en de kinderen geen toekomst !
[..]
Dat wil TO dus niet. Want ze wil zijn kinderen niet over de vloer. Dus tja, hoe moet het dan".
Ik meen toch gelezen te hebben dat TO kinderen wel over de vloer zou willen, maar dat de kinderen dan iets 'normaler' gaan reageren op anderen, dat zal echt wel gaan gebeuren als hun leven weer in een ritme zit (alhoewel ik 't eens ben met anderen die zeggen dat vader beter met kinderen dan eigen woonruimte kan hebben),
Ehm, ze zijn sámen naar dat land verhuisd. Vader heeft na de scheiding besloten in zijn eentje terug te gaan naar Nederland.
TO heeft meermaals aangegeven dat zijn kinderen alleen welkom zijn als zij en hun vader hun gedrag aan haar wensen aanpassen. Kinderen horen altijd welkom te zijn bij hun ouders.
Arme kinderen...
Coreopsis schreef op 24-08-2021 om 09:35:
[..]
Kort samengevat: je wil hem wel, maar zijn kinderen niet.
Hoe zou je het vinden als hij hetzelfde van jou zou eisen? Dus: je mag maximaal 1 week per maand je eigen kinderen zien, maar niet in jullie huis. (En nu niet zeggen dat dat een andere situatie is omdat jouw kinderen hun vader niet zien. Het gaat om het gedachtenexperiment.)
Mijn kinderen gedragen zich een stuk anders dan zijn kinderen. En zorgen er ook niet voor dat ik de hele dag nergens anders aan toe kom.
Coreopsis schreef op 24-08-2021 om 12:33:
[..]
Dat wil TO dus niet. Want ze wil zijn kinderen niet over de vloer. Dus tja, hoe moet het dan?
Nog los van dat het voor kinderen beter is als ze beide ouders in de buurt hebben. Vergeet niet, pa is degene is vertrokken en zijn ex en kinderen in dat verre land heeft achtergelaten.
Het idee was wel dat ze terug zouden gaan naar Nederland. Met zijn allen.
Hij had daar achteraf niet heen moeten gaan, bij de scheiding het anders moeten spelen en voor terugkeer naar NL beter moeten nadenken, maar dat ze daar zitten komt toch echt vooral door de moeder.
A12345 schreef op 24-08-2021 om 14:58:
[..]
Mijn kinderen gedragen zich een stuk anders dan zijn kinderen. En zorgen er ook niet voor dat ik de hele dag nergens anders aan toe kom.
En je snapt echt niet waardoor dat komt? 
A12345 schreef op 24-08-2021 om 15:02:
[..]
Het idee was wel dat ze terug zouden gaan naar Nederland. Met zijn allen.
Hij had daar achteraf niet heen moeten gaan, bij de scheiding het anders moeten spelen en voor terugkeer naar NL beter moeten nadenken, maar dat ze daar zitten komt toch echt vooral door de moeder.
En is hij inmiddels zijn koffers al aan het pakken?
A12345 schreef op 24-08-2021 om 14:58:
[..]
Mijn kinderen gedragen zich een stuk anders dan zijn kinderen. En zorgen er ook niet voor dat ik de hele dag nergens anders aan toe kom.
Wil je een sticker? 
A12345 schreef op 24-08-2021 om 15:02:
[..]
Het idee was wel dat ze terug zouden gaan naar Nederland. Met zijn allen.
Hij had daar achteraf niet heen moeten gaan, bij de scheiding het anders moeten spelen en voor terugkeer naar NL beter moeten nadenken, maar dat ze daar zitten komt toch echt vooral door de moeder.
Dat ze daar zitten maakt niets uit voor de kinderen want dat is hun wereld.
Dat ze hun vader al sinds Pasen niet gezien hebben ligt aan hun vader. Niet aan hun moeder!
Dat ze daar zijn gaan wonen ligt, voor een groot deel, aan hun vader want die wilde zijn bedrijf daar vestigen.
Dat hij na de scheiding vertrok uit dat land ligt volledig aan de vader.
En toch blijf je de moeder overal de schuld van geven.
A12345 schreef op 24-08-2021 om 14:58:
[..]
Mijn kinderen gedragen zich een stuk anders dan zijn kinderen. En zorgen er ook niet voor dat ik de hele dag nergens anders aan toe kom.
Ga je serieus 6- en 8-jarigen met pubers vergelijken?
En die pubers zitten al jaren in een stabiele situatie, dat is toch niet te vergelijken met de situatie waarin deze kinderen nu verkeren?
Zij zitten in een vreemd land, in een vreemd huis, bij allemaal mensen die ze niet kennen die ook nog voortdurend bezoek ontvangen, bij een vader waarvan ze niet weten wat ze eraan hebben (hij kan zomaar weggaan, dus het veilige gevoel is weg).
Waar slapen de kinderen, TO? Hebben ze wel een eigen kamer? Of een plekje om zich even terug te trekken in huis?
A12345 schreef op 24-08-2021 om 14:58:
[..]
Mijn kinderen gedragen zich een stuk anders dan zijn kinderen. En zorgen er ook niet voor dat ik de hele dag nergens anders aan toe kom.
Weet je hoe het komt dat jij nergens aan toe komt? Omdat je je constant overal mee bemoeit en overal bovenop zit, om er zeker van te zijn dat jij in het middelpunt blijft staan.
Ik vraag me af wat er van jouw kinderen terecht is gekomen, met een moeder zoals jij.
Bah!
A12345 schreef op 24-08-2021 om 14:58:
[..]
Mijn kinderen gedragen zich een stuk anders dan zijn kinderen. En zorgen er ook niet voor dat ik de hele dag nergens anders aan toe kom.
Je mist mijn punt. Hoe zou jij het vinden als je partner beslist dat jij je kinderen nog maar 1 week per maand mag zienen niet in jullie huis?
A12345 schreef op 24-08-2021 om 15:02:
[..]
Het idee was wel dat ze terug zouden gaan naar Nederland. Met zijn allen.
Hij had daar achteraf niet heen moeten gaan, bij de scheiding het anders moeten spelen en voor terugkeer naar NL beter moeten nadenken, maar dat ze daar zitten komt toch echt vooral door de moeder.
Wiens idee was dat? Blijkbaar niet dat van zijn ex. Het oorspronkelijke idee was vast ook dat de niet zouden scheiden...
Na een scheiding ver van je kinderen gaan wonen is sowieso niet zo'n best plan. En tja, op het moment van de scheiding woonden ze nu eenmaal daar.
Tot er een oplossing is kan pa misschien beginnen om dagelijks met zijn kinderen te videobellen: gewoon een uurtje kletsen en spelletjes doen. Als er een ritme inzit gaat de druk van de ketel en zullen de kinderen vanzelf iets minder emotioneel worden en pa dus ook. Zou A12345 dat goed vinden?
